FanFic.nl

Where are the prisoners?

Where are the prisoners? Deel 15 (65-76)

MURDOCK
Na een verfrissende douche trek ik m'n eigen kloffie aan, het pilotenuniform vouw ik netjes op: dat wacht op me tot een volgende gelegenheid. Helemaal happy met m’n Allstars, jack en pet voeg ik me bij de groep. Het ontbijt smaakt me goed. Hannibal vertelt hoe we onze speurtocht naar Lyia beginnen en laat brieven van Troy zien. B.A.'s opmerking over het hotel brengt me op een idee.
"Als ze Troy hier kennen, dan kunnen we met één telefoontje misschien heel wat wijzer worden. Ik denk dat ik z'n stem wel kan nadoen."
Meteen laat ik horen wat ik bedoel. Peter zet grote ogen op als hij de stem van Troy herkent.
"Dan bel ik als Troy naar het hotel, vraag of er post is en of ze het bij zijn villa willen bezorgen. Maar dan zul je die brieven wel terug moeten leggen, Hannibal."
B.A. neemt het woord van me over en zegt dat hij met een auto klaar zal staan om de koerier of boodschappendienst van het hotel te volgen.
"En ik stop een zendertje in één van de brieven. Dus nog niet dichtplakken, Hannibal."

SHERIFF
Audrey geeft schoorvoetend toe dat ze wel wat voelt voor Hannibal. Ze kijkt me met felle ogen aan en drukt me op het hart er met niemand over te praten. En zeker niet met Hannibal!!! Ik beloof plechtig dat ik dat niet zal doen. Praten niet, maar het lot af en toe een beetje helpen daar schuilt geen kwaad in, denk ik er achteraan. Mits Hannibal zelf ook iets voelt voor m'n dochter, dat is wel een vereiste.
We merken het vanzelf. De rest van de dag laten we het onderwerp rusten en concentreren we ons op de zoektocht naar Lydia.
Hannibal zet de eerste aanwijzingen op een rijtje en B.A. en Murdock vullen hem al meteen aan.
Face zit er verongelijkt bij te kijken. Hij is meestal degene die voor de randvoorwaarden zorg draagt, dat wil zeggen: auto's en toegang tot het één en ander. Met zijn vlotte babbel maakt hij heel wat wegen vrij. Nu hij met een blauw oog rondloopt, ‘een bedankje’ van B.A., kijkt hij chagrijnig omdat hem nog steeds niets werd gevraagd. Hannibal haalt een nette ooglap uit zijn jaszak en geeft die aan Face. "Daarmee zie je er een stuk charmanter uit, kid. We hebben een snelle, maar onopvallende auto nodig, nog wat wapens en wat kleding."
Ik stel voor om met Face mee te gaan, maar Hannibal wil dat we bij elkaar blijven. Gezien de verdeel-en-heers-tactieken van Troy is dat waarschijnlijk het beste.

FACE
Als wij uitgegeten zijn, trekt B.A. nog een volle schaal broodjes naar zich toe. Wat kan die veel eten zeg! Ongelofelijk! Dan overleggen we en vertelt Hannibal over zijn ontdekking. Ik word behoorlijk chagrijnig als me niets wordt gevraagd, maar dan haalt Hannibal een nette ooglap tevoorschijn en geeft hem aan mij.
"Daarmee zie je er een stuk charmanter uit, kid..."
"Nou leuk hoor. B.A. sla volgende keer iemand anders een blauw oog, wil je!"
B.A. gromt en kijkt me boos aan.
“ ’T is al goed. Zeur niet zo zeg!” zeg ik een beetje chagrijnig.
Ik heb er nu echt even genoeg van. Eerst spuiten we de waterpistolen van Xander en Sam zwart. Natuurlijk wel na hun toestemming. Ook nemen we wat bivakmutsen mee. Met zijn allen lopen we naar de dichtstbijzijnde garage. Xander en Sam maken allemaal leuke grapjes onderweg en vliegen soms een stuk vooruit. Als we bij een autobedrijf aankomen, kijk ik het team aan.
“We moeten ons even splitsen. Één deel van de groep wacht ergens verderop en één deel moet even een stelletje bad guys voorstellen.”
Ze kijken me raar aan.
“Vertrouw me.”
Murdock en lopen naar binnen.
“Goedemiddag.”
De medewerker groet ons vriendelijk. Dan houd ik de badge omhoog die ik altijd bij me heb.
“CIA, agent Jones en dat is agent Stone,” zeg ik.
De medewerker kijkt ons een beetje benauwd aan.
“We zijn op zoek naar een stel ontsnapte criminelen,” zegt Murdock.
Ik had ze het hele plan al uitgelegd dus ze wisten precies wat ze moesten doen. Op dat moment komen Audrey, Peter en Hannibal binnenvallen met pistolen en bivakmutsen.
“NU LIGGEN! IEDEREEN!”, roept Audrey.
Als Murdock en ik op willen staan, worden we door hen op de grond gedrukt en beide geboeid.
“Zo zo agentje. Wat kwamen jullie hier nou weer doen?!” zegt Hannibal lachend.
Tot nu toe werkt het plan prima en hebben we bijna een paar goede auto’s.
“De autosleutels!” roept Peter.
De medewerker geeft hen bibberend de autosleutels. De medewerkers worden gekneveld. Ook wij krijgen een doek voor onze monden gebonden, daarna nemen ze ons mee. Eenmaal in de auto’s worden Murdock en ik losgemaakt. Ik zucht van opluchting. Nu de andere spullen op het lijstje nog, maar eerst rijden we naar het hotel. Dan zien we dan wel verder.

TROY
Al vroeg ga ik naar bed, dat heeft zo zijn voordelen, dan word ik ook weer vroeg wakker de volgende dag.
“Halen jullie mijn brieven even op die nog in mijn hotel liggen?” vraag ik aan één van de bewakers.
“Natuurlijk, baas,” antwoorden ze en lopen weg.
Lydia ligt nog lekker te slapen.
“Dan hier maar eens opnieuw starten met mijn bedrijf,” zeg ik tegen mezelf.
“Baas, Styles heeft afgebeld. Hij komt niet naar de veiling,” zegt één van de mannen.
“Ach, dat geeft niets. Dan zoekt ie het zelf maar uit; als ie niet komt kan hij ook niets kopen,” zeg ik lachend.
“O ja, waar blijft dat ontbijtje?” roep ik nog.
“Komt eraan baas!” klinkt het.
Tevreden glimlach ik eens een keer.
“Troy, je hebt het voor elkaar.”

PETER
De zogenaamde overval werkte goed. Na een paar minuten zitten we al in de auto’s en rijden we naar het hotel. Sam en Xander vinden het allemaal erg spannend, zij weten natuurlijk niet wat er te gebeuren staat.

LESLEY
Het is afwachten wat er allemaal gebeurd. Dan zien we Face en Murdock gekneveld naar buiten komen lopen samen met Hannibal, Audrey en Peter die hun bivakmutsen nog op hebben. Snel lopen we met zijn allen naar de auto’s en stappen in. Dan geef ik Face een zoen op zijn mond.
“Face, je bent echt een genie,” zeg ik tegen hem.
Hij glimlacht een keer naar me en omhelst me zodra hij los is.

B.A.
Terug in het hotel ga ik op zoek naar de schakelkasten voor de telefoons. Als ik in een gang op de eerste verdieping de centrale heb gevonden en m'n afluisterapparatuur heb aangebracht, zet ik m'n koptelefoon op en geef Hannibal een seintje door de walkie-talkie dat ik gereed ben. Niet veel later komt er al een gesprek binnen. De receptionist groet de beller in twee talen.
"Goede morgen, Manuel, je spreekt met Bucky."
"Aha, meneer Bucky, hoe is het met meneer Troy? Komt hij vandaag nog sporten?"
"Nee, dat denk ik niet, hij heeft een gast bij zich. Is er post, Manuel?"
"Ja, meneer Bucky. Ik zal het even pakken. Even zoeken, meneer Bucky, het ligt niet meer waar ik het had bewaard. Momentje..."
Ik roep Hannibal op. "Hannibal!!! Heb je de post al terug gelegd?"
"Ja, B.A. Waarom?"
"D'r komt iemand van Troy naar het hotel om zijn post op te halen."
"Komt dat mooi uit, dan hoeft Murdock niet te bellen!"
Het telefoongesprek wordt hervat.
"Ja, meneer Bucky, ik heb de post van meneer Troy gevonden."
"Tot straks, Manuel."
"Tot straks, meneer Bucky.
De verbinding wordt verbroken en ik roep Hannibal weer op. "Wie gaat die gast volgen?"
"Enig idee wie we moeten volgen?"
"Hij heet Bucky. De receptionist zegt meneer Bucky tegen hem."
"Ik zet wel iemand in de hal op wacht. Kom maar naar beneden, zorg dat je mee kunt."
"Oké. Ik kom eraan."
Vliegensvlug haal ik alle kabeltjes en knijpertjes los en maak dat ik beneden kom.

MURDOCK
Hannibal laat weten dat er iemand op de uitkijk moet in de hal van het hotel. Als die Bucky één van de bewakers is die Troy overal mee naar toe neemt, dan is de kans groot dat we hem al eens gezien hebben. En hij ons ook! Hoe kan ik onopvallend in de hal rondkuieren zonder dat de receptionist en de gasten me in de gaten houden? Als een al ingecheckte gast natuurlijk! Ik pak m'n koffertje en loop een moment later als piloot de deur uit. Bij de balie vraag ik waar ik een krant kan kopen. Tegelijkertijd plak ik een zender met microfoontje onder de sierbalk, zodat ik op afstand de receptionist en gasten kan afluisteren. De vriendelijke receptionist wijst naar de overkant van de hal.
In het winkeltje koop ik een krant en in een hoek van de hal, naast de binnenvijver, neem ik plaats in een gemakkelijke stoel. Een plek met een magnifiek uitzicht op de balie en achter me een open deur die naar de grote tuin van het hotel leidt en naar de parking. Terwijl ik me zogenaamd amuseer met een plaatselijke krant, observeer ik iedereen die binnenkomt en vertrekt. Even word ik afgeleid door een paar mooie dames die langs flaneren in zomerse jurkjes, maar als ik achter hen een man met een donkere bril zie binnenkomen, concentreer ik me weer op m'n opdracht. Ik hoor m'n ontvanger een beetje kraken en vervolgens het gesprek aan de overkant.
"Dag meneer Bucky. Alstublieft, de post voor meneer Troy. Wanneer kunnen we hem weer verwachten? Komt hij deze week nog sporten?"
"Dat weet ik niet, Manuel. Misschien dat hij zelf een keer de post komt ophalen. Tot ziens!"
"Hannibal, postbode gearriveerd! Donkere bril, zwarte broek, rood overhemd met korte mouwen, blond haar, type kledingkast."
"Oké Murdock, we hebben hem gezien. Kom je?"
Zodra de man de deur uitloopt ben ik op weg naar de tweede auto waarin Frank achter het stuur zit te wachten.

AUDREY
De volgende morgen was ik al vroeg wakker. Ik probeerde nog wat in slaap te komen, maar gaf het al snel op. Ik stapte uit bed en trok mijn kleren aan. Omdat papa nog steeds sliep, deed ik het raam open. Ik zette me op de vensterbank en genoot van de ochtendlucht.
Even later wordt papa ook wakker en zo rond een uur of elf zaten we met de hele groep ons ontbijt te eten. Toen we klaar waren begon Hannibal zijn plan uit te leggen.
“Goed idee,” zei ik toen hij vroeg of dat het een goede aanpak was.
We hebben materiaal nodig en ik zie Face duidelijk vrolijker kijken wanneer hem wordt gevraagd dat te regelen. Hij heeft wel nog een paar mensen nodig om te helpen en ik stel me onmiddellijk kandi-daat. Hij legt het plan uit. We treffen de voorbereidingen en even later gaan we op weg.
Face en Murdock lopen al naar binnen wanneer Peter, Hannibal en ik net een bivakmuts over ons hoofd trekken. We wachten nog enkele seconden en stormen dan naar binnen.
“NU LIGGEN! IEDEREEN!”, roep ik erg overtuigend.
Iedereen gaat direct de grond op. We vragen de autosleutels en boeien daarna alle aanwezigen. Murdock en Face worden meegesleurd en zo komen we buiten met paar goede auto's. Super!

HANNIBAL
Face had een geweldig plan om aan voertuigen te geraken. Ik keek Audrey en Peter aan.
"Dit wordt leuk" zei ik met een brede grijns.
Audrey bleef me aankijken.
"Is er iets?" vroeg ik aan haar.
Ze keek meteen de andere kant op.
"Wat jij wilt, kom op we gaan," zei ik.
Als we onze bivakmutsen op hebben en Face en Murdock binnen zijn, geef ik het teken om binnen te stormen.
“NU LIGGEN! IEDEREEN!” riep Audrey.
Ik kon mijn lach nog net op tijd inhouden en drukte Face tegen de grond. Peter drukte Murdock tegen de grond.
“Zozo agentje, wat kwamen jullie hier nou weer doen?” zei ik met een lach.
Na een paar dreigementen eiste Peter de autosleutels die hij ook kreeg. Audrey bond de medewer-kers vast. We namen Face en Murdock mee en hen achter. Eenmaal in de auto's keek ik Face aan. "Goed plan Face, dat was leuk. Geweldig werk allemaal," zei ik tevreden.
Eenmaal in het hotel aangekomen was de receptioniste heel toevallig net achter. Als de telefoon even later overgaat leg ik de post terug en ren naar buiten. Even later word ik door BA opgeroepen met de vraag of het is gelukt.
"Ja B.A. waarom?" antwoordde ik.
Er zou een bewaker naar het hotel bellen om te vragen of er nog post was.
"Hij heet Bucky. De receptionist zegt meneer Bucky tegen hem."
Daarna riep Murdock me ook nog op.
"Hannibal, postbode gearriveerd! Donkere bril, zwarte broek, rood overhemd met korte mouwen, blond haar, type kledingkast."
"We hebben hem gezien," zei ik tegen Murdock.
BA zat toen al bij me en we volgden de man. De anderen reden achter ons aan. Na een uur rijden stopte de wagen bij een schitterende villa. Ik stapte uit, sloop naar de villa en verkende het terrein rondom het huis. Er waren helemaal geen camera's en er liepen maar een paar bewakers rond. Wel zag ik Lydia, ze was ongedeerd. Ik had een leuk idee om haar weg te smokkelen en ging in de struiken zitten. Ik pakte de walkietalkie.
"BA, laat eens een aantal pizza's bezorgen op het adres van Troy, dan ga ik proberen om Lydia daar weg te krijgen," fluisterde ik.
Na veel gemopper deed hij wat ik zei en kwamen er even later twee pizzabezorgers aangereden.
Lydia zat in de tuin, weliswaar geboeid aan een arm. Ze lag te genieten van het zonnetje. Onder-tussen ontstond er een hele discussie. Troy liep op een gegeven moment naar de voorkant. Dit was mijn kans. Ik deed mijn bivakmuts op en sloop heel rustig naar Lydia toe. Ze schrok in eerste instantie, maar hield zich stil toen ik haar losmaakte. Vervolgens trok ik haar mee, maar een bewaker ontdekte me en schoot. Hij miste me op een haar en rende terug om Troy te halen.
"Kom op, opschieten," zei ik tegen haar terwijl we via de achterkant het op een rennen zetten.
Ik riep BA en de anderen via de walkietalkie op.
"Maak dat je wegkomt !! Troy kan elk moment de achtervolging inzetten!" schreeuwde ik.
Even later kwamen we aan bij de auto waar BA al met startende motor stond te wachten op ons. Ik pakte mijn wapen uit de auto.
"Rijdt maar vast, ik leid ze wel af," zei ik.
Als ik mijn zin net heb afgemaakt vuren ze al op de auto en BA scheurt weg. Ik schoot de bewakers neer en rende naar een andere villa waar ik een motor zag staan. De eigenaar stond zijn motor te poetsen toen ik aan kwam rennen.
"Laat mij je motor alsjeblieft even lenen," zei ik buiten adem.
De man keek me vreemd aan maar leende zijn motor toch uit. Ik startte de motor en reed als een gek weg. Het plan was geslaagd. Bij het hotel keek ik Lydia glimlachend aan. Ze omhelsde me uit blijdschap.
"Hoe voelt het nou om weer bij ons te zijn?" zei ik.

SHERIFF
Terwijl B.A. ergens in het hotel de telefoon van de receptie afluistert, check ik de auto's even. We hebben ze dan wel bij een garage vandaan, maar niemand heeft ons verteld of ze stonden te wachten op een onderhoudsbeurt of dat ze al in orde waren. Ik vul de olie bij, stel de spiegels van mijn auto goed en zet de ramen open om de warmte eruit te laten waaien. De walkie-talkie van Hannibal begint te kraken. Ik hoor dat B.A. aankondigt dat er iemand van Troy naar het hotel komt en haal meteen iedereen naar de auto's. Behalve Lesley en de kinderen, want voor hen zou dit wel eens een te gevaarlijke missie kunnen worden.
"Blijf bij elkaar; op de hotelkamer; doe de deur op slot, de ramen dicht en laat niemand binnen," fluister ik tegen Lesley.
Ze knikt. Als ik bij de auto terugkom, zit Audrey al prinsheerlijk op de bijrijderstoel en Face en Peter
kruipen net achterin.
Murdock wacht in de hal van het hotel op de man die Troy's post komt ophalen. Ineens komt hij uit de tuin van het hotel rennen, blijkbaar is het tijd om de man te gaan volgen. Hannibal en B.A. rijden al weg, terwijl Murdock van plan was bij hen in te stappen. Ik toeter en wenk dat wij nog wel een plekje voor hem hebben, bij Face en Peter op de achterbank.

B.A.
"Pizza's?! Waarom pizza's? Eten ze hier in Panama wel pizza's?!” protesteer ik als Hannibal me de opdracht geeft om er een aantal bij Troy te laten bezorgen.
Als hij z'n plan heeft uitgelegd, snap ik dat hij afleiding nodig heeft. Op de hoek van de straat staat een telefooncel met een paar telefoonboeken. Ik blader erin, maar vind niets. Dan schiet me te binnen dat ze bij het hotel vast wel een nummer of adres van een pizzeria weten. Manuel staat me beleefd te woord, maar ik hoor de verbazing in zijn stem. Als hij het nummer heeft doorgegeven, kan hij het niet laten om me te wijzen op de Panamese specialiteiten. Ik stel hem gerust dat we die ook zullen gaan proeven. Ik bel het nummer, maar degene die ik aan de lijn krijg spreekt alleen Spaans. Dan ga ik Murdock er maar eens bijhalen.

MURDOCK
Samen met B.A. loop ik naar de telefooncel. Ik draai het nummer van de pizzeria en in gebrekkig Spaans groet ik de man aan de andere kant van de lijn. Met een alleraardigst accent aan m'n Amerikaans verontschuldig ik me en vraag of hij me kan volgen. Dan blijkt hij toch wel een paar woorden Engels te verstaan en geef ik de bestelling door.
"Heeft Hannibal Lydia al gezien?" vraag ik aan B.A..
B.A. knikt. "Ze zit in de tuin, maar wel vast aan haar tuinstoel."
"Weet Peter het al?"
B.A. schudt zijn hoofd. "Hannibal is bang dat hij meteen de tuin in zal rennen.”

AUDREY
Ik zit achter het hotel op een bankje te wachten, totdat papa komt zeggen dat we in de auto mogen gaan zitten. Ik vlei me neer op de plaats voorin naast chauffeur. Peter en Face komen ook net aanlo-pen, met papa op hun hielen. We pikken Murdock op voor het hotel en zetten de achtervolging in.
Na een uurtje stopten we bij een villa. Ik zag Hannibal uit hun auto springen om het terrein te gaan verkennen. Ik besloot om maar te blijven zitten zoals de rest deed.
Een tijdje later zie ik BA uit de Van lopen en naar een telefooncel op de hoek van de straat gaan. Dan komt hij terug om Murdock te halen.
Even later zie ik Hannibal samen met Lydia aan komen lopen. Het is hem gelukt. We starten net als BA de auto. Maar wat gaat Hannibal nu doen? Lydia is ingestapt, maar hij rent naar een andere villa. En wij reden weg! Ik keek papa even verwilderd aan.
"Het komt wel goed," zei hij met een glimlacht op zijn gezicht. "Hannibal weet wat hij doet."
Ik wou niet dat hij me nog meer uitlachte dus ik hield m'n mond maar. We stapten aan het hotel uit onze auto's toen Hannibal kwam aanrijden op een motor. Ik slaakte een zucht. Nu zijn we eindelijk weer allemaal bij elkaar. Ik keek gelukzalig naar het geluk van Peter toen hij Lydia terug zag.

TROY
"Wat is hier aan de hand?" vraag ik nogal kwaad.
"Deze meneer hier zegt dat er een pizza is besteld," antwoordt de bewaker.
Lydia kan het niet geweest zijn, want die zat vast aan haar tuinstoel.
"We hebben geen pizza besteld meneer!" Dan smijt ik de deur dicht. "Meteen afhandelen voortaan!"
"Ja, baas," antwoordt de bewaker.
Snel loop ik weer naar mijn Lydia die in de tuin zat te zonnen.
WAT?! Ze is weg! Opeens zie ik in de verte wat lopen. Het is Lydia met Hannibal. Wat doet die hier nou weer?! Snel haal ik mijn pistool tevoorschijn en schiet, maar ik mis hem op een haar na.
"Laat je extra troepen komen," zeg ik tegen Frank, het hoofd van de bewakers.
Hij knikt. Een paar van mijn mannen zijn meteen de auto ingestapt en proberen Lydia op te sporen.
Tranen stromen over mijn wangen. "Lydia, ik hou van je!"

FACE
"Hé Faceman! Lekker gezellig met z'n drieën achterin!" roept Murdock terwijl hij naast me gaat zitten.
Ik weet even niets te zeggen, maar Peter wel.
"Ja erg gezellig hoor, Murdock."
"You are absolutely right, Peter. O Face, dat van zonet was echt lachen," zegt Murdock nog.
"Ik wist wel dat je het leuk ging vinden," antwoord ik.
Murdock, nog altijd even gek, zet zijn grote zonnebril op, die hij ook op had tijdens de missie van Fullbright naar Vietnam. Het doet me weer denken aan de tijd dat ik in Vietnam was in het leger. Het valt niet mee en is dan ook logisch dat er een aantal tranen over mijn gezicht stromen.
"Face, wat is er?" vraagt Peter bezorgd.
"Ach, gewoon wat oude herinneringen," antwoord ik.
Peter knikt begrijpend.

PETER
Na een tijdje zeggen ze dat ik in de auto moet blijven wachten.
"Maar..."
Ik wil wat zeggen maar voor ik het weet zijn ze al weg. Dan maar afwachten!
Na een tijdje komt er iemand de auto in.
“LYDIA!”
Meteen geef ik haar een dikke knuffel. Ze is erg blij me te zien. Ik haar natuurlijk ook. Nu we Lydia bevrijd hebben, kunnen we veel meer doen, omdat er niemand van ons dan in gevaar zal zijn als er iets misgaat. Dan rijden we terug naar het hotel en lopen we naar de kamers waar Lesley, Xander en Sam zijn. Als we eenmaal binnen zijn vliegen Sam en Xander meteen naar hun moeder toe.
“Waar is Lesley nou?”
Met een mes is er een dreigbrief in één van de stoelen achtergelaten.
Geef me Lydia. Zo niet, dan zullen we een kogel door haar mooie ronde buikje heen schieten en jullie weten allemaal wat dat betekend!!! Troy
Face komt net aanlopen en ik pak snel het briefje eraf.
"Wat is er gebeurd?" vraagt hij meteen.
"Uhm... niets," antwoord ik, want hoe zal hij reageren als we het hem vertellen?
"Lesley! Lesley!" roept Face een paar keer, maar krijgt geen antwoord.
Hij loopt naar de badkamer maar daar is ze ook niet. Dan geef ik hem de brief waarna hij in huilen uitbarst. Hij zou vader worden, wat nu waarschijnlijk helemaal niet meer door zal gaan want vroeg of laat zal hij toch wel een kogel door haar heen schieten.
"Wat is er met meneer Face?" vraagt Xander.
Lydia kijkt me geschrokken aan.
"Anders moesten jullie me maar ruilen voor Lesley," zegt ze.
"Nee! Voor geen goud," zeg ik meteen.
Dan geef ik haar een zoen. Face loopt weg, schiet de banden van de andere auto's lek en springt zelf in een auto waarvan hij de banden niet lek heeft geschoten. Voor we hem echter kunnen tegenhouden rijd hij al weg.
"Waar gaat hij nou heen?" vraag ik aan de anderen.

LESLEY
Na een tijdje gespeeld te hebben liet ik me even op bed ploffen. Het is ook niet niets als je zwanger bent. Dan komen er een paar mensen met pistolen binnen en nemen mij ruw mee. Ze laten Sam en Xander gelukkig achter. Daarna rijden we naar de villa van Troy.
"Zo zo. Wie hebben we daar?! Face zijn vriendinnetje," zegt hij lachend.
Ik stribbel tegen als ze me naar een kerker brengen, maar het heeft geen zin.
"Als Face en zijn vrienden niet luisteren dan gaat er een kogel door dat buikje van je. Oftewel door de baby," zegt Troy en loopt daarna weg.
De tranen stromen over mijn wangen. Ik weet hoe het is als Face boos is. Dat heb ik vroeger vaak genoeg meegemaakt. Bijvoorbeeld met die footballwedstrijd. Als ie dan verloor. Maar nu is hij volwassen!
“Kom me alsjeblieft helpen, Face.”

B.A.
De onverwachte pizza's veroorzaken de gewenste opschudding bij de villa van Troy. Ik zie Hannibal de tuin in glippen. Voor de zekerheid start ik de auto. Mochten we ons snel uit de voeten moeten maken, dan hoef ik alleen maar gas te geven. Dat was helemaal niet verkeerd gedacht, want Hannibal kwam al snel uit de tuin gerend met Lydia achter hem aan. Er klonk een schot. Ze hebben hen blijkbaar zien vluchten. Hannibal duwt Lydia bij Peter in de auto, pakt zijn wapen en zegt dat wij zo snel mogelijk naar het hotel terug moeten. Omdat de wagen van Frank nu te vol raakt, komt Face bij mij in de wagen. Ik geef gas en met Frank op m'n hielen scheuren we terug naar het hotel.
Het is heerlijk om te zien dat Peter en Lydia herenigt zijn, maar wat zou Hannibal eigenlijk uitspoken?
Even later komt hij de parkeerplaats opgereden met een motor.
"Waar heb je die zo snel vandaan?"
"Buurman van Troy," is zijn korte verklaring.
Op de hotelkamer doet Peter een verschrikkelijke ontdekking: Lesley is ontvoerd! Gelukkig zijn de jongens ongedeerd en niet meegenomen. Face leest het briefje dat is achtergelaten door de ontvoerders en als hij opkijkt zie ik de ontreddering in zijn ogen. Voor we met hem een plan kunnen bedenken snelt hij de hotelkamer af. Het kost me moeite om hem bij te houden. Als we trainen is hij altijd de langzaamste, maar nu is hij bij de auto's als ik het laatste stukje van de trap nog moet nemen.
"Face, Face, wacht!!!"
Achter me komt Murdock van de trap af geracet.

MURDOCK
Terwijl B.A. en ik nog in het hotel rennen horen we schoten. Face staat de banden van één van de auto's lek te schieten. Waarom doet ie dat nou weer?! Dan kunnen we hem niet eens helpen! De motor, waar Hannibal mee aan kwam rijden, staat er echter wel. B.A. en ik kijken elkaar aan en willen die wel pakken. Maar Hannibal heeft de sleutel nog en die is nog boven. Zucht! Ik kijk om me heen.
"B.A. kijk eens wat daar voor moois aankomt," zeg ik glunderend.
Voor het hotel staat een glimmende lange limousine waar een sjiek gezelschap uit stapt. We wachten tot de chauffeur naar de parking komt, trekken de deur open en bevelen hem om op te schuiven.
B.A. kruipt achter het stuur en ik wijs de weg naar de villa van Troy: het kan niet anders of Face is daar naar toe.
Onderweg bedenk ik dat ik Face zo niet ken. Eén ding is wel heel duidelijk geworden: Lesley betekent alles voor hem en o wee degene die haar kwaad doet. Maar is Face slim, sterk en gehaaid genoeg om het in zijn eentje tegen Troy en zijn bewakers op te nemen? De auto waarin Face is weggereden staat niet ver van Troy's woning af tussen een paar bomen geparkeerd. B.A. pakt de telefoon van de limou-sine en belt naar het hotel om de anderen te vertellen waar we zijn. Als de chauffeur protesteert krijgt hij een dreun en zakt buiten westen tegen mij aan. Ik sleep hem naar de ‘salon’ en leg hem op de vloer. Voor de zekerheid bind ik hem vast, want het is niet de bedoeling dat hij er zonder ons vandoor gaat. Stilletjes naderen we de villa van Troy. Waar zou Face zijn? We schrikken ons rot als er één of andere vrucht naast ons op de grond ploft en kijken in een reflex naar boven. Wat we ook verwachten daar te zien... geen Face. Hij blijkt echter de vruchtengooier te zijn en zwaait met een paar vingers naar ons alvorens hij naar beneden klimt. B.A. en ik krijgen elk een paar handgranaten in onze handen geduwd met de opdracht om achter de villa paniek en chaos te zaaien.
"Weet je dan al waar Lesley is?" vraag ik aan Face, want ik vrees dat ie ondoordacht te werk zal gaan.
"Ja, ik heb een vermoeden."
Hij heeft een ondergrondse garage gezien naast de voordeur, waar mannen naar binnen gingen, maar niet meer naar buiten kwamen.
"Dus, zal Troy ook hier wel een paar kerkers onder de grond hebben."
Face wil de aandacht afleiden aan de achterkant, zodat hij via die garage naar binnen kan gaan.
"Strak plan, Face, maar kunnen we daarmee niet beter wachten tot Hannibal, Peter en Frank hier zijn?"

SHERIFF
Ik ben ontzettend blij voor Peter als Hannibal met Lydia uit de tuin van Troy komt gerend en vind het prachtig dat ik hen samen naar de kinderen kan brengen. Zo blij als we zijn om hun hereniging, zo geschokt zijn we wanneer we ontdekken dat nu Lesley weer is verdwenen. Het is een wonder dat de kinderen er nog zijn. Ik realiseer me ineens dat Troy telkens een zwakkere persoon van onze groep ontvoert: Face, Lesley, Lydia, de kinderen. Ongemerkt gaat mijn blik richting mijn dochter, die nog elke keer de dans is ontsprongen. Het liefst wil ik haar naar huis sturen, omringd met een heel leger van bodyguards, maar ik vrees dat ze daar niet mee zal instemmen.

HANNIBAL
Na de hereniging van Peter en Lydia was Lesley opeens verdwenen. Ik snapte het allemaal niet meer en keek Frank aan. Na een snelle blik rende ik naar beneden en zocht naar Face, BA en Murdock.
Audrey rende ook meteen naar me toe toen ik naar de motor wilde lopen. Ik keek op.
"Het is beter voor je om naar huis te gaan. Het wordt steeds gevaarlijker en ik wil niet dat je neerge-schoten wordt door Troy zijn mannen. En ik wil je vooral geen moeilijkheden met Troy bezorgen. Je bent een leuke meid, maar dit wil je niet," zei ik terwijl ik haar recht aankeek en mijn hand op haar schouder legde. "Het is echt beter zo."
Als ik naar de motor loop, slaat ze haar armen om me heen. Ik sloeg mijn armen om haar heen en keek haar aan.
"Ik weet dat je van de actie houdt, maar dit wordt te heftig voor je," zei ik.
Ze knikte begrijpend en leunde toen met haar hoofd op me schouder. Ik haalde de walkietalkie tevoorschijn en riep BA en Murdock op.
"Jongens waar zijn jullie?.
Dan kom ik met een paar wapens en de motor naar jullie toe," zei ik.
Ik wachtte op reactie en glimlachte naar Audrey.

SHERIFF
Hannibal gaat beneden kijken waar z'n mannen naar toe zijn gegaan. Niet veel later glipt Audrey de kamer uit. Ik ga even zitten. Aan de andere kant van de kamer zitten Peter en Lydia te praten over wat ze heeft meegemaakt. Ik schrik op uit m'n gedachten als de telefoon gaat en Manuel zegt dat hij een gesprek voor me heeft. Misschien is het Troy, misschien wil hij onderhandelen om Lydia terug te krijgen.
"Hallo?" begin ik voorzichtig, maar het blijkt B.A. te zijn.
Hij vertelt dat ze Face hebben gevonden bij de villa van Troy. Of we zo snel mogelijk versterking kunnen komen bieden. Ik antwoord dat ik m'n best doe en hang op.
"Peter, B.A., Face en Murdock zijn bij de villa en hebben versterking nodig. Wat denk je? Ga je mee of wil je bij je gezin blijven?"
Lydia kijkt hem angstig aan en vraagt of hij bij hen blijft. Peter zit in twijfel. Om niet te veel tijd te verspillen ga ik Hannibal opzoeken. Hij staat met Audrey bij de motor. Ze hebben hun armen om elkaar heen, maar Audrey kijkt daar niet bepaald blij bij. Als ze me ziet aankomen maakt ze zich los. "Jullie denken dat ik niks kan, hè?! Zeg maar gewoon dat ik voor jullie voeten loop en dat jullie denken dat alleen jullie mensen kunnen redden! Als ik in m'n eentje naar huis ga loop ik net zo veel gevaar om ontvoert te worden als wanneer ik hier blijf. Als ik alleen in het vliegtuig stap weten jullie niet wat er met mij gebeurt!"
Hannibal en ik kijken elkaar beduusd aan na haar uitval. Blijkbaar zijn we allebei bezorgd om haar.
Dan vertel ik over het telefoontje van B.A. Hannibal bedenkt zich geen moment, rent terug het hotel in om z'n wapens te halen en roept tegen mij dat ik voor vervoer moet zorgen, omdat we niet met z'n drieën op de motor kunnen. Als ik naar de auto loop waarin ik eerder reed zie ik dat daar alle banden van plat staan. Dus dat bedoelde hij met regel vervoer! Bij de balie vraag ik of het hotel auto's verhuurt. Nee, geen auto's, wel brommers. Ik draai me om en zucht eens. Brommers... wat kun je daar nu mee?
"Twee brommers graag."
Verbaasd draai ik me om. Audrey krijgt twee sleutels overhandigd en duwt er één in mijn hand.
"Kom, dan gaan we ze vast bij de motor zetten."
Hannibal kijkt verbaasd, maar moet ook lachen als hij ons op onze brommers ziet zitten, maar wel klaar voor vertrek.
"Troy, maak je borst maar nat!!!" roept Audrey, ze geeft gas en is als eerste weg.

MURDOCK
"Strak plan, maar kunnen we daarmee niet beter wachten tot Hannibal, Peter en Frank hier zijn?" vroeg ik aan Face
Hij schudde nee en liep naar de voorkant. B.A. en ik lopen naar de achterkant en gooien een paar handgranaten. Op een gegeven moment hoorden we een schot, dat was ons teken. We renden naar binnen en zochten naar de ingang van de ondergrondse kelder, maar nergens wat te vinden. Ik leunde moedeloos tegen een deur, die daarna open ging en ik rolde zo de kerker in. B.A. moest lachen en kwam me achterna, nadat hij mij uit de kreukels had gehaald. We keken in alle kamers en zagen uiteindelijk in de laatste kamer Lesley zitten. We hielpen haar overeind.
"Gaat het een beetje? Hebben ze jou of de baby wat aangedaan?" vroeg ik ongerust. "Ik zou het niet overleven om mijn kleine neefje, of nichtje........."
Verder kwam ik niet, want Face kwam de kerker ingestormd en zoende Lesley. B.A. en ik keken elkaar vies aan en moesten daarna lachen. Maar we hadden geen tijd voor geintjes en vluchtten uit het huis. Op dat moment horen we Hannibal over de walkietalkie tegen ons praten.
"Alles is goed en we komen naar jullie toe. Over en Uit!" krijs ik geïrriteerd naar Hannibal.
Straks hoorde Troy ons nog! We vluchten naar buiten, maar daar staat ons een onaangename verassing te wachten.

HANNIBAL
We maakten ons beiden zorgen om Audrey.
"Regel maar vervoer," zei ik snel terwijl ik de wapens ging halen.
Als ik terugkom zie ik Audrey en Frank op de brommers zitten en begin te lachen.
Troy, maak je borst maar nat!!!" riep Audrey terwijl ze gas gaf.
"Pittige tante," zei ik met een glimlach tegen Frank terwijl ik de motor startte.
We reden rustig richting de villa, Audrey probeerde steeds voor te blijven. Na een klein half uurtje rijden komen we in de villawijk aan en stoppen vlakbij de villa van Troy. We liepen met zijn drieën via de struiken en stopten op een veilige afstand. We hadden ruim voldoende zicht op de gehele villa. Ik pak de verrekijker als Audrey naar een plek met soldaten wijst. Ik zie de anderen omsingeld door soldaten.
"Oh great, hebben wij weer," zei ik met een diepe zucht.
Audrey stelde voor om door de voordeur te gaan.
"Voordeur?!" Ik begon te lachen om haar opmerking en keek Frank aan. "Ze begint het te leren."
We zaten op veilige afstand in de struiken. Ik pakte de sniper en zette er een geluiddemper op.
"Oké Audrey, het is nu tijd om te laten zien wat je kan. Schiet die bewakers vanaf hier één voor één neer."
Ik legde nog een magazijn neer bij haar.
"Als deze twee op zijn, vuur dan niet meer, maar sluip langzaam naar voren toe via de struiken.
Als ze je onder vuur nemen, duik dan weg," zei ik.
Ze knikte enthousiast en ik gaf haar een schouderklop. Ik keek Frank aan.
"Werk aan de winkel, we gaan die bewakers eens goed laten schrikken. Zet een geluiddemper op je pistool," zei ik met een grijns.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik rende via de struiken naar de rechterkant en gaf Audrey het teken om te vuren. Ze schoot en er ging al één bewaker neer. Ik zag Troy kijken en schoot toen zelf op een andere bewaker. Frank schoot vanaf de andere kant op een bewaker die ook neerviel. Zo ging het een tijdje door tot Audrey langzaam naar voren schoof.
"Dat was niet volgens plan," zei ik tegen mezelf.
De bewakers hadden het blijkbaar door en namen Audrey onder vuur. Ik pak ik mijn m16 en open het vuur op de bewakers.

B.A.
We vonden Lesley verrassend snel en gemakkelijk. Zelfs de deur openen was een fluitje van een cent.
Nu nog ongezien weg zien te komen. Ik loop voorop de kelder uit en kijk voorzichtig om de garage-deur heen. Wanneer ik niets bijzonders zie, wenk ik de anderen en willen we naar boven rennen.
Ineens horen we het doorladen van wapens en springen er soldaten tevoorschijn. Waar komen die nou ineens vandaan? Zo te zien zijn het Panamese soldaten, ze hebben heel andere uniformen dan de MP. Tegen deze overmacht zullen we nu maar even niet gaan knokken, we hebben ten slotte een zwangere vrouw bij ons, dus we steken onze handen omhoog. Eén van de soldaten, een luitenant, komt naar voren en gebaart dat een soldaat onze wapens moet afpakken. Face, die nog steeds een grimmige trek op z'n gezicht heeft, weigert in eerste instantie om z'n wapen los te laten. De luitenant richt zijn wapen op zijn hoofd en pakt Lesley bij haar arm.
"Face, toe nou..." smeekt ze terwijl hij haar uit de groep haalt.
Geschrokken geeft Face dan toch zijn wapen af en werpt een dodelijke blik naar de man die Lesley mee wil nemen. Ik kijk Face aan en probeer hem te kalmeren. Op dit moment kunnen we even niets doen. Maar ik word wel met de minuut nieuwsgieriger waarom we hier oog in oog met soldaten staan en niet met Troy en zijn bewakers. Oh, wacht even... Zou de politie van Panama erachter zijn wat Troy voor handel drijft en zouden ze ons voor mensen van Troy aanzien?

FACE
Ik zit in een boom die niet ver van de villa af staat. Dan haal ik mijn verrekijker tevoorschijn.
“Nou nou, zo te zien heeft Troy niet zoveel mannen dit keer,” zeg ik met een grijns op mijn gezicht.
Dan komen er mensen uit de bosjes gelopen. Ik bekogel ze al snel met vruchten uit de boom. Dan zie ik dat het Murdock en de anderen zijn.
"Strak plan, Face, maar kunnen we daarmee niet beter wachten tot Hannibal, Peter en Frank hier zijn,” vraagt Murdock als ik uit de boom geklommen ben.
Ik schudde mijn hoofd. Daarna rende ik, achter bosjes en bomen langs, naar de andere kant zodat ze me niet konden zien. Daar schoot ik een keer, want dat teken hadden we afgesproken. Snel ren ik weer terug en storm de kerker in. Als ik Lesley zie, geef ik haar meteen een dikke zoen op haar mond, maar ik hou haar niet heel stevig vast vanwege de baby. B.A. wenkt ons op een gegeven moment dat we naar boven kunnen rennen. Maar dan horen we het doorladen van wapens en springen er alle-maal soldaten tevoorschijn. Één van de soldaten pakt, na het bevel van een luitenant, onze wapens af maar ik wil doorvechten en weiger. Dan richt de luitenant zijn wapen op mijn hoofd en een andere soldaat pakt Lesley bij haar arm. Ik schrik er erg van. Ze zullen haar toch niet meenemen?!?
“Face, toe nou…”, zegt ze smekend.
In verschillende legervoertuigen worden we meegenomen naar een dichtstbijzijnde gevangenis waar ze ons meteen opsluiten.
“Hé Face, heb jij je inbrekersset bij je?” vraagt Murdock.
“Dat is waar ook, dat heb ik natuurlijk ook nog bij me.”
Maar dan komen er een stel soldaten aanlopen.
“Fouilleer ze,” zegt de luitenant.
Voordat ik het weet halen ze de inbrekersset al uit de binnenzak van mijn zwarte leren jack. Dan verschijnt Troy voor onze neuzen. Zouden ze hem ook opgepakt hebben? Mijn vraag wordt al snel beantwoord.
“Baas, we hebben ze tijdelijk hier ondergebracht,” zegt de luitenant.
“Baas?!?” roepen we tegelijkertijd verbaasd.
Lesley wordt meegenomen en dan klinkt er een schot.
“NEE!!! LESLEY!!!”

PETER
Toch besluit ik om bij Lydia te blijven zodat niet telkens de zwakkere personen alleen blijven.
“Papa, even meespelen?” vraagt Xander.
Ik ga bij ze op de grond zitten en al snel krijg ik een autootje in mijn handen gedrukt.
“Papa, is de politie,” zegt Sam.
Ook al zijn de anderen weg toch doe ik even mee. Lydia had aan de jongens beloofd dat ze een taart zou bakken, want Xander is morgen jarig.

TROY
Van mijn bezoek kijken ze allemaal op. Als ik Lesley meeneem schiet ik een keer waarna ik Face hoor roepen. Lachend loop ik naar hem toe met wat bloed op mijn handen. Face valt flauw.
“Ik dacht dat die echt wel tegen een beetje bloed kon,” zeg ik met een grijns op mijn gezicht.
“We krijgen je wel, Troy, reken daar maar op,” zegt Murdock, de beste vriend van Face.

LESLEY
“Waar ben ik?” vraag ik aan een bewaker.
Even til ik mijn hand van mijn buik en zie dat die onder het bloed zit. Het doet allemaal zo’n pijn. Dan
stromen er tranen over mijn wangen als ik besef wat Troy heeft gedaan. En als we niet snel bij een ziekenhuis komen dan zijn we verloren.

B.A.
De soldaten nemen ons in legervoertuigen mee en we worden niet zachtzinnig in cellen van een lokale gevangenis geduwd. Ik ga meteen bij de traliewand staan om de omgeving in me op te nemen.
De cellen liggen zij aan zij in een lange gang, gescheiden door witte muren. Tegenover ons precies zo'n lange rij cellen. Als Murdock over het inbrekersset van Face begint, komen er meteen soldaten aanlopen, die blijkbaar goed Engels kunnen verstaan, want ze fouilleren ons en dus zijn we ons enig overgebleven gereedschap kwijt. De soldaten lopen de gang uit en groeten iemand waarvan de stem me heel bekend voor komt.
Het volgende moment staat Troy voor onze neus. De hoop dat hij ook opgepakt zou zijn, wordt meteen de grond in geslagen, nu blijkt hij de baas van dit stelletje ongeregeld te zijn! Dus eerst heeft hij een politiecorps in Amerika corrupt gemaakt en nu doet ie dat opnieuw in Panama! Ik schud m'n hoofd, wat lopen er toch rare lui rond op de wereld. Hij loopt de cel in met zijn doorgeladen pistool op ons gericht, trekt Lesley van het bed af en neemt haar mee. Als ik Face niet had tegengehouden, had ie Troy aangevlogen en hadden we nu een dode Face gehad. Maar iedereen van ons kijkt Troy zo vals aan dat als blikken konden doden Troy het loodje had gelegd.
"Wat een kerel ben jij zeg, altijd de zwaksten pakken. Vecht maar eens met mij als je durft!"
Troy kijkt me minachtend aan, maar zegt niets en loopt weg, met Lesley. Misschien was het fout van me om dat te zeggen, maar zo lang m'n mond niet dichtgeplakt wordt, is dat het enige waarmee ik kan protesteren tegen deze behandeling.
Er klinkt aan de andere kant van de cellengang een schot en Face flipt nu helemaal, wat heel begrijpelijk is. Oh, God, schiet er door me heen, als dat maar niet de straf is die Troy ons geeft voor mijn grote mond. Ik kijk verontschuldigend naar Face en Murdock. Face komt kwaad op me aflopen met gebalde vuisten, maar Murdock springt ervoor.
"Jongens, niet vechten. In principe denken we er allemaal zo over. Misschien heeft Troy gewoon in de lucht geschoten om ons op stang te jagen."
We ontspannen ons weer een beetje tot er een ijselijk kreet van schrik klinkt aan het einde van de gang, daar waar Troy Lesley naar toe nam. We kijken elkaar geschokt aan en roepen naar Lesley om te vragen wat Troy met haar heeft gedaan.

MURDOCK
Ik hoor een schot en zie Face met gebalde vuisten richting B.A. lopen. Ik spring ertussen.
"Jongens, niet vechten. In principe denken we er allemaal zo over. Misschien heeft Troy gewoon in de lucht geschoten om ons op stang te jagen," zeg ik om Face gerust te stellen.
Daarna ga ik tegen de muur zitten, om even tot bezinning te komen. We horen opeens een gil aan het eind van de gang. Het is Lesley, ze roept om hulp. We roepen naar haar en vragen wat er is gebeurd.
Blijkbaar kan ze ons niet horen, ze geeft geen antwoord. Daar komt Troy aan, met bebloede handen. Face wil hem aanvliegen maar valt bewusteloos op de grond.
"Ga lekker zelf naar je ketchup kijken en laat ons met rust. Of schrijf je in om special effectman te worden," zeg ik sarcastisch tegen Troy.
Hij lacht als een boer met kiespijn en loopt weg. Face komt langzaam bij en vraagt meteen naar Lesley. Hij is ook wel echt de lucky man in deze klus. Dan horen we voetstappen op de trap. Is het Hannibal of Troy? We wachten en dan zien we het.

FACE
Langzaam kom ik bij.
"Hoe is het met Lesley?"
Daar hebben ze echter geen antwoord op. Dan komt Troy weer aangelopen, met Lesley. Hij sluit haar op in de cel naast die van ons.
"Zo, kun je nog even samen zijn," zegt Troy lachend.
"Lesley... Lesley... Lesley... Lesley, alsjeblieft zeg wat!"
Ik kan wel bij haar hand en pak die dan ook vast. Ze is al erg koud. Zou ze nog in leven zijn?
"Het is allemaal B.A. zijn schuld!"
"Wat zeg je nou?!" roept B.A. boos.
"O mooi. Bekvechten. Daar houd ik van. En dan nog een ding. Murdock, dit kreeg je nog," zegt Troy.
Dan schiet hij hem door zijn voet heen.
"Nou dat waren mijn mooie Allstars," grapt Murdock nog.
Hij houdt ook nooit op met lollig zijn.

TROY
Ik sleep Lesley mee en leg haar neer in de cel naast die van Face en de rest. Daarna was ik natuurlijk meteen mijn handen. Ik had net bericht gekregen van mijn mannen dat ze Hannibal en co. ook overmeestert hadden. Ik glimlach eens een keer. Alleen moet ik nu wel even oppassen met Face, want die is nogal kwaad om zijn vriendinnetje.

LESLEY
Al snel zak ik weg en hoor in de verte wat stemmen maar praten gaat niet meer. Als het dan helemaal zwart wordt, geef ik de hoop op.
"Temp, ik hield van je," mompel ik, maar krijg geen antwoord terug.
Hij zal het vast wel niet verstaan hebben.

SHERIFF
Audrey weet een aantal bewakers uit te schakelen en daardoor kunnen Hannibal en ik dichterbij de villa komen. Wat we echter niet kunnen zien, is dat er behalve bewakers ook nog soldaten in de buurt zijn. Als ze uit de tuin van Troy komen, zien we dat ze B.A., Face, Murdock en Lesley bij zich hebben, als gevangenen.
Audrey is eigenlijk te ver doorgeslopen en zit op een plek waar de soldaten haar kunnen zien zitten. De soldaten concentreren zich echter op hun eigen buit en seinen naar de bewakers dat er nog een onverwachte gast rondsluipt. Ik schrik me een ongeluk als ik me realiseer dat Audrey is betrapt en zeg tegen Hannibal dat ik haar niet alleen laat oppakken, maar dat ik dan met haar mee ga. Hij knikt. Ik raap alle moed bijeen en stap uit de bosjes met m'n handen omhoog als de bewakers Audrey ruw omhoog trekken. Ik kijk snel nog om me heen. Waar zou Hannibal zijn? Wat zal hij gaan doen? Tot mijn grote verbazing komt hij ook tevoorschijn met zijn handen omhoog. Ik snap er niets van. Is het niet verstandig dat er iemand uit de handen van Troy blijft? Of zou hij een plan hebben om van binnenuit onze krachten te bundelen en dan gezamenlijk te ontsnappen?

B.A.
Er klinken voetstappen op de trap die in de cellengang uitkomt. Ik steek m'n hoofd zo ver mogelijk door de tralies om te zien wie er aankomt of aankomen. Het zijn soldaten en bewakers van Troy die Audrey, Frank en Hannibal binnenbrengen. Ik hoop dat ze bij ons zullen worden gezet, maar dat is helaas niet het geval. De luitenant zet ze precies tegenover ons. Dat had ik ook niet verwacht, maar dan kunnen we in ieder geval met elkaar praten of gebaren als we niet verstaan willen worden.
Ik zie dat Hannibal de hele tijd met een glimlach op zijn gezicht rondloopt en daar wil ik het mijne van weten. Als hij vraagt hoe ze ons hebben kunnen pakken, vertellen Murdock en ik om beurten wat we in de kelder van Troy hebben meegemaakt.
"Zeg, Hannibal, het is hier nu niet bepaald een pretpark. Waarom loop jij de hele tijd te glimlachen? Weet je wel dat Lesley gewond is? We hoorden een schot en een harde gil, Troy met bloed aan zijn handen en het is zo akelig stil hiernaast. Kun jij Lesley zien? Hoe is het met haar?”

AUDREY
"Jullie denken dat ik niks kan, hè?! Zeg maar gewoon dat ik voor jullie voeten loop en dat jullie denken dat alleen jullie mensen kunnen redden! Als ik in m'n eentje naar huis ga, loop ik net zo veel gevaar om ontvoerd te worden als wanneer ik hier blijf. Als ik alleen in het vliegtuig stap, weten jullie ook niet wat er met mij gebeurt!" roep ik naar hen.
Ze kijken elkaar beduusd aan, maar dat duurt niet lang, want papa begint over het telefoontje dat hij gehad heeft van BA. Na papa zijn verhaal gaat Hannibal het hotel terug in en geeft papa de opdracht om vervoer te regelen. Ik besluit niet op te vallen zodat ik toch mee kan. Nadat papa doorheeft dat de huidige auto's niet meer in staat zijn om te gebruiken gaat hij op weg naar de balie. Ik besluit te volgen en hoor het gesprek. Er zijn alleen brommers te huur. Hij draai zich om en zucht. Brommers zijn beter dan niets denk ik in mezelf en ik vraag twee brommers aan de balie. Ik krijg de sleutels en geef er triomfantelijk één aan papa. We staan te wachten op Hannibal die verbaasd opkijkt als hij ons op die brommers ziet, maar hij begint direct te lachen.
“Troy, maak je borst maar nat!!!" roep ik wanneer ik vol gas geef.
Bij de villa aangekomen zagen we de anderen wel, maar ze waren omsingeld door soldaten. Wat doen soldaten hier in godsnaam? Hannibal zucht.
"We kunnen misschien door de voordeur gaan," stel ik voor. "Zo hebben we het verrassingseffect." Hannibal begon te lachen en zei: "Ze begint het te leren. Oké Audrey, het is nu tijd om te laten zien wat je kan. Schiet die bewakers vanaf hier neer."
"Als deze magazijnen op zijn, vuur dan niet meer, maar sluip langzaam naar voren toe via de struiken. Als ze je onder vuur nemen, duik dan weg."
Ik knikte enthousiast en kreeg een schouderklopje als beloning. We gingen aan het werk. Maar na een tijdje kreeg ik ze niet zo goed meer in het vizier en begon ik te missen. Ik besloot wat verder naar voor te kruipen, maar dat was niet zo'n goed idee. De bewakers hadden het door en begonnen op mij te schieten. Ze misten op een haar. Maar plots duiken er nog soldaten op die ik niet had gezien, maar zij zien mij wel. Ik wordt ruw overeind getrokken en zie in mijn ooghoeken papa en Hannibal ook uit hun schuilplaatsen komen. Maar hen hadden ze toch niet gezien. Is het wel slim om allemaal gevangen te zitten? We worden meegevoerd naar de lokale gevangenis, waar we de rest weerzien. Er worden verhalen uitgewisseld. Arme Lesley. Ik hoop dat alles goed komt met haar.

B.A. en SHERIFF gecombineerd met HANNIBAL
Audrey loopt naar de hoek van hun cel als ik dat vraag. Ze ziet Lesley op de betonnen bank liggen, maar kan alleen haar benen en voeten zien. Als ze op haar tenen gaat staan ziet ze bloed op Lesleys benen en dat ze doodstil ligt. Het is duidelijk dat er snel hulp voor haar moet komen, het liefst een dokter. Hannibal stelt voor dat Audrey net doet alsof ze Lesley is en dat ze moet klinken alsof ze pijn heeft. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd en Audrey geeft een staaltje acteertalent ten beste. Ze maakt kreunende geluiden, doet alsof ze huilt en laat af en toe een gil horen die bij een bevalling niet zou misstaan. Hannibal, Murdock, Frank en ik houden de gang in de gaten. Zodra er iemand aankomt moet Audrey doen alsof ze flauw valt.
Het duurt een tijdje voor er iemand om de hoek komt kijken. Hannibal gebaart dat Audrey er even nog wat decibellen bovenop mag doen om de man hier heen te lokken. De soldaat die om het hoekje kwam kijken, roept dat er iemand bij moet komen en wie komen er mee? De luitenant en Troy. Met zichtbare tegenzin loopt hij mee naar de cel van Lesley en werpt onderweg een minachtende blik naar ons.
In de cel bij Lesley ontstaat er een verhitte discussie, weliswaar in het Panamees, maar de toon ver-raadt dat de luitenant liever geen dode vrouw in zijn cel wil hebben en dat er hulp moet komen. De luitenant beent de gang uit en belt een ambulance, die hij tot tempo maant.
"Hé, Troy..."roept Hannibal, "Goed om te zien dat ten minste één van je knechtjes een geweten heeft!"
Troy komt aangelopen en zegt op valse toon: "Jullie hebben nog een goede troef, weet je dat?"
Hij knikt met zijn hoofd richting Audrey en lacht gemeen.
"Hoe denk jij dat je haar te pakken zult krijgen?" daagt Hannibal hem uit.
Troy komt nu bijna tegen Hannibal aan staan en dat is nou precies wat ie wou bereiken. Hannibals handen schieten naar voren en pakken Troy vast. Dan geeft hij hem een harde zet. Murdock staat inmiddels naast mij en snapt wat de bedoeling is. Zodra Troy tegen onze tralies botst neem ik zijn nek vast en bedek zijn mond met m'n hand. Murdock pakt zijn beide armen. Face pakt al zijn wapens af en voelt in zijn broekzakken of er sleutels in zitten. Helaas niet. De soldaat die hiernaast bij Lesley is, heeft waarschijnlijk de sleutels, want hij maakte de cel open.
Hannibal fluistert dat iemand van ons net moet doen alsof ie ziek wordt, zodat de soldaat onze cel open moet maken. Ik sein naar Face dat ie Troy met zijn eigen wapen knock out moet slaan. Ik houd hem wel vast en weet hem zelfs om te draaien, zodat het lijkt alsof hij door de tralies naar binnenkijkt.
Face voelt zich geroepen om de zieke te spelen en leeft zich uit in braakneigingen en gekerm. Murdock bootst dan de stem van Troy na en roept dat de soldaat moet komen kijken. We houden onze adem in. Het werkt. De man komt meteen aanlopen en zoekt naar de juiste sleutel aan de grote bos. Even komt hij te dicht bij Hannibal die hem vastgrijpt en tegen de tralies drukt. Frank pakt zijn armen en wil de sleutelbos pakken. Maar dan laat de bewaker hem los en de bos klettert midden in de gang op de grond. Audrey zegt dat ze opzij moeten gaan en gaat op de grond liggen. Ze reikt en reikt, maar kan er net niet bij. De soldaat probeert met zijn voet de sleutelbos weg te schoppen. Als Hannibal dat ziet, slaat hij hem knock out met zijn wapen. Audrey pakt de pistool, gaat opnieuw liggen en weet nu de sleutelbos naar zich toe te halen. Iedereen zucht. Frank pakt de sleutel en maakt de celdeur open en daarna die van ons. Face en Hannibal gaan direct naar Lesley toe.
Ik ontferm me over de bewusteloze soldaat en Troy. De soldaat sluit ik op in een cel, Troy bind ik vast met de riem van de soldaat en die van hemzelf. Ik vraag aan Frank of ie de cel links van de gangdeur wil openmaken. Hannibal vraagt aan Audrey of ze nog een keer voor lokvogel durft te spelen. Ze knikt gretig en vraagt fluisterend wat ze moet doen. Hannibal legt uit dat we allemaal in de eerste cel kruipen en dat zij in deze cel nog eens flink wat zielige geluiden moet maken zoals ze net deed. Op die manier zullen de ambulancemensen naar achteren rennen, niet in de eerste cel kijken en kunnen wij ze in de cel opsluiten en met de ambulance vluchten. Face pakt Lesley op en gaat als eerst naar de open cel bij de deur.
In de verte horen we een sirene. Nu nog hopen dat het de ambulance is die we nodig hebben.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.