Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Stand Alones » 15 Dark turns into light [Harry Styles]
Stand Alones
15 Dark turns into light [Harry Styles]
Donker wolken schuiven voor de maan langs terwijl een eenzaam figuur door de besneeuwde straten van London loopt. De snijdende wind zorgt voor kleine sneeuwstormpjes en de figuur knijpt zijn ogen dicht tegen de sneeuw. Zijn hoofd wordt beschermt door een muts, zijn nek door een sjaal, zijn lichaam door een dikke jas, trui en broek. Zijn voeten zijn in stevige bergschoenen gestoken. Prima geschikt voor lange afstanden. En dan zijn handen, zijn handen zijn diep weggestoken en daardoor niet zichtbaar voor de nieuwsgierige ogen van toevallige voorbijgangers. Dat is maar goed ook, want mensen zullen schrikken. De handen zijn donker, net zoals de figuur zelf. Net zoals zijn karakter. Donker. Al sinds hij zich kon herinneren. Donker, alles is al zijn hele leven donker. Kleren, huis, ogen, huid, karakter. Maar hij wil niet donker zijn, hij wil licht zijn, normaal zijn. En dat gaat gebeuren. Tenminste, als het lichte briefje dat hij heeft gekregen waar is.
Met grote stappen loopt hij door de straten, de stad uit. Hij zal nooit moe zijn, want hij is donker en donkere mensen worden nooit moe. Dat had zijn moeder hem verteld, lang geleden. Nog voordat ze doodging. Nu was alleen hij nog over. De donkere, de eenzame. Zelfs zijn zus was al dood. Ze had zichzelf vermoord door verliefd te worden op de lichte kant. Dat mocht niet als donkere. Dat was hetzelfde als het vermoorden van een naaste. Strafbaar, dodelijk strafbaar. En nu ging hij hetzelfde doen. Hij was verliefd geworden op de lichte kant en vandaag zal hij zich bij hen voegen. Hoopte hij. Hij liep de stad uit, richting de wijde, uitgestrekte bossen. Daar zou het gebeuren, daar zou hij licht worden. Harry zuchtte en dacht aan de eenzame tijd die hij achter de rug had. Zijn moeder was gestorven aan een normale hartaanval, zijn zus was vermoord door de guardians. De bewakers van het duister. Zijn vader was verdwenen en zijn stiefvader was gestorven aan het verdriet dat de dood van zijn vrouw met zich meebracht. Hij was nu nog over, alleen. Harry hoopte dat hij door bleef leven. Hoopte dat hij niet werd vermoord door de guardians. De wind ging liggen en steeg weer op, pakken sneeuw werden meegenomen. Wanhopig om iets te blijven zien kneep Harry zijn ogen tot spleetjes. Hij bleef stilstaan, wachtend totdat de sneeuwstorm zou gaan liggen. In tegenstelling tot wat Harry wilde werd de sneeuwstorm alleen maar erger. Plotsklaps opende Harry zijn ogen. Een ijle stem drong tot hem door. ’Loop door Harry, schiet op. De guardians komen.’ Harry was bang, doodsbang. Hij begon te lopen, nietsziend en bang voor zijn lot. ’Volg mij,’ zei dezelfde ijle stem. Harry keek om zich heen, zoekend naar iemand die hij moest volgen. Een helder wit licht scheen dwars door de sneeuwstorm heen en een figuur verscheen voor Harry’s ogen. Het was Ilyjah, de lichte waar hij verliefd op was geworden. Harry zuchtte, dolgelukkig, maar de guardians vergetend. ‘Harry, schiet op. Ze komen,’ sprak Ilyjah met haar ijle stem. Harry schrok weer wakker en doodsangst overspoelde hem weer. Hij greep de hand van Ilyjah en volgde haar. Ze liepen, lang, heel lang en de bomen om hun heen werden dichter en dichter. Opeens waren ze verdwenen en stonden ze op een open plek. Een zilver glinsterend meertje lag in het midden. De plek was magisch, dat voelde Harry, maar hij was niet bang. Hier zou het gebeuren, dat wist hij zeker. Hij keek Ilyjah aan en ze glimlachte. ‘Het is tijd, Harry.’ Hij knikte blij.
‘Wat moet ik doen?’ het was de eerste keer dat hij sprak in het bijzijn van Ilyjah en ze schrok van zijn donkere stem. Harry keek haar aan, afwachtend en nieuwsgierig. Ilyjah herpakte haarzelf en wees op het meertje. ‘Het meer van veranderingen verandert donkere in lichte en lichte in donkere. Je moet erin.’ Harry knikte en keek naar Ilyjah. ‘We zullen snel samen zijn.’ Ze glimlachte en Harry draaide zich naar het meertje. ‘Schiet op, Harry. Ze zijn dichtbij,’ fluisterde Ilyjah. Harry knikte en liep snel naar het meertje. Voorzichtig liep hij naar diepe gronden. Zodra het water zijn lichaam had aangeraakt schoten vreemde tintelingen door Harry’s lichaam. Hij stond nu in het diepste gedeelte en besloot om kopje onder te gaan, dat zou zijn transformatie vast wel versnellen. Hij keek naar Ilyjah, ze knikte en hij ging kopje onder. De tintelingen werden scherper en pijnlijker, maar Harry hield vol. Hij keek naar zijn handen en zag de donkere kleur verdwijnen. Inwendig glimlachte hij. Het lukte. De tintelingen bereikten hun top en verdwenen toen. Harry liep het water weer uit. Ilyjah lachte. ‘Je bent een lichte.’ Harry knikte en liep dolblij op haar af. Hij plaatste zijn lippen op die van haar, dat kon namelijk niet toen hij een donkere was, nu wel. Hij was nu een lichte en hij en Ilyjah konden voor altijd samen zijn.
Reacties:
Wat me als eerste opvalt: alinea's. Je begin is één gigantische lap tekst en ik weet dat het soms lastig is om alinea's erin te plakken (daar heb ik zelf ook moeite mee), maar hier zou ik toch nog een keertje kijken of je er toch niet een paar in kunt proppen.
Oh en als tweede: Carlijn heeft ongelijk. Zowel "de figuur" als "het figuur" zijn gewoon correct Nederlands, aldus de Van Dale en laten we ervan uit gaan dat die gelijk heeft (sterker nog: in sommige gevallen is "het figuur" niet mogelijk, maar "de figuur" kan altijd).
Zijn voeten zijn in stevige bergschoenen gestoken. Prima geschikt voor lange afstanden.Het is niet per se fout om hier een punt te gebruiken in plaats van een komma (in principe ben je literair zo vrij dat je vrijwel overal punten neer mag gooien), maar gezien de sfeer waarin je schrijft, is een komma hier beter op haar plek. Je zit namelijk in een beschrijvende sfeer met correct Nederlandse zinnen, allemaal van fatsoenlijke lengte etc. Door hier een punt neer te zetten, creëer je een schokkerige sfeer, maar dat heeft alleen effect als je verder doorgaat in die stijl. Dat doe je niet, dus kun je beter gewoon een komma neerzetten. Als je snapt wat ik bedoel.
Een briefje is altijd licht, dus dat is dubbelopOpnieuw oneens met Carlijn. Dit is proza en in proza mag je helemaal wel pleonasmes gebruiken (hangt ervan af wat voor, uiteraard, maar hé, in dit geval zou ik zeggen dat het gewoon kan). Daarbij: als je nu op kleur doelt, kan een briefje wel degelijk donker zijn, als het op donker papier is gedrukt. En als je op gewicht doelt, is een briefje van perkament veel zwaarder dan een briefje van 80-grams-papier. Maar oké. Dat is een beetje pietepeuterig misschien.
Wat ik dan wél op je zin met het briefje heb aan te merken, is dan een briefje niet per se waar of onwaar is. De inhoud is dat. Dus kun je er misschien beter zoiets van maken als "Tenminste, als het briefje hem de waarheid vertelde" of zo.
Tenminste, als het lichte briefje dat hij heeft gekregen waar is. Met grote stappen loopt hij door de straten, de stad uit.Dit is een perfect punt om nieuwe alinea te beginnen. Sterker nog, ik zou zeggen dat het vrijwel verplicht is om dat hier te doen.
Hoopte hij. Hij liep de stad uit, richting de wijde, uitgestrekte bossen.Dat geldt hier ook. En het geldt ook voor elke keer dat je een nieuwe directe rede opent (behalve de eerste keer, want dan sluit het aan).
‘Wat moet ik doen?’ het was de eerste keer dat hij sprak in het bijzijn van Ilyjah en ze schrok van zijn donkere stem.Dit is een beetje lastig uit te leggen (hoewel het, als je het eenmaal snapt, eigenlijk doodsimpel is). In dit geval zijn de directe rede en de zin erna niet doorlopend. "Het" moet dus met een hoofdletter. De directe rede wordt alleen gevolgd door een kleine letter, als beide delen eigenlijk één zin vormen ("Wat moet ik doen?" vroeg Harry).
Oh en dan wil ik nog een keer tegen Carlijn ingaan, want over Gemma - dat is maar net hoe je het opvat. Als jij bedoelt dat ze zichzelf als het ware ten dode heeft opgeschreven door te vallen voor een lichte, en dat dat dus op zekere hoogte gelijk is aan zelfmoord, dan klopt het wel. Dan heeft Gemma niet eigenhandig haar hart doen stoppen met kloppen, maar dan heeft ze wel gekozen voor een levenspad dat onvermijdelijk zou eindigen in de dood. Ik weet niet of je het zo bedoeld hebt, maar zo kwam het in ieder geval op mij over en dan klopt het dus gewoon. (;
Goed, volgens mij is dit alweer veel te lang maar ik ga toch ook nog even mijn mening geven. Ik vind het cool wat je gedaan hebt, met donker en licht en liefde. En ik vind Ilyjah een coole naam. Doet me denken aan iets wat me dan weet doet denken aan Zayn (volgens mij de naam van zijn babyzusje in Irresistible, wat overigens echt een geweldige fic is) dus ik weet niet of je het zelf verzonnen hebt of dat dit puur toeval is, maar hé. Either way is het een hele coole naam.
Maarrrr als je er dan over nadenkt wat je allemaal verteld hebt in deze 800 woorden... Hoe hij eruit ziet, de achtergrondinformatie omtrent zijn familie, de verschillen tussen donker en licht (die je naar mijn idee trouwens wel wat beter had mogen uitdiepen), het ontstaan van een liefde, het samenkomen van de hoofdpersonages... Ik denk dat je het beter niet in een SA had kunnen proppen. Je had er beter een shot/verhaal van kunnen maken. Dan had je meer ruimte gehad om alles goed uit te werken en dan had het, denk ik, nog beter geweest. Maar goed, dat is een ander verhaal.
Either way. Je bent echt héél erg vooruit gegaan. Echt heel erg. Dus ik zou zeggen: keep up the good work en ga zo door. (:
Sorry als dit lang is, trouwens. Ik kan dingen nooit zo goed kort houden. En je moet het vooral niet ontmoedigend opvatten, want zo is het niet bedoeld. Ik geef alles puur mee als tips en verbeterpuntjes (en het lijkt veel meer dan het is, want ik kan dus nooit iets kort houden). Ik hoop dat je er iets aan gehad hebt en dat je iets met de tips kan.
Je bent trouwens veel te veel vooruit gegaan om je hier überhaupt door te laten ontmoedigen. At all. Dat meen ik, the progress you've made is unbelievable. KEEP IT UP. ^^
Ik ga geen uitgebreide tips geven, commentaar of weet-ik-het-wat
want ja. Kijk naar Bodine's reactie, haha. ( Die heb ik even gelezen en ze heeft zowaar overal gelijk. Dus ^^)
Oja. Ik wilde wel één dingie toevoegen. In het begin, ik denk dat het een smaakdingetje is, maar je verteld preciés wat hij aanheeft. Alles, tot in de details. Ik vind het altijd mooier als er nog wat te fantaseren valt, helemaal in een simpele Stand Alone. Snap je mijn punt? Bijvoorbeeld dat je alleen de sjaal en de jas opmerkt. De rest, tsja. Zaynie he. ^^
Wat ik ook jammer vond, is dat je Harr als personage hebt gekozen voor dit verhaal, want meestal worden voor zulke verhalen Harry gekozen en ik vind het dus heel cool als iemand bijvoorbeeld eens Zayn koos. Weer een smaakdingie, maar ach.
Maar. Nu het voor jou leuke deel, haha. (Nouja, als ik jou was zou ik commentaar ook fijn vinden om te lezen, want zoals ik kan zien ga je daardoor ENORM vooruit, like Bo said.)
Het is orgineel. En dat, is zo ongelooflijk belangrijk. Echt waar.
Oh - en. Dialogen. Daar ben je ook vooruit op gegaan, want ik weet nog wel dat je me toen een dingie stuurde die ik onde rhanden ging nemen. Gosh, dat was jij toch? Nou ja. Niet alleen jij.. Maar.. Onder andere jij, toch? Anyways. Laten we zeggen, je doet die praat-dingies helemaal goed en dat is al één ding, want ik erger me er normaal stierlijk aan als mensen dat fout doen
nouja, in principe niet, maar als ik het al een keer heb aangegeven welDus. Complimenten!
En. Ik vind het top dat je zoveel doet met het commentaar dat je krijgt. I really appericiate that honey.