Hoofdcategorieën
Home » One Direction » They are dangerous|| Zayn Malik {samen met DjMalikjuh}[Afgerond] » >3<
They are dangerous|| Zayn Malik {samen met DjMalikjuh}[Afgerond]
>3<
Avelin
Ik juich, het past! De hele zolder is nu ingericht met mijn persoonlijke spulletjes. Ik snuif de geur op en merk dat het al lichtelijk naar mij gaat ruiken. Een glimlach komt op mijn gezicht en ik huppel naar mijn bureau. Terwijl de laptop opstart loop ik naar het raam. Het is een groot raam met een vensterbank waar je op kan zitten. Aan de andere kant van de kamer zit precies hetzelfde raam. Ik ga zitten en kijk naar buiten. Een geweldig uitzicht strekt zich voor mij uit. Mijn mond valt open, ik kan over bijna heel London kijken! Een ping klinkt en dat betekent dat mijn laptop is opgestart. Ik huppel weer terug naar mijn bureau en klik op het Skype tekentje. Het tekentje van mijn broer Evan staat op groen, wat betekent dat hij online is. Ik klik het aan en wacht geduldig totdat Evan mijn oproep beantwoord. ‘Hallootjes,’ roept Evan vrolijk. Ik grijns. ‘Haai Ev.’ Hij trekt een rimpel tussen zijn wenkbrauwen. ‘Avelin, toe. I prefer Evan.’ Ik lach en schud mijn hoofd. ‘Ik zal niet aan uw eisen voldoen, mijn broer.’ Hij maakt een talk to the hand pose en op de achtergrond klinkt gegiechel. ‘Evan, is dat Ouiam?’ Ouiam was Evans vriendinnetje voor twee jaar nu en zij en ik waren goede vriendinnen. Evan knikte en wenkte naar haar. Niet veel later verscheen ze in beeld en ze schreeuwde opgewonden mijn naam. ‘Avelin!! Hoe is het daar in London? Al leuke jongens gespot?’ Ik lachte. ‘Kom op Ouiam. Ik ben hier net een halve dag, ik ben nog niet buiten geweest.’ Ze pruilt. ‘Hoe is het huis?’ ‘Geweldig! Het is zo groot, terwijl het eigenlijk gewoon een rijtjeshuis is. Kijk mijn kamer!’ Ik til mijn laptop op en laat het door mijn kamer glijden. Zodra ik weer naar ze kijk hangen hun monden open. ‘Wauw, Avelin. Je hebt geluk,’ zegt mijn broer. Ik lach en knik. ‘We hebben zelfs een kok!’ Weer vallen hun monden open. ‘Pleaseee, mag ik bij jullie komen wonen?’ smeken Ouiam en Evan in koor. Ik grinnik en schud mijn hoofd. ‘No way, dan moet ik alles delen met jullie.’ Ze maken gezamenlijk een talk to the hand pose. Ik lach. ‘Gelukkig hoef ik morgen nog niet naar school. Tenzij pap natuurlijk al een school heeft gevonden. Wat me erg sterk lijkt.’ Evan knikt en vaag klinkt de stem van mijn moeder door. ‘Oh, we moeten eten. Sorry sis. Spreek ik je later?’ vraagt Evan en ik knik. ‘Eet smakelijk Evan, eet smakelijk Ouiam.’ Ze zwaaien even en dan gaat het scherm op zwart. Ik zucht en start Facebook op. Ook daar staat niks interessants en ik sluit mijn laptop maar weer af. ‘Avelin? Het eten is klaar!’ klinkt de stem van mijn vader door een speaker bij de deur. Ik schrik me dood en leg een hand op mijn hart. Snel loop ik naar de deur en druk op het knopje dat onder de speaker zit. ‘Kom al! Kon je me trouwens niet even vertellen dat dit ding er zat? Ik schrok me dood.’ Mijn vader lacht even. ‘Sorry lieverd, kom nou maar eten.’ ‘Ik kom.’ Ik laat het knopje los en open de deur. Ik ren de trap en de wenteltrap af en loop de keuken in. ‘Hey paps, hey Berry.’ Ze knikken en ik ga tegenover mijn vader zitten. ‘Wat eten we?’ Mijn vader lacht geheimzinnig. ‘Fish and Chips.’ Berry zet een bord voor mijn neus en ik bekijk het eten dat erop ligt. Waarom heb ik dit nog nooit eerder gezien? Alsof mijn vader mijn gedachten kan lezen begint hij te praten. ‘Ze kennen dit niet in Crawley, ook niet in Nederland trouwens.’ Ik knik. Ik ben geboren in Nederland en op mijn zesde zijn we naar Crawley vertrokken. Mijn vader was toen al een jaar naar London. ‘Nou, probeer maar.’ Ik pak mijn vork op en prik wat eten eraan. Langzaam stop ik het in mijn mond en begin te kauwen. Het is heerlijk. ‘Hmm, dit is lekker pap.’ Hij glimlacht en begint zelf ook te eten. Berry verlaat de keuken, de deur klapt achter hem dicht. ‘Zo, Avelin. Morgen school.’ Mijn vork glipt bijna uit mijn handen. ‘Say what?’
‘Je dacht toch niet dat ik nog geen school had gevonden?’ ‘Nou, eigenlijk had ik daar wel op gehoopt,’ mompelde ik. ‘Wat zei je?’ ‘Niks, niks.’ Mijn vader zuchtte. ‘Morgen begin je. Je moet je om acht uur melden bij de directrice en krijgt daar alle informatie die je nodig hebt. Ik zal je de weg morgenochtend uitleggen.’ Ik zuchtte diep en at de laatste happen. Daarna stond ik op. ‘Ik ga naar mijn kamer.’ Mijn vader knikte en ik liep weg. Hoe kon hij me dit aandoen?
Uitgerust word ik wakker en ik kijk even verdwaasd om me heen. Waar ben ik? Dan stroomt alles weer binnen. Oh ja, ik ben bij mijn vader. En vandaag moet ik naar school. Een school die ik helemaal niet ken. Ik zucht diep en sla de dekens van me af. Kou trekt mijn voeten in zodra deze de vloer raken. Brrr. Met het pyjamashirt dat tot net onder mijn billen komt, strak tegen mijn lichaam aangedrukt loop ik naar mijn badkamer. Ik zet de douche aan en kleed me uit. Zuchtend stap ik onder de stralen en sluit mijn ogen. Veels te snel alweer besluit ik om er onder uit te gaan. Ik pak een handdoek en sla hem om mijn lichaam, dan loop ik richting de inloopkast. Ik zoek naar een goede outfit voor vandaag en vind uiteindelijk een leuke combinatie van schoenen en een jurkje. Voorzichtig trok ik het aan en liep toen weer terug naar de badkamer. Ik stak mijn lange haar op in de vorm van een paardenstaart en bracht wat mascara aan op mijn wimpers. Voorzichtig trok ik een streepje boven mijn wimpers met mijn eyeliner en bracht wat rouge aan op mijn jukbeenderen. Ik bekeek me even in de spiegel en besliste dat ik er wel mee door kon. Ik pakte mijn tas op en stopte er een etui in, een agenda, wat make-up. Dat allemaal samen met mijn telefoon en mijn koptelefoon. Daarna liep ik naar beneden, naar de keuken. ‘Goeiemorgen Berry. Waar is mijn vader?’ Berry keek op van de twee borden waar hij mee bezig was. ‘Je vader zit in de woonkamer, maar het eten is klaar dus hij komt zo naar de keuken.’ Ik knikte en ging aan de tafel zitten. Niet veel later kwam mijn vader binnen gelopen en ging tegenover me zitten. ‘Klaar voor school?’ ik schudde mijn hoofd. ‘Totaal niet.’ Berry zette een bord met scrambled eggs voor mijn neus en ik begon te eten. Mijn vader lachte. ‘Kom op Avelin. De school is leuk.’ Ik haalde mijn schouders op en at verder. Toen ik klaar was keek ik op de klok. Ik moest zo onderhand vertrekken. ‘Dus paps, hoe moet ik lopen?’ Mijn vader pakte een kaart en wees de weg. Bijna meteen had ik het in mijn hoofd geplant en gaf hem een kus op zijn wang. ‘Dan ga ik paps. Bye.’ Ik zwaaide en trok de voordeur achter me dicht. Ik trok de capuchon van mijn jas wat over mijn hoofd en begon te lopen. Op naar school dan maar.
Reacties:
Lopen naar school?
Ik zit nu nog in groep 8 maar over 2 maand of zo mag ik 20 kilometer fietsen (balen!)
LA-LA-LAF IT OMG SNEL VERDUUUUR