FanFic.nl

Where are the prisoners?

Where are the prisoners? Deel 14 (53-64)

HANNIBAL
Als ik met Lesley naar de anderen toeloop, vliegen Face en zij elkaar in de armen. We laten het dit keer gaan en ik dek hen voor alle zekerheid. BA gaat met de anderen verder op zoek naar Lydia. Even later hoor ik BA schreeuwen dat er een bom in de kerker zou liggen. Ik twijfel geen seconde en breng Face en Lesley in veiligheid door hen weg te sturen en blijf op de anderen wachten bij de oprit. Een tiental seconden later rennen we allemaal weg. Als de villa even later ontploft vliegen we voorover door de kracht van de explosie. We staan meteen op en draaien ons daarna om. Ik zak meteen door me knieën en sla verslagen met me vuist tegen de grond. Dit had ontzettend veel impact op mijn zelfbeheersing. Hoe kon dit nou gebeuren, dacht ik bij mezelf. Ik boog mijn hoofd en haalde even diep adem, maar mijn woede kwam naar boven. Met die woede stond ik op en zette mijn pistool op scherp en liep naar de krater waar de villa had gestaan. Ik zocht naar een overlevende bewaker en hoopte dat die ons meer kon vertellen over Troy en waar hij met Lydia naartoe was gegaan.

AUDREY
Ik zie de rest van het team door de voordeur naar binnen gaan, maar besluit om te blijven zitten voor als er nog bewakers naar buiten komen.
Een tijdje later zie ik ze allemaal roepend naar buiten lopen. "Bom" is het woord dat ik opvang. Ik spring op en besluit ook maar ergens verder van de villa te schuilen. Ik ben naar de rest toe gerend en loop nu verder zo ver mogelijk van de villa vandaan. Wanneer deze opploft worden we allemaal voorover gekatapulteerd. Ik kom op mijn handen neer en rol om zodat ik naar de villa kan kijken. De mooie villa is nu gedegradeerd tot een grote krater. Ik zie Hannibal op zijn knieën zakken en met zijn vuisten in een machteloze woede op de grond slaan. Hij boog zijn hoofd, maar kwam direct weer overeind en zette zijn geweer op scherp. Hij ging op weg naar de krater. Ik krabbelde snel overeind en ging hem achterna.
"Hannibal, wat ga je doen?" riep ik.

FACE
Als Hannibal naar ons toeloopt, heeft hij Lesley bij zich. Meteen vliegen we elkaar in de armen.
"Ik heb je zo gemist," zegt Lesley terwijl er dikke tranen over haar wangen rollen.
"Ik jou ook."
Even later krijg ik een zoen van haar. Hannibal staat nog steeds vlakbij ons met zijn pistool op scherp.
Mocht er een bewaker tevoorschijn komen dan handelt Hannibal wel even met hem af.
B.A. schreeuwt even later dat er een bom in de kerker zou liggen. Hannibal zegt tegen Lesley en mij dat we de villa uit moesten gaan en op de oprit moesten wachten. Hand in hand rennen we zo snel mogelijk naar buiten. Een aantal seconden later zien we ook de rest uit de villa rennen en gaan we met ze mee. Opeens klinkt er een enorme knal en vliegt de nieuwe villa die er een paar seconden geleden nog mooi en nieuw bijstond de lucht in. Ik moet er niet aan denken dat Lydia daar misschien wel binnen zat.

PETER
Als ik niet uit de villa weg wil gaan, slaat B.A. me knock-out. Even later kom ik alweer bij.
"NEE! LYDIA! Waarom nou!”
Maar dan komt Lesley aangelopen als ze ziet dat ik huil.
"Lydia leeft nog," zegt ze.
"Maar..."
Dan onderbreekt Lesley me. "Troy heeft haar meegenomen."
Langzaam krijg ik weer een beetje hoop. Ze leeft tenminste nog.

TROY
Lydia zit wat voor zich uit te staren.
"Samen gaan we gelukkig worden," zeg ik als ik bij haar ga zitten.
Ze kijkt me vreemd aan. Dan geef ik haar een zoen. Ze werkt tegen, maar ik ben toch iets te sterk voor haar.

B.A.
Murdock treft een bom aan achter de derde deur. We hebben geen tijd meer om hem onschadelijk te maken, dus ik stuur Peter als eerste naar boven. Het is begrijpelijk dat hij weigert, maar voor zijn en onze veiligheid geef ik hem een flinke dreun. Ik vang hem op als ie knock-out neer gaat en leg hem over m'n schouder. Schreeuwend ren ik naar boven en gelukkig is iedereen op tijd de villa uit. Als ik omver wordt geblazen door de drukgolf van de bom, valt Peter van m'n schouder af en komt hij bij. Hij wil teruglopen, maar ik kan hem gelukkig tegenhouden. Ik leg een hand op Peters schouder, hij huilt. Lesley brengt hem gelukkig weer hoop door te vertellen dat Lydia door Troy is meegenomen.
In stilte lopen we allemaal terug naar de villa van Daniel, waar Maggie ons met een wit gezicht van de schrik staat op te wachten. Hannibal duwt één van de bewakers voor zich uit, het zal de man zijn die hij van de oprit heeft weten te redden. Ik neem hem van Hannibal over en bind hem vast op een stoel in de hall. Maggie en Daniel ontfermen zich over de anderen, ik ga de man eens wat informatie zien te ontfutselen. Ik loop eerst eens wat rondjes om hem heen, waar ie nerveus van wordt.
"Waar is Troy?"
De man kijkt de andere kant op en zwijgt.
"Waar is Lydia?"
De man draait z'n hoofd nu andersom en zwijgt wederom.
"Bang voor je baas?"
Heel even maar kijkt hij me aan. Ik weet genoeg.
"Wat heeft hij je beloofd aan te doen?"
Hij buigt zijn hoofd en blijft stug zwijgen.
"Heb je familie?"
Weer die blik als hij opkijkt.
"Chanteert hij je?"
Stilte. Ik besluit om met de rest van het team te overleggen en loop de kamer uit. In de deuropening hoor ik hem nog net iets zeggen en draai me verbaasd om.
"Wat zei je?!"
"Hij laat m'n vrouw en kinderen vierentwintig uur per dag in de gaten houden," vertelt de man met een door emoties verstikte stem.
Van kwaadheid sla ik in m'n eigen vuist. Hoeveel gezinnen heeft Troy op deze manier in z'n macht? Nu ik de man eindelijk aan de praat heb, pak ik een stoel en ga bij hem zitten.
"Waar gaat Troy heen als het hem te heet onder zijn voeten wordt?"
"Zuid-Amerika."
"Welk land?" wil ik graag weten om weer wat aanknopingspunten te hebben.
Hij haalt zijn schouders op en kijkt me vertwijfeld aan. Zo te zien weet hij dat echt niet. Ik loop nu echt naar de woonkamer en breng verslag uit.

HANNIBAL
Eenmaal bij de krater aangekomen, zie ik een enorme puinhoop, er liggen overal brokstukken. Ik zucht. Een overlevende bewaker vinden gaat mission impossible worden, dacht ik al snel. Een paar seconden later komt Audrey achter me aan en vraagt wat ik aan het doen ben.
"Laat me alsjeblieft even met rust," zei ik nogal chagrijnig.
Na lang zoeken vond ik de bewaker die ik van de oprit had gered. BA nam hem al snel van me over. Ik zocht nog even verder, maar vond er geen meer. Audrey vond mij blijkbaar vreemd doen en ging toen BA de bewaker van me overnam voor me staan. We keken elkaar even aan.
"Wat is er met je aan de hand?" vroeg ze.
"Niets," zei ik terwijl ik terug naar de villa van Daniël liep.
BA was bezig met de bewaker. Ik zat in de woonkamer en dronk een glas water toen hij terugkwam. Ik luisterde naar wat BA te vertellen had en zuchtte.
"Ook dat nog. Misschien dat die familie iets weet. We kunnen het altijd proberen," zei ik.
Ik keek de anderen aan en wachtte hun reactie af.

FACE
Iedereen zat nu in de woonkamer. Lesley zat gezellig dicht tegen me aan, maar Peter was maar alleen. Ik had medelijden met hem. Hij moest ook zoveel meemaken. Sam en Xander, die de hele tijd bij Maggie verbleven, renden rondjes door de kamer met hun vliegtuigjes en maakten er geluiden bij. Ze hadden hen blijkbaar nog niet verteld dat hun moeder ontvoerd is door Troy. Aan de ene kant wel een geluk want die kleintjes wisten ook niet wat ze ervan denken moesten. Dat dacht ik tenminste.
"Papa, Troy krijgt verdiende loon," zegt Xander als hij zijn vader een kus op zijn wang geeft en op zijn schoot gaat zitten.
Peter knapt al een beetje door op door wat zijn zoontje zei. Dan denk ik aan Lesley en mij. Ze is nu zwanger van me. Ik hoop dat alles goed gaat en als Troy haar durft te ontvoeren, dan is het niet best.
Dan zal ik hem krijgen! Lesley ligt haar hoofd op mijn schouder en glimlacht een keer lief naar me. Mijn hand leg ik even op haar buik. Zachtjes voel je wat tikjes. Het is de baby die tegen de buik aanschopt. Ik had nooit verwacht dat Lesley en ik toch nog samen gelukkig zouden worden nadat ik afscheid had genomen van haar toen we klaar waren met de missie daar. En nu ligt ze lekker tegen me aan, is zwanger van me en we gaan ook nog eens trouwen. Gelukkiger dan dat kun je toch niet zijn?!

PETER
Verdrietig staar ik wat voor me uit. Nu heeft Troy echt zijn zin! Hij zal binnenkort ook wel met haar trouwen. Ik moet er niet aan denken! De zak! Dan komt Xander op mijn schoot zitten en krijg ik een kusje op mijn wang.
"Papa, Troy krijgt verdiende loon," zegt hij opeens.
Zelfs Xander begrijpt wat er aan de hand is zonder dat ik verteld heb wat er gebeurd is. We zullen Troy eens wat teamwerk laten zien!
"Nog gefeliciteerd, Face en Lesley."
"Bedankt," antwoorden ze tegelijk.
Je kunt duidelijk zien dat ze erg gelukkig zijn.

TROY
Ik was zo gelukkig met Lydia. Als zij straks van mening verandert, zal ze wel van me houden. Sinds de basisschool was ik al verliefd op haar. Ze was ook zo mooi. Maar ja, toen kwam Peter en werd ze verliefd op hem. Nu heb ik haar eindelijk voor mezelf.

SHERIFF
Ik luister aandachtig naar B.A. als hij verslag uitbrengt van de ondervraging.
"Hij ook al? Als Troy zulke streken nodig heeft om een leger van bewakers te kunnen vormen, dan kan hij nooit erg geliefd zijn. Anders melden mannen zich wel uit zichzelf," is mijn eerste reactie.
Deze man wil ik toch wel eens even spreken. Op een afstandje bekijk ik hem, even inschatten met wat voor soort man we hier te maken hebben.
"Wat doe je voor de kost in het dagelijks leven?" vraag ik hem.
De man kijkt me verbaasd aan, blijkbaar heeft hij zo'n vraag niet verwacht.
"Beveiliger bij de autofabriek," antwoordt hij dan.
"Waarmee chanteert Troy jou?"
De man buigt zijn hoofd en beschaamd bekend hij een kleine diefstal uit de fabriek.
"Waar ken jij Troy van?"
"De baas deed aangifte, maar ik mocht blijven, omdat het maar een klein onderdeel was. Troy was de deputy die bij de aangifte was en hij begon me toen opdrachten te geven waar hij goed voor betaalde, zodat ik eindelijk goed voor m'n gezin kon zorgen. Toen hij me op een moment een wel heel grote diefstal wilde laten doen, weigerde ik. Vanaf dat moment chanteert hij me en ben ik bijna nooit meer thuis, omdat hij mij in de beveiligerploeg bij de villa wilde hebben."
Ik liet zijn verhaal even op me inwerken. Wat een schurk is die Troy toch.
"Wat zoekt Troy in Zuid-Amerika? Heeft hij daar een plek waar hij naartoe vlucht als het hem hier even te benauwd wordt?" probeer ik verder te gaan waar B.A. was gebleven.
De man schudt zijn hoofd, haalt zijn schouders op en zegt dat hij geen idee heeft naar welk land Troy dan gaat.
"Heb je hem nooit toespelingen horen doen of zich horen verspreken? Dingen waaruit je kon opmaken wat hij daar doet of wat hij daar heeft?"
Ik kijk de man hoopvol aan en wacht op zijn antwoord, want de man denkt met gefronst gezicht na of hij ooit zoiets heeft opgevangen. Dan ineens kijkt hij op.
"Wie ben jij eigenlijk dat jij Troy zo goed kent?"
"Ik ben Sheriff Frank Sheldon, zijn baas. Hij was één van mijn deputies.”

BEWAKER (die wordt verhoord!)
Na de opmerking van de sheriff komt er iets in me op.
"Hij heeft het altijd wel met een paar mannen over een land gehad. Ze zeiden er iets over van... uhm... Vader gaat moeder achterna..."
Daar kijkt de sheriff raar van op. "Weet je ook wat dat precies betekent?"
"Nee, dat zou ik niet weten meneer," antwoord ik.

FACE
Nu komt ook de sheriff de woonkamer inlopen, hij vertelt over de cryptische aanwijzing. Allemaal breken we onze hersenen erover. Wat kan dat in vredesnaam betekenen? Peter is ondertussen even weggelopen naar de man.

PETER
Ik loop naar de man toe en maak hem los.
"Ik denk dat we wat gemeen hebben."
"Ja, inderdaad," antwoordt de man.
"Wat is je naam?"
"Tony."
Samen met hem loop ik de woonkamer binnen.
"Wat heb je nu gedaan?! krijg ik meteen te horen van B.A..
"Hij wil Troy ook graag een lesje leren. We kunnen hem wel vertrouwen," antwoord ik.
De anderen knikken.
"Even voorstellen. Tony, dit is Lesley Becktall, daar zit Templeton Peck, ook wel Faceman genoemd; in de hoek daar zit Howlin Mad Murdock, naast hem zit B.A. Baracus. Dat is Audrey, dochter van de sheriff. De sheriff kende je al. En dat is John Smith, ook wel Hannibal genoemd. Ik ben Peter en dat zijn mijn twee zoontjes, Sam en Xander."
Er staat een glimlach op het gezicht van de man. Blijkbaar is hij blij dat er nu mensen zijn die hem willen helpen.

TROY
Gelukkig zullen ze er nooit achterkomen waarheen ik ben gevlucht en zal ik een rustig leventje leiden samen met mijn Lydia. Of één van de bewakers moet het hen al verklappen. Nou ja, dan zullen ze toch niet oplossen welk land het is.

LESLEY
Weer legt Face zijn hand op mijn buik. Hij is zeker erg nieuwsgierig naar de baby. Best logisch. Hij wordt vader! Even draai ik mijn hoofd en kijk hem aan. Sam en Xander rennen nog steeds door de kamer met hun vliegtuigjes en maken er geluiden bij.
"Broemmmmm.... Broemmmmmm," roept Xander lachend.
Dan krijg ik ineens pijn.
"Ahhh... mijn buik doet pijn," zeg ik zachtjes tegen Face.
Hij helpt me naar boven en als ik op bed lig stopt hij me in. Hij is de beste vriend die je maar kunt hebben. Blijkbaar vindt Face het zo spannend dat hij naast me komt liggen en weer zijn hand op mijn buik ligt. Ik vind het niet vervelend. Hij is immers de vader. De kleine schopt weer tegen mijn buik aan en zodra Face dat voelt verschijnt er een glimlach op zijn gezicht.

TONY
Dan kom ik met de oplossing. "Panama!"
"Panama?!", roepen ze verbaasd.
"Ja! Vader gaat moeder achterna is namelijk Pa na ma. Snappen jullie?"
Dan kijken ze me blij aan. Ik heb ze weer een stukje verder geholpen.

HANNIBAL
Toen Peter de bewaker losmaakte keek ik vol verbazing naar het team.
"Volgens mij is dit niet helemaal de bedoeling," zei ik verward.
Tony keek mij vol verbazing aan. Ik dacht na over zijn woorden Zuid-Amerika. Troy had ik ook over een land horen spreken, maar ik kon er niet op komen, totdat Tony het zei.
"Panama?" zei ik verbaasd.Ik keek het team vol verbazing aan. "Dat wordt wel vliegen daarheen en deze meneer hier houdt niet van vliegen," zei ik met een grijns.
Ik keek naar de Van waarin nog wat verdovingsmiddelen lagen.

B.A.
"Dat weet jij inderdaad goed, ja! Ik ga niet vliegen! We kunnen daar gemakkelijk met de Van naar toe!"
Ik weet wat voor trucs ze allemaal al met me hebben uitgehaald. Ik vertrouw de boel niet meer en maak me uit de voeten. De Van haal ik helemaal ondersteboven om naar dat doosje met de spuiten en het verdovingsmiddel te zoeken. Ergens moet het toch zijn! Verstopt achter de vermommingkist van Hannibal voel ik het onder zijn stoel staan. Het zit er allemaal nog in, maar vanaf nu zal het niet meer worden gebruikt. Ik gooi het doosje leeg en zet m'n zware schoen bovenop de spuiten, ampullen en flesjes. Ik stamp en schuur net zo lang tot er niets meer over is dan gruis.
“Zo! No more flying for me! zeg ik met een tevreden grijns.
De ellende is echter dat ik even vergat, dat er maar liefst twee dokters in ons gezelschap rondliepen....

SHERIFF
Terwijl ik Face druk doende hoor aan de telefoon, neem ik Audrey even apart.
"Gaan wij mee of gaan wij onze nieuwe sheriffs office openen?"
"Maar pa!" reageert Audrey verontwaardigd, "Nu kunnen we Troy eindelijk gaan uitschakelen en Lydia redden en dan wil je dat ik met je mee terugga naar dat saaie stadje?"
Zoiets had ik al verwacht en eigenlijk wil ik zelf ook wel mee om deze hele zaak tot een goed einde te brengen.
"Oké, we gaan mee, maar dan ga ik m'n collega bellen of hij zolang de honneurs waarneemt, want eigenlijk is het een schande dat ze thuis al zo lang zonder sheriff zitten."
"Pap, zie dit maar als een bijscholingscursus. Straks ben je zo'n goede sheriff dat er geen boef zich meer in de stad durft te laten zien," zegt Audrey lekker eigenwijs.
Ik proest het uit van het lachen om deze zienswijze en hoop inderdaad dat ik één en ander opsteek van de aanpak van het A-team.

MURDOCK
Vanuit de gemakkelijke stoel waar ik al een poosje zit, hoor ik Panama voorbij komen, Hannibal grappen dat B.A. niet wil vliegen en zie ik Face toch van alles en nog wat aan het regelen slaan.
Als hij de telefoon neerlegt maak ik dat ik bij hem kom.
"Wat heb je kunnen regelen? Een helikopter? Een vliegtuig?" vraag ik met begerige ogen.

FACE
In no time staat Murdock opeens naast me.
"Wat heb je kunnen regelen? Een helikopter? Een vliegtuig?" vraagt hij meteen.
Ik lach: "Een vliegtuig. Als we bij het vliegveld aankomen staat het al klaar, Murdock"
"Thanks, pall," zegt Murdock daarna en springt in de lucht.
Die is erg blij dat hij eindelijk weer een keertje mag vliegen. Maar dan staat B.A. op en komt op me aflopen.
"Ik ga niet vliegen, Face, dat heb ik jullie al gezegd," roept hij kwaad.
Dit was niet bepaald wat ik verwacht had. Hoe moeten we dat nou weer aanpakken?
"Je zorgt maar voor een boot of iets dergelijks, want als je me laat vliegen, verbouw ik je gezicht!" roept B.A..
"Oké, oké, B.A., jij je zin. We gaan wel met de boot of zo," antwoord ik.
B.A. gaat weer rustig zitten.
"Maar Face, we gaan nog wel met het vliegtuig toch?" vraagt Murdock.
"Dat weet ik niet. Heb je gehoord wat B.A. zei? Hij zal mijn gezicht verbouwen als we hem toch laten vliegen."
"Ach relax, Faceman. Ik ben immers superma," roept Murdock.
Hij is nog steeds zo gek als een deur. Heb ik wat aan! En B.A. zal, als we hem hebben laten vliegen, erg kwaad zijn. En ik had ook geen ziekenhuisopname in gedachten. Daar heb ik ondertussen al genoeg van gehad. Zoals bijvoorbeeld die ene keer dat ik geheugenverlies leed. Dat hebben ze me later verteld. Gelukkig ben ik daar weer helemaal van hersteld. Nu komt ook Hannibal voorbijlopen. "Wat is er, kid?" vraagt hij als hij mijn bezorgde gezicht ziet.
"Het is B.A.. Hij wil niet vliegen en als hij toch moet vliegen, nou dan zal hij mijn gezicht wel even verbouwen," antwoord ik.
"Ach, geen zorgen luitenant. Een paar hechtingen en je bent weer de oude."
Dan loopt hij lachend weg. Niemand maakt zich zorgen om mij! En mijn gezicht is nog wel ons visitekaartje!

PETER
Dan komt het land 'Panama' voorbij. Die Tony is eigenlijk best slim. Gelukkig maar, want anders zaten we hier waarschijnlijk nog na te denken.
Sam en Xander hebben zich languit op de grond laten ploffen. Ze hijgen gewoon. Maar ja, dat is ook logisch, ze hebben zowat een uur lang door de kamer heen en weer gerend. B.A., die goed met kinderen om kan gaan gaat bij ze zitten. Nieuwsgierig luister ik naar hun gesprek met B.A..

LESLEY
Nog steeds lig ik op bed maar besluit er dan maar eens af te gaan.
"Waar is Face?" vraag ik verbaasd.
"O, die is alvast een kamer in het ziekenhuis aan het regelen," grapt Murdock.
"Hoe bedoel je?"
"Ach. B.A. gaat zijn gezicht verbouwen als we hem laten vliegen," antwoordt Hannibal met een grijns op zijn gezicht.
"Nu even serieus. Waar is hij?"
"Hij zit buiten," krijg ik als antwoord van Peter.
Rustig loop ik naar buiten en ga bij Face zitten.
"Wat is er?"
"Ach. Ik... Het wordt me gewoon allemaal een beetje teveel," antwoordt Face terwijl hij een arm om me heen slaat.
"Bang voor B.A.?" vraag ik lachend.
Even knikt Face.
"Ach. Dat doet ie toch niet, Temp. Hij slaat heus niet één van zijn beste vrienden het ziekenhuis in," antwoord ik dan maar.

B.A.
De zoontjes van Peter zijn moe van het rennen en liggen nu languit op de vloer uit te puffen.
"Zo jongens, lekker gespeeld? Wat een grote tuin hebben ze hier, hè?"
Sam en Xander gaan rechtop zitten en knikken.
"Waar is mama? Ik heb honger!"
Ja, die vraag moest een keer komen.
"Mama is op reis gegaan," vertel ik summier maar eerlijk.
"Mama houd van zwemmen, is ze naar een zwembad toe?" wil Sam weten.
"Dat weet ik niet, maar er is daar wel veel zee," zoveel weet ik van Panama. "Kom, dan gaan we samen wat eten maken. Ik zal aan Daniel vragen of we zijn keuken mogen gebruiken.”
Voor we naar Panama kunnen vertrekken, zullen we de jongens ergens moeten onderbrengen. Ik zal Peter eens polsen waar hij ze heen wil brengen.

PETER
Enthousiast rennen Xander en Sam met B.A. mee naar de keuken. Wat kan B.A. toch goed met kinderen omgaan. Lesley komt met Face binnengelopen. Face laat zich meteen op de bank ploffen.
"Nog steeds bang voor B.A.?,vraag ik lachend.
Face kijkt me serieus aan.
"Kun je niet eens meer even lachen?! Kom op! B.A. meende waarschijnlijk niet eens wat hij zei."
Ik pak nog even wat spullen. Toevallig zit er een foto van Lydia bij.
"Hou vol, Lydia."
Ik krijg je nog wel Troy!

LESLEY
Ik probeer Templeton wat gerust te stellen.
"Het komt wel goed. B.A. heeft toch wel eens vaker gevlogen en daarna jullie niets aangedaan."
Dan krijg ik opeens een zoen op mijn mond. "Je hebt gelijk", klinkt het daarna.
We volgen Peter's voorbeeld en pakken onze spullen. Xander en Sam pakken meteen wat speelgoed bij elkaar en stoppen dat in hun koffers. Ik help hen geschikte kleding bij elkaar te zoeken.

TROY
Gelukkig zijn we nu bijna bij onze eindbestemming. Panama! Daar heb ik een grote villa waar Lydia en ik mooi kunnen wonen. Elke ochtend genieten van het mooie uitzicht. En natuurlijk van elkaar.

HANNIBAL
Toen BA aan het koken was met de kids liep ik naar Maggie.
"Geef me eens van die verdovingsmiddelen," zei ik met een grijns.
Ze liep naar de medicijnenkast en gaf me een serie. Ik gaf Maggie een knipoog en keek Murdock aan.
"Wanneer wou je vertrekken naar die plaats, Kapitein?" vroeg ik aan hem.
Na die opmerking keek BA meteen op en ik gebaarde hem om kalm te blijven.
"We gaan met de Van," zei ik tegen hem.
Toen hij zijn rug weer naar me toe keerde gebaarde ik naar Face om hem even af te leiden. Murdock zei dat we na het etenstijd wel konden gaan. Ik keek hem glimlachend aan en even later zaten we aan tafel en aten we iets.
Als ik klaar ben met eten ga ik even naar buiten om een sigaar te roken en bedenk tegelijkertijd ook een plannetje om BA in het vliegtuig te krijgen. Het middel had ik dan weliswaar, alleen het toedienen bij BA gaat geen eitje worden. Even later hebben we alles klaar voor vertrek. BA loopt precies op het juiste moment naar de Van. Ik haal de verdovingsspuit tevoorschijn en verdoof hem. Iedereen keek vol verbazing en ik glimlachte.
"Ik zou zeggen, spullen in het busje gooien en vertrekken."
Ik keek naar BA en zuchtte.
"Dat wordt als we daar aankomen een oplawaai. Waarom nou nooit vrijwillig?" zuchtte ik.

SHERIFF
In tegenstelling tot de mannen van het A-team, die alle bezittingen die ze hebben in de Van bewaren, hebben Audrey en ik niets in te pakken. Daniel geeft ons een schoon overhemd en T-shirt mee, dat is alles wat we mee zullen nemen naar Panama. Dit zijn waarlijk de meeste avontuurlijke weken die ik tot nu toe heb meegemaakt. Soms verlang ik naar de rust van m'n kleine stad, maar nu ik A heb gezegd, moet ik ook B zeggen, vind ik.
Ik kijk even naar Audrey, ze is niet uit de buurt van Hannibal te slaan. Dat is haar grote voorbeeld. Dat kan straks nog wat worden als ze nog eens echt deputy of sheriff wordt...
B.A. heeft met de jongens van Peter eten klaar gemaakt, tenminste... B.A. heeft gekookt, de jongens hebben het menu bepaald en mochten de tafel dekken. Nu zitten we aan de grote tafel en laten ons de maaltijd goed smaken. Wie weet hoe lang het duurt voor we weer iets kunnen eten. Tegenover me zit Murdock te smullen, hij ziet er opgewonden uit. Hij is al jaren de piloot van het team en zo gek als een rode deur, wat voor combinatie zal dat zijn in de lucht?

B.A.
Ik heb het voor elkaar, hoor! We gaan met de Van naar Panama! Na het eten ga ik nog even olie checken en een beetje opruimen. We kunnen wel niet allemaal in één wagen, maar Peter en z'n kinderen komen bij ons in de Van. Hannibal staat 'n sigaar te roken en lijkt er vrede mee te hebben. Iedereen komt naar buiten met z'n spullen en is klaar voor vertrek. Maggie en Daniel komen er achter aan, zij komen ons uitzwaaien. Ik sta over m'n stoel gebogen om de motorklep los te maken als ik achter me voetstappen hoor...

MURDOCK
Als we enkel met het team moeten vliegen, regelt Face soms de meest oude, roestige en gammele vliegtuigen, dus ik ben benieuwd wat ik nu weer van de grond moet zien te krijgen. Hannibal heeft zojuist B.A. vliegklaar gemaakt en hem op de achterbank gehesen, dus we kunnen vertrekken. Ik stap achter het stuur en toeterend naar Daniel en Maggie rijden we met twee auto's het villapark af, op weg naar het dichtbij zijnde vliegveld.

Bij een klein vliegveldje stapt Face uit en vraagt of ik mee kan lopen, maar wel graag als Piloot.
"Zeg, had je dat niet eerder kunnen zeggen? Dan had ik me bij Daniel alvast verkleed!"
Uit een koffertje pak ik m'n uniform en achter de Van kleed ik me vliegensvlug om.
"Sorry, Face, dat ik er niet zo gladjes uit zie. Bij Daniel had ik me...."
"Ja, ja, dat weet ik wel, sorry! Vergeten!" valt Face me in de rede en trekt me al mee voor ik m'n schoenveters goed en wel heb gestrikt.
"Waarom zo'n haast, Face!?"
"Ze houden hier van de klok en we zijn bijna te laat," moppert Face.
Als we bij de ingang komen heb ik ongeveer alles wel op z'n plaats zitten en zie ik er ook uit als een piloot. Face hangt een verhaal op over een adellijke familie die een bezoek wil brengen aan een goed doel in Panama. Aha, vandaar dat ik de piloot moet uithangen! Tot slot vraagt Face om een bagage-wagentje.
"Goed gedaan, Face! Als Hannibal B.A. over z'n schouder het vliegtuig indraagt, ziet dat er niet zo adellijk uit," mompel ik op een afstandje.
Het vliegtuig dat Face voor deze missie heeft geregeld is met recht een juweeltje. Voor ik ga zitten laat ik m'n blik door de cockpit gaan om alle gloednieuwe instrumenten te bewonderen. Terwijl de rest instapt, oriënteer ik me op het paneel voor me en begin de startprocedure.
"Zijn alle passagiers aan boord?" vraag ik via de intercom.
Ik hoor allerlei enthousiaste stemmen achter me en die van de jongens komen er boven uit. Een seconde later rennen ze de cockpit binnen.
"Mogen wij bij jou zitten?" vragen ze in koor.
Peter komt erbij staan en zegt dat ze alleen even mogen kijken, maar dat alleen hele echte piloten, zoals Murdock, hier mogen zitten. De jongens zouden het liefst zien dat ik over alle handels, meters en knopjes vertel waar ze voor dienen. Als ik een derde meterklok aanwijs, neemt Peter ze echter mee en wenst me succes. Hannibal komt even later vertellen dat we kunnen vertrekken, waarna ik me concentreer op de verkeerstoren en naar de startbaan taxi. Nog even en ik stuur deze mooie vogel de lucht in. Ik ga me bijna adellijk voelen.
Aan het einde van de startbaan, als alle wielen van de grond komen en de neus naar de wolken wijst laat ik m'n iets minder adellijke kreet horen.
"Jiiiiiiiaaaaahoeoeoeoe! Jaiaiaiaiaiaiai....! Panama, here we come!!”

HANNIBAL
Eenmaal aangekomen op het vliegveld, stap ik als eerste uit het vliegtuig en kijk om me heen. Het is een ontzettend mooi gebied, ik kijk mijn ogen echt uit. Audrey staat wederom bij me. Het begint me een beetje te irriteren, maar ik laat het niet merken.
Ik vergeet bijna dat het verdoofmiddel bij BA uit is gewerkt. Na de landing had ik hem meteen losgemaakt en verder niet meer aan hem gedacht.
"Kom op jongens, we gaan ...."
Ik maak mijn zin niet af omdat BA voor me neus staat. Ik doe een paar stappen achteruit en slik.
"Ik kon je niet anders meekrijgen in het vliegtuig," zei ik heel schijnheilig.
Voor ik het in de gaten heb, geeft hij me een harde klap. Met beide knieën zak ik tegen de grond.
Audrey rent maar me toe en helpt me overeind. Ik keek BA aan.
"Sorry, maar dit was de enige manier," zei ik.
Een tiental minuten later keek ik naar het team, Audrey, lesley, Frank en Peter.
"Laten we ergens een hotel gaan regelen en daar de spullen dumpen. Face, jij mag kamers gaan regelen met Lesley," zei ik.
Audrey kijkt me bezorgd aan als ze een klein straaltje bloed over me hoofd ziet lopen.
"Niets bijzonders," zei ik terwijl ik haar een knipoog gaf.

AUDREY
We kwamen al snel aan in Panama. Hannibal stapte als eerst het vliegtuig uit en ik liep met hem mee. Hij was mijn grote voorbeeld. Ik wilde net zo slim worden als hij. Een paar minuten later stond BA opeens voor zijn neus en gaf hem een harde dreun. Hij zakte door zijn knieën op de grond. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik liep meteen naar hem toe en hielp hem overeind.
Face en Lesley mochten hotelkamers regelen. Ik begon zijn manier van denken langzamerhand door te krijgen. Als we onderweg zijn naar een hotel zie ik een straaltje bloed langs zijn hoofd lopen en trok een bezorgd gezicht. Ik pakte een tissue en depte het bloed in de tissue. Daarna leunde ik tegen zijn schouder met mijn hoofd.

FACE
Ik zag dat Hannibal een harde klap ontving van B.A.. Oh nee! Straks ben ik aan de beurt! Meteen wilde ik me verstoppen.
"Murdock, vind je het erg als ik jou even ben?" vraag ik meteen.
"Nee, hoor," antwoordt hij.
Snel krijgt hij mijn extra blouse aan en ik trek zijn jack aan en zijn pet zet ik op. Dan loopt B.A. naar Murdock toe. Gelukkig dan heb ik daar geen last van. Ik begin maar met wat spullen uit te laden. Ik draai me om en daar staat B.A. al voor mijn neus.
"Uhm... uhm... hoi B.A.", zeg ik angstig.
"Face, je weet wel wat ik je belooft had hè?" zegt B.A. lachend.
"Niet echt... nee."
Dan geeft B.A. ook mij een dikke klap in mijn gezicht. Rond mijn oog om precies te zijn. Dat zal straks wel een dikke blauwe plek worden. Dus als we geen hotelkamer kunnen krijgen is het B.A. zijn schuld!

PETER
"Papa, zijn er bijna?" vraagt Xander.
"Ja, bijna."
"Panama, here we come!" roept Sam die dat heeft overgenomen van Murdock.
In het vliegtuig hebben de jongens veel plezier gehad. Ze hebben zowat het hele vliegtuig op de kop gehad. Van alles hebben ze gezien. Nu rennen ze vliegensvlug naar buiten en rennen wat rondjes heen en weer. Maar nu B.A. kwaad op Hannibal en Face afloopt, worden ze een beetje bang.

TROY
We zijn nu eindelijk bij mijn villa aangekomen.
"Heerlijk. Even wat rust."
Lydia denkt daar wel anders over, ze wil wegrennen, maar ik hou haar hand stevig beet en sleur haar mee naar binnen. Tijd om bagage te pakken had ik niet, maar ik had toch wel wat spullen in mijn villa.

B.A.
Ergens ver weg hoor ik remmende geluiden. Ik voel dat ik heen en weer word geslingerd, maar val echter niet om. Terwijl ik steeds wat wakkerder word, merk ik dat ik vastzit aan een stoel. Als het geschud ophoudt, sluimer ik weer in. Opnieuw word ik wakker, de druk is van m'n armen en lichaam af. M'n ogen geven eerst een wazig beeld, maar na enkele keren knipperen ontdek ik dat ik in een vliegtuig zit en dat maakt me voor de zoveelste keer in m'n leven woest. Zo te zien is iedereen al naar buiten, maar ik weet ze te vinden. Buiten staat Hannibal om zich heen te kijken met Audrey naast hem. Dat kan me deze keer niet schelen.
"Ik kon je anders niet meekrijgen in het vliegtuig," is Hannibals verklaring voor het feit dat ik toch weer wakker word in het buitenland.
Hij wil achteruit lopen.
"Je weet dat ik niet wil vliegen, Hannibal, en telkens nemen jullie me toch mee. Ik ben het beu. Ik zal jullie één voor één een lesje leren."
Tegelijkertijd haal ik flink uit naar Hannibal, die meteen onderuit gaat. Dan kijk ik om me heen. Eerst zie ik twee keer een Face. Ik schud met m'n hoofd, want dat kan niet. Een tweede blik levert een scherper beeld op: de één is Murdock, de ander is Face met kleding van Murdock. Ja, ja... Face dacht de dans weer eens te ontspringen! Het volgende moment sta ik voor zijn neus.
"Uhm... uhm... hoi B.A.”
Face kijkt me met bange ogen aan. Hij zegt dat hij niet meer weet wat ik hem beloofde na de vorige keer en ook hij krijgt een dreun van me. Grinnikend en in m'n handen wrijvend loop ik naar Murdock. "En jij, wat heb jij voor smoesje?"
"B.A. Vandaag zijn we samen het slachtoffer! We moesten allebei mee van Hannibal!"
Murdock kijkt me vol overtuiging aan.
"Hoe zo moest jij mee, fool? Jij houdt van vliegen, ik niet! Dus jij hebt ook meegewerkt om mij hier te krijgen! En daarvoor zul je boeten!"
Ik haal m'n vuist al tevoorschijn als Audrey en Peter naar me toe komen rennen.
"Zo is het wel genoeg, B.A.!" roept Peter boos. "Straks ligt iedereen in de lappenmand en kunnen we het zoeken naar Lydia wel vergeten. Of was je vergeten waarvoor we je hier nodig hebben?!"
Ik laat m'n vuist zakken en kijk Peter aan.
"Sorry. Ja, dat was ik even vergeten, ja. Dat komt omdat ze me telkens van dat spul inspuiten. Daar kan ik ontzettend kwaad om worden. Maar nu ik hier toch ben... Natuurlijk help ik je om Lydia te zoeken."
Nu ik weer tot mezelf ben gekomen, komen de mannetjes van Peter weer tevoorschijn, blijkbaar waren ze bang van me geworden.
Sam kijkt me onderzoekend aan. "Ben je nu niet meer boos?"
Ik schud m'n hoofd.
"Murdock kan heel goed vliegen, hoor! Maar dat heb jij helemaal niet gezien, want jij sliep!"
Terwijl ik op mijn knieën ga zitten, leg ik de jongens uit dat ik niet van vliegen houd en dat ze me daarom laten slapen. Xander kijkt me teleurgesteld aan.
"Ikke dacht dat jij nergens bang voor bent."
"Iedereen is wel eens bang, ook grote mannen met spierballen. Nu weet jij waar ik bang voor ben. Mag ik weten waar jij wel eens bang voor bent?"
Het ventje fronst terwijl hij diep nadenkt, vraagt zich af of hij me dat wel zal vertellen. "Onweer."
"En jij Sam? Ben jij ook wel eens ergens bang voor?"
Hij schudt zijn hoofd. "Nee, ik ben zijn grote broer!" is zijn verklaring.
Ik knik dat ik het begrijp en beloof hem dat als grote broer toch eens bang wordt, dat ik hem kom helpen. Dat vindt hij oké.

HANNIBAL
Toen Audrey haar hoofd op me schouder legde, sloeg ik mijn arm om haar heen.
Als BA zijn woede op Murdock wil afreageren, komen de anderen aangerend. Ik haalde opgelucht adem, maar alles draaide voor mijn ogen. Ik besloot een flesje water te pakken uit mijn tas en dronk wat water. Ook had ik wat aspirines bij me en nam er eentje in. Ik stond op en liep naar het team toe. Audrey kwam weer achter me aan gelopen. Als we allemaal bij het vliegtuig staan is het even stil. Na vijf minuten onderbreek ik de stilte en kijk iedereen aan.
"Een hotelkamer regelen gaat moeilijk worden, nu BA zijn woede heeft afgereageerd op Face.
Laten we maar richting de stad lopen en in het eerstvolgende hotel informeren of er kamers vrij zijn," zei ik.
Met die woorden pakte ik me tas, jas en mijn m16 van de grond. Ik had nog genoeg verdovings-middelen in mijn jaszak zitten. Ook zat er nog wat in de koffer voor het geval dat BA me ermee zou betrappen.

AUDREY
Toen ik me hoofd op zijn schouder legde, sloeg Hannibal zijn arm om me heen. Dit was iets wat ik helemaal niet had verwacht. Toen ik ervan begon te blozen, liet hij me al snel los en ging naar de anderen. Ik liep snel met hem mee en hoorde zijn voorstel aan om richting de stad te lopen en daar naar een hotel te zoeken.
"Klinkt goed, maar ik zou die hotelkamers ook kunnen regelen," zei ik.
Hij keek me vol verbazing aan en ik knikte.
"Vertrouw me, het komt goed," zei ik.
Maar die woorden scheen hij blijkbaar niet te hebben gehoord want hij pakte al meteen zijn tas, jas en m16. Ik zuchtte en ging geïrriteerd bij Frank en Peter staan.
"Wat doe ik toch verkeerd?" dacht ik bij mezelf.
Misschien dan straks maar even met hem praten. Ik zuchtte en staarde naar Hannibal.

B.A.
Peter heeft het gesprek tussen zijn jongens en mij van een afstandje gevolgd en geeft me een knip-oog als ik m'n spullen ga pakken: een tas met wat persoonlijke spullen, m'n wapens en een tas waar reservewapens en de munitie inzit. Omdat Face z'n face tijdelijk onbruikbaar is, gaan we blijkbaar met z'n allen tegelijk naar de stad en ik loop achter m'n reisgenoten aan.

SHERIFF
Na de vlucht is het heerlijk om even m'n benen te strekken. Eenmaal buiten in het zonnetje rek ik me helemaal uit en kijk eens om me heen. Het is een klein vliegveld waar we geland zijn en in de verte zie ik flats van een stad naar de wolken reiken. Aan de andere kant van het vliegveld ligt een bos. Het schijnt dat Panama daar genoeg van heeft, zelfs oerwoud en nog onbegaanbaar oerwoud ook. Ik hoop maar dat we daar niet naar toe hoeven.
Als ik Audrey zoek, zie ik haar bij Hannibal staan. Ze stelt voor om in de plaats van Face een hotel te gaan zoeken voor het gezelschap, maar zo te zien wil Hannibal dat we bij elkaar blijven. Ik zie Audrey vertwijfeld naar haar grote voorbeeld kijken en loop rustig naar haar toe. Met m'n arm om haar schouders heen haal ik haar even weg bij Hannibal.
"Weet je, Audrey, ik denk dat Hannibal je voorstel wel goed vond, maar dat ie zich ook verantwoor-delijk voelt voor de mensen die er nu bij zijn. Wij zijn natuurlijk niet zo op elkaar ingespeeld als de A-teamleden, dus wil hij waarschijnlijk zo voorzichtig mogelijk te werk gaan. Snap je?"
Audrey loopt stilletjes met me mee en kijkt de hele tijd naar beneden. Na m'n vraag kijkt ze me heel even aan en knikt. Toch blijft ze sip kijken en telkens een blik naar Hannibal werpen. Er is iets in haar ogen te zien wat ik daar nog niet eerder ben tegengekomen. Ze zal toch niet... Zal ik het haar maar gewoon vragen? We lopen een poosje samen op, achter de rest aan en ondertussen probeer ik de juiste woorden te vinden voor de vraag die op m'n lippen ligt.
"Audrey, mag ik je wat vragen?"
Ze knikt.
"Ben je soms een beetje verliefd op Hannibal?

FACE
We pakken onze spullen en gaan te voet verder. Ik baal wel. Nu zit ik met een heel blauw oog! En dat allemaal door B.A.! Lesley pakt mijn hand vast en de jongens rennen wat vooruit. Peter loopt alleen maar Hannibal stelt al snel voor dat hij bij hen mag lopen. Audrey, Frank en Murdock lopen met elkaar op en B.A. sluit de rij.
"Hé, B.A., wil je het voortaan even laten om me een blauw oog te slaan?!" roep ik onderweg.
"Wat zei je?" vraagt B.A. terwijl hij zijn vuist laat zien.
"Uhm... ik zei niets."
Lesley lacht maar heeft dan weer pijn in haar buik. Ze kan echt niet meer. Het zal toch niet zover zijn?

MURDOCK
Op het vliegveld laat ik het super-de-luxe toestel goed afgesloten achter in een hangar voor gasten.
Deze keer hoef ik me tenminste geen zorgen te maken over hoe we naar huis toe gaan. Hooguit om het feit OF het ons gaat lukken om weer hier te geraken. Nog steeds in m'n pilotenuniform voeg ik me bij de anderen en gezellig babbelend komen we in de stad aan.
"Kijk, daar aan de overkant staat een hotel!" merkt Peter op.
Hannibal draait zich om, kijkt naar mij en vraagt of ik een paar kamers wil regelen. Nu Face voor zulke klusjes uitgeschakeld is, komt mijn uniform goed van pas, dus ik knik. Hannibal telt hoeveel we er nodig hebben: Frank en Audrey, Face en Lesley, Peter en z'n zoontjes en het team deelt één kamer.
"Ik wil met Murdock mee!" roept Sam.
"Ik ook!" volgt Xander zijn broer.
Ik kijk Peter aan en die knikt. Hij neemt Xander aan de hand en stuurt Sam naar mij. En daar gaan we dan. In de hal van het hotel neemt Peter beide zoontjes weer onder zijn hoede en loop ik naar de balie. Op zich ben ik niet zo thuis in de Spaanse talen, maar ik ben een kei in accentjes en als je die met de nodige charme toepast, is het ongelofelijk wat je daarmee kunt bereiken.
Tijdens m'n verzoek om kamers kijk ik om naar de jongens die direct naar me zwaaien. De balie-medewerker is vertederd door de mannetjes en snapt dat we goede kamers nodig hebben. Als alles geregeld is, loop ik het hotel uit en roep de anderen. Face heeft zijn oog dichtgeplakt met verband, zodat het blauwe oog verstopt is en hij er niet uitziet als vechtersbaas. Met z'n andere oog werpt ie een jaloerse blik naar mij.
Er komt een piccolo die ons de weg wijst naar onze kamers en na een ontzettend lange dag ploffen we allemaal moe op de bedden.

AUDREY
Papa komt naar me toe en slaat een arm om me heen. Hij leid me een beetje verder en legt Hannibals keuze uit. Ik denk hier over na en geef een knikje dat ik het begrijp. We blijven een tijdje zwijgend naast elkaar lopen. De stilte word door papa gebroken.
"Audrey, mag ik je wat vragen?"
Tuurlijk, denk ik in mezelf en ik knik.
"Ben je soms een beetje verliefd op Hannibal?"
Dat was een vraag die ik niet verwacht had. Verliefd! Op Hannibal! Nee! Of toch? Ik denk hier eens goed over na. Uiteindelijk haal ik mijn schouders op en antwoord: "Ik weet niet, misschien. Ik ben nog nooit eerder verliefd geweest, dus ik weet het eigenlijk niet."
Papa kijkt me begrijpend aan.
Ondertussen zijn we in het dorp aangekomen. Ik hoor Peter roepen dat hij een hotel gezien heeft. Ik heb even genoeg van dit gesprek en ga naast BA lopen. Ik besef dat hij er straks weer gaat over beginnen. Maar ja.
Murdock gaat op weg om een paar kamers te regelen en het lukt hem nog goed ook. Even later staan we allemaal in onze kamer.
"Ik wou dat ik wat meer kleren had kunnen meenemen."
Ik besluit eerst een douche te nemen. Als ik terug in de kamer binnenkom zie ik de vraag op papa zijn lippen branden.
"Misschien een beetje," geef ik schoorvoetend toe. "Maar durf het tegen niemand te zeggen!" waar-schuw ik hem. Ik ga in bed liggen en sla de deken om me heen. Dit gaat vast nog een vervolg hebben, denk ik in mezelf.

HANNIBAL
We vonden al snel een hotel en Murdock ging aan de slag met de kamers regelen. Ik glimlachte toen hij dat zo snel voor elkaar had.
"Mijn complimenten, kapitein," zei ik.
We liepen mee met de piccolo die ons naar boven bracht. Eenmaal in onze kamer, gooi ik mijn spullen in de hoek en plof op het bed.
"Eindelijk even rust," zei ik met een diepe zucht.
Na een klein uurtje relaxen stond ik op en begon met het uitpakken van mijn tas. Ik pak een boek, ga op bed zitten en begin met lezen. Tegelijkertijd bedacht ik een plan om Troy op te sporen.

TROY
Heerlijk om zo in het zonnetje te zitten, samen met Lydia. Haar ene pols mag dan wel geboeid zijn maar toch zit het erg gezellig. Over het A-team hoef ik me niet druk te maken. Daar hebben mijn mannen al mee afgerekend. En als het goed is ook met Peter. Ik geef Lydia een kleine kus op haar mond en krijg meteen een klap van haar.
"Je zal wel van me gaan houden."
"Echt niet!" roept Lydia kwaad.

FACE
Ik vond het allemaal zo spannend met de zwangerschap. Het was pas de eerste keer dus allemaal even wennen. Vlug laat ik me op mijn bed ploffen en Lesley stelt voor om voor iedereen te koken aangezien het eten in dit soort hotels niet je van het is.
"Echt niet. Ik zal je wel helpen. Jij gaat niet meer zoveel doen nu je in verwachting bent," zeg ik aardig.
Snel drukt ze een zoen op mijn mond. "Schat, volgens mij ben je ietwat te bezorgd."
"Ach, misschien wel een beetje."
"Je hoeft je geen zorgen te maken. Het komt heus wel goed," zegt Lesley troostend.
Die avond kan ik maar niet slapen. Lesley ligt naast me. Mijn arm heb ik om haar heen geslagen.
"Lesley, slaap je al?"
"Nee, nog niet," klinkt het wat slaperig.
"Ik kan maar niet slapen."
"Waarom niet?" vraagt ze.
"Ik weet niet. Er spookt gewoon teveel rond in mijn hoofd. Een aantal weken geleden waren we nog erg ver weg van elkaar. Het gaat ook allemaal zo snel,", antwoord ik.
"Dat weet ik, Temp, maar je hoeft je geen zorgen te maken."
Voorzichtig leg ik mijn hand op haar blote buik die inmiddels al veel dikker is geworden.
"Je bent echt erg nieuwsgierig hè?"
Ik knik. "Ik kan het nog steeds niet geloven dat er straks een kleine Peck is.".
Lesley lacht.

PETER
Na de jongens naar bed te hebben gebracht zit ik nog even op de rand van mijn bed. Waar zou Troy Lydia heen hebben gebracht? De gordijnen zijn nog open en die doe ik dicht. Als ik net mijn pyjama aan heb getrokken klinken er een aantal donderslagen en rennen Sam en Xander van bed.
"Papa! Magge ik en Sam bij jou liggen?" vraagt Xander meteen.
"Tuurlijk mag dat."
Ik weet dat ze erg bang zijn voor onweer en normaal komen ze dan ook bij Lydia en mij liggen. Beide kruipen ze dicht tegen me aan en zo vallen we in slaap tot er iemand mijn kamer binnen komt.
"Hannibal? Wat doe jij hier nou?

HANNIBAL
Het boek dat ik las was niet zo boeiend en ik legde het al snel weer weg. Ik schudde mijn hoofd, stond op en staarde naar het onweer. Volgens Tony zou Troy een villa hebben in Panama, maar hoeveel villa's staan daar wel niet, dacht ik bij mezelf. Ik besloot naar beneden te gaan en vroeg aan de receptioniste een kaart van het gebied. Ze liep weg en ik zag een stapeltje post liggen waar de naam Troy op stond. Twijfelen was nu geen optie. Ik doorzocht de kleine stapel post en haalde de brieven die aan Troy gericht waren eruit. Even later kwam de receptioniste terug en gaf me de kaart. Ik kreeg een hele uitleg over de villawijken. Toen ik de kaart kreeg bedankte ik haar en liep terug naar boven. Het begon steeds harder te regenen en ook te onweren. De deur van de kamer van Peter stond open en ik liep voorzichtig naar binnen. Ik zag dat Peter wakker werd.
"Ik wilde je niet wakker maken, maar de deur van je kamer stond open. Ik doe hem wel dicht" zei ik terwijl ik de kamer verliet en de deur dicht deed.
Daarna liep ik weer terug naar onze kamer, vouwde de kaart uit en bekeek hem aandachtig. Ik bleef een tijdje naar de kaart staren en zuchtte. Er stonden erg veel villawijken op de kaart, Teveel om in één dag te bekijken. Ik werd wel erg nieuwsgierig naar wat er in die brieven stond waren en maakte de enveloppen open. Blijkbaar was hij van plan om zijn slechte plannen ook hier uit te voeren. Ik pakte de kaart er weer bij en keek of ik iets met het adres kon. Het lag geheel aan de andere kant.
Misschien een postadres, dacht ik bij mezelf. Morgen daar maar eens een kijkje nemen, zei ik tegen mezelf. Ik omcirkelde de villawijken. Het adres dat in de brief stond. stond op de kaart en ik besloot daarna te gaan slapen.
De volgende morgen stond ik snel op, nam een douche en trok een nieuw outfit aan. Ik was fit en klaar om Lydia te gaan zoeken. Rond de klok van elf uur zaten we allemaal aan het ontbijt.
"Jongens en dames, ik heb gisteravond van de receptioniste een kaart van het gebied gekregen en zij vertelde me dat hier erg veel villawijken zijn. Toen de receptioniste die kaart ging halen deed ik nog een ontdekking.”
Ze keken me vol verbazing aan. Ik haalde het stapeltje post dat gericht was aan Troy tevoorschijn en legde dat op de tafel.
"Zoals Tony ons vertelde, heeft Troy een villa. Hij is van plan om heel Panama te terroriseren met zijn gif. Ik stel voor om vandaag naar de gebieden te rijden die ik heb omcirkeld op de kaart."
Ik gaf de kaart aan BA.
"We kunnen niet alle gebieden in één dag afgaan, maar om voor ieder zijn veiligheid te zorgen stel ik voor dat we bij elkaar blijven. Wat vinden jullie van dit plan?" vroeg ik.
Ik keek iedereen aan en wachtte op een reactie.

B.A.
Gelukkig komen de serveersters en obers de schalen telkens bijvullen, want ik heb me dan toch een honger! Iedereen is al klaar met eten als ik nog een volle schaal broodjes naar me toe trek. Hannibal kijkt me aan en ik knik dat hij kan beginnen, eten en luisteren kan ik wel tegelijkertijd. Hij legt een plattegrond van de stad op tafel. Het verbaast me dat het zo'n grote stad is, dat had ik eigenlijk niet verwacht. Hij wijst de wijken aan waar we zeker moeten gaan rondsnuffelen. Als ik vraag hoe hij aan die aanwijzingen komt, laat hij een paar aan Troy gerichte brieven zien. Hannibal heeft er enkele open gemaakt en concludeert dat Troy hier zijn gifpraktijken wil voortzetten of daar al mee bezig is.
We kijken elkaar aan en zuchten: "Niet weer hè?!"
"Als er brieven voor Troy aankomen in dit hotel, dan moet hij hier bekend zijn. Misschien sliep hij hier voor hij een villa in de stad had?" opper ik.
Iedereen kijkt me aan.
"Het betekent dat we misschien in het hotel al meer informatie over hem kunnen vinden."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.