Hoofdcategorieën
Home » Overige » (Persoonlijke)Stand alone's » Starving for perfection
(Persoonlijke)Stand alone's
Starving for perfection
Heldere regendruppels spetterde op de grijze straten van New-York,het zorgde ervoor dat de tegels langzaam verkleurden.
Kinderen sleepten mini parapluus mee die ze beschermde tegen de regendruppels, regendruppels die langzaam van de paraplu's afgleden en op de grond druppelde. Ze droegen matchende handschoenen en sjaals..
Opgekruld schuilde ik onder wat dakpannen, mijn armen kleurde blauw, het was te koud. Ik moest vol houden, nog maar een paar kilo.. Dan was alle horror voorbij, al het vasten, al het huilen. Het overgeven van eten, het snijden.. Het zou allemaal voorbij zijn, ik zou eindelijk perfect zijn. Ik zou kunnen genieten van mijn leven.
duizenden mensen liepen voorbij, sommige blikken kruiste de mijne, kinderen wezen naar me, wilde naar me toe lopen.. Maar de ouders hielden ze tegen.
Ze wezen naar me, wezen naar mijn ruggengraat die door mijn huid prikte, alles was zichtbaar, mijn schouderbladen, mijn heupen.. Maar er zat nog vet onder, er kon nog meer af. Mijn bovenbenen, ze waren te dik. Ik walgde ervan, zoute tranen die zicht vermengde met het regenwater dat van de dakpannen afdruppelde rolde van mijn hoekige kaak af. druppel voor druppel, ijskoud.. Op momenten zoals deze leek de dood me nog niet zo slecht, gewoon dood.
Mensen zeiden dat ik niet wist wat ik mezelf aandeed, ik sliep niet, mijn oogwit was al veranderd in rood, slappe nagels, haaruitval.
Maar, het was het allemaal waard, alles voor ana.. Alles voor de perfectie.
Ik zou er voor sterven, zonder ana en mia zou ik niks zijn, niks behalve dat dikke, vette hoopje ellende. Ana gaf me discipline, controle. Het zorgde ervoor dat het eten mij niet overnam, want ik was te ver gekomen om bevelen van een koekje te nemen.
Mijn huid begaf het haast, er zaten striemen op, littekens. Opgedroogd bloed dat onderhand bruin kleurig was.
Ik werd er ziek van, ziek van de mensen die ooit dik noemde, mensen die zeiden dat ik toch niet zou kunnen afvallen, dat ik toch te zwak was.
Een snijdende windvlaag zorgde ervoor dat ik in mijn shirt dook terwijl ik snel mijn lange mouwen over mijn onderarmen trok, ik dook dieper in elkaar, de kou was overheersend. Mijn spieren verstijfde. Mijn ogen werden tot spleetjes geknepen terwijl ik in mijn been kneep, proberend de kou te weerstaan.
De menigte voor me liep sneller, ze begonnen haast te krijgen. De klokt dreunde 5 uur precies.
Langzaam zette ik mijn hand op de grond, ik probeerde op te staan, mijn benen vonden het moeilijk mee te bewegen, mijn knieën waren te zwak. In een snelle beweging stond ik op. Lopend, lopend naar de menigte, de trein zou over anderhalf uur vertrekken.. Anna, Mia, ik houd zo veel van jullie.. Het doet pijn.
Reacties:
Kort maar krachtig..
dit spreekt me heel erg aan na.. nou ja you know what happened.
Je hebt zelf toch geen eetstoornis he?????
Ik bedoel, je weet nooit wat er in de vakantie kan gebeuren
Melding bij de volgende?
XxxXxxXxxXxxXxxX
Tering hé.
Verhalen over eetstoornissen grijpen me altijd aan,
omdat ik het tegenovergestelde van dit heb gehad.
Gelukkig ben ik er bovenop gekomen, al zal eten
altijd een vijand/vriend blijven. Anyways!
Mooi geschreven. Het was alsof ik in de dunne huid van dat
meisje/jongen zat. Alsof.. Ja. Echt gewoon precies dat.
Een kleine tip: lees het ietsje beter na, want hier en daar vergeet
je een letter of een hoofdletter. (:
Still. Wauw.
Melding bij nieuwe? <3
Wow! Dit is echt heel realistisch! Jij hebt toch gren eetstoornis?! Ik herhaal de vraag van IMS i know, maar ik wil het zeker weten! Ik had aan het einde verwacht dat ze in zou storten maar ze is sterk!