Hoofdcategorieën
Home » One Direction » He loves me?|| Harry Styles [AFGEROND] » Hoofdstuk 6
He loves me?|| Harry Styles [AFGEROND]
Hoofdstuk 6
Sharon Wodner POV
Ik huil flink door en Niall’s shirt raakt doorweekt. Hij laat me huilen en wrijft over mijn rug. Op gegeven moment duwt hij me naar achter. ‘Wij gaan niet gymmen.’ Ik kijk hem met grote ogen aan. ‘Maar, maar..’
‘Niks te maren. Zo kan jij niet gymmen. Ga je omkleden en wacht hier op me.’ Ik knik en loop de kleedkamer weer in. De meiden zijn al in de gymzaal, want ze zijn niet meer in de kleedkamer. Wat zou Niall van plan zijn? Ik haal mijn schouders op en kleed me om. Mijn korte gymbroekje verruil ik voor mijn spijkerbroek en mijn gymshirtje met spaghettibandjes verruil ik voor mijn witte mouwloze shirtje en m’n rode vest. Trillend maak ik mijn gymschoenen los. Tranen branden in mijn ogen als ik mijn rood/witte gympen vaststrik. Snel en slordig prop ik mijn gymspullen in m’n tas, dan loop ik naar buiten. Niall is er nog niet en ik ga tegenover de kleedkamers staan, leunend tegen een verwarming. Na een paar minuten komt Niall, omgekleed en wel, uit de jongenskleedkamer. ‘Geregeld.’ Hij komt naar me toe en geeft me een knuffel. ‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Ik heb gezegd dat er wat problemen waren. Hij vroeg verder niet door.’
Ik geef hem een dikke knuffel. ‘Dank je,’ fluister ik. Hij strijkt over m’n haar. ‘Graag gedaan.’ ‘Maar waar gaan we nu heen dan?’ vraag ik. Niall denkt even na. ‘We gaan eerst naar Starbucks en dan gaan we naar mijn appartement.’ Ik wil protesteren, maar Niall legt een hand over mijn mond.
‘Ja, de jongens zijn daar ook. Geen zorgen, ze gaan je echt wel aardig vinden.’
Ik maak wat onsamenhangende geluiden en Niall haalt zijn hand weg. ‘Maar, maar..,’ begin ik. Hij zucht diep. ‘Sharon, kom op. Je bent vrienden met mij. Mijn vrienden zijn jouw vrienden.’ Ik sla boos mijn armen over elkaar. ‘Dat weet je niet.’ Hij trekt een wenkbrauw op.
‘Sharon, ik ken ze al zo’n twee jaar. Ik weet heel zeker dat ze jou geweldig gaan vinden.’ Terwijl ik mijn schouders ophaal loop ik door de school, naar mijn kluisje. Niall volgt me. ‘Kom op, Sharon.’ Ik stop bij mijn kluisje en ruk hem open. ‘Niall, kom op. Verwacht je nou echt dat ik zomaar bij vier wildvreemde jongens naar binnen stap?’ Hij knikt. ‘Sharon, ze zijn geweldig. Probeer het gewoon.’ Mijn boeken smijt ik in m’n kluis. We hebben de rest van de week vrij, vraag me niet waarom, maar het is heerlijk. Snel ruk ik mijn jas uit het kluisje en draai me dan pas om. ‘Ik zal het proberen.’ Niall glimlacht. ‘MAAR! Jij laat me onder geen beding alleen met ze.’ Hij knikt en dan pas glimlach ik. ‘Nou, laten we naar Starbucks gaan.’
Ver weg, in een hoekje van de Starbucks zitten Niall en ik met een kop koffie.
Niall zit met zijn rug naar de anderen om te voorkomen dat hij wordt herkend. Gelukzalig nip ik van mijn koffie. Je denkt vast, gatver wat is dat klef, maar het is echt zo. Niall is mijn enigste vriend en dus koester ik onze momenten samen. Een vrolijk liedje klinkt uit de speakers en Niall begint te grijnzen.
‘Wat?’ vraag ik. Hij grijnst nog steeds en zegt; ‘Dit is een van onze liedjes.’
Ik spits mijn oren en luister naar het liedje.
Baby you light up my world like nobody else
The way that you flip your hair gets me overwhelmed
But when you smile at the ground it aint hard to tell
You don't know Oh Oh
You don't know you're beautiful
Ik begin ook te grijnzen. ‘Ik herken het, What makes you beautiful toch?’ Hij knikt. ‘Ik ben trots op je.’ Hij geeft een klopje op mijn hand en ik schiet in de lach. ‘Sorry hoor. Ik kan geen fan zijn van een band waar mijn beste vriend in zit. Maar dat hoeft niet te betekenen dat ik de liedjes niet ken. Jij gooit me er dood mee.’ Niall’s lach klinkt door de Starbucks. ’Inderdaad, ik moet je toch opvoeden qua muziek.’ Ik schud grijnzend mijn hoofd. ‘Met mijn muziek smaak is niks mis.’ Hij lacht weer. ‘Nee, met jouw muziek smaak is inderdaad niks mis.’ We drinken onze koffie en praten ondertussen over van alles. Omdat Niall zo vaak weg is mist hij vaak veel en dus vertel ik hem vaak alles wat er is gebeurd als hij weg was. Dit keer dus ook. Dan herinner ik me dat Zayn een paar dagen geleden jarig was. Niet dat ik hem echt ken, maar Niall heeft zijn naam en verjaardag wel eens laten vallen. ‘Hoe was Zayn’s verjaardag eigenlijk?’ vraag ik nieuwsgierig. Niall lacht. ‘Echt geweldig! We hebben zoveel lol gehad.’ Hij vertelt uitgebreid over Zayn’s verjaardag en ik luister aandachtig. Als hij is uitverteld is onze koffie al op en is het vijf uur. ‘Ik ga naar huis, Niall,’ zeg ik. Ik hoop dat hij vergeten is dat we nog naar zijn appartement zouden gaan, maar helaas is dat niet het geval. ‘Nee, nee. Jij gaat gezellig met mij mee en eet bij mij.’ Ik kreun en leg mijn hoofd op de tafel. Niall grinnikt. ‘Kom op, drama Queen.’ Ik kreun nog eens en Niall trekt me omhoog. ‘We gaan gezellig naar de jongens.’ ‘Ik wil niet.’ Niall haalt zijn schouders op en trekt me de Starbucks door, de deur uit, de straat op. ‘Je gaat gewoon.’ Ik zucht diep en we zetten tegelijkertijd onze zonnebril op. Hij om niet herkent te worden, ik voor de zon. Dan trekken we beiden onze capuchon over onze haren. Hij om niet herkent te worden, ik voor de zon.
We lopen naar zijn auto en hij helpt me instappen. Ik hoor een klik, maar besteed er geen aandacht aan. Niall heeft me geleerd dat ik zo min mogelijk aandacht moet schenken aan de paparazzi. Ik sta soms wel eens in een tijdschrift, maar je herkent me niet als Sharon. Niall is ondertussen ook ingestapt en hij start de auto. We zetten onze zonnebrillen af en gooien onze capuchons naar achter. Hij grijnst naar me en rijd dan weg. Ik kijk verveeld uit het geblindeerde raam.
Dit gaat nog wat worden jongens.
Reacties:
ik weet zeker dat ze je leuk gaan vinden, misschien wel meer dan alleen leuk
Snel verder!!!
XxxXxxXxxXxxX