FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

41: Their Game

Daar stonden we dan. Met zijn vijven. Vijf van de acht. En we wachtten, allemaal. We wachtten, opdat ze hun ogen weer zouden openen. Glimlachen naar ons. Het was allemaal een grap, één grote, zieke grap. Dan zou het management binnekomen en ons verklappen dat het allemaal opgenomen is. Dat het voor de televisie is, een publiciteitsstunt. Allemaal nep.
Maar dat gebeurde niet.
Ze bleven roerloos liggen, allebei. Mark en Louis. Honderden vragen spookten door mijn hoofd, allemaal even belangrijk. Nou, niet helemaal. Er waren twee het belangrijkst.
“Hoe is het gebeurd?” Mijn stem liet iedereen opschrikken. Liam, die Sarah ondersteunde. Niall, die in mijn hand kneep en mijn vader, die ik lichtjes naar adem hoorde snakken, vechtend tegen de opwellende tranen. Het was hartverscheurend.
“Hij was losgekomen… wilde helpen…” fluisterde Niall zachtjes. Ik draaide mijn hoofd, keek de blonde jongen aan. Zijn uitdrukking was geschokt, gekweld en pijnlijk. Afschuwelijk.
“Hij wilde helpen, maar L-lou zag niets. Door de stof. En Mark…” Niall zuchtte, tranen vielen als regendruppels naar beneden. Ik kneep in zijn hand, waarop hij zachtjes knikte.
“En Mark wilde naar jou toe rennen. Maar Louis dacht dat hij de vijand was en hem wilde aanvallen, want hij zag niks door de stof en toen… Toen…”
“Toen schoot hij hem neer,” vulde Liam zo kalm mogelijk aan. Iedereen zweeg, terwijl ik het voor me zag. Ik zag het gebeuren.
Een gevoel van schuld drong langzaam bij me naar binnen. Ik had Mark gewantrouwd, vanaf het begin al. Gedacht dat hij spioneerde. Dat hij hen drogeerde.
Maar niets was minder waar. Mark had al die tijd aan onze kant gestaan.
Ik ademde diep in en uit en staarde naar de vredig gesloten ogen van Louis. Hij wilde niet leven als moordenaar van een goed hart. Moordenaar van iemand die eerlijk en oprecht was. Net zoals hijzelf.
Hij wilde geen moordenaar zijn van zijn eigen karakter.
“En jullie?” Geen antwoord.
“Liam, hoe hebben ze jullie hier gekregen?” Ik keek naar de jongen met het blauwe oog, die zich oprichtte en Sarah wat steviger vastklemde.
“Traangas. Ze gooiden het naar binnen, net op het moment dat we wat gingen drinken. Daardoor raakten we bewusteloos. Verder weet ik niets, behalve dat ze ons flink aangepakt hebben omdat we niet wilden zeggen waar jij en… Waar jij en Lou waren. Toen later brachten ze Des hier binnen en bonden hem vast. Hij moest wel – er werd op hem gericht.” Liam probeerde zwakjes te glimlachen en ik knikte naar hem. Hij had genoeg geleden.
Dan was er nog één ding wat ik moest weten.
“Pap?”
“Ja, Harry,” fluisterde hij.
“Hebben ze Zayn meegenomen?” Hij knikte.
“Ja. En dit achter gelaten.” Hij stak zijn hand in zijn broekzak en haalde er een verfrommeld, met kleureninkt bedekt papiertje uit. Even staarde hij ernaar, waarna hij het me toereikte. Ik pakte het aan, vouwde het uitelkaar en staarde ernaar.
En staarde. En staarde.
Het was een foto.
De jongen op de foto zag er slecht uit, heel erg slecht. Paarse kringen sierden zijn ogen, zweet stond op zijn gehele gezicht. Zijn lippen waren lichtelijk blauw en de ruimte waarin hij zich bevond, vastgebonden aan de muur, was wellicht de kofferbak van een bestelbusje. Om zijn enkels sneden tai-repen in zijn vlees.
Ik staarde ernaar. De jongen, zijn toestand. Zijn conditie. Het gehele plaatje. Ik staarde ernaar en zei niets. Wilde niets zeggen.
Er stond wat onder geschreven, met pen. In een belabberd handschrift.

Als je hem ooit nog terug wilt zien, moet je mijn opdrachten uitvoeren.
Er zijn vier opdrachten, die je doorgaans doorgegeven krijgt.
Als je het verpest, krijgt je vriendje een behandeling waarbij de pijn van
zijn been nog maar een tikje op zijn vingers is. Als je het verpest, gaat er bloed vloeien.
En als je de politie erbij haalt, is hij er geweest.

W.S

Zwijgend liet ik mijn linkerhand in mijn broekzak glijden. Algauw stootte ik op hetgeen dat ik zocht, namelijk het briefje dat ik eerder had gekregen. Veel eerder.
Alleen was ‘ie toen bedoeld voor Zayn en niet voor mij.
Ik vouwde het open, de inkt was een klein beetje doorgelopen door de sneeuw. Daarna hield ik het naast de foto, bestudeerde het handschrift. Ik had het kunnen weten, al die tijd al, maar eigenlijk had ik er niet meer over nagedacht. Ik dacht dat het na de actie van mijn vader en Mark niet meer zou tellen, niet meer gold. Ik dacht echt dat hun plannetje in de soep gelopen was.
Nou, niets was minder waar.
“Het is dezelfde,” fluisterde ik, niet wetend of iemand begreep wat ik bedoelde. Na enkele seconden van stilte keek ik op. Verwarde gezichten staarden me aan, wachtend op uitleg. Ik kon me niet goed herinneren of ik hen ooit over het briefje had verteld, in het begin, maar waarschijnlijk niet. Of wel. Nee. Ik had hen niets verteld, omdat ik hen dan over mij en Zayn moest vertellen. Dat wilden we geheim houden. Er was slechts nog één iemand die er vanaf wist – Louis. Maar die was er niet meer.
Toen ik niet verder sprak en met een dode blik naar de twee papieren staarde, voelde ik Niall in mijn vingers knijpen. Eerst zachtjes, daarna harder. En nog harder.
Vragend keek ik hem aan.
“Nou, wat bedoel je?” vroeg hij voorzichtig, alsof hij bang was iets te breken.
Het maakte nu toch al niets meer uit.
“Ik heb deze tekst eerder gelezen. Hier, op dit briefje. Die kreeg ik voordat dit alles in gang was gezet, voordat mijn vader überhaupt in beeld was. Dit kreeg ik, toen Zayn meegenomen was. Dat verhaal over die mode-ontwerpers… Dat was gelogen. Het spijt me, maar…” Ik zuchtte en verwachtte nu ieder moment een uitbarsting – maar die kwam niet. Zwijgend keken ze me aan, Liam, Niall, iedereen. Ik moest verder.
“… Ik moest niet huilen omdat Manuel opgenomen was. Dat was ook een leugen. De waarheid is…”
Dit was moeilijker dan ik dacht.
“De waarheid is, dat Zayn en ik verliefd zijn. Ik was die avond bij hem thuis en we hadden gekust. Hij wilde even naar buiten om te roken, dus ging ik mee. Toen werd hij dus meegenomen en vond ik dit briefje. In eerste instantie was hij voor Zayn bedoeld en hoorde ik in dat busje te zitten. Ik denk dat ze hem vrijgelaten hebben om het helemaal om te draaien. Ik denk, dat ze willen dat ik die opdrachten doe om Zayn vrij te krijgen… Alleen is het niet de bedoeling dat ik het haal. Het is de bedoeling dat ik doodga, zodat mijn vader uiteindelijk alsnog slachtoffer is en zijn zoon verliest.” Ik ademde diep in en uit na die lange uitleg en nadat ik het hardop had gezegd, klonk het me eigenlijk nog wel logisch in de oren. Ik snapte alleen niet waarom ze mij niet direct hadden gepakt. Zayn en ik lijken niet eens op elkaar, hoe konden ze dan zo’n cruciale fout maken?
“Ze wisten van onze operatie…” zei mijn vader opeens. Verbaasd keek ik hem aan, met een blik die hem verdere uitleg moest doen geven.
“Dat moet wel. Anders hadden ze Harry wel direct gepakt. Het is logisch, hoe erg is het voor een vader om te denken dat hij zijn zoon in veiligheid heeft gebracht, terwijl dat helemaal niet zo is? Hem direct vermoorden was te makkelijk, dit spelletje is veel leuker. Vergeet niet dat het de ziekste geesten zijn waar je ooit mee te maken krijgt. Ze moeten hebben geweten wat wij van plan waren en hebben toen hun plan omgedraaid. Zayn gepakt, in plaats van Harry. Een win-win situatie voor hen, want zo kunnen ze twee mensen pijn doen. Harry en mij. Als bonus erbovenop, jullie, jongens. Het spijt me.” Daarna wendde hij zich tot mij. Hij vouwde zijn handen om mijn gezicht, liet me hem aankijken.
“Harry, luister goed. Wat er de komende tijd ook gebeurd, of het nu wel of niet lukt, of je het nu wel of niet doet-”
“Ik doe het.” Hij knikte.
“Wat er ook gebeurd. Ik zal je blijven steunen.” Dankbaar knikte ik. Niall liet mijn hand los en gaf me een klein zetje in mijn rug, waarna ik mijn vader omhelsde. Vervolgens draaide ik me om naar Niall en Liam, keek hun veelbetekenend aan.
“Het maakt me niet uit wat jullie doen. Ik ga Zayn redden.” Het duurde even, maar na een klein tijdje ontstonden twee ondeugende glimlachen om hun lippen. Beiden knikten vastberaden.
“Wij doen mee,” zeiden ze in koor. Dankbaar glimlachte ik, hoewel een verraderlijke steek mijn binnenste treiterde. Ik haatte het als mensen zich in gevaar werkten voor mij. Ik haatte het echt. Maar, hoe langer ik erover nadacht, hoe duidelijker het was.
Ik had ze meer dan nodig.

Reacties: