FanFic.nl

Twilight hongerspelen crossover: wat als alles anders was...

Nu kan je niet meer terug

Vandaag was het de dag van de boete: de dag dat alle tributen zouden worden getrokken. De dag dat ik de arena in zou gaan. Met pijn in het hart keek in naar Nessie terwijl we in de rij stonden om geïdentificeerd te worden. Elk jaar weer hadden we een neppen huid om onze wijsvinger met daaronder een dun laagje bloed, zodat ze er niet achter zouden komen dat we niet konden bloeden.

Effie Prul kwam het podium op lopen, met haar belachelijke roze haar en overdreven make-up. Van die mode van het Capitool snapte ik dus echt helemaal niks. Niet dat ik ooit veel van mode had gesnapt..

Toen we allemaal klaar stonden voor de boete, ging Effie voor de microfoon staan. Ze hield hetzelfde praatje als de afgelopen paar jaar.

Toen kwam het moment dat ze de tributen ging kiezen. Zoals altijd kwamen de meisjes al eerste. Terwijl ze haar hand in de kom met namen stak, tilde ik mijn schild op en zei en zei in gedachten tegen Edward : "Het spijt me, ik moet dit doen."

Edward keek mee een kort moment verbaasd aan voordat Effie de naam riep. "Primrose Everdeen." Een klein meisje, zo'n 12 jaar oude begin te huilen en te schreeuwen. Een ander meisje, een stuk ouder, zo rond de 16 begon te schreeuwen. Ik zag dat ze van plan was zelf vrijwillig mee te doen, waarschijnlijk om haar zusje te redden.

En op dat moment greep ik in. "Ik bied me aan als tribuut" zei ik met een heldere, trotse stem. Mijn familie keek me aan alsof ik gek was geworden. Edward keek alsof hij me persoonlijk hiervandaan wilde sleuren. Ik zag Alice moeilijk kijken. Waarschijnlijk was ze Edward aan het uitleggen waarom ik dit in vredesnaam had gedaan.

Net voordat ik het podium op liep, fluisterde ik nog "het spijt me" zo dat zij het alleen zouden horen.

Met trots en verbazing in haar stem hoorde ik Effie roepen: "De vrijwilliger van district 12!". Vaag hoorde ik nog dat ze om mijn naam vroeg "Bella Cullen" zei ik tegen haar.

"Een applaus voor Bella Cullen!" riep Effie.

Vervolgens was het de beurt aan de jongens. Op dat moment haalde ik mijn schild weer weg, en riep mentaal zo hard als ik kon "En je waagt het niet om jezelf ook vrijwillig aan te melden, Edward Cullen! Jij blijft gewoon hier en let op Renesmee." In het publiek zag ik Edward een klein knikje geven.

Ondertussen had Effie een naam gepakt uit de kom en riep luid "Peeta Mellark".

Een jongen met blond haar, zo rond de 16 jaar, kwam het podium op lopen. Ik keek hem meelijwekkend aan. Dit was de reden dat ik de hongerspelen in ging: om het leven van dit soort kinderen te redden.

"En dit zijn de tributen van de 74ste hongerspelen!" schreeuwde Effie.

En daarmee was de ceremonie afgelopen.

Reacties: