FanFic.nl

love is not a compatition but im winning [robert pattinson lovestory<3]

Family reunion

Eenmaal op school keek iedereen me aan alsof ik nieuw was.Mike newton kwam naar me toe lopen :'Hoi ik ben Mike newton ben je nieuw?'
'Sukkel!Ik ben het Jackie' sis ik nop pissiger dan eerst.Zijn mond viel open :'Dat kun je niet menen!Angela,Bella,Jessica!' Alledrie liepen ze op me af en bella keek me met grote ogen aan :'Jackie je hebt me wat te vertellen.' zei ze kalm.Ik knikte :'Ik heb zo volgensmij...'
'Geschiedenis met mij in lokaal 7' zei ze.'dankje' fluister ik zacht,ik schaamde me door mijn afwezigheid.
'Hoelang ben ik niet op school geweest?'
'Ehm...3 weken ofzo wat is er gebeurt we waren dood ongerust en Edward zag er ook zo slecht uit,en Alice lachte niet meer!' ratelde Jessica.
'Eh,lang verhaal...Heb ik ze echt zoveel pijn gedaan?' het was meer een vraag voor mezelf dus niemand antwoordde.De bel ging en versuft en nog altijd beschaamt slofte ik achter Bella aan.We schuiven achteraan in de klas en Bella kijkt me vragend aan.
'Jacob is uitgehuwelijkt,mijn hart was gebroken,Ik sloot mezelf op in mijn kamer,Ik liet na een tijdje alleen Edward binnen,Ik ben weer verliefd op Edward,Edward is weg voor 1 hele week,Mijn familie zijn veranderd in vreemde nee ik ben veranderd in een vreemde voor hun...' Ik zuchtte opgelucht toen alles eruit was.presies wat ik nodig had.
'Ach meid toch!' Ze knuffelde me en snoof.
'Sorry,maar jullie ruiken zo heerlijk!' Ik kreeg een grijns op mijn gezicht :'Jij anders ook' Zachtjes lachten we en meneer Brostel keek me met grote ogen aan :'welkom terug Jackie,Je weet dat je naar huis mag gaan als het niet meer gaat hé?' Ik knikte maar wat,Ze hadden vast wel een smoes voor me bedacht ofzo.De dag ging snel of het kwam gewoon door het feit dat ik maar 5 lesuren had.Alice stond al op me te wachten,nog steeds niets zeggend en nu viel het me ook op...Ze lachte niet meer.Het is mijn schuld en mijn blik richtte zich op mijn schoenen.
Toen ik haar aanwezigheid voelde kwam er een snikje uit mijn mond :'Alice het spijt me zo,maar ik..Ik kan niets anders het doet te veel pijn' fluisterde ik, waarschijnlijk zou ze me niet begrijpen waarschijnlijk gaat ze roepen dat ik haar zusje ben en dat zij als mijn zus altijd voor me klaar staat,nee Alice zal me vast niet begrijpen....
'Ik snap je wel maar ik begrijp gewoon niet dat je het ons niet uitlegde zoals je bij mij net deed,We zijn zo ongerust geweest en plots mag Edward wel naar binnen,we voelden ons veraden Jackie we zijn ook familie we houden van je!En ik heb Emmett nog nooit zo ongelukkig gezien,en Rose ook niet je bent haar beste vriendin!En Jasper is zn maatje kwijt je weet hoe moeilijk hij het vind iemand weer te vertrouwen...'
En ze vond mijn zwakke plek,ik heb mijn familie pijn gedaan.
'En hoe voel jij je eronder? Je praat nu voor Emmett,Rose en jasper maar ik praat nu met jouw, ik wil weten hoe jij je erdoor voelde' Haar mond verfromfraaide :'Het leek alsof we geen familie meer waren,alsof jij de sleutel bent voor het hechte verband in de familie...'
Met ogen zo groot als schoteltjes keek ik haar aan waardoor haar fijne lieflijke glimlach verscheen.
'Eh dankje?' piepte ik in de war van deze ondekking.
'Kom we gaan naar huis,Carlisle en Esmé zullen vast heel blij zijn dat je er weer bent' Gehoorzaam stapte ik naast haar achter het stuur en scheurde ze over de weg.De stilte dit keer was vredig en toch verbrak ik hem met een klein beetje spijt :'Alice?' Ze keek van de weg af om in mijn ogen te kijken en glimlachte toen :'Ja Jackie?'
'Ik mis Edward' het kwam er als een soort gefluister uit maar ik weet zeker dat ze me gehoord had.
'Nog maar 5 dagen' sprak ze bemoedigend.'Ik weet het' fluisterde ik weer.
'Je valt weer op hem niet waar?' giecheld ze.ALs ik kon blozen deed ik dat nu vast :'Jammer genoeg wel'
Met open mond keek ze me aan :'niets te jammer,Het is het lot en dat kan niet veranderd worden!' sprak ze me streng toe.
Er verscheen een blije glimlach op mijn gezicht :'waar is Edward eigenlijk heen?' 'Alaska,en meer zeg ik niet' giechelde ze weer.Mijn wenkbrauwen veranderde in een bedenkzame streep boven mijn feronrustende ogen,wat moet hij nou weer in Alaska?Ik had niet eens door dat we er al waren en voelde hoe ik uit de auto werd gedragen.
'Eyee ik kan lopen' lach ik.Carlisle en Esmé keken als opgeluchte ouders van een tiener die aan het puberen was.Beschaamd glimlachte ik terug en kroop in de armen van Esmé.
'Meis ik ben trots op je' fluisterde ze.Ik snapte niet waarom maar goed...
Daarna gaf ik-heb ik nog nooit gedaan- Carlisle een knuffel.Verbaasd sloeg hij zijn armen ook rondom mij en wiegde me even heen en weer.'Ik hou van jullie'
Het rolde eruit voor ik er erg in had en ik was gespannen over hoe zij het zouden opvatten.
'Wij ook van jou lieverd' zei Esmé zeker.Ik glimlachte en knuffelde Alice ook nog eens.'We gaan weer een familie zijn,we gaan weer een familie zijn' zong ze met haar belletjes stem terwijl ze rondjes danste op de veranda.
'Trouwens hoe moet het nu met de Volturi?' vroeg ik aan Carlisle.
'Het is geheel aan jou meid' Ik voelde het vuur in mijn ogen branden maar op een of andere manier zag ik de vertrouwde rode gloed niet,in plaatst daarvan zag ik een soort goude waas.Alice begon wild te klappen en te springen :'Wat zei ik jullie?Een echte Cullen!' Ze pakte mijn handen beet en draaide een paar rondjes met me.Nu pas snapte ik wat er was gebeurt,ik had de goudbruine ogen van de Cullens gekregen...Ik lachte dankbaar en trots maar stopte toen abrupt om Carlisle's vraag te beantwoorden.
'Onze wraak zal net zo zoet zijn als het bloed van Bella' zwoer ik.Alice grijnsde :'Komt wel in orde,de vijhand van mijn familie is mijn vijhand'
'Alice dat slaat nergens op' Mijn stem klonk samen met die van Rose...
Ik draaide me om en keek recht in de ogen van de mooiste Vampier die ik ooit gezien had,mijn allerbeste vriendin en mijn zus.
Een kleine glimlach trok over haar gezicht en ik sprong in haar armen.
'Welkom back' lachte ze.'Sorry sorry sorry!'riep ik terwijl ik haar tegen me aandrukte.
'Het is oke lief,zolang je het maar weer uit je hoofd haalt!' giechelde ze.Braaf knikte ik en met zn alle liepen we naar binnen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.