Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Until Death Do Us Apart » Epiloog
Until Death Do Us Apart
Epiloog
Het was schemerig en stil op de begraafplaats. De natuurlijke wind woeide niet en ook de neerslag bleef uit. Het was precies zoals het op een begraafplaats hoorde te zijn en niet anders.
Het enige wat ik hoorde, waren voetstappen. Voetstappen, die over een grindpad sjokten. Langzaam, neerbuigend. Als een wezen dat uit steen gehouwen is. Tik, tik, tik. Het waren weliswaar mijn eigen voetstappen, maar doordingen deden ze niet. Absoluut niet.
Ik was al op de plaats van bestemming voor ik er erg in had. Langzaam kwamen mijn voeten tot stilstand en stierf het geluid weg. Het loste op in het niets, net zoals al het andere.
Zoals Louis.
Glazig staarde ik naar zijn steen. Het was een mooie steen. Twee witte duiven sierden de zijkanten van het glimmende, grijze ding en het midden was voorzien van sierlijke letters. Witte letters, net zoals de duiven. Wit stond voor heiligheid, zuiverheid en goedheid. Voor Louis.
Ik bleef staren. De tekst las ik niet, eigenlijk ook weer wel maar tegelijkertijd dan weer niet. Ik keek naar de letters, maar de betekenis drong niet tot me door. Helemaal niet.
Na enkele minuten, wat net zo goed uren hadden kunnen zijn, boog ik door mijn knieën. Op mijn hurken leunde ik naar voren en legde ik het boeket van rode rozen voor zijn steen neer. Tranen prikten achter mijn oogleden, maar ik knipperde ze weg, beet ze weg. Huilen wilde ik niet meer, tranen waren tekenen van zwakheid. En dat was hetgeen dat ik de komende tijd niet meer mocht tonen. Ik wist dat ik mezelf voor de gek hield, ik wist dat ik niet zo was, maar dat deed er niet toe. Het moest voor Louis, het moest voor Zayn. Voor Liam. Voor Niall. Het moest voor iedereen, maar vooral voor mijzelf. Als ik wilde slagen, als er überhaupt een kans was dat het zou gaan lukken, moest dat zonder zwakte. Want anders werd het alleen maar leuker voor die klootzakken.
Ik bleef gehurkt zitten. Mijn ogen waren nog steeds gericht op de steen en voordat ik er erg in had begon ik te praten. Fluisteren, eigenlijk. Ik wist niet of het kwam doordat ik hem miste, of doordat ik wilde dat hij hier nog was. Misschien werd ik wel gewoon krankzinnig.
“Ik weet niet wat ik moet doen. Ja, sterk blijven. Ja, mijn best doen. Maar hoe, Lou, hoe? Hoe hou ik de tranen weg? Hoe wordt ik hard van binnen? Zo ben ik niet, zo ben ik nooit geweest. Jij ook niet, dat weet ik wel, maar misschien... Ik hoopte gewoon dat...” Ik zweeg, boog mijn hoofd en staarde naar de rozen. Bloedrood, voorzien van scherpe doorns. Scherp, zoals een mes. Rood, zoals bloed dat zou gaan vloeien. Ik voelde mijn hart sneller en sneller kloppen en stilletjes wachtte ik op een antwoord. Één advies van mijn beste vriend. Één ding maar.
Het gebeurde niet.
“Hoe wordt ik net zo koud van binnen als die moordenaars? Als een moordenaar?” Ik schudde mijn hoofd en stond langzaam op. Mijn blik scheurde ik los van de rozen en richtte ik weer op zijn steen. Ik keek naar de tekst, las het aandachtig. Dit keer wel.
Warm, zoals vuur.
Koud, zoals ijs.
Moedig, als de natuur.
Open, zoals de lucht.
Uit het oog, maar niet uit het hart.
Jouw lied zal altijd gezongen blijven
in ons binnenste.
We houden van je.
Ik slikte één keer en draaide me toen om. Ik voelde de opgestoken wind langs mijn gezicht strijken, ik hoorde kraaien luidruchtig opstijgen uit de reusachtige eiken. Ik zag het gras bewegen en het zand verplaatsen met de wind. Ik voelde alle elementen, mijn binnenste werd warm, steeds warmer, waarna in één klap alles als sneeuw voor de zon verdween.
Ik wist hoe ik het ging doen.
Koud, zoals ijs.
Koud, zoals een moordenaar.
Ik wil in het bijzonder 5 meisjes bedanken die vrijwel vanaf het begin meelazen:
-Bodine: Onwijs leuk dat je vanaf het begin mee hebt gelezen en me enorme opbouwende kritiek hebt gegeven! Dat heeft enorm geholpen. Jouw reacties waren altijd weer super leuk om te lezen.<3
-Carlijn: Jij ook enorm bedankt. Ik weet dat je het de laatste tijd al druk hebt met school, maar ook jij bleef altijd mee lezen. Onwijs gaaf en je reacties waren altijd zo geweldig dat ik me ook echt goed ging voelen als schrijfster. Enorm bedankt daarvoor.<3
-candyXbar: Joun reacties waren altijd super leuk om te lezen, recht door de bocht & toch erg helpvol. Enorm bedankt voor je support!<3
-Chayenne: Ondanks dat je het druk had & alles eromheen ben je altijd mee blijven lezen. Enorm bedankt voor je steun en je leuke reacties met de nodige emoticons. Jij reageerde altijd uitgebreid op mijn chapters, super leuk!<3
-Ivana: Ondanks dat je wat later mee bent gaan lezen, heb je altijd gereageerd en heb ik met plezier je reacties gelezen. Ik vond het zo leuk hoe je alles uit wilde puzzelen. Enorm bedankt.<3
Oké. Genoeg emotioneel gedaan. (:
Dan dit: Ik ben begonnen aan een vervolg op UDDUA. Ik weet niet of het jullie leuk lijkt, hoor, maar als dat wel zo is zal ik het online zetten als het klaar is, wat nog wel even kan gaan duren. Of niet, dat hangt er vanaf haha.
Anyways. Ik heb een verhaal klaarliggen voor in de tussentijd. Dit wordt mijn enige, lopende verhaal (hij is niet heel erg lang) en geeft mij mooi de tijd voor UDDUA 2. Ik hoop dat jullie ook aan het nieuwe verhaal mee willen lezen & daar net zoveel plezier aan beleven. Ja.
Het nieuwe verhaal heet De Kelder en de link is hier
De korte proloog staat alvast online.
Wat jullie ook besluiten; veel leesplezier.<3
Reacties:
Echt super goed geschreven!! Ik hoop dat UDDUA2 snel af is! Kan niet wachten!
Wauw dit is echt gewoon zo waauuww.
Weetje dit is echt een van de beste verhalen die ik in mijn hele leven heb gelezen.
En jij bent echt een van de beste schrijvers op fanfic maar dat heb je waarschijnlijk al wel heel vaak gehoort. Ik ga meteen je tussen verhaal lezen en verheug me nu al op UDDUA 2. Ik vraag me af wat daar allemaal in voor gaat komen.
Dus hierbij bedankt voor dit mega super geweldige verhaal en ik kan niet wachtten tot er meer komen.
Ik heb genoten van je verhaal.
En het spijt me dat ik zo laat reageer bij de epiloog terwijl jij me net bedankte.
Door mij voel je je geen geweldige schrijfster, dat komt door jezelf. Door dat je je eigen stukken terug leest - eigenlijk voor controle - maar daardoor zie jìj dat je gewoon een geweldige schrijfster bent. Daar heb je mij niet voor nodig.
Deze epiloog was ook weer verbazingwekkend goed. Rustig. Terwijl de rest van het verhaal best wel heftig was. Het is een mooi einde. Voor deel 1. Want ik ben nu alweer reuze benieuwd naar deel 2.
Het was leuk om telkens theorieën te bedenken, ook al klopte ze niet eens.
Ik ben echt heeeeeeeeeeeeeeeeel benieuwd!
xxx love youuu so much!
Awww de epiloog was zo perfect
I love it sooo much, dit verhaal staat al eeeuwen in mn favo's Ik volg btw op dit moment best veel verhalen, dus ik zie wel ff of ik die andere FF ga lezen, okay ? Bye lovelyyy.xx
Wauw! Ik heb je verhaal in 1x uitgelezen!
Je hebt mooi geschreven en.. Ik had wel even een jankmomentje bij de epiloog! Snap niet dat je Lou dood kon laten gaan!!
Xxx