Hoofdcategorieën
Home » Overige » Afrekening — voor NL » Afrekening
Afrekening — voor NL
Afrekening
Strompelend liep Derek door het bos heen, opzoek naar het lichtpunt dat hij vanaf het dak had kunnen zien. Hij was vroeger dan het ochtendgloren uit zijn bed gekomen, en deed erg zijn best om Simon niet wakker te maken. Maar zoiets zou haast onuitvoerbaar zijn; Simon snurkte als een beer die aan het grommen was.
Toen hij dat lichtpunt vanaf het dak zag in de uitgestrekte bossen voor zijn neus, wilde hij het lichtpunt gewoon vinden. Het voelde alsof hij een nieuw doel had vastgesteld. Hij móést het vinden.
Derek was ergens diep in zijn gedachten verzonken, toen hij zijn naam hoorde. Hij werd geroepen door een meisjesstem die hij vrijwel gelijk thuis wist te brengen. Chloe.
Hij wou haar niet doelbewust aan het schrikken maken, maar je wist het maar nooit bij Chloe. Door haar “krachten” van het necromancer zijn, was ze zeer angstig dat er rare geesten achter haar zouden staan en haar zouden belagen.
Maar nu was het Derek maar, en als ze slim was zou ze geen kik geven want anders zou Andrew hen ongetwijfeld vinden. Of Simon. Of Tori. Of een van de andere veteranen die bij hen in het huis waren, zo af en toe dan.
‘Chloe,’ zei Derek toen hij een bocht inliep en zo Chloe bereikte. Zoals hij had verwacht zorgde haar schrikkerige persoonlijkheid voor een kleine opwaai, maar meer ook niet. Geen gegil in elk geval.
‘Ik ben het,’ zei hij tegen haar, en wees naar zichzelf, ‘Derek, weet je nog?’ Het laatste klonk haast plagerig, maar hij keek er serieus bij.
Blijkbaar merkte Chloe aan Derek dat er iets aan de hand was, maar hoe was dat nou niet te merken? Er zat enkel spanning in zijn schouders, zijn stem klonk zeer ernstig en zijn gezicht had eigenlijk hetzelfde te verduren als zijn stem.
‘Wat doe jij hier nou?’ vroeg Chloe verbaasd, en Derek probeerde een snel weerwoord te vinden. Het werd meer een zin. ‘Wat doe jíj hier?’ weerde hij haar zin, en hij keek haar afwachtend aan. Vrijwel gelijk vervolgde hij zijn zin met: ‘Ik had je toch beloofd dat we een andere keer het bos in zouden gaan, samen, om met een geest contact aan te leggen?’ en keek Chloe afwachtend aan.
En daar wist ze even niets op te zeggen. Derek legde haar op het zwijgen, en daar was hij zichzelf dankbaar voor.
‘I-… Er is iets voorgevallen, in mijn kamer. Toen bedacht ik me dat ik maar beter een back-up kon regelen na gisteren, dus ik zocht jou,’ legde Chloe uit, en ze keek even naar Derek terwijl ze haar zin weer vervolgde, ‘En Tori en Simon lagen te slapen, dus ik had maar weinig opties.’
Dat trof Derek toch wel diep. Het leek haast wel alsof hij een soort tweede optie was, omdat Tori en Simon lagen te slapen. Was hij dat dan ook?
‘O,’ had hij alleen tegen haar gezegd terwijl hij met zijn hand in zijn nek wreef en ongemakkelijk naar Chloe keek. Ze stond op het punt om iets te zeggen, stopte eventjes, maar herstelde zich toen weer.
‘Moet of moest je weer veranderen, Derek?’ vroeg ze aan hem terwijl ze een beetje heen en weer bewoog, alsof ze het haast zonde vond dat ze de transformatie gemist had áls Derek was veranderd in een weerwolf — maar dat was het geval niet.
‘Hm?’ Derek zocht naar woorden, woorden die haar de waarheid zouden vertellen, maar ook weer niet te veel van zijn gevoelens zouden verraadden. ‘Nee, maar ik zei toch dat ik je hulp daarbij nodig zou hebben. Nou, ik zou je halen. Je hulp is… Is niet enorm nodig.’
Chloe knikte alleen maar. Of ze de “hint” in Dereks zin had gehoord betwijfelde Derek, dus hij liep rustig achter haar aan terug naar de achtertuin, blijkbaar.
‘Wil je niet weten wat ik daar deed? Ben je daar niet nieuwsgierig naar?’ vroeg Derek terwijl hij zijn looppas versnelde om Chloe bij te kunnen houden.
‘Ja, natuurlijk. Maar eerst,’ begon ze haar zin, en wendde zich tot Derek, ‘Wat zit je dwars?’ Het leek haast wel alsof ze Dereks gevoelens door had. Hij had de neiging dag en nacht bij haar te zijn. Zelfs wist hij niet zeker wat het was, maar hij hoorde Andrew dingen zeggen dat het te maken had met zijn “sterke gevoelens” en over het feit dat hij haar haast opnam als roedellid, terwijl er helemaal geen roedel van Derek was. Áls je het zou aanzien voor roedel, dan was het een roedel voor slechts twee personen.
‘Nee.’ Een korte stilte, en toen: ‘Ja, ja Chloe. Eigenlijk wel. Ik kon niet slapen, dus vrijwel gelijk ging ik naar het dak, voor rust en frisse lucht. Maar toen zag ik iets in het bos,’ Nonchalant wees hij naar het bos achter hen, ‘En ik bedacht me dat ik wel nieuwsgierig was naar wat het was en…’
Chloe viel hem in de rede: ‘En toen ben je naar het bos toe gegaan om te kijken wát het was?’ Ze liet haar zin op een vraagteken eindigen, gewoon omdat ze niet zeker wist of ze hem wel juist in de rede viel.
‘Ja.’
‘Wil je het nog zoeken, misschien?’ vroeg Chloe, en wees even achterom naar het bos, waarvan de bomen langzaam werden verlicht door de dageraad, die zich stapsgewijs liet zien.
‘Ja. Maar Chloe,’ — Derek raakte Chloes arm aan, en trok haar abrupt naar achteren — ‘als jij moe bent… Nee, laat ik het beter overbrengen.’ Derek liet Chloe los, en wreef weer in zijn nek. De jeuk daar werd onverdraaglijk, maar het kon haast niet dat hij weer weerwolf zou worden. Niet nu, hoopte hij dan.
‘Ik ben moe, en jij volgens mij ook. Dus… Laten we gewoon weer terug gaan. Naar bed, beiden. Naar ons eigen bed,’ zei hij wat ongemakkelijk, en keek naar de grond.
‘O-oké,’ hakkelde ze.
‘Goed. Maar… Wat zei je over dat voorgeval in jouw slaapkamer?’ Derek keek haar haast nieuwsgierig aan, maar hij vermande zich en keek wat serieuzer. Chloe keek hem aan, en zei toen op een rustige toon: ‘O ja, natuurlijk, dat moet je weten.’ Rustig knikte ze, en keek even achterom.
‘Nou, ik… Ik werd ergens wakker van. Me dunkt gesnotter, maar goed. Toen keek ik dus naar Tori, en… En… Er lag iets bloederigs op haar bed,’ legde ze uit, met een rillerige ondertoon. Ze huiverde eventjes bij het woordje “bloederigs” alsof het haar herinnerde aan hetgeen wat ze had gezien, maar dat moest ook haast wel.
‘Goed. N-nee nee! Ik bedoelde, goed, ga verder.’ Beschaamd keek Derek haar aan, en keek eventjes naar de bossen, in de hoop hetgeen wat hij zonet op het dak zag weer te zien — maar nee, het was enkel slechte hoop.
Chloe keek haar aan, alsof ze net tranen had gedroogd voor wat Derek had gezegd. Ze zei niet veel later dan haar blik op Derek: ‘In elk geval, een donker ovaal iets lag naast haar bed. Bloed. En de s-schedel…’ Ze huiverde weer, en keek eventjes weg. Niet veel later sloot ze haar ogen, en wreef voorzichtig met haar handpalmen over haar beide slapen heen.
‘Je hoeft het niet te vertellen als…’ Chloe viel Derek in de reden toen hij dat zei. ‘Nee! Ik ga door, of ik het nou wil of niet.’ Weer huiverde ze, maar keek Derek recht aan. Ze wreef over haar ellebogen heen, en kuchte zacht.
‘Maar goed. De schedel was ingeslagen, en helemaal bebloed. Eén grote homp bloederige…’ Weer, voor de zoveelste keer, stopte ze met praten om plaats te maken voor enkele rillingen.
Derek wreef zijn vette haren uit zijn gezicht, en bedacht zich tijdens het luisteren dat hij maar weer eens een goede douche moest nemen. Toen hij besefte dat hij niet meer oplette, keek hij wat oplettender en luisterde ook.
‘… Een jongen van dertien à veertien jaar, me dunkt,’ vertelde Chloe terwijl ze over haar keel heen wreef. ‘Gal?’ gokte Derek, en keek haar een poosje aan.
‘Ja,’ knikte Chloe, en keek toen naar de deur. Haar ogen staarden wazig voor zich uit. ‘Laten we gaan. Naar binnen toe.’
Derek stemde in door alleen een simpel knikje, en had haast de neiging haar handje vast te pakken om haar een soort van bescherming te bieden.
‘Ik heb gisteren nog geprobeerd de kelder te openen, maar helaas,’ Hij keek naar Chloe. ‘Geen resultaat,’ ging hij verder, maar hield zijn stem gedempt, in de hoop dat ze zich wat meer op haar gemak zou voelen.
Ze knikte alleen maar.
‘Hoe heb je dat gedaan?’ vroeg ze na een poosje, toen ze blijkbaar haar tong weer terug had. Derek gniffelde, en zei daarna: ‘Beuken.’ Chloe keek naar hem, tot hij weer tot bedaren kwam. ‘Goed,’ zei ze eerst, en zuchtte daarna hoorbaar, ‘Simon en jij moeten meer contact maken. Hij had de sleutel allang gevonden.’
Geërgerd keek Chloe naar Derek toen hij zijn tong was verloren, figuurlijk, en als het ware daardoor niets meer terug zei.
‘Ik zal het proberen, meer contact krijgen met Simon, beloofd,’ zei Derek oprecht, en liep naar binnen toe. ‘Maar nu, nu moeten we slapen, me dunkt. Je ziet er abnormaal slaperig uit, maar dat kan ook komen door jouw geesten contact gedoe,’ zei Derek tegen haar, en liet een plagerige ondertoon tevoorschijn komen.
‘Ja, slaap lekker Derek,’ zei Chloe geërgerd, en verdween in haar slaapkamer toen ze voor de deur was gaan staan. ‘Slaap lekker,’ herhaalde ze nog eens.
‘Slaaplekker,’ citeerde Derek haar, en deed de deur van zijn eigen slaapkamer dicht met een doffe klap.
Reacties:
DUDE, er zitten enorm veel fouten in :c