FanFic.nl

Losing memorie

5

De duisternis had haar volledig opgeslokt, met uitgestrekte armen probeerde ze haar weg te vinden maar nergens vond ze een aanwijzingspunt die haar kon helpen.
Waar was ze trouwens? Hoe was ze hier gekomen? En Reese, waar was Reese?
Zo luid als ze kon riep ze zijn naam, haar echo herhaalde zich enkele keren als enige antwoord, Reese zelf bleef stil.
Was hij hier niet? Nee, dit wou ze niet geloven, hij moest hier zijn.
Met tranen in de ogen liep ze verder, steeds opnieuw zijn naam roepend, maar uiteindelijk liet ze zich uitgeput op de knieën vallen.
Waarom deed ze ook nog moeite? Het was hopeloos, Reese was hier niet en het leek gewoon onmogelijk dat ze hier ooit nog zou wegkomen.
Misschien moest ze even rusten, ja gewoon even gaan liggen, haar hoofd vrij maken.
‘Romy!’
Spontaan sprong ze recht.
‘Reese! Reese waar ben je?’
Met hernieuwde energie begon ze opnieuw te lopen in de richting waar de stem had weerklonken.
Daar hoorde ze hem weer, ze was het nu wel zeker, hij was hier.
‘Kom je nog, Romy. Het is hier maar stil zonder jou.’
Opgewonden liep ze verder, niets kon haar nog schelen. Ze wou alleen maar bij hem zijn.
Verblind van puur geluk merkte ze de eindeloze put die voor haar opdoende pas opmerkte toen ze haar evenwicht verloor en gillend de duisternis in viel.



Badend in het zweet schrok ze wakker, de duisternis was verdwenen maar ze wist nog steeds niet waar ze was.
Verward hief ze haar armen op en zag dat rond haar rechterarm een verband zat. Was ze gewond dan?
Ze gooide het deken van haar en zag dat er nog meer verband rond de rest van haar lichaam zat.
Iedere vezel in haar lijf deed pijn toen ze recht probeerde te staan maar ze zette toch door en wist een spiegel aan de andere kant van de kamer te bereiken.
Lang kastanjebruin ging slap over de schouders van haar spiegelbeeld, een stel groene ogen keken haar vragend aan maar er was geen teken van herkenning.
Dit was haar gezicht, dat kon niet anders, maar waarom herkende ze het dan niet?
Je eigen gezicht herken je toch wel? Het hoort bij je, net zoals je naam….Haar naam, wat was haar naam? Nee, dit kon toch niet, het kon toch niet dat ze haar eigen naam vergeten was?
Ze voelde hoe haar hele lichaam begon te beven.
‘Niet in paniek raken.’ Mompelde ze tegen zichzelf. ‘Hier is vast een verklaring voor, gewoon rustig blijven.’
‘Romy?’
Geschrokken draaide ze zich om en keek recht in het gezicht van een man die haar bezorgd leek aan te kijken.
‘Wie ben jij? Waar ben ik?’
‘Rustig maar, mijn naam is Remus Lupos in je bent hier op een veilige plek. Hier kan niemand je kwaad doen, Romy.’
‘Romy? Wie is die Romy?’
Dit leek de man toch even te verbazen.
‘Dat is jouw naam toch? Of heb ik me vergist?’
Haar naam? Was haar naam Romy?
‘Verder, wat weet je nog? Wat is mijn tweede naam? Alsjeblieft vertel me meer.’
Verbijsterd keek de man haar aan. waarom zei hij niets? Hij moest toch iets zeggen.
‘Weet je dan helemaal niets meer?’ Vroeg hij na lang aarzelen.
Hij wist niets, het laatste beetje hoop dat ze had verscheen als sneeuw voor de zon.
Niets, ze had niets, geen herinneringen, niet meer.
‘Romy?’ Vroeg de man voorzichtig terwijl ze het steeds moeilijker kreeg om adem te halen.
‘Laat me, laat me met rust!’
‘Ik doe je geen kwaad. Romy, alsjeblieft. Ik wil je alleen maar helpen.’
‘Laat me. Ik moet je hulp niet. Ik….Alsjeblieft, ga weg!’
De man wou niet luisteren en kwam steeds dichter bij. Waarom wou hij niet luisteren? Waarom bleef hij niet waar hij was.
‘Ik doe je echt geen kwaad. Romy we komen hier samen uit.’
‘Ga weg!’ Gilde ze wanhopig en trapte zonder er bij na te denken de man recht in zijn mannelijke delen.
Die hapte kreunend naar adem en zakte in elkaar zodat ze naar buiten kon lopen.
Buiten op de gang werd ze echter opgewacht door twee mannen die haar tegen hielden.
‘Nee, alsjeblieft. Laat me…’
Zonder een woord te zeggen haalde Sirius iets uit zijn zak en duwde dit onder lichte dwang in haar mond.
‘Wat doe je?’ Riep Remus geschrokken toen hij dit zag.
‘Mevrouw Plijster had me al gewaarschuwd dat dit wel eens kon gebeuren. In dat geval moest ik haar dit geven.’
En het leek te werken want het meisje viel als een lappen pop in de armen van meneer Wemel.
Die nam het meisje in armen en droeg haar terug naar haar bed terwijl Sirius zich over zijn vriend ontfermde.
‘Gaat het? Ze heeft je zo te zien goed te pakken gehad.’
‘Ik moet soms echt onthouden dat die verpleegster echt goed is in haar werk. Het arme kind, ze is gewoon compleet in de war. Weet je dat ze niet eens haar eigen naam herinnerde?’
‘Hebben ze haar geheugen gewist?’
Remus kon zijn schouders alleen maar ophalen, hier zullen ze later pas antwoord op kunnen krijgen.

Reacties: