FanFic.nl

Dark turns into light • Niall Horan

Stalking • 004

De koude wind blies door mijn haren heen. Ik trok mijn jasje wat strakker om te voorkomen dat de wind erin zou blazen en ik het nog kouder zou krijgen. Het was één uur geweest, mijn voeten deden pijn van het lopen. Aan de overkant van de straat zag ik een donker figuur mijn kant op komen. Ik beet op mijn lip en liep stug door. Ik keek naar de grond en ging wat verder op de weg lopen, zodat hij me op geen mogelijkheid zou kunnen zien. Het was donker en doodstil. Hij zou me nooit kunnen zien. Ik ging wat sneller lopen. De jongen liep me voorbij en keek niet op of om. Opgelucht haalde ik adem. Ik liep zonder te kijken de straat over, terug naar de stoep waar ik eerst liep. Vanuit het niet kwamen twee koplampen heel dicht bij. Hard getoeter kwam steeds dichterbij. Als een vos die oog in oog stond met zijn jager stond ik in shock voor de auto. Rennen. Godver Jade, je moet rennen. Iets groots duwde me waardoor ik voorover viel. Ik knalde tegen de grond, maar landde zacht. Was ik nu dood? Was dit de hemel? Ik hoorde de auto verderop nog rijden. Ik was niet geraakt. Het licht van de lantaarnpaal scheen op een bleek gezicht. Twee blauwe ogen hielden mijn blik gevangen. Hij glimlachte. Hij had mijn leven gered, maar hij was me wel gevolgd. Hij glimlachte naar me. Het was zo aanstekelijk, ik kon mijn glimlach niet inhouden. Ik voelde zachte druppels op mijn lichaam. Langzaam begon het te regenen. Ik begon me weer te herinneren waarom ik hier was. Ik wilde naar huis. Ik krabbelde op en keek hoe de jongen zich in één beweging omhoog werkte. Ik stapte naar achteren zodat er geen vreemde dingen konden gebeuren.
"T-thanks", stotterde ik.
"Always welcome, babe", zei hij met een kleine glimlach.
Ik knikte en draaide me om. Langzaam liep ik weg. Ik wilde zijn naam weten.
"What's your name?", vroeg ik terwijl ik me weer omdraaide. Hij stond nogsteeds op dezelfde plek als net. "Niall. Niall Horan." Het klonk als in James Bond. Ik knikte.
"Thank you, Niall."
Hij knikte weer en keek naar de grond. "Can I bring you home?", vroeg hij. Ik schrok een beetje van zijn aanbod. Liever niet. Ik vond hem nog steeds eng. Maar hij had me wel voor de auto weggeduwd, als hij dat niet gedaan had was ik nu waarschijnlijk dood. Ik trok mijn mond open om iets te zeggen, maar er kwamen geen woorden uit. Ik wist het niet.
"Nevermind", zei hij grinnikend. Ik knikte dankbaar. Het regende nu best hard. "See ya monday, Jade."
Ik knikte en draaide me weer om. Snel liep ik weg. Dit was zo vreemd. Hij was me gewoon gevolgd. Of hij was toevallig op dezelfde weg. Waarom deed hij alsof hij me al jaren kende? Ik snapte het niet. Hij was zo vaag, maar ook zó knap. Maar schijn bedriegt. Ik wist niet echt wat ik met Niall aanmoest. Misschien zou ik hem gewoon moeten negeren. Me omdraaien als ik hem zag en stug doorlopen. Maar mijn hart begon toch wel iets sneller van hem te slaan. Ik wilde hem niet ontlopen. Ik wilde meer van hem weten. Wie was Niall, en waarom was hij zo geïnteresseerd in me?

~~~
hoe vinden jullie het verhaal tot nu toe? (:

Reacties: