FanFic.nl

The Stepbrothers

04. Broken Pieces

“Oké, dat is het dan voor vandaag,” zeg ik glimlachend. Een zacht instemmend geluid komt vanaf mijn computer. Ik kijk op en zie dat Krista hard op haar pen aan het bijten is. Waar is ze mee bezig? Ze is in ieder geval geen huiswerk aan het maken zo te zien. “Kris, je bent op je pen aan het bijten,” zeg ik met een droge toon. Krista kijkt op en steekt dan haar tong uit.
“Waar was je over aan het nadenken?” vraag ik dan. Krista haalt haar schouders op. “Niet echt veel,” voegt ze eraan toe. Ik lach zacht en schud mijn hoofd. Dit is weer typisch Krista. Ze moet zich weer ergens op concentreren, maar dat lukt natuurlijk niet omdat ze met haar hoofd heel ergens anders is, bij Vince. Wat zou het ook anders zijn.
“Zeg gewoon dat je hem leuk vindt, dan is het klaar, heb je een relatie en is alles roze en mooi,” zeg ik plagend. Krista werpt mij meteen een blik des doods toe. Ik doe net alsof ik stik en val dan achteruit over mijn rugleuning heen. Niet veel later kom ik weer overeind. “Ik hoor je over een paar uur wel als ik je de antwoorden van het huiwerk moet geven,” zeg ik weer grijnzend. Krista saluteert mij op een afwezige manier en kijkt dan weer naar haar schrift.
Ik schud mijn hoofd, sluit mijn Skype af en doe mijn laptop dan dicht. De mooie zwart met rode basgitaar die in een standaard achter mijn bed staat, pak ik op en neem ik mee naar beneden waar mijn moeder en Jörg op de bank zitten te praten. Zonder me er ook maar iets van aan te trekken ga ik zitten in de stoel voor het raam en begin ik mijn vingers warm te spelen. Ik heb vandaag nog geen basgitaar aangeraakt namelijk.
Na een half uur begint de telefoon ineens te rinkelen. Ik stop meteen met bas spelen en kijk op naar mijn ma die de telefoon pakt en op neemt. “Met Lucia Bauer,” zegt ze op haar typische telefoon spreektoon.”Hallo Jakko, wat is er aan de hand?” vraagt ze. Mijn aandacht is meteen weer ver te zoeken. Jakko belt alleen maar als mijn moeder weer eens nodig is op het werk, wat betekent dat ze nu naar het ziekenhuis moet gaan en moet doen wat ze daar ook vragen.
Ik zucht als ik mijn ma de telefoon hoor neerleggen en zich naar mij zie draaien. “Ja, ik weet het. Veel plezier op het werk en tot vanavond,” zeg ik met neergeslagen ogen. Mijn ma drukt een kus op mijn kruin, geeft Jörg ook een kus en gaat er dan vandoor. Daar zitten we dan, Jörg, ik en Kuro, alleen in de woonkamer bij mij thuis.
“Je speelt goed bas,” breekt Jörg de stilte. Ik kijk op, glimlach een klein beetje vaagjes en kijk dan naar mijn basgitaar. Af en toe pluk ik doelloos aan een snaar waardoor er een vervelend geluid ontstaat doordat de snaar tegen een fret aan trilt. Kuro komt meteen naar mij toegelopen en gaat voor mijn voeten zitten kijken naar de basgitaar.
“Mijn zoons houden ook heel erg van muziek. De oudste speelt gitaar en de jongste zingt. Hij heeft ook een keertje meegedaan met Star Search, het was echt prachtig. Het is alleen zo jammer dat ik niet trots op ze mag zijn,” zegt Jörg in de poging om een gesprek te starten. Nou, ik moet zeggen dat hem dat aardig is gelukt. Ik kijk met opgetrokken wenkbrauw naar hem op. “Hoezo mag je niet trots op ze zijn?” vraag ik verbaasd. Dat kan een vader toch als geen beste? Dat stel ik mij voor in ieder geval.
“Ze willen mij niet meer spreken, het is echt jammer. Waarschijnlijk komt dat door hun moeder, die heeft altijd alles in de gaten gehouden, wat ze ook deden,” vertelt Jörg. Ik schud mijn hoofd en zucht diep. “Ze moeten blij zijn dat ze überhaupt een vader hebben,” mompel ik, luid genoeg zodat Jörg het kan horen. “Oh, maar ze hebben ook een vader, een stiefvader, die volgens hen blijkbaar beter voor hun zorgt dan ik ooit zou kunnen zorgen voor ze omdat ik maar een trucker ben.”
“Dan moeten ze nog blijer zijn! Er zijn hier mensen die zonder een vader opgroeien,” zeg ik terwijl ik het voel sidderen van binnen. Ik ben één van die mensen. Mijn vader was toen ik vijf jaar oud was overleden tijdens een auto-ongeluk. Een of andere dronkaard die besloot om achter het stuur te kruipen na zeker 20 flessen bier achterover te hebben gegooid.
“Lucia vertelde het ja, ik kan me er wel iets bij voorstellen. Het moet vast heel erg moeilijk voor jou en je moeder zijn geweest,” zegt Jörg. In zijn stem hoor ik een spoor van medeleven. Ik krijg een hele kleine glimlach op mijn gezicht en knik dan. “Ja, het was heel erg moeilijk, maar mijn moeder is sterk en ze is er bovenop gekomen. Het heeft zestien jaar geduurd, maar ik ben nu wel heel erg blij voor haar. Ze heeft eindelijk weer iemand die bij haar wil zijn. Dat bedoel ik dan als geen dochter-moeder relatie,” zeg ik met een grote glimlach op mijn gezicht terwijl er wat dingen door mijn hoofd heen schieten die mijn ma en ik samen gedaan hebben.
“Ik ben blij dat jij mij ook accepteert, daar zag ik namelijk het meeste tegenop, omdat ik niet wist hoe jij zou reageren. Ik ben immers niet je echte vader,” zegt Jörg met neergeslagen ogen. Ik zet mijn basgitaar naast de stoel en loop naar hem toe. Uit het niets geef ik hem een knuffel. “Ik vind het hartstikke fijn om eindelijk weer een vaderfiguur te hebben,” zeg ik met een grote glimlach op mijn gezicht. Jörg knuffelt mij even terug en laat mij dan weer los.
“Geloof me, ook al ben je al bijna het huis uit, ik zal de vader zijn die ik nooit heb kunnen zijn,” zegt hij. Zijn ogen blinken. Ik moet snel wegkijken of ik krijg ook tranen in mijn ogen. Kuro miauwt even zachtjes en springt dan bij Jörg op zijn schoot. Jörg lacht zacht om de kat en kijkt mij dan weer terug aan. “Welke nummers kun je allemaal op je bas spelen?” vraagt hij mij geïnteresseerd. Ik begin meteen te stralen en vol enthousiasme vertel ik over de nummers die ik heb leren spelen en de nummers waar ik nu mee bezig ben.
Muziek maken is mijn passie, iets waar ik mijn hele leven mee wil slijten en daarom wil ik ook zo snel mogelijk mijn opleiding afmaken en een goede werkplek vinden in de muziekindustrie. Ze zijn daar altijd op zoek naar nieuw bloed. Ik hoop dat ze dat ook altijd zijn bij Universal, want dat is mijn droom. Daar heb ik al van jongs af aan van gedroomd, maar ik wist niet hoe ik het zou moeten realiseren. Een aantal jaar geleden kwam ik erachter en nu is mijn droom bijna werkelijkheid.
Het lijkt me echt heel erg super om als manager van een grote band concerten te regelen over de hele wereld. En om mee muziek te produceren. In mijn hoofd ben ik natuurlijk de beste manager ooit, maar dat kan ik natuurlijk niet zijn. Er zijn altijd mensen die je verachten omdat je een bepaald land overslaat, je kunt niet alle landen langs gaan vanwege geld problemen en de afstand. Maar het lijkt me wel echt super. Het zou echt iets zijn waar ik me hartstikke goed in kan vinden.

Reacties: