Hoofdcategorieën
Home » Overige » -Schrijfwedstrijd- » Rehab
-Schrijfwedstrijd-
Rehab
Opnieuw gluurde ze tussen haar wimpers door naar hem.
Alles aan hem leek haar aan te trekken.
Zijn bruine haren die warrig op zijn hoofd zaten, zijn handen die ze dolgraag een keertje zou willen vast houden. Zijn lippen waar ze de hare zo graag tegen aan wou drukken.Zijn felblauwe ogen waar ze in kon wegzinken.
Maar ergens in haar lichaam realiseert ze zich dat het slechts dromen zijn.
Als hij langs haar heen loopt houd ze voor enkele seconden haar adem in.
Alsof ze bang was dat een beweging of geluid van haar hem zou wegschrikken.
Alsof hij een klein onschuldig en bang katje was dat tussen haar door zou glippen als ze te dicht bij zou komen.
Als hij de hoek omloopt laat ze haar adem in een zucht ontsnappen.
Opnieuw neemt ze zich voor hem uit haar hoofd te zetten , zoals ze al vaak had geprobeerd , maar ze wist dat ze toch wel weer zal falen. Telkens als hij in de buurt kwam nam iets haar lichaam over. Een stem in haar hoofd beveelde haar te kijken.
Haar handen begonnen automatisch te trillen en haar benen voelden zwak aan, alsof ze elk moment in elkaar kon zakken. Alsof haar benen het gewicht van haar liefde niet meer konden houden. Ze laat haar schouders zakken en propt haar boeken in haar kluisje. Als er een doploose pen uit haar nederlands boek valt , schrikt ze even ,maar dan herrinert ze zich dat ze hem er eerder die dag tussen had gestopt. Ze moest hem vast vergeten zijn toen de bel ging. Haar vingers klemmen zich om de pen en zonder echt te beseffen wat ze aan het doen was gleed de pen over haar hand en liet het zijn blauwe spoor achter. 'Smoorverlieft, ik wist niet dat er zoiets ergs bestond'
leest ze. De letters zijn klein , maar toch passen ze amper op haar smalle hand.
In haar felroze nagellak ziet ze een lichte -bijna ontzichtbare- reflectie van zichzelf.
Ze moest afkicken.Ze moest hem uit haar hoofd zien te krijgen, hem vergeten.
Maar hoe?
Opnieuw laat ze een zucht ontsnappen. ''Maar hoe?' herhaalt ze haar eigen gedachte zacht.
Als de pieper -die de schoolbel moest voorstellen- voor de 2de keer afgaat snelt ze naar het lokaal. Meneer Hayden kijkt wel op ,maar besteed verder geen aandacht aan haar. Niemand besteed eigenlijk ooit echt aandacht aan haar. Niemand zei er wat van als ze te laat was , niemand miste haar als ze ziek was. Niemand vroeg haar om haar mening en niemand intreseerde het of ze goede cijfers haalde of niet.
Ze was nu eenmaal niet zo'n sociaal type.
het liefst zou ze de hele dag op een stil plekje zitten , alleen maar om te dagdromen.
Geweldig vond ze dat. Ze kon een heel ander leven voor zichzelf verzinnen. Ze kon zijn wie ze wou zijn en heetten hoe ze wou heten. Ze kon zichzelf elke haarkleur en oogkleur geven die ze zelf wou , en ze kon het een dag erna ook weer veranderen.
Even sloot ze haar ogen en droomde opnieuw weg. Niemand zou toch merken dat ze haar hoofd niet bij de les had, niemand lette op haar.
In haar hoofd kwam ze in de wereld die ze gisteren verzonnen had. Een wereld waarin mensen haar wel zagen staan , en waar ze wel gelieft werd.
Maar opeens , uit het niets werd ze ruw uit deze wereld getrokken en in haar hoofd stond ze voor een groot wit gebouw. Het was prachtig. Er groeiden blauwe , witte , roze en gele bloemen langs het pad dat naar de ingang lijdde en het gebouw zelf was ook een must om te zien. Het personage dat ze in haar fantasie bedacht had , -het meisje wat er wel uit zag en wat wel een mooie naam had gekregen van haar liefhebbende ouders- liep het stenen pad op en betrad het gebouw.
'Rehab' las ze op een bordje langs de glazen deur die toegang gaf tot het gebouw.
Gek genoeg waren al haar fantasiën in het engels. Erg goed sprak ze het niet , maar ze vond de engelse taal ,-gemixt met amerikaanse woorden die ze van tv kende-, en haar accenten mooier klinken dan het nederlands.
Opeens realiseerde ze zich wat ze gecreërd had. Een afkickkliniek, speciaal voor haar alleen. Ergens waar ze hem uit haar hoofd kon halen , zonder zich tussen alle sociale conflicten en ruzieën hoefde te mengen. Hier ging ze door met leven , hier hielp ze zichzelf verder. Vanaf hier kon ze alles zien,en geloven. Hier begon het begin van het einde..
Reacties:
Ik herken mezelf er heel goed in...
Mooi