FanFic.nl

Losing memorie

6

Uitgeput steunde Remus met zijn armen op een vensterbank en staarde verweest de tuin in.
Daar stond hij al zeker een uur zo en Sirius vond dat het nu wel genoeg geweest was.
‘Is het niet beter dat je naar huis gaat? Romy is hier echt wel in goede handen.’
Kreunend kwam Remus eindelijk weer in beweging.
‘Je zult wel gelijk hebben.’ Al denk ik niet dat ik zal kunnen slapen. Die beelden blijven maar door mijn hoofd spoken.’
‘Was het dan zo erg? We hebben anders al een hoop gezien en ik heb je nog nooit zo emotioneel zien reageren.’ Vroeg Sirius bezorgd terwijl hij naast zijn vriend plaats nam.
‘Ik weet niet. Ze is gewoon zo jong, en heeft ze eigenlijk wel familie? Er moet toch iemand zijn die haar mist?’
‘Als die iemand er is dan vinden we die wel. Je helpt haar er echt niet mee om je hoofd er nu over te breken.’
‘Weet ik wel, verdorie wat heb ik toch? Normaal kan ik altijd afstand nemen van dit soort zaken. Waarom nu niet?’
‘Nou, kan het misschien zijn dat je misschien iets van jezelf in haar herkend?’
Met een verbaasde blik keek Remus zijn vriend aan.
‘Hoe kom je daar nu bij?’
‘Dit meisje is alleen, doodsbang en duidelijk in de war. Nu ik er aan terug denk zijn dit kenmerken die jij had voor we wisten van jouw…Maandelijkse probleempje zeg maar.’
Bang? Verward? Alleen? Verbijsterd aanhoorde Remus de beschrijving die zijn vriend over hem gaf.
‘Was ik…Was ik echt…?’
‘Toen we er achter kwamen welk geheim je met je mee droeg begrepen we natuurlijk hoe dit kwam maar ik moet toegeven dat James en ik je gedrag soms raar vonden.’
Zou het echt zo zijn? Zag hij in Romy echt enkele verdrongen gevoelens die hij onbewust nog steeds met zich mee sleurde?
Veel tijd om er verder over na te denken had hij niet want op dat moment verscheen professor Perkamentus de woonkamer binnen.
‘Goed dat ik jullie hier beide aantref. Ik weet dat het een bijzonder zware dag voor je was, Remus, maar er zijn opnieuw dooddoeners gezien in de buurt van het hotel. We weten het niet zeker maar het lijkt er op dat ze ergens naar op zoek zijn. Ik heb jullie hier beide in nodig.’
Remus voelde inderdaad iedere vezel in zijn lijf tegenstribbelen maar toch was hij een en al aandacht en luisterde naar het plan dat professor Perkamentus had bedacht.
Als hij er aan gedacht had dat hij tenminste een rustige avond zou krijgen was hij zich in ieder geval ernstig vergist.




De avond was nu echt gevallen en ware het niet dankzij de straatverlichting zouden Remus en Sirius geen hand voor ogen hebben kunnen zien.
Er ging een doodse stilte rond het hotel dat door de dreuzel politie was afgezet met roodgekleurd lint.
Dit hield hen niet tegen en zonder dat iemand hen zag ontzeilden ze die en gingen naar binnen.
Als ze dan toch door iemand betrapt werden hadden ze beide nagemaakte politie badge ’s bij zich en hadden ze een goed verhaal klaar dat ze nog enkele onderzoeken moesten doen maar ze vonden nergens tegenstand van onverwachte gasten en terwijl Sirius de gangen in de gaten hield vond Remus het gastenboek.
‘Hoe wil je hun kamer vinden? Als ze echt op de vlucht zijn lijkt het me logisch dat ze niet hun eigen naam gebruikt hebben.’
‘Je weet maar nooit, wie weet…Ah kijk eens hier, meneer Newt Scamander en mevrouw Cassandra Zwamdrift hebben twee dagen geleden hun intrek genomen in kamer 85. Daar moeten we maar eens een kijkje nemen. Denk je ook niet?’

Het duurde even voor ze in het doolhof van gangetjes en kamers nummer 85 vonden.
Sirius wist hem met een zwaai van zijn staf te openen en ze kwamen binnen in een kleine gezellige kamer en het eerste wat Remus opviel was dat de twee eenpersoonsbedden tegen elkaar geschoven stonden.
Er lagen twee pyjama ’s op, eentje van hen was duidelijk van Romy en de andere leek van een mannelijk persoon te zijn.
Toen viel zijn oog op het nachtkastje waar enkele foto ’s met bewegende beelden op lagen, op een van de foto ’s herkende hij Romy.
Het meisje lag languit op het bed waar hij nu naast stond en keek de persoon die de foto genomen had breed lachend en bijna uitdagend aan.
‘Ze ziet er zo gelukkig uit.’ Mompelde hij terwijl hij verder door de foto ’s bladerde, hij vond weer een foto van Romy, ditmaal ruste ze met haar hoofd op de borstkast van een knappe jonge man die wel eens de mysterieuze Reese kon zijn.
Als iemand er nu nog over twijfelde dat die twee verliefd waren dan bewezen deze foto ’s welke band deze twee wel niet hadden.
‘Moet je hier eens zien?’ Riep Sirius van uit de badkamer.
Haastig verstopte Remus de foto ’s in zijn zak en liep naar zijn vriend toe.
Die zat op zijn knieën bij een sportzak.
‘Ze hebben zich in ieder geval goed voorbereid. Moet je eens zien, ze hebben niet alleen tovenaarsgoud bij maar ook een hele hoop dreuzel ponden. En die zak hier is duidelijk betoverd, hier zitten genoeg spullen in om maanden op de vlucht te zijn.’
‘Zit er iets verdacht tussen?’
‘Niets speciaal, kleren, geld, en hier, valse pasporten. Niets speciaal als je bedenkt dat ze op de….Wat was dat?’
Sirius keek schichtig op en trok zijn staf.
‘Wat? Wat is er?’
‘Heb je dat niet gehoord? Er loopt iemand de trap op.’
‘Wolkenveld en Tops staan buiten op wacht, die zouden ons ondertussen wel geholpen hebben.’
Maar net op dat moment hoorde hij de deur van de kamer krakend open gaan, Remus kon meteen horen dat er twee mannen naar binnen liepen en het waren duidelijk niet hun vrienden.
‘Tenzij een van hen staat te slapen natuurlijk.’ Mompelde Remus terwijl hij de zak over zijn schouder gooide en zijn eigen staf trok.
‘Niets beter dan je avond af te sluiten met een stevig gevecht.’ Dacht hij sarcastisch.

Reacties: