Hoofdcategorieën
Home » Overige » Stand Alone's » Rehabilition.
Stand Alone's
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
16 april 2009 - 18:19
Aantal woorden:
563
Aantal reacties:
0
Aantal keer gelezen:
304
Rehabilition.
Voor een schrijfwedstrijd!
2 November 2OO7.
Voor het eerst sinds tijden sta ik weer eens op een weegschaal. Ik bijt op mijn lip en angstig kijk ik naar de cijfers op het digitale ding. Nooit was ik volledig tevreden over mijn lichaam. Maar dit sloeg alles! 67.1 kilo! Hoe heb ik het zover kunnen laten komen? Dit word het begin van een lange weg, strevend naar mijn ideale gewicht. De gezonde weg ligt allang achter me. Dit was het begin voor een zware periode in mijn leven. Waar het mee begon? Minder eten, en gezonder eten.
4 April 2OO9.
Met een zucht denk ik terug aan die bewuste dag die mijn hele leven zou gaan veranderen. Ja, zo begon mijn lange lijdensweg. Minder eten, en gezonder eten. Nu verdoezel ik de waarheid. Ik eet zo weinig mogelijk, en wat ik eraan doe om nog minder te eten is niet mijn vinger in mijn keel steken. Nee, dat vind ik ranzig. Ik heb het zeker geprobeert, maar ik werd er zwak van. Wat ik nu doe is mijn verslaving, mijn leven hangt ervan af. Laxeermiddelen. "Chanel, ga je mee naar de winkels?" roept mijn moeder vanaf beneden. Ik loop mijn kamer uit sla de deur dicht en draai hem op slot. De sleutel stop ik in mijn zak en ik ren naar beneden. Beneden reikt mijn moeder me mijn jas aan. Ik trek hem aan en we lopen naar de zilveren Mercedes die op de oprit staat. De reis verloopt stil en als we er eenmaal zijn wil mijn moeder meteen naar de sigarenwinkel om magazines te halen. "Ik moet nog even naar de kruitvat." zeg ik. Ik schenk haar een glimlach, ze knikt en loopt zelf de sigarenwinkel in. Ik pak een pakje blondeer en een doosje laxeercapsules.Ik loop naar de kassa en reken af. Ik bezwijk hier nog eens aan.
18 Juli 2OO9.
Ik slaak een trillerige zucht. Ik leg de laatste gevouwen shirts in mijn koffer. Ik heb mezelf aangemeld voor een afkickkliniek. Ik sjouw mijn koffers naar beneden. Ik weet dat ik anorexia heb en dit is een groot nadeel, na het minste of geringste al doodmoe zijn. Ik schuifel de woonkamer binnen waar mijn ouders en broertje stilzwijgend aan tafel zitten. Ik verlaat de woonkamer weer. Ik loop naar buiten en sluit de deur zacht, het is beter dat ze het niet weten, het zou een schande zijn voor de naam van de familie als iemand ook maar wist dat ik ziek ben. De taxi komt net aangescheurd. De chauffeuse helpt me met mijn koffer. "Naar de afkickkliniek in Barendrecht alstublieft." vertel ik de vrouw. Ze knikt en rijd erheen. De hele weg werpt ze me meelevende blikken toe. De blikken irriteren me. Als we er eindelijk zijn betaal ik de vrouw pak mijn koffers en maak dat ik zo snel mogelijk bij de ingang van de kliniek ben. Ik bel aan. "Chanel Pacheco Pasco." zeg ik als de vrouw om mijn naam vraagt. Ik bestudeer het grote gebouw eens. Het word zwaar maar het is voor mijn eigen gezondheid. Ik wordt naar mijn kamer begeleid. Ik deel de kamer met een ander meisje. Ze steld zich voor als Kaylee. "Ik ben Chanel, maar noem me maar gewoon Chuchi." zeg ik. Gelijk rateld ze me mijn oren van mijn kop. Ikzelf kan het nog nauwelijks bevatten.
Chanel Pacheco Pasco in de rehab, wie had dat ooit gedacht?
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.