FanFic.nl

I'm in love with a vampire || Zayn J. Malik [16+]

Chapter Six

POV Zayn Malik

Maandag
De voetstappen die wel zo'n vijftien meter verderop waren, waren goed te horen voor mijn onmenselijke oren. De voetstappen leken enorm veel op die van Harry, Louis en Liam. Net toen ik verwachtte dat ze de deur zouden open trekken, en meteen naar hun kamer zoude rennen, kwamen ze naast me zitten. Mijn blik was op de muur gericht. De kleine groefjes die in de muur zaten zijn zichtbaar te zien voor deze ogen. Zelfs de kleine huidschilfers die op het matras lagen waren duidelijk te zien. Daarom werd ik zo snel afgeleid. Omdat sinds ik veranderd ben, alles zo anders is. Mijn gehoor, zicht en gevoel zijn een miljoen keer sterker geworden. "What's wrong?" De vraag kwam ergens hard aan. Kwaad keek ik Liam aan. "Wat bedoel je nou? Denk je dat het oké is om zomaar - op een maandag nog wel verdomme - iemand te vermoorden?" Mijn handen had ik ongemerkt in vuisten gebald. "Chill, wat maakt het nou uit? Zondag hadden we toch niets gedronken, so just forget it and relax pal." Zoals altijd had Harry's stem een slome accent. Door die slome accent vond ik hem nou juist zo aardig. Hij was zo anders, niet op een slechte manier, maar toch anders. Al hij om iemand geeft, dan geeft hij ook echt om die gene, dat was waarom ik zo snel bevriend was met hem. Maar als Harry boos word, is hij bereid om iemand uit elkaar te scheuren. "Wat jij wilt joh,' zei ik zachtjes waarna ik mezelf omhoog duwde. Ik liep naar buiten. Mijn voeten volledig bloot zodat ik me kon vermengen met de natte aarde onder me. "Verdomme," zei ik zachtjes. Ik voelde hoe de luchtdruk veranderde. Het zou gaan regenen, je rook het gewoon. Eerlijk gezegd kon het me helemaal niets schelen. Om me zo snel mogelijk naar de begraafplaats te verplaatsen liep ik snel over straat. Ik hield van de begraafplaats, ik wist de duidelijke reden er niet voor. Het had iets donkers, en mysterieus maar maar vooral iets verdrietigs en koels. Twee woorden die mij jammer genoeg ook beschreven.
De begraafplaats was een plek om je verdriet te laten opwellen, en dan te huilen. Het was normaal als je daar huilde, jammer genoeg kon ik dat niet. De reden dat ik naar die begraafplaats ging, was dan ook om te doen alsof ik huilde. Ook al deed ik alsof, het voelde onwaarschijnlijk echt. Mijn ogen prikten dan, en toen de regendruppels dan langs mijn koude wangen gleden, voelde ik me zo verdrietig dat het leek alsof het mijn eigen tranen waren.
Elke keer als het regende ging ik zo snel mogelijk naar de begraafplaats, bukte ik neer bij het graf van moeder, en staarde naar de sierlijke letters die op haar grafsteen gegraveerd waren. De koude regen stroomde toen als tranen langs mijn wangen en vielen op de zwarte aarde. Mijn vingers die zich in de natte aarde klauwden, verkrampten. Maar pijn deed het niet. Het enige wat pijn deed was mijn hart die zich in miljoenen kleine stukjes scheurde in de grootte van splinters. De kleine splinter stukjes kwamen vast te zitten in mijn borstkas waardoor ik de controle verloor over mijn longen, mijn ademhaling. Koortsachtig zocht ik dan naar adem. Pas als ik op de ritme van mijn versplinterde hart mee ademde, kon ik weer normaal ademen.

Ik miste mijn ouders, mijn zussen, mijn familie. Ik miste hen, terwijl zij daar boven zate. Ik was de enige in onze familie die nog in leven was, de enige die de naam Malik nog met zich mee droeg. Maar ik wist zeker dat het zou veranderen wanneer ik de liefde van mijn leven gevonden zou hebben.


~~~
Laat een reactie achter als je een melding wilt

Reacties: