FanFic.nl

Kamer 427

29.

Op de rug van een gigantische vleermuis vloog hij door een bos met paarse bomen. Hij deed een wedstrijd met zijn overbuurjongen, die op vos probeerde de snelste te zijn. Ze lachten allebei terwijl de dieren tussen de bomen doorsuisden. Ze plukten blaadjes, hier en daar, gebruikten ze om hun haar mee te versieren. Ze waren vrij. Vrijer dan ze in tijden geweest waren en hij was de race nog aan het winnen ook.
‘Harry!’ hoorde hij roepen en hij keek om zich heen, maar hij zag niets dan paarse bomen en helderblauwe lucht. Zijn vleermuis was plotseling verdwenen en hij stortte richting de grond. Zijn ogen zochten de vos en zijn tegenstander, maar die waren in de verste verte niet te bekennen en met een harde klap kwam hij op de grond terecht. Het paars vervormde tot sterretjes. Een heel pallet van kleuren tekende zich op zijn netvlies. Verscheen, verdween weer. Kwam weer tevoorschijn. Gelukkig had hij geen pijn. Waarschijnlijk hadden de oranje mosplantjes zijn val gebroken.
‘Harry!’
Waar kwam de stem vandaan? En wat wilde ze? Vaag herkende hij haar, maar heel vaag, ergens in een ander leven waar geen paarse bomen waren en geen oranje mos. Waarom had zijn vleermuis hem in de steek gelaten?
Hij hoopte dat hij de race in elk geval gewonnen had. In zekere zin waarschijnlijk wel, want verliezen was vrijwel onmogelijk zonder tegenstander.
Winnen eigenlijk ook.
‘Harry!’
Het palet van kleuren verdween en maakte plaats voor pure duisternis. Ondoordringbaar zwart. Deze kleur was hem vertrouwd. Deze kende hij, zag hij elke ochtend. Binnensmonds vloekte hij toen hij zich bedacht dat het waarschijnlijk al ochtend was. Anders zouden ze wel wat stiller zijn. Of droomde hij het geroep?
Nee, hij droomde het niet. Hij hoorde nog steeds stemgeluid op de gang en gestommel. Voetstappen, of zo. Wat was er allemaal aan de hand?
Kreunend kwam hij overeind en stapte hij zijn bed uit. Het beton was onaangenaam koud onder zijn voeten en voor hij op het tumult afging, trok hij snel zijn gympen over zijn voeten aan. Bevriezen was net even teveel van het goede. Daarbij had hij dat een paar dagen geleden al meegemaakt en hij had er voorlopig wel genoeg van.
Op de gang trof hij twee witte schimmen aan. Ze sloegen tegen een deur aan en schreeuwden de naam, steeds luider. Het licht brandde nog niet, dus het was nog midden in de nacht. De bewaker was nergens te bekennen en op de één of andere manier waren de andere gevangenen nog niet op het geluid afgekomen.
‘Liam?’ vroeg hij, niet wetend wat hij van de situatie moest denken. Liam draaide zich onmiddellijk om en keek hem recht aan. ‘Zayn!’ bracht hij uit, met een stem waar een lichte ondertoon van paniek doorheen klonk. Intussen stond de andere schim nog steeds tegen de deur te bonken. ‘Verdomme!’ riep hij, zijn stem nog paniekeriger dan die van Liam. Heel even vroeg Zayn zich af wie van wit zo gek was geweest om met Liam naar boven te komen, toen herkende hij Dave. In een witte overall. Een blik op Liam leerde dat die in zijn pyjama liep, wat verklaarde waar de jongen van geel een wit uniform vandaan had gehaald.
‘Louis, verdomme, ik zet het je betaald!’
‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Zayn, die absoluut niets van de situatie begreep.
‘Harry,’ legde Liam uit. ‘Hij is daarbinnen.’
‘Dus?’ vroeg Zayn.
‘We kunnen niet naar binnen, want er is maar één sleutel en die is weg. Door Harry, waarschijnlijk.’
‘Huh?’
Liam kreeg geen tijd om het uit te leggen, want een bewaker kwam aanrennen met een rammelende sleutelbos in zijn handen. Zijn handen trilden lichtelijk terwijl hij in een razend tempo de sleutels afzocht, steeds sneller, alsof hij precies wist waar hij mee bezig was.
Toen vielen ze uit zijn handen. ‘Fuck,’ fluisterde hij zachtjes. Dave was stilgevallen, liet Zayn achter met de vraag wie Louis was en wat precies het probleem was. Net toen hij het wilde vragen, hoorde hij een deur openen en zag hij Niall de gang betreden. ‘Zeg…’ begon de Ier. ‘Ik weet niet wat er met Harry is, maar zouden jullie me mijn slaap willen gunnen?’ Om zijn woorden kracht bij te zetten, wreef hij in zijn ogen en toen hij vervolgens hun kant op keek, vergrootten zijn ogen zich enigszins. Zayn kon zien dat ze precies hetzelfde dachten: wat?
Alleen dat.
Intussen had de bewaker de sleutelbos weer opgeraapt en begon hij opnieuw aan zijn zoektocht. Hij klemde de ring stevig in één hand en zocht met zijn andere, waardoor het een stuk langzamer ging dan eerder. Iedereen keek toe en iedereen negeerde Niall, die voorzichtig dichterbij kwam lopen. Zelfs hij begreep dat het menens was.
Toen de man uiteindelijk de juiste sleutel had gevonden, stak hij zijn hand uit richting het slot. Hij deed het voorzichtig, alsof hij verwachtte dat de sleutels weer zouden vallen – al hield hij ze met twee handen vast. Stevig. Zijn knokkels zagen er wit van.
Er klonk een zachte tik toen de metalen sleutel het metalen slot raakte. Onmiddellijk vloog de bewaker met een enorme kracht tegen de muur achter hem, alsof het slot onder hoogspanning stond. Zayn snelde op hem af en legde twee vingers in zijn nek, op zoek naar de halsslagader. Het duurde even voor hij haar gevonden had, toen voelde hij tot zijn grote opluchting geklop. Hij leefde nog.
Liam grabbelde de sleutels van de grond, maakte aanstalten om die in het slot te steken, maar Dave hield hem tegen. ‘Wat?’ vroeg Liam fel. ‘Iemand moet toch zeker die deur openen? Anders komen we nooit binnen.’
‘We komen sowieso niet binnen.’
‘Wat?’
‘Niet zo.’
‘Ik snap het niet.’
‘Je snapt het dondersgoed.’
‘We zijn Harry’s vrienden!’
‘Niet voor lang meer,’ sprak Dave zachtjes, terwijl hij Liam de sleutels afhandig maakte. Liam keek de jongen van geel aan, staarde alleen maar. Eindeloos. Alsof het tot hem doordrong. Omdat het tot hem doordrong. Omdat hij het begreep.
Zayn en Niall snapten er absoluut niets van en keken elkaar vragend aan. Intussen krabbelde de bewaker weer overeind en hij mompelde dat het allemaal wel goed met hem ging. Hij geneerde zich, dat was duidelijk. En niemand reageerde, want om heel eerlijk te zijn kon het ze verrotten wat er met de bewaker zou gebeuren. Als hij goed opgelet had, zou Harry überhaupt niet naar de kamer van iemand anders gegaan kunnen zijn. Althans, dat was hoe Zayn erover dacht. En Niall ook, te oordelen naar de minachtende uitdrukking op zijn gezicht.
‘Wat doen we nu?’ vroeg hij, trachtend grip op de situatie te krijgen. Liam keek hen wezenloos aan, Dave draaide zich richting de deur en gaf er een harde trap tegenaan. ‘Mij kun je niets maken, Tomlinson!’ riep hij naar de andere kant. ‘En je mammie gaat je hier ook niet bij helpen!’ Verwoed begon hij door de sleutelbos te zoeken, in een poging die ene sleutel terug te vinden. Uiteindelijk slaagde hij in die poging en hij bracht zijn arm langzaam richting het slot. Al zijn spieren waren aangespannen, zelfs zijn kaken dicht op elkaar geklapt. Het was alsof hij zich verschrikkelijk in moest spannen, bij elke beweging die hij maakte, alsof er iemand druk uitoefende op al de spieren in zijn lichaam. ‘Nee,’ gromde hij tussen zijn tanden door. ‘Ik ben de winnaar.’
Zayn keek toe, zijn hart kloppend in zijn keel. Hij verwachtte van alles te zien achter de deur. Vuur, martelwerktuigen, Harry opgehangen aan het plafond, Harry nog wel levend maar met een strop om zijn nek, Harry met een doorgesneden keel…
Hij verwachtte van alles, maar niet wat hij zag toen de kamerdeur openzwaaide.

Reacties: