FanFic.nl

Kamer 427

31.

In zijn herinnering lag hij naast Louis, in Louis’ bed. Ze waren samen in slaap gevallen, dicht tegen elkaar. Hij glimlachte bij het idee dat de jongen naast hem zou liggen bij het wakker worden, maar die glimlach stierf al snel weg toen hij zich realiseerde dat hij Louis niet kon voelen.
Onmiddellijk schoten Harry’s ogen verward open. Er brandde licht in de hoek van de kamer en dat verwarde hem nog meer. Er was nooit licht in zijn kamer. Waarom was er licht?
Toen zijn ogen enigszins wenden aan het licht, zag hij dat de muur aan de verkeerde kant zat. Was Louis’ bed verplaatst? Of, wat waarschijnlijker was: lag hij in zijn eigen bed? Waarom?
Zijn arm deed pijn, in de holte van zijn elleboog. Hij bewoog zijn hand richting de pijnlijke plek en wreef er zachtjes over, maar hij voelde niets bijzonders. Geen bult en ook geen korst. Wat dan? Hij kon er niet tegen dat hij niet wist wat er gebeurd was. ‘Louis?’ vroeg hij zachtjes, en het geluid zwom moeiteloos door zijn zeepbel. Hij was gegroeid, die zeepbel, en Louis zat op de rand van zijn bed. Hij zag er uitgeput uit.
‘Hi,’ glimlachte hij een zwakke glimlach.
‘Waarom zijn we in mijn kamer?’
‘Ze zijn ’s nachts binnengevallen, hebben op de één of andere manier achterhaald dat je bij mij was. Ze hebben je gedrogeerd en teruggebracht naar je kamer.’
‘En wat doe jij hier?’
‘Ik hou je gezelschap.’
‘Je zei dat je niet kon lopen.’
‘Technisch gezien kan ik dat ook niet meer.’
‘Maar?’
‘Er zijn ook andere manieren.’
‘Zoals? Kruipen?’
Louis grinnikte. ‘Nee, dat niet.’ En zonder verdere uitleg kroop hij bij Harry onder de deken, dicht tegen hem aan en Harry realiseerde zich dat het hem helemaal niets uitmaakte. Wat hem betreft mocht Louis desnoods de hele gevangenis onder water zetten om naar hem toe te kunnen zwemmen. Ruk aan de touwtjes en zijn vragen waren weer weggewist. Hij begroef zijn hoofd in Louis’ nek en hoopte dat de bewakers hen niet opnieuw lastig zouden vallen.
Harry negeerde het feit dat Louis’ hele lichaam gespannen was, liet zich er niet door opjutten. Hij was moe en hij wilde slapen, en Louis had zweepslagen geriskeerd om bij hem te zijn. Dat was genoeg zekerheid om het op uit te houden tot de ochtend.
‘Harry?’ vroeg Louis naast een poosje. Zijn stem klonk ietwat onzeker.
‘Ja?’
‘Maakt het nog steeds uit?’
‘Wat?’
Het bleef even stil, alsof Louis niet zeker wist of hij het wel of niet wilde vragen. Uiteindelijk doorbrak zijn stem de stilte weer, hoewel het nog steeds onzeker klonk: ‘Of je hier levend uitkomt of niet.’
‘Ja,’ geeuwde Harry. Louis keek hem aan, boorde zijn blauwgrijze ogen diep in Harry’s groene kijkers. Alsof hij zeker wilde weten dat de jongen de waarheid vertelde. Honderd procent. Het gaf Harry het idee dat hij zijn buurjongen uitleg verschuldigd was, dus gaf hij die: ‘Ik heb Oscar vermoord, omdat hij haar had moeten beschermen. Omdat hij haar van me afgenomen heeft. Maar hij is niet degene die haar daadwerkelijk vermoord heeft. Ik moet het afmaken, ik moet wraak nemen en dat kan ik alleen levend.’
Louis keek hem aan, knikte. ‘Hou je van me?’ vroeg hij toen.
Harry giechelde alsof hij onder invloed was, zijn ogen twinkelden en hij knikte. Hij had er nooit zo over nagedacht, maar als hij terug zou kijken, zou hij zich realiseren dat het altijd al zo geweest was. Vanaf de eerste keer dat hij de jongen op het bed had zien zitten. Vanaf de eerste keer dat hij zijn stem daadwerkelijk had horen spreken in plaats van gillen. De eerste aanraking, de eerste lach, de eerste ontmoeting. Alles. Al die tijd. En het klopte, daar, terwijl ze zo samen lagen. Ze hoorden samen te zijn en ze hielden van elkaar. Althans, in Harry’s optiek.
Louis’ ogen twinkelden echter niet, hij straalde niet en hij glimlachte slechts zwakjes – bijna onzichtbaar, zeker in het gedempte licht. ‘Ik hou van je, Harry,’ zei hij toen toch, met een kwelling in zijn stem alsof het iets vreselijks was. ‘Maar…’ Hij viel even stil. ‘We kunnen hier nooit beiden levend uitkomen.’
‘Pardon?’ vroeg Harry niet begrijpend.
‘Ik moet je iets vertellen.’
‘Wat?’
Louis kwam overeind, kroop van Harry weg en ging aan het voeteinde zitten, zijn rug tegen de muur geleund. Hij zat zo ver mogelijk van Harry af en toen hij zichzelf eenmaal had gepositioneerd begon hij met praten: ‘Ik weet dat je met Dave omgaat.’ Het had een beschuldiging kunnen zijn, of een verwijt, maar dat was het niet. Het was gewoon het constateren van een feit. ‘Het is vanwege hem dat we nu hier zijn, en niet in mijn kamer. Het is vanwege hem dat – alles is vanwege hem.’
Harry begreep het niet.
‘Hij heeft je verteld dat er hier een soort van ruilhandel aan de gang was. Ik maakte daar ook deel van uit. Het was best wel luguber als je erover nadenkt, en smerig, en ik dankte God elke dag voor het feit dat aids in de vorige eeuw uitgeroeid is.’ Hij keek Harry niet aan, staarde naar zijn handen. ‘Op een gegeven moment werden we gesnapt. Ik, Dave en nog een paar jongens die je niet kent.’
‘Was Liam er ook bij?’ onderbrak Harry voorzichtig.
‘Nee, toen kenden we Liam nog niet eens. Hij heeft er nooit iets mee te maken gehad, tot Dave van de week zijn hulp inschakelde en alles verteld heeft. Dave wilde jou waarschuwen, maar geloofde niet dat jij iets van hem aan zou nemen. Vandaar dat Liam erbij betrokken is geraakt.’
Harry knikte. ‘Vertel verder,’ fluisterde hij vervolgens.
‘Ja, goed, we werden dus betrapt. Op dat moment waren we met z’n vijven, op rood. De bewakers waren woedend en ze hebben Dave en de anderen mee naar beneden genomen.’
‘Jou niet?’ vroeg Harry, die de punt van het verhaal aan voelde komen.
‘Nee, mij niet.’
‘Waarom niet?’
‘De directrice was mijn moeder.’
‘En ze trok je voor,’ maakte Harry de zin af, zijn stem nauwelijks meer dan een laag gebrom. Ondanks zijn vermoeidheid was hij alweer redelijk helder.
‘Precies, en Dave nam het me niet in dank af. We waren maatjes, vroeger, hebben samen de locatie van het chloroform gevonden. Nog wel meer dingen. Ooit hebben we ’s nachts ingebroken in de keukens. Ze hebben wel camerabewaking, maar dat gebruiken ze alleen als achteraf blijkt dat er iets gebeurd is. Dave en ik waren op de stoute toer en we hebben allebei een mes gejat. Kinky, grapten we, en zo.’
Louis viel even stil, staarde nog steeds naar zijn vingers. ‘Maar die nacht was hij zo vreselijk razend dat hij besloot dat hij dat mes maar eens moest gaan gebruiken. Op mij, tot mijn grote spijt. En bijna had ik het gevecht gewonnen, maar ik zou hem niet vermoord hebben. Dat kon ik niet, dat zou ik nooit gekund hebben. Hij was een vriend. Op het moment dat ik het mes probeerde weg te gooien, kreeg hij het weer in handen en hij heeft me neergestoken. Vandaar dat ‘ie op geel zit.’
‘Maar je benen?’
‘Mijn benen?’
‘Ja, je zei dat je niet kon lopen vanwege je benen.’
‘Ik loog, Harry. Maar hoe had ik anders uit moeten leggen dat je me nooit beneden zou zien? Ik heb veel tegen je gelogen, omdat er geen aardse verklaringen waren voor mijn kunnen. Ik heb geen bijzonder goede oren. Ik kan mezelf zichtbaar maken aan wie ik wil, wanneer ik wil. Ik was eigenlijk altijd bij je. Daarom wist ik wanneer ik moest stoppen met gillen, dan zag ik dat je naar me toekwam en materialiseerde ik op mijn bed. De enige voor wie ik dat trucje niet uit kan halen, is Dave. Hij heeft mij naar het hiernamaals gestuurd en dat maakt hem mijn meester.’
Louis zuchtte. ‘Daarom hebben ze je te pakken gekregen. De kalkberichtjes op je muur heb ik overigens ook zelf achtergelaten. En nee, het was geen toeval dat de bewakers steeds sliepen als jij op pad ging. Het was ook geen toeval dat de lichten uitvielen beneden. Dat was ik.’
Het was weer even stil, alsof Louis nadacht voor hij verder ging: ‘Ik was ook degene die het vat chloroform op de grond gooide, in de kelders. En de droom over de bewaakster en mijn kamer en het chloroform, je weet wel, die heb ik opzettelijk op je af laten komen. Niet zelf, zoveel kan ik ook niet, maar ik heb connecties.’
Harry knikte. Hij was moe.
‘Ik vraag het nog een keer: maakt het uit?’
‘Ja,’ antwoordde Harry.
Louis zuchtte. ‘Goed, dan ga ik weer.’
‘Hoezo?’
‘Ze willen je terug hebben, Harry. Heb je niet gemerkt dat er een lampje brandt? God, ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand zulke hechte vrienden had als jij. Ik weet dat je het misschien niet zou geloven als je overdag door de gangen loopt, maar ze houden echt van je. Zayn droomt zelfs van je. Hij tekent je, maar daar ben je zelf ook wel achter. Ze zijn hier, nu. Zayn, Liam, Niall en Dave.’
‘Dave?’
‘Ja, Dave ook. Hij geeft ook om je. En hij wil wraak op mij nemen. Daarom ben ik zo gespannen: hij probeert de hele tijd door te dringen.’
Harry voelde de zeepbel zich nauw om hen sluiten. De kamer was letterlijk buiten zijn bereik en zijn vrienden waren er, als hij Louis moest geloven, maar hij zag ze niet. ‘Louis,’ begon Harry met trillende stem. ‘Als mijn vrienden hier zijn, waarom zie ik ze dan niet?’
‘Je slipt naar mijn wereld, Harry. Ik trek je langzaam naar mij toe en hoe meer je bij mij bent, hoe minder bij hen.’
‘Ben ik dood?’
‘Nee, je leeft nog.’
Harry zuchtte opgelucht.
Louis stond op, draaide Harry zijn rug toe.
‘Waar ga je heen?’ vroeg Harry geschokt. Hij wilde achter de jongen aan gaan, maar de injectie was nog niet uitgewerkt en hij kon zijn spieren nog niet tot opstaan brengen.
Louis draaide zich om en keek hem aan, de pijn duidelijk weerspiegeld in zijn ogen. Hij huilde. ‘Ik hou van je, Harry,’ sprak hij met brekende stem. ‘En jij wilt leven, dus ik gun je je leven. Ik gun je je wraak, maar je kunt niet lang heen en weer zweven tussen de twee werelden. Het is het één of het ander, en bij deze laat ik je los.’ Hij viel stil, zijn stemgeluid compleet geabsorbeerd door zijn tranen. ‘Ik hou van je,’ zei hij nog één laatste keer, voor hij de kamer verliet.
De zeepbel knapte.

Deze is voor Ims, omdat haar reactie op hoofdstuk 22 eigenlijk de meest kloppende was. (:
Zijn we klaar voor het laatste hoofdstuk?!

Reacties: