FanFic.nl

Losing memorie

2

De ontploffing leek afkomstig te zijn van bij een nabijgelegen hotel.
De halve buurt was natuurlijk al samengekomen op deze plek wat het werk van Remus en Tops er natuurlijk niet gemakkelijk op maakte.
‘Hoe kunnen we daar nu ongezien voorbij komen?’ Siste Tops tegen Remus die ondertussen al naar een oplossing aan het zoeken was.
Inplaats om verder naar het hotel toe te lopen liep hij verder waar hij niet veel later een pad vind dat blijkbaar naar de achterkant van het hotel leidde.
Daar troffen ze een chaos aan die hun verbeelding ver te boven ging.
Tussen de zwartgeblakerde restanten van wat eens een veranda leek te zijn lagen enkele dode lichamen die zo danig verminkt waren dat identificatie onmogelijk leek te zijn.
‘Bij Merlijn ’s baard, wat is hier gebeurt? Dit moet wel het werk zijn van dooddoeners zijn, of is hier gewoon een gasexplosie of zoiets geweest?’
‘Daar komen we zo achter.’ Antwoorde Remus terwijl hij verder in de richting van de restanten liep.
Het viel Tops nu pas op dat tussen al de lijken nog steeds beweging leek te zijn.
Meteen volgde ze Remus en hielp hem een zware balk op te tillen zodat hij de zwaar gewonde vrouw naar een veiligere plek kon brengen.
Het beetje hoop dat ze hadden werd meteen de grond in geboord toen ze verwondingen van de vrouw zagen, ze leefde nu nog wel maar ze konden wel raden dat dit niet lang meer zou duren.
‘Moordenaars…Ze kwamen…Ze kwamen uit het niets…’
‘Rustig maar, spaar uw krachten.’ Probeerde Remus haar te sussen terwijl hij haar hoofd voorzichtig in zijn schoot legde.
‘Magie…Het moest…Magie zijn. Slechts een zwaai…Een zwaai met die vreemde staf en…En alles, gewoon weg…’
Veelbetekenend keken Remus en Tops elkaar aan, daar hadden ze dus hun antwoord.
‘Waarom?’ Mompelde Tops met tranen in de ogen. ‘Hebben ze dan niets van respect voor leven?’
‘Ze zochten hen…’ Kraste de vrouw amper hoorbaar.
‘Wat? Hoe bedoelt u?’
‘Twee jongelingen…Ik stond bij…Bij hen. De jonge man…Riep een schild op met staf…Hem namen ze mee, het meisje liep weg…’
De laatste woorden stierven weg toen de vrouw haar laatste adem uitblies.
Droevig kon Remus alleen haar ogen sluiten en haar met zoveel mogelijk respect tussen de andere lichamen leggen.
‘En wat nu? Ze hebben gewoon een jongen onder onze ogen ontvoert.’ Vroeg Tops duidelijk de moed dreigde te verliezen.
Zo erg zelf dat Remus haar even bij de schouders greep en haar een paar keer door elkaar schudde.
‘Heb je die vrouw niet gehoord? Voor die jongen zijn we te laat maar er loopt hier ergens een meisje rond die onze hulp nodig heeft en ik kan dit alles niet alleen aan. Ik heb je hulp nodig, begrijp je dat?’
Eindelijk leek hij tot de jonge vrouw door te kunnen dringen want ze knikte toestemmend.
‘Wat kunnen we doen?’ Vroeg ze uiteindelijk.
‘Het is nog maar net gebeurt, ver weg kunnen ze niet zijn. En een meisje dat moet rennen voor haar leven zal waarschijnlijk wel een paar sporen achterlaten, laten we daar maar eens mee beginnen.’
Samen liepen ze terug de straat op en het was Tops die meteen in de gaten kreeg waar ze naar zochten.
‘Kijk hier, dat is bloed toch?’ Riep ze terwijl ze bij een muur neerknielde.
Ook Remus bekeek dit en kon inderdaad een bebloede handafdruk onderscheiden.
‘Oké, we zijn dus op het goede spoor.’ Mompelde hij terwijl hij verder liep en wat verderop nog meer bloed vond.
De twee begonnen te vrezen voor de toestand van het meisje, of als ze haar ooit nog zouden vinden.
‘Moet je daar eens kijken.’
Remus zag niet meteen waarom Tops plots zo veel interesse had in een verlaten steegje tot hij beter keek en er net een hand zag uitsteken, het was de hand van een wat oudere man die duidelijk verlamd leek te zijn.
‘Dooddoener.’ Mompelde Tops en toen ze verder de steeg in liepen vonden ze een jonge vrouw met een staf in de handen en haar gezicht verried dat ze een spreuk had willen vuren.
Wie het meisje ook was, het was duidelijk dat ze zich niet zonder slag of stoot wou overgeven.
‘Luister, daar word gevochten. We moeten helpen.’
Meteen trok Tops haar staf en liep ze op het geluid af, Remus volgde haar op de voet en kon alleen maar hopen dat het vreemde meisje lang genoeg stand zou kunnen houden.

Reacties: