FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

Alien

Twee inktzwarte ogen keken hem doordringend aan. De opgetrokken wenkbrauw maakte het nog wat speels, anders had de jongen gedacht terplekke vermoord te worden. Hij was al wat gewend; littekens van kogels die dwars door hem heen waren gegaan en messteken die zijn vitale plekken net hadden gemist waren het bewijs. Zijn huid was een canvas waar Karma met een sadistische glimlach op schilderden.

“Yo, Bushido? Yo!” Een vlakke hand tegen zijn achterhoofd doet hem uit zijn gedachte halen –en zijn bier die over de rand kolkt op zijn vingers. “Waar zit jij met je hoofd? Ik zit al zeker tien minuten tegen je aan te lullen. Eerst dacht ik nog dat je wel luisterde, maar mij gewoon niet aankeek, tot die blonde chick met haar tits ook je aandacht niet trok. What’s up?” Fler, Bushido’s beste vriend, zit naast hem met zijn eigen biertje. Zijn blauwe ogen kijken over de rand van zijn glas wanneer hij een grote slok neemt.
Bushido staart hem aan, terwijl hij zijn plakkerige vingers afveegt aan zijn broek, dan naar zijn andere maat, Kay One, die te dronken is om maar iets mee te krijgen van het gesprek. Hij geniet van de warmte op zijn schoot; een tipsy brunette, topless en haar rokje omhoog gestroopt, schuurt op de muziek die de club uit de boksen laat knallen.
“Hij is te ver heen, man,” lacht Chakuza aan de andere kant van de tafel en mikt een nat bierviltje tegen Bushido’s hoofd, maar mist volkomen door het alcoholpercentage in zijn bloed die het afgelopen uur flink is gestegen.
“Houd je bek, ik drink jou zonder problemen onder de tafel,” geeft hij dan eindelijk antwoord met een scheve grijns en neemt een slok van zijn drank.
“Ik ruik een uitdaging.”
“Jij ruikt altijd een uitdaging, misschien wordt het eens tijd dat je die ook wint.” Fler proest zijn bier terug in het glas door het gevatte weerwoord van Bushido en klapt hem dan feliciterend op zijn brede schouder.
“Vanavond zal ik winnen.” Chakuza bijt op de binnenkant van zijn wang met zelfzekere blik in zijn lichtgrijze ogen. Hij grijpt een schaars geklede bedienster bij haar arm en trekt haar naar beneden om iets in haar oor te zeggen. De vrouw knikt en loopt dan weg met haar verzameling lege glazen. “-Verlies ik, dan geef ik je mijn contactpersoon waar je laatst om vroeg.”
Dit trekt de aandacht van de Tunesische jongen. “En als ik verlies?”
“Dan mag ik één keer jouw scoor afpakken.”
“Deal.”

De zoemende bas vibreerde door zijn lichaam. Het waren korte stoten en één lange haal, en zo ging het cyclus door. Het deed hem denken aan het ritme van een hart, maar het leek verre op een mensenhart. En op het gezoem flikkerde witlicht mee. Te fel voor zijn ogen.

“Bro, gaat het wel goed met je?” Fler had de rechterarm van Chakuza om zijn nek gelegd, Bushido had de andere kant. De Oostenrijker kon niet meer op zijn benen staan na de tweede fles whisky, wat betekende dat de donkere jongen alweer van hem had gewonnen. Hem dat nu bekend maken had geen zin, daar kwam hij de volgende ochtend zelf wel achter.
“Ik moet mijn bed vinden, that’s all.”
“Zeker, maar laten we eerst hem dumpen. Soms denk ik echt hem gewoon achter te laten, hopelijk leert hij dan niet zoveel te zuipen.”
“Nah, hij is te stom om te leren.”
De twee vrienden schenken elkaar een dronken grijns. Versleten neuzen van een schoen worden over een drempel getrokken, tikken bij elke traptree die het omhoog wordt gesleurd. Een slepende bocht, rinkelende sleutels, een paar gemiste pogingen naar het sleutelgat –krassen om het slot turven de zoveel andere dronken nachten- twee paar voeten struikelen over de drempel, het licht gaat aan, één lam lijf belandt op bed, het licht gaat uit.

Verscholen in een bol van, wat leek, zijdedraad, maar verre van uitstraalde aangeraakt te worden, zat een wezen opgerold in een foetushouding. Zijn gekromde rug liet duidelijk zijn ruggengraat en de lijnen van zijn ribben zien. Zijn huid was bleek, leek op overtrekpapier die zijn frame had overgetrokken; schouderbladen en heupbotten die uitstaken, dunne polsen, lange vingers, het had de jongen moeten afschrikken.

Bushido’s appartement is ondergedompeld in duisternis. Soms trekt er een streep licht van autokoplampen over de muur en het plafond, maar daar houdt het bij op. Zijn rekeningen liggen nog op de deurmat, ook die van de energiemaatschappij, en geen één ervan heeft hij kunnen betalen. Gelukkig is het warme water nog niet afgesloten, probeert een stem door de dikke mist in zijn hoofd te komen.
Op de tast bereikt hij zijn slaapkamer, is maar één keer gestruikeld over een verdwaalde sneaker, en dropt gelijk zijn grote vest op de grond. Eén schoen wordt met de voet uitgetrapt, de ander probeert Bushido te laten volgen, maar het plotse lichtinval die de opwaaiende gordijnen vrijspel geeft, laat hem oncharmant op zijn achterste vallen. Hij voelt zich in ene minder dronken bij het zien wat op zijn bed ligt.
“Hoe heb ik hem kunnen vergeten?”

Het gezoem en de lichtflitsen volgen sneller achter elkaar, als een tikkende tijdbom. Dit besef doet de jongen een paar stappen terug zetten. Zijn donkere wimpers proberen nog iets van het felle licht tegen te houden, maar weerhoudt zijn ogen niet van tranen.
De lage vibraties waren gestopt, het licht knipperde niet meer, leek bijna gedoofd. De getinte jongen zag het haar van het wezen bewegen. Rustig, als zeewier in een kalme zee. Het hypnotiseerde hem voor even. Even, want met een overweldigende kracht sloeg het haar uit het gezicht. van het schepsel. Zwarte ogen staarden hem intens aan. De geweven lichtbol werd kleiner, trok in de bleke huid van het wezen tot het helemaal verdwenen was. En dan in een fractie van een seconden schoten er lichtstralen uit zijn ogen en mond, lichtten heel het verlaten pand beklad met graffiti en bezaaid met troep. Het deed de jongen een arm voor zijn ogen gooien en struikelde over puin. Iets scherps brandde tussen zijn schouderbladen.

“Hoe..Hoe ben je hier gekomen? Ik dacht. Uhm. Ik dacht dat ik je vast had gebonden..?” Het hardop zeggen doet Bushido niet beter voelen. Zijn kont brandt van de val en zijn woorden doen hem aan zijn moeder denken en haar strenge normen en waarden. Als hij haar vertelt dat hij iemand heel de avond heeft vastgebonden aan een radiator, weet hij dat zijn oor minstens drie keer wordt omgedraaid.
Het wezen geeft geen antwoord, kijkt hem met compleet zwarte ogen aan. Alleen zijn opgekrulde mondhoek en opgetrokken wenkbrauw verraden dat hij lichtelijk geamuseerd is door de klungelige voorkomen van de jongen voor hem. Hij legt zijn hoofd terug op het kussen om zijn neus erin te begraven. Het ruikt naar aftershave en slaap, het laat het mysterieuze schepsel kroelen en zijn zwarte nagels in het dekbed klauwen.
“Wat doe je?” Bushido kan nog steeds niet helemaal bevatten wat er nou precies gaande is. Waarom dit wezen nou juist bij hem is en niet weg lijkt te willen gaan.

Een harde plof liet de jongen zijn arm zakken. Het felle licht was verdwenen, geen zwevende bol, alleen het wezen die opgerold in het puin lag. Het contrast tussen zijn fragiele lichaam en het scherpe materiaal op de grond was te sterk, het zorgde ervoor dat de jongen zijn eigen pijn vergat en krabbelde op zijn knieën om voorzichtig het onbekende te benaderen. Hij wilde zijn hand uitsteken om hem aan te raken, maar bevroor halverwege.
Het wezen hief zijn hoofd. Zijn zwarte haren blokkeerde zijn zicht niet meer. Donkere ogen penetreerde de ogen van de jongen. Hij kon niets kwaads in het smalle wezen vinden, eerder iets liefs, maar dat probeerde hij niet te luid te denken.

Bushido’s voorhoofd raakt de betegeling van de douche. De koude tegels en de warme stralen zorgt voor kippenvel op zijn lichaam. Het voelt goed en lokt een diepe zucht uit.
De rapper heeft het wezen in zijn bed achtergelaten nadat er nog steeds geen woord uit hem kwam. Hij begon zich ongemakkelijk te voelen door zijn aanwezigheid en is naar de badkamer gevlucht. Daar probeert hij zichzelf bij elkaar te rapen. Zijn vrienden hadden hem vierkant uitgelachen zouden ze hem nu in deze situatie zien. Hij staat bekend om zijn stalen zenuwen en nu lijkt hij juist uit een bonk nervositeit te bestaan.
De gebruinde jongen heft zijn hoofd bij het horen van de badkamer deur die uit zijn slot komt. Het is donker in de badkamer en hij kan daarom alleen maar op zijn gehoor vertrouwen. Toch probeert hij voor zich uit te turen om maar iets te kunnen zien, maar faalt enorm wanneer hij pas laat doorheeft dat er iemand voor hem staat. Iemand. Zijn adem stokt bij het voelen van nagels op zijn borst. Opnieuw ontstaat er kippenvel, maar dit keer heeft de combinatie van warm en koud er niets mee te maken. Vaag kan hij onderscheid maken tussen een bleke huid en donkere, glimmende ogen.

De dunne jongen (het was toch een jongen? Er waren geen borsten te vinden..), had geen moment genomen om weg te kijken uit de andere zijn ogen. Zelfs niet wanneer er iets begon te veranderen aan hem en de getinte jongen wel weg moest kijken. Zijn nagels zette uit. Het zwart kroop over de kootjes van zijn vingers, slokte elk stukje huid op. Zijn lichaam transformeerde, er leek een gepantserd harnas over hem heen te trekken. Als schubben van een krokodil, alleen dan zwart. Er ontstonden puntige schouders en zijn voeten veranderden in bokkenpoten. Alleen een deel van zijn hals en zijn gezicht bleef vrij. De jongen kon niet uitmaken of hij nou buitenaards was of regelrecht van hel kwam.

De schubben trekken weg. Dezelfde route als waar ze vandaan kwamen; zijn zwarte nagels, die nog steeds op zijn borst liggen. Een borst die heftig op- en neer gaat door de andere zijn aanwezigheid. Zijn naakte aanwezigheid. Zonder de jongen zijn harnas is er niets meer wat zijn lichaam bedekt, het doet Bushido slikken, maar zijn lichaam maakt geen aanstalten om te ontsnappen.
Verdoofd kijkt de rapper naar waar het wezen zijn lippen ongeveer horen te zitten. Hij kan vage lijnen eruit halen, de rest vullen zijn hersenen in van wat hij onthouden heeft. Het beeld van zijn lichtroze lippen trekt hem als een magneet aan en buigt zijn hoofd naar het schepsel toe.
Voorzichtig, bang dat hij giftig is, raken Bushido’s lippen die van de mysterieuze jongen. Ze zijn zacht, is wat als eerste door hem heen gaat –en warm..
Zijn ogen schieten geschrokken open bij het voelen van een gevorkte tong. Hij deinst naar achteren en raakt vol met zijn achterhoofd de muur. Kreunend legt hij zijn hand er tegenaan en vergeet even het wezen die hem gezelschap houdt onder de douche.
Een zacht gesis haalt hem direct terug naar de werkelijkheid. De tong kietelt zijn ongeschoren kaak en eindigt bij zijn oorlel. Een gevoelig plekje wordt gevonden, Bushido huivert.

“What the hell ben jij?” De realiteit sloeg in als een bom. Hij was bezig zijn graffitiwerk af te maken toen hij een fel licht zag inslaan in een pand tegenover hem. Hij was gaan kijken en vond daar een vreemd lichtbol zweven met daarin een wezen. Deze stond nu tegenover hem, gekleed in een zwart schubbenpak. Dat ding zei geen woord, bleef hem alleen maar aanstaren. “Geef antwoord!” uitte de jongen gefrustreerd, maar deed het wezen niets. “Goed, dan zeg je niets. Ik ben weg hier.” De jongen draaide zich om en liep, een beetje mank, weg van de vreemde gebeurtenis.
Voetstappen volgde hem, de jongen bleef stug doorlopen en vertikte het om maar één keer om te kijken. De voetstappen hadden hem gevolgd tot aan zijn huis.

De ochtend kruipt de slaapkamer in, net zoals het besef dat er een bloedmooi wezen aan zijn zijde ligt en wat er die avond is gebeurd. Als hij het type was om te blozen dan was het nu naar zijn oren gestegen.
De zwartharige jongen ligt met zijn hoofd op zijn borst. Plukken haar verspreidt over zijn gezicht, waardoor Bushido vanuit zijn positie alleen zijn wipneusje kan zien. Lange vingers met zwarte nagels liggen op zijn buik en een been is verstrengeld met die van hem.
Een zwaar gevoel ligt op zijn borstkast, en het is niet het wezen niet aan hem vastgeklampt zit.
"Anis, waar ben je mee bezig," mompelt hij met een zware stem. Als hij zich kon bewegen, en het durfde zonder de jongen wakker te maken, dan had hij moedeloos een hand over zijn ogen gewreven. Maar het plotse geluid in de ruimte doet het wezen al bewegen in zijn slaap; zijn neus trekt hij op en een zacht smakgeluid ontsnapt zijn mond.
Een scheve grijns verschijnt op de rapper zijn lippen en een: "Goedemorgen," rolt eruit voor hij er erg in heeft. Twee slaperige ogen kijken onder zijn zwarte wimpers vandaan en een lieve glimlach volgt. Bushido is al gewend dat de jongen niet praat en hem waarschijnlijk ook niet verstaat. Toch voelt hij zich aangetrokken tot de smalle jongen, maar hardop toegeven doet hij niet.
"Je kan hier niet blijven. Ik weet niet wat ik me je aan moet, wat je überhaupt bent! Ik heb nauwelijks geld om rond te komen, laat staan dat ik voor jou kan zorgen. Ik heb geen idee waar je vandaan komt, maar je moet terug." Bushido weet dat de jongen geen idee heeft wat hij bedoelt, maar het gebaar die hij maakt moet hij vast begrijpen; hij duwt hem van zich af om op te staan.
Zijn grote, zwarte ogen volgen de bewegingen die de rapper maakt. Hij raapt her en der kledingstukken bijeen en trekt het aan. De jongen die eerst nog naakt was haalt zijn schubben weer naar voren, lijkt de hint te snappen.

De rapper doet zijn dagelijkse ochtendroutine alsof het mysterieuze wezen er helemaal niet is. Hij zit op een keukenstoel met zijn knieën opgetrokken tot zijn kin.
Bushido werpt een lege kom in de gootsteen en grijpt dan naar zijn vest die over een andere stoel hangt.
"We gaan."
Stilletjes volgt het wezen.

"Hier scheiden onze wegen." Ze staan voor het pant waar Bushido hem gevonden heeft. De vondeling kijkt met grote, niet begrijpende ogen. "Doei dan maar." Op zijn hielen draait hij om en loopt met exta grote passen weg. Toch hoort hij diezelfde passen vlak achter hem waardoor hij noodgedwongen moet omdraaien. "Nee!" Zijn handen duwen de jongen terug naar achteren. De donkere ogen worden zowaar nog groter. "-Ik moet je niet," zegt hij op een harde toon en draait zich opnieuw om om dit keer echt weg te lopen. Hij hoort een jammerend geluid, maar de rapper vertikt het om zich er aan over te geven, al heeft hij in zijn hoofd zich al tien keer omgedraaid.
Voetstappen, diezelfde lage zoemgeluid als bij de eerste ontmoetingen en twee armen die om zijn nek wikkelen. Nu moet hij wel omkijken. Twee betraande ogen kijken terug, zwarte tranen trekken een spoor over zijn bleke gezicht.
"Verbonden," is het enige wat hij zegt.

Reacties: