FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

Epiloog

Het was schemerig en stil op de begraafplaats. De natuurlijke wind woeide niet en ook de neerslag bleef uit. Het was precies zoals het op een begraafplaats hoorde te zijn en niet anders.
Het enige wat ik hoorde, waren voetstappen. Voetstappen, die over een grindpad sjokten. Langzaam, neerbuigend. Als een wezen dat uit steen gehouwen is. Tik, tik, tik. Het waren weliswaar mijn eigen voetstappen, maar doordingen deden ze niet. Absoluut niet.
Ik was al op de plaats van bestemming voor ik er erg in had. Langzaam kwamen mijn voeten tot stilstand en stierf het geluid weg. Het loste op in het niets, net zoals al het andere.
Zoals Louis.
Glazig staarde ik naar zijn steen. Het was een mooie steen. Twee witte duiven sierden de zijkanten van het glimmende, grijze ding en het midden was voorzien van sierlijke letters. Witte letters, net zoals de duiven. Wit stond voor heiligheid, zuiverheid en goedheid. Voor Louis.
Ik bleef staren. De tekst las ik niet, eigenlijk ook weer wel maar tegelijkertijd dan weer niet. Ik keek naar de letters, maar de betekenis drong niet tot me door. Helemaal niet.
Na enkele minuten, wat net zo goed uren hadden kunnen zijn, boog ik door mijn knieën. Op mijn hurken leunde ik naar voren en legde ik het boeket van rode rozen voor zijn steen neer. Tranen prikten achter mijn oogleden, maar ik knipperde ze weg, beet ze weg. Huilen wilde ik niet meer, tranen waren tekenen van zwakheid. En dat was hetgeen dat ik de komende tijd niet meer mocht tonen. Ik wist dat ik mezelf voor de gek hield, ik wist dat ik niet zo was, maar dat deed er niet toe. Het moest voor Louis, het moest voor Zayn. Voor Liam. Voor Niall. Het moest voor iedereen, maar vooral voor mijzelf. Als ik wilde slagen, als er überhaupt een kans was dat het zou gaan lukken, moest dat zonder zwakte. Want anders werd het alleen maar leuker voor die klootzakken.

Ik bleef gehurkt zitten. Mijn ogen waren nog steeds gericht op de steen en voordat ik er erg in had begon ik te praten. Fluisteren, eigenlijk. Ik wist niet of het kwam doordat ik hem miste, of doordat ik wilde dat hij hier nog was. Misschien werd ik wel gewoon krankzinnig.
“Ik weet niet wat ik moet doen. Ja, sterk blijven. Ja, mijn best doen. Maar hoe, Lou, hoe? Hoe hou ik de tranen weg? Hoe wordt ik hard van binnen? Zo ben ik niet, zo ben ik nooit geweest. Jij ook niet, dat weet ik wel, maar misschien... Ik hoopte gewoon dat...” Ik zweeg, boog mijn hoofd en staarde naar de rozen. Bloedrood, voorzien van scherpe doorns. Scherp, zoals een mes. Rood, zoals bloed dat zou gaan vloeien. Ik voelde mijn hart sneller en sneller kloppen en stilletjes wachtte ik op een antwoord. Één advies van mijn beste vriend. Één ding maar.
Het gebeurde niet.
“Hoe wordt ik net zo koud van binnen als die moordenaars? Als een moordenaar?” Ik schudde mijn hoofd en stond langzaam op. Mijn blik scheurde ik los van de rozen en richtte ik weer op zijn steen. Ik keek naar de tekst, las het aandachtig. Dit keer wel.

Warm, zoals vuur.
Koud, zoals ijs.
Moedig, als de natuur.
Open, zoals de lucht.
Uit het oog, maar niet uit het hart.
Jouw lied zal altijd gezongen blijven
in ons binnenste.
We houden van je.

Ik slikte één keer en draaide me toen om. Ik voelde de opgestoken wind langs mijn gezicht strijken, ik hoorde kraaien luidruchtig opstijgen uit de reusachtige eiken. Ik zag het gras bewegen en het zand verplaatsen met de wind. Ik voelde alle elementen, mijn binnenste werd warm, steeds warmer, waarna in één klap alles als sneeuw voor de zon verdween.
Ik wist hoe ik het ging doen.
Koud, zoals ijs.
Koud, zoals een moordenaar.

Reacties: