FanFic.nl

Asylum

Hoofdstuk acht

“Wat was dat?” riep Harry toen hij op de gang kwam.
“Geen idee!” hoorde hij Niall van boven roepen.
“Jezus Christus,” klonk het eveneens van boven, maar nu uit de mond van Zayn.
Stilte volgde. “Liam?” riep Harry, maar hij wachtte niet op antwoord. Met Louis in zijn kielzog rende hij de trap op. “Liam?”
Ook Niall en Zayn riepen de jongen nu. “Fuck, fuck, fuck,” zei Harry terwijl hij de gang op stormde. Waarom reageerde die klootzak niet? De andere jongens kwamen ook de gang op.
“Waar is hij? Waarom reageert hij niet?” vroeg Harry geïrriteerd.
“We waren allemaal wat aan het rondkijken. Ik weet niet waar hij was, ook hier ergens, neem ik aan,” antwoordde Niall.
“Liam, is dit een fucking grap? Want dan is het echt een hele slechte.” Eén voor één maakte Harry de deuren van de kamers open en scheen naar binnen met de zaklamp. Geen succes, de jongen was echt nergens te bekennen.
“Zei hij niet dat hij de zolder wilde zien?” vroeg Louis.
“Ja, volgens mij wel,” viel Zayn hem bij.
“Waar is die dan in godsnaam? Zien jullie soms een trap?”
“Harry, rustig. Het is vast een slechte grap of zo,” probeerde Louis.
“Waarom reageert hij dan verdomme niet?”
“Daar heeft hij vast een goede reden voor. Wat kan het anders zijn?”
“Het is vast een grap. Van hem of van productie. Doe rustig, dat moest ik net ook van jou.” Hij pakte Harry’s hand weer vast en kneep er even in. Als hij had gekund had hij hem geknuffeld, maar daar was het niet het juiste moment voor.
“Hé, jongens. Ik denk dat ik de zolder heb gevonden!” riep Niall vanuit één van de kamers. Harry’s hart maakte een sprongetje en hij snelde in de richting van het geluid, om daar de Ier naast een trap te vinden. “Na jou,” zei hij hoffelijk. Zelfs als hij dat niet had gedaan was Harry waarschijnlijk zo snel mogelijk de trap op geklauterd. Hij hees zichzelf de zolder op en pakte meteen zijn zaklamp om rond te kijken. “Liam?” riep hij weer.
De rest volgde zo snel dat hij dat hij de zolder nog niet eens in zich had kunnen opnemen. Hij was met muren opgedeeld in verschillende ruimtes, maar er waren geen deuren. Met hun zaklampen schenen ze om zich in heen in een poging zich te oriënteren en daarbij verlichtten ze de kasten en dozen die langs de duren stonden opgesteld. Ieder spoor van Liam ontbrak echter, behalve misschien de rommelige stapeltjes papieren die naast sommige dozen lagen, maar die konden ook heel goed door iemand anders gemaakt zijn.
“Liam?” probeerde hij nogmaals. Op een antwoord wachtte hij al niet meer, hij wist dat hij dat toch niet zou krijgen. Humorloze klootzak, riep hij vanbinnen. Snel vervolgde hij zijn weg naar de volgende ruimte. Ook deze was gevuld met kasten en dozen, maar er waren ook wat voorwerpen die men op de gemiddelde huis-tuin-en-keuken zolder kan vinden zoals kleren, koffers en een grote teddybeer met één oog die onderuitgezakt tegen een kast zat. Vergeten spullen van vergeten kinderen die nooit meer opgehaald zouden worden. Maar geen enkel spoor van Liam.
Meteen liep Harry verder. Hij wist dat hij gewoon een grap was, van Liam zelf of van productie, maar toch maakte het hem nerveus dat de jongen nergens te bekennen was en niet reageerde. Onzin natuurlijk, vreemde gedachtekronkels veroorzaakt door de sfeer van de locatie, maar toch.
Snel scande hij de ruimte om tot de conclusie te komen dat hij ook hier geen teken van de jongen zag, dus ging hij maar door.
“Zo ga je hem natuurlijk niet vinden,” zei de blonde jongen achter hem. “Je probeert het niet eens!”
Harry draaide zich verontwaardigd om. “Sorry? Ik probeer het niet eens? Ja, want zoeken tussen de troep op een plek waar hij toch niet is gaat echt helpen!”
“Want hij zit natuurlijk vol in het zicht.”
“Nee, natuurlijk niet, maar misschien is er ergens een aanwijzing, iets wat ons in de richting kan wijzen. Bovendien verraadt hij zichzelf waarschijnlijk door in de lach te schieten zodra we binnenkomen. Gewoon als een malle gaan zoeken heeft geen zin, Niall, en dat kan altijd nog.”
De jongen reageerde maar niet, het was duidelijk dat Harry niet van gedachten zou veranderen.
“Kom, we gaan verder,” deelde Harry mee en hij liep verder.
Niall niet, die bleef in de ruimte. Zayn en Louis wachtten, keken hem aan.
“Kom je, Niall?” vroeg de getinte jongen.
De blonde schudde zijn hoofd. “Gaan jullie maar verder met mister ‘I know it all’. Ik ben hier als jullie me zoeken. Ik geef wel een gil als ik Liam heb gevonden.”
“Niall…”
“Komen jullie nog dan?” riep Harry geïrriteerd.
Louis keek de andere twee jongens aarzelend aan. “Ik kom er aan!” riep hij in de richting van het geluid. “Ik ga wel met hem mee.”
Zayn knikte. “Dan zoeken wij hier.”
“Waar is de rest?” vroeg Harry toen Louis bij hem kwam.
“Nog daar, ze willen toch zoeken.”
“Nou ja, wat ze willen. Ik heb hier al gekeken, we kunnen wel door.”
“Oké dan, jij bent de gids.”
Ze vervolgden hun weg, zich afvragend hoeveel ruimtes nog zouden volgen. Niet veel meer, dachten ze, maar het was moeilijk in te schatten vanwege de vreemde indeling.
Harry stopte zo plotseling dat Louis tegen hem opbotste. Maar net kon hij zijn evenwicht behouden. Gelukkig maar, want voor hem lag een gapende leegte. De vloer hield zomaar op en ging over in het zwart van de verdieping eronder.
“Holy…” bracht Louis uit toen hij het zag. Meteen greep hij zich stevig vast aan de zij van de jongen naast hem, die wat er voor hem lag probeerde te verwerken. “Misschien moeten we teruggaan, Haz?”
Harry schudde zijn hoofd. Wat als… Nee. Maar toch, hij had het gat ook niet gezien tot hij er vlak voor stond. In plaats daarvan stapte hij nog wat dichterbij, maar één, twee stapjes, verder durfde hij niet omdat de vloer gevaarlijk begon te kraken. Met zijn zaklamp scheen hij naar beneden, het duister in, om uit te zoeken wat daar was.
“Harry? Kom alsjeblieft terug?” vroeg Louis met een lichte trilling in zijn stem. Hij durfde niet naar voren te stappen om de jongen terug te trekken, bang dat de vloer hen niet zou houden.
De jongen schudde zijn hoofd opnieuw. Hij kon nog niet terug, moest eerst uitzoeken wat er gebeurd was. “Liam?” vroeg hij zachtjes.
“Je denkt toch niet…? Dat is onzin, Harry! Hij heeft zich gewoon ergens verstopt, joh.”
Louis' woorden hadden hem gerust moeten stellen, maar zijn gedachten uitgesproken horen worden deed de bittere waarheid tot hem doordringen: de kans was heel groot dat Liam het gat niet op tijd had opgemerkt. Dat was hem immers ook bijna overkomen.
“Kom op, Harry. Dat kan niet! Liam loopt niet in zeven sloten tegelijk. Waarschijnlijk hebben Niall en Zayn hem al gevonden en zitten ze nu met z’n drieën te lachen, wachtend op ons. Jij zag het toch ook op tijd.”
“Maar net, en alleen omdat ik aan het opletten was.”
“Dan nog. Hij zou een verdieping naar beneden gevallen zijn. Dat is niet prettig, maar zeker niet…”
“Dan zouden we hem gehoord hebben, Louis!” riep hij met overslaande stem.
“Rustig, Harry. Kom hier, kom alsjeblieft hier. Liam zit gewoon achter een kast of zo. Hij is vast al bij Zayn en Niall. Bovendien zou productie wel ingrijpen als er iets zoals dat mis is. Ze kunnen ons immers volgen via de zendertjes.”
Het klonk logisch. Het klonk zo logisch dat hij het bijna geloofde. Hij wilde het geloven. Kon dat toch niet, de waarheid was al tot hem doorgedrongen: er was iets mis, en goed mis ook. Het licht van zijn zaklamp brak niet echt door de duisternis, verlichtte slechts de muren onder hem, maar geen vloer of iets anders identificeerbaars. En toen zag hij het: het touw dat strakgespannen naar beneden hing.
Louis had inmiddels de moed bij elkaar om een stap naar voren te doen en hem weg te trekken. Dit was niet goed, Harry leek echt te denken dat er iets mis was. Maar dat kon niet, dan waren ze hier allang weggehaald.
De jongen verzette zich niet, liep met de ander mee terug naar de rest. “We moeten naar beneden, Louis. Die kamer zoeken. Liam vinden.”
Louis wilde hem het liefst doorelkaar schudden om hem duidelijk te maken dat er niets dan onzin uit zijn mond kwam. Liam was overduidelijk daar op de zolder. Hij deed het toch niet, het zou geen zin hebben. Als Harry in een waarheid geloofde was het moeilijk hem iets anders wijs te maken.
“Liam al gevonden?” vroeg Niall sarcastisch toen ze binnenkwamen lopen.
Louis schudde zijn hoofd. “Is hij nog niet bij jullie?”
“Nee. Ik zei het toch: we moeten gewoon zoeken, dan vinden we hem meteen,” zei Louis weer.
“Nee!” schreeuwde Harry, zich losrukkend uit Louis’ greep. “Er is een gat daar. Ik denk dat Liam is gevallen en dat hij bewusteloos is. We moeten naar beneden, we moeten hem helpen.”
“Rustig aan, Harry. Dan hadden ze ons hier echt al wel weggehaald!”
“Ik weet niet waarom dat nog niet gebeurd is, maar we moeten kijken. Kom op, jullie kennen Liam, als hij hier was, had zijn lach hem allang verraden.”
De andere jongens moesten hem gelijk geven. “Laten we gaan dan,” zei Zayn, terwijl hij terug richting de trap begon te lopen.
Op de verdieping daaronder begon Harry meteen deuren te openen. Zijn ruimtelijk inzicht was dramatisch, altijd al geweest, en hij had al helemaal geen zin om rustig na te denken welke kamer het zou kunnen zijn. Dit was hoe dan ook sneller.
Eureka! Bij poging drie had hij inderdaad de goede deur, te zien aan het gat in het plafond en het touw dat daar inderdaad doorheen stak. Alleen stopte het touw niet halverwege de kamer, en niet eens bij de vloer. Het liep door, door de grond heen, waar de vloer ontbrak. Harry’s maag verkrampte en hij rende de kamer uit, waarbij hij Zayn omduwde.
“Hé! Waar ga je nu weer heen?” riep die achter hem aan toen hij de jongen de trap af zag rennen.
“Kijk dan!”
Nu had hij meteen de goede deur: de tweede rechts naast de trap. Zijn hand trilde niet terwijl hij de deur opende, hij gooide hem gewoon open. Hij wist niet wat hij had verwacht te zien. Hij had echt geen idee. Dit in ieder geval niet, ook al was het de enige logische mogelijkheid. “Liam!”

Reacties: