FanFic.nl

(Persoonlijke)Stand alone's

Starving for perfection

Heldere regendruppels spetterde op de grijze straten van New-York,het zorgde ervoor dat de tegels langzaam verkleurden.
Kinderen sleepten mini parapluus mee die ze beschermde tegen de regendruppels, regendruppels die langzaam van de paraplu's afgleden en op de grond druppelde. Ze droegen matchende handschoenen en sjaals..
Opgekruld schuilde ik onder wat dakpannen, mijn armen kleurde blauw, het was te koud. Ik moest vol houden, nog maar een paar kilo.. Dan was alle horror voorbij, al het vasten, al het huilen. Het overgeven van eten, het snijden.. Het zou allemaal voorbij zijn, ik zou eindelijk perfect zijn. Ik zou kunnen genieten van mijn leven.
duizenden mensen liepen voorbij, sommige blikken kruiste de mijne, kinderen wezen naar me, wilde naar me toe lopen.. Maar de ouders hielden ze tegen.
Ze wezen naar me, wezen naar mijn ruggengraat die door mijn huid prikte, alles was zichtbaar, mijn schouderbladen, mijn heupen.. Maar er zat nog vet onder, er kon nog meer af. Mijn bovenbenen, ze waren te dik. Ik walgde ervan, zoute tranen die zicht vermengde met het regenwater dat van de dakpannen afdruppelde rolde van mijn hoekige kaak af. druppel voor druppel, ijskoud.. Op momenten zoals deze leek de dood me nog niet zo slecht, gewoon dood.
Mensen zeiden dat ik niet wist wat ik mezelf aandeed, ik sliep niet, mijn oogwit was al veranderd in rood, slappe nagels, haaruitval.
Maar, het was het allemaal waard, alles voor ana.. Alles voor de perfectie.
Ik zou er voor sterven, zonder ana en mia zou ik niks zijn, niks behalve dat dikke, vette hoopje ellende. Ana gaf me discipline, controle. Het zorgde ervoor dat het eten mij niet overnam, want ik was te ver gekomen om bevelen van een koekje te nemen.
Mijn huid begaf het haast, er zaten striemen op, littekens. Opgedroogd bloed dat onderhand bruin kleurig was.
Ik werd er ziek van, ziek van de mensen die ooit dik noemde, mensen die zeiden dat ik toch niet zou kunnen afvallen, dat ik toch te zwak was.
Een snijdende windvlaag zorgde ervoor dat ik in mijn shirt dook terwijl ik snel mijn lange mouwen over mijn onderarmen trok, ik dook dieper in elkaar, de kou was overheersend. Mijn spieren verstijfde. Mijn ogen werden tot spleetjes geknepen terwijl ik in mijn been kneep, proberend de kou te weerstaan.
De menigte voor me liep sneller, ze begonnen haast te krijgen. De klokt dreunde 5 uur precies.
Langzaam zette ik mijn hand op de grond, ik probeerde op te staan, mijn benen vonden het moeilijk mee te bewegen, mijn knieën waren te zwak. In een snelle beweging stond ik op. Lopend, lopend naar de menigte, de trein zou over anderhalf uur vertrekken.. Anna, Mia, ik houd zo veel van jullie.. Het doet pijn.

Reacties:

1 2

Malikaa zei op 28 juni 2013 - 18:20:
Wauw......
Dit is echt heel mooi geschreven.....
Hier heb ik geen kritiek op ^^
xXx

HermoineG zei op 28 juni 2013 - 18:11:
Holy Cow!
Dit is echt heel erg aangrijpend! Het is heel mooi en lekker leesbaar geschreven. Ook al was het kort, ik zat er goed in en heb er niet minder om genoten.
Ik vind het ook knap dat je hierover schrijft.
Je hebt er toch hopelijk geen ervaring mee, he?
Echt waar, prachtig geschreven!
Mag ik alsjeblieft een melding bij volgende SA's?

x

Ps. Totaal geen kritiek. Helemaal Nada.