FanFic.nl

Losing memorie

1

Het was een stralende lenteochtend en het leven in de gezellige buitenwijk Stamford Brooks kwam stilaan weer op gang.
Net zoals elke dag liepen ontelbaar veel gehaaste reizigers het metro station binnen en buiten, niet een van hen leek aandacht te besteden aan de jonge man die al geruime tijd onder de brug stond die de metro verbond met de spoorlijnen en leek duidelijk op iemand te wachten.
Elke dag stonden hier dan ook meer mensen reizigers op stonden te wachten.
Konden ze ook weten dat de persoon op wie hij aan het wachten was niet ia metro zou reizen?


‘Hé daar, knapperd!’
Remus leek bijna een hartverzakking te krijgen toen tops uit het niets naast hem verscheen.
‘Ben je gek geworden? Je kan toch niet zomaar in het niets verschijnselen in een dreuzelwijk ?’ Riep hij luider dan hij eigenlijk bedoeld had.
Een wat oudere man keek verbaast op en keek Remus vol ongeloof aan.
‘Als ik jou was zou ik maar wat vriendelijker zijn, jongen. Zo een schoonheid als jouw vriendinnetje heeft zo iemand nieuw gevonden.’
Compleet verbijsterd kon Remus niet meer dan wat stotteren.
‘Het is al goed, beste man. Mijn vriendje kan soms een nogal kort lontje hebben maar ik kan me gewoon niemand anders bedenken van wie ik zo veel hou als van hem.’
De man haalde zijn schouders op.
‘Als jij het zegt. Maar geloof me, jongen. Als ik wat jonger geweest was dan zou ik het wel geweten hebben.’ Zei hij tegen Remus en liep toen weg.
‘Fijn, en nu ben ik de boeman.’
‘Geen zorgen, ik zei het toch al. Ik hou alleen van jou.’ Lachte Tops terwijl ze haar hoofd flirterig tegen zijn schouder vleide.
‘Niet nu, Tops. Je weet dat we hier zijn omdat we een opdracht hebben.’ Antwoorde hij nors en liep verder de straat in.
Tops kon hem alleen maar nakijken. Zoals altijd dacht Remus dat ze een grapje maakte.
Wanneer zou hij eindelijk eens beseffen dat haar gevoelens voor hem doodserieus waren?





‘Waarom zijn we hier eigenlijk?’ Vroeg ze na een tijdje zwijgend te hebben gelopen.
‘Eerlijk gezegd, geen flauw idee.’ Haf hij schoorvoetend toe. ‘Er worden hier de laatste tijd veel personen gesignaleerd die er van verdacht worden banden te hebben met de duistere heer maar wat ze hier doen en of ze eigenlijk überhaupt iets van plan zijn weten we eigenlijk niet. Het is aan ons om dat uit te zoeken.’
‘Nou, lekker dan. Niet de kleinste aanwijzing over wat we nu eigenlijk moeten zoeken. Ik zeg het je, dit word een lange dag.’
Remus kon alleen maar lachen.
‘Ik weet dat jij opdrachten verkiest die wat meer spanning inhouden maar je weet dat Perkamentus niet onze tijd zou verspillen mocht hij er niet zeker van zijn dat deze plek het onderzoeken waard is.’
‘Je zal wel gelijk hebben.’ Antwoorde ze terwijl ze haar schouders ophaalde. ‘Maar dan moet ik nog niet doen alsof ik dit leuk vind.’
En weer kon Remus een glimlach niet onderdrukken.
Het was Tops haar jeugdige enthousiasme, of in dit geval haar jeugdige koppigheid die er voor zorgde dat samen met haar patrouilleren steeds weer een ervaring is die hij niet snel zou vergeten.
Alsof ze het beste in hem naar boven leek te halen.
‘Hey, moet je daar eens kijken.’
Verstrooid schrok Remus op uit zijn dagdroom toen Tops hem tegen de schouder stootte en in de verte wees waar net een kleine bestelwagen om de hoek verdween.
‘Ja wat was daar mee?’
‘Heb je dan geen ogen in je kop? Hij werd bestuurd door Reginald Hooker, je weet wel. Die kerel word van wel zeker drie moorden verdacht. Als het er al niet meer zijn.’
Meteen greep Remus zijn toverstaf.
‘Waar denk je dat ze naar toe reden?’
‘Geen idee, ik heb alleen maar gezien dat het busje een wasbedrijf of zoiets moest voorstellen.’ Antwoorde Tops nerveus.
‘Wat denk je, zoeken we ieder gebouw af dat van deze diensten gebruik maakt?’
Tops was nog niet uitgesproken of ze werden verrast door een gigantische ontploffing waarvan de inpakt zo groot was dat ze beide op de grond werden geblazen.
‘Of we volgen gewoon de sporen die ze achterlaten.’ Antwoorde Remus haar bijna nonchalant.

Reacties: