FanFic.nl

Family and friends, our lifes with one direction

Hoofdstuk 15

O my Gosh! Nu ben ik weer een beetje blij. De jongens vertelden me dat ik naar huis mag, maar dat ik wel iedere dag moet uitrusten. Ik zit nu in een rolstoel, met mijn Louis die me duwt. Krukken zijn geen optie, aangezien beide enkels zijn gebroken. De boys hebben even gebeld en een speciale auto voor me geregeld. Ik zeg dat ik graag naar Chelsea wil, maar ze twijfelen of dat wel goed is. Ze willen niet dat ik Chelsea op zo een manier zie, zo stil en rustig.

*Tijdsprong*

Het is nu al 3 maanden geleden dat het is gebeurd. Ik denk er zowat iedere dag aan en moet steeds weer huilen als ik haar naam hoor. Ik ben vooral boos op mezelf, ik moest haar redden! Ik had daar moeten liggen, niet zij! Omdat ik zo graag wil, brengen de jongens mij naar chelsea. Ik kom in hetzelfde kamertje als waar ik lag, alleen dan een stuk kleiner.Daar zie ik haar liggen, op haar bed, zo stil en geruisloos. Ik pak haar hand vast en Niall de andere. Dan komt de arts binnen. Hij kijkt erg verdrietig. ''Het is dat jullie One Direction zijn, anders hadden we er allang de stekker uitgetrokken. Maar nu ze hier al 3 maanden ligt moet ze toch echt weg, We hebben ruimte nodig voor andere patienten en de kans dat zij er nog uitkomt is niet erg groot.'' ''Nee!!!!'' schreeuwen Niall en ik tegelijk. We wachten samen tot er iets gebeurd, misschien een wonder, maar nee, dat wonder laat wel op zich wachten zeg. Rond 19;00 komt de arts weer binnen. ''Het spijt me'' zegt de arts en zegt dat we weg moeten gaan. Ik huil en Niall duwt me weg, in de rolstoel.

Reacties: