FanFic.nl

Kamer 427

30.

De vloer was bezaaid met stof, waardoor een spoor was getrokken dat leidde naar een bed. En in dat bed lag Harry, zachtjes pratend alsof hij niets merkte van het toneelstuk om hem heen. ‘En toen liep ik naar buiten, het huis uit. Ik heb mezelf aangegeven. Ik heb Gemma gewroken, daarom heb ik het gedaan en ik vond dat de wereld het mocht weten. Nee, het moest weten. Vandaar dat ik nu hier ben, voorlopig. En als ik weer vrij ben, ga ik net zolang door tot ik iedereen te pakken heb die ermee te maken heeft gehad. Die ex als eerste.’ Hij viel heel even stil, vroeg toen, nog zachter dan daarvoor: ‘Louis, luister je?’ Weer die Louis. Wie was Louis in hemelsnaam?
Heel even dacht Zayn dat hij nog steeds droomde en dat hij zichzelf wakker zou kunnen maken, dat hij zichzelf dan gewoon in bed zou vinden, bezweet onder de dekens. ‘Niall,’ fluisterde hij zachtjes. ‘Knijp me eens.’
De blonde jongen gehoorzaamde en Zayn kwam er tot zijn grote spijt achter dat hij niet sliep. ‘Geen droom?’ vroeg Niall, alsof hij Zayns intenties begrepen had. Zayn schudde zijn hoofd. Nee, hij was wakker. Helaas.
Harry grinnikte en Liam rende de kamer in, maar hij werd onmiddellijk teruggesmeten, hard tegen de muur. Net zoals de bewaker. Opnieuw snelde Zayn op hem af. De jongen hapte echter naar adem, dus controleren of hij nog in leven was leek nauwelijks nodig.
De beveiligingsman had een schampere grijns om zijn lippen, alsof hij van mening was dat hij de kamer wel kon betreden. Hij was echter nog niet met een halve teen over de drempel toen hij weer een smak kreeg. Het leek nog wel twee keer zo hard als de vorige keer en toen Zayn de onnatuurlijke hoek van de rug van de man zag, besloot hij dat het geen nut meer had om aan de halsslagader te voelen.
Als om zijn gelijk te betuigen, zakte de man langzaam langs de muur onderuit. Hij was recht onder de deurkruk geland. Als hij daar werkelijk met zoveel kracht tegenaan was geknald als gebeurd leek te zijn, waren zijn kansen miniem.
Opnieuw vroeg Zayn zich af of hij droomde. Hoe was het in hemelsnaam mogelijk dat mensen uit het niets door de lucht begonnen te vliegen? Dat kon toch zeker niet? Zijn ogen maakten hem echter wijs dat het wel kon. En om het allemaal nog mooier te maken, was Dave druk in gesprek met ene Louis die nergens te bekennen was.
De jongen in de witte overall stond op de drempel van de kamer, zijn spieren strak gespannen en hij snauwde naar binnen: ‘Laat me erin, Louis. Je weet dat ik voor altijd jouw overwinnaar zal zijn en je wilt dit niet pijnlijker maken dan het is. Geef ons Harry.’ Er viel een korte stilte, waarin Dave zijn kaken nog krachtiger op elkaar klemde dan ooit tevoren. ‘Louis, verdomme! Luister je überhaupt naar me?’
Er kwam geen antwoord, wat Zayn absoluut niet verbaasde. Hoewel – als er ineens ergens een antwoord vandaan gekomen zou zijn, uit de lucht of het plafond of desnoods uit de mond van de bewaker die waarschijnlijk niet meer leefde, dan zou het hem niets verbaasd hebben. Het was allemaal toch al veel te onwerkelijk.
‘Goed, dan moet je de consequenties maar zelf onder ogen zien,’ dreigde Dave, en hij liep weg van de drempel en knielde neer naast de bewaker. In de eerste instantie snapte Zayn niet wat hij aan het doen was: de man was overduidelijk dood en Louis, wie dat ook zijn mocht, had intussen vast wel gezien dat dat het geval was.
Toen Dave het lichaam begon te fouilleren, begreep Zayn dat hij naar iets op zoek was. Hij keek toe hoe Dave in toptempo alle zakken van de man ondersteboven haalde, tot hij uiteindelijk iets naar boven haalde. Het was langwerpig, doorzichtig en er zat vloeistof in. Zayn huiverde bij de aanblik ervan. Het was lang geleden dat hij er één gezien had en dat had hij graag zo gehouden.
Met de spuit in zijn hand geklemd liep Dave terug naar de drempel. ‘Nou, Louis, wat zeg je ervan? Wil je door blijven spelen?’
‘Maar ik ben niet moe,’ grinnikte Harry zachtjes. Het was eigenlijk niet meer dan wat gemompel. ‘Maar Louis…’
‘Stuur hem terug,’ beval Dave. ‘Zeg dat er een inspectie aankomt vanwege zijn speurtocht eerder. Je hoort het. Je hebt hem toch wijs gemaakt dat je zo goed kunt horen? Speel het daarop. Het zal mij een worst wezen, maar binnen vijf minuten ligt hij zijn eigen bed.’
Daves stem klonk zo ijskoud, zo dreigend dat Zayn het wel geweten had als hij Louis was. Maar ja, hij was Louis niet. Hij leek er niet eens op: zelf was hij een jongen van vlees en bloed en naar Louis’ bestanddelen kon hij alleen maar gokken. Stiekem gooide hij het op verbeelding en een toefje mentale instabiliteit, maar dat hield hij voor zich. Hij wilde Dave niet beledigen.
Naast zich zag hij Niall op de grond zitten, diens rug tegen de muur gedrukt, de armen om de knieën. Zijn gezicht was lijkbleek en hij wiegde gehypnotiseerd heen en weer. Zayn nam naast hem plaats, sloeg een arm om hem heen en fluisterde dat het allemaal wel goed zou komen.
Hij had niet verwacht Niall ooit in zijn leven zo vreselijk over stuur mee te maken. Hij had niet verwacht de jongen überhaupt van slag te hoeven zien, laat staan doodsbang. Letterlijk. En Zayn kon het hem niet kwalijk nemen.
De vijf minuten tikten voorbij en er veranderde niets. Harry mompelde af en toe iets, grinnikte, maar verder was het doodstil. Toen Dave naar binnen liep, werd het zo mogelijk nog stiller.
Het zag eruit alsof hij door schouderdiep water liep. Hij moest zich vreselijk inspannen bij elke stap die hij zette en zijn knokkels waren wit van het omklemmen van de spuit, maar hij kwam steeds dichterbij. Waarom kon hij dat wel, maar Liam en de bewaker niet?
Hoe dichter de jongen bij het bed kwam, hoe moeilijker het bewegen hem werd. De slow motion film begon langzaamaan vast te lopen en Zayn vreesde dat de spuit binnen de kortste keren in Daves eigen lichaam terecht zou komen. En niemand zou hem uit de kamer kunnen halen.
Hij hield zijn adem in terwijl Daves hand richting Harry’s arm bewoog. ‘Louis, als je nu niet meewerkt, steek ik verkeerd en dan ben je hem voor goed kwijt,’ sprak Dave. Aan zijn gezicht te zien was hij niet blij met het antwoord dat hij daarop kreeg, maar hij bleef zich inspannen en de vlijmscherpe naald kwam steeds dichter bij Harry’s arm.
Na wat eindeloze seconden leken, zat de naald in Harry’s ader en was de inhoud ervan daarin leeggespoten. Dave hield de injectienaald nog steeds vastgeklemd, alsof zijn leven ervan afhing. Dat was eigenlijk het enige wat gebeurde: zijn spieren trilden van inspanning terwijl hij probeerde grip op de naald te behouden.
En het lukte.
Toen Harry eenmaal gestopt was met mompelen en een regelmatig ademhalingsritme had opgebouwd, greep Dave hem stevig beet en begon hij hem uit de kamer te slepen. Zayn wilde hem te hulp schieten, maar hij kon Niall niet alleen laten en hij wist bijna zeker dat ook hij de kamer niet zou kunnen betreden.
Dus bleef hij zitten, samen met Niall, alleen op de gang, niet wetend of ze hun vrienden ooit terug zouden zien.

En toen maakte het allemaal oprecht geen sense meer, I know. Sorry.
Maar hé, on a brighter note: ik heb nu 300k op FanFic.nl staan. 8D

Reacties: