FanFic.nl

Stand alones

De picknick

“Zijn we er al bijna?” vroeg de jongen in de bijrijdersstoel.
Ze waren inmiddels al een goed uur onderweg en de jongen begon er zo langzamerhand genoeg van te krijgen dat hij door die vervloekte blinddoek niets kon zien. De bestuurde gniffelde slechts. “Bijna. Nog een minuut of vijf, denk ik.”
Hij kreeg gelijk, want een kleine vijf minuten later stopte de auto inderdaad.
“Mag hij nu eindelijk af, Louis?”
“Nee! Nee, nog heel even, beloofd. Ik moet eerst iets pakken.” Snel stapte hij uit de auto en haalde iets uit de kofferbak. Vervolgens opende hij het linkerportier en hielp hij zijn vriend uit de stoel.
“En nu dan?”
“Nee, hier is het lelijk en dan werkt het niet.”
“Dus we moeten ook nog een stuk lopen?”
“Stukje. Het is niet ver, echt niet. En ik ben er, dus maak je geen zorgen.”
“Zou dat niet juist een reden moeten zijn om me zorgen te maken?”
“Relax, alles komt goed.” Hij pakte Zayns hand vast en leidde hem de parkeerplaats op. Toen hij de auto had afgesloten nam hij de andere jongen verder mee. Ze kwamen slechts langzaam vooruit, maar nog eens vijf minuten later waren ze er dan, wonder boven wonder zonder te vallen.
“Hé, waar ben je? Mag hij af?” vroeg de jongen verschrikt toen zijn hand werd losgelaten.
“Twee tellen.” Louis zette de mand weg en knoopte toen de blinddoek van de andere eindelijk los. “En, wat vind je?”
De jongen moest zijn ogen dichtknijpen tegen het felle licht, maar zodra hij weer kon zien moest hij toegeven dat Louis inderdaad gelijk had. Ze stonden op een heuvel – zover was Zayn zelf ook al gekomen aangezien ze de heuvel op waren gelopen – met voor hen een ware zee van bloemen. In allerlei kleuren bloeiden ze, allemaal doorelkaar heen, waardoor ze vanaf de heuvel gezien een fascinerend abstract schilderij vormden. Om het clichébeeld af te maken stroomde er een riviertje kronkelend door het dal. “Wauw. Oké, dit is echt prachtig.” Hij draaide zich om om de andere jongen een kus te geven. “Maar ik snap nog steeds niet waar die blinddoek nodig voor was.”
“Ach, jij snapt niets van verassingen!” riep de ander verontwaardig uit.
De jongen keek opzij en zag de rieten mand staan die de ander helemaal naar boven had gezeuld. “Picknicken?”
“Ja! Kom op, picknicken is geweldig. In de zomer kwam ik hier altijd met mijn ouders en zusjes en dan gingen we hier op de heuvel picknicken. En daarna speelden ik en mijn zussen beneden in het bloemenveld en soms zwommen we in het stroompje.”
“Nou, laten we maar uitpakken dan, ik rammel.”
Uit de mand kwam een rood met wit geruit kleed tevoorschijn dat op het gras werd gelegd. Twee borden met een beker en bestek werden ook toegevoegd en het kleed vulde zich met allerlei voedingswaren: sandwiches, aardbeien met room, cupcakejes, bonbons, kersen, druiven, appeltaart, pastasalade, een fles rosé en natuurlijk een grote thermoskan ijsthee.
De getinte jongen schepte zijn bord onmiddellijk vol met pastasalade en viel aan. “Oké, ik heb je al vergeven. Wie heeft dit gemaakt? Het is echt heerlijk!”
“Ik, idioot,” zei de jongen. De ander keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. “Echt waar! Maar het is mama’s recept.”
“Hmm, nou, het is in ieder geval een goede reden om te blijven,” zei hij en hij boog voorover om hem te kussen.
De jongens lieten zich het eten goed smaken en langzamerhand werd het kleed steeds leger. Toen ze volzaten ging Zayn liggen met zijn hoofd op Louis’ buik. Afwezig maakte hij met zijn vinger tekeningetjes op diens borstkast. “Dat was echt heerlijk.”
“Mooi,” antwoordde de ander terwijl hij zijn handen door het donkere haar van zijn vriend liet gaan. Zayn merkte amper hoe hij langzaam indommelde door zijn gevulde maag, de warme zonnestralen, het zachte deinen van Louis’ lichaam en diens vertrouwde geur. Louis wel en hij keek vertederd naar de slapende jongen op zijn buik.
Na een tijdje bewoog hij zichzelf voorzichtig onder Zayn vandaan. Hij voelde hoe zijn hart een slag oversloeg toen hij dacht dat de jongen wakker werd, maar het was Zayn, dus hij bleef ver weg in dromenland. Toch sloop de jongen zo stilletje mogelijk weg, je wist immers maar nooit.
Een kwartiertje later was hij terug en ging hij weer naast de andere jongen liggen. Even lag hij daar enkel, kijkend naar hoe vredig hij lag te snurken. Het was bijna zonde om hem wakker te maken, maar toch drukte hij zijn lippen op die van de ander. Hij hoopte dat het werkte, anders zou het wel erg awkward zijn. Onder de zijne voelde hij Zayns lippen zich vertrekken tot een glimlach en de chocoladekleurige irissen keken hem plots aan. “Hé,” zei hij zachtjes met een stem die nog hees was.
“Hé, schone slaapster.”
“Cliché.”
Louis grinnikte. “Je hebt in ieder geval al een kroon.”
De andere jongen fronste en zijn handen gingen naar zijn hoofd, waar hij een dunne band van bloemensteeltjes aantrof. Hij probeerde hem af te zetten om hem te bekijken, maar Louis hield hem tegen en rekte zich uit om een spiegeltje uit de mand te vissen.
“Ik wist niet dat jij bloemenkettingen kon maken.”
“Je leert wel wat met vier zusjes. Bovendien wist je ook niet dat ik prima salades maak.”
“Dat is waar.” Hij streek met zijn hand door Louis’ haar, tussen de bloemen door.
“Dus een kroon, dat maakt mij… prins? Maar ik heb geen wit paard.”
“Wie had het hier net over clichés?”
Hij lachte. “Maar het is wel gaaf. En dan een sprookjesbruiloft met twee witte paarden voor de koets: de jouwe en de mijne.”
Ook Louis lachte. “Ja, dat klinkt echt mooi.” Dromerig keek hij de jongen aan en hij kuste hem weer. Zijn hand streek zachtjes vanaf zijn nek over zijn zij terwijl lippen en tongen hun weg vonden. Maar toen werd de kus onderbroken door een rommelend geluid vanaf Zayns buik. “Malik, ik kan echt niet geloven dat je alweer honger hebt!” riep hij verontwaardigd.
“Maar het is allemaal zo lekker.”
“Dat zal best,” zei Louis terwijl hij een greep naar achter deed en de aardbeien met room vond. Een glimlach ontstond op zijn gezicht. “Nou, als je het wil, moet je het maar halen,” zei hij voor hij een aardbei in zijn mond stopte.
Dat liet Zayn zich geen tweede keer zeggen en hij boog naar voren om het stuk fruit op te eisen. “Hmm, lekker,” zei hij nadat het gelukt was. Vervolgens reikte hij naar achter om nog een aardbei te pakken, maar in plaats daarvan kwam hij in het schaaltje met room terecht. Hij bracht zijn vingers in de richting van zijn mond, maar veranderde het plan halverwege en smeerde de substantie aan Louis neus.
Het woord ‘wat?’ vormde zich al op zijn lippen, maar tijd om het uit te spreken kreeg hij niet, want voor hij het wist had de andere jongen het goedje als weggelikt. Louis boog zich dus ook maar richting de room en haalde met vingers vol van het spul uit om wraak te nemen.
Twee uur later waren de aardbeien en room al lang en breed op, evenals de meeste andere zaken, inclusief de fles rosé. Nog altijd lagen de jongens op het kleed terwijl handen zachtjes streelden en lippen soms huid of andere lippen aanraakten. De zon was steeds verder naar het westen gedraaid en stond inmiddels aardig laag aan de hemel. Dit alles werd begeleid door het avondconcert van de krekels.
Met tegenzin krabbelden de jongen overeind en pakten ze de overgebleven spullen in. Met de mand tussen hen en de bloemen nog steeds in hun haar liepen ze terug naar de auto. De picknick was voorbij.

Reacties: