FanFic.nl

Prompts

Larry Stylinson [One Direction]

De felle lichten van de etalages achter hem maakten het onmogelijk te vergeten waar hij was. De asfaltweg lag nadrukkelijk voor hem, verlaten, dreigend. Koud. Net als de wind die door zijn zomerjas blies. Hij had zijn winterjas aan moeten doen, en zijn warme joggingbroek. Zijn pyjama.
Hij hoorde thuis te zitten, op de bank naast zijn moeder en zus, warm bij de openhaard en de televisie. Een gevulde maag en een kop thee.
In plaats daarvan stond hij rillend in de kou, wachtend tot het verlaten asfalt in beslag genomen werd door de één of andere auto. Hij hoopte dat het snel zou gebeuren, want het was koud en in de auto zou het sowieso warmer zijn. En in het hotel, of het appartement. Het huis. Waar ze ook heen mochten gaan.
Aan de andere kant hoopte hij echter dat het nog heel lang zou duren. Hij wilde niet. Hij wilde de blikken niet, de handen niet, de lippen niet. Hij wilde de lust niet en het lichamelijke contact al helemaal niet. Maar het kon niet anders, dus bleef hij dapper staan waar hij stond.
Hij wipte heen en weer, van het ene been op het andere. Van nervositeit, vanwege de kou. Links, rechts, links.
De jongen balanceerde op zijn rechterbeen toen hij het geluid van een ronkende motor oppikte. Onmiddellijk zond hij zijn linkerbeen weer richting het asfalt, rechtte hij zijn rug en zocht hij met zijn ogen naar de auto die verantwoordelijk was voor het geluid.
Het duurde slechts enkele tellen voor hij in zijn doel slaagde, en dapper volgde hij het voertuig met zijn ogen. Het kwam steeds dichterbij, richting hem. Hij was de enige die er nog stond. Zijn twee collega’s waren al minstens een uur geleden opgepikt. Althans, hij ging ervan uit dat het een uur was. Hij bezat geen horloge.
De goedkope huurauto stopte voor zijn neus en het raampje werd opengeschoven. De bestuurder was jong, waarschijnlijk begin twintig. Hij glimlachte naar de jongen op straat, vroeg: “Hoeveel?”
De jongen grijnsde een geforceerde grijns, antwoordde: “Hangt ervan af.”
De bestuurder knikte, dacht heel even na en zei toen: “Honderd.”
Zijn aanwinst knikte. Hij had wel eens meer verdiend, maar ook wel eens minder. En hij ging liever met deze persoon mee, dan met een vijftig jaar oude man. De herinnering alleen al bezorgde hem koude rillingen.
De bestuurder van de auto zwaaide het portier open en de jongen stapte dankbaar in. Hij probeerde niet te laten zien hoe koud hij het had, hoe de lage temperatuur zelfs bezit had genomen van zijn botten.
“Ik heet Louis,” deelde de bestuurder ongevraagd mede.
“Harry.”
“Hoe oud ben je?”
“Achttien.”
“Dat zeggen ze allemaal.”
Harry knikte. “En toch blijven jullie het vragen.”
Een fractie van een seconde vroeg hij zich af hoe hij het in hemelsnaam in zijn hoofd haalde om zoiets te zeggen. Toen hoorde hij Louis zachtjes grinniken.
Voorzichtig keek hij opzij en hij zag inderdaad dat een glimlach het gezicht van de bestuurder sierde. Onbewust krulden zijn eigen mondhoeken ook omhoog. Misschien zou deze avond nog wel meevallen.

Reacties: