Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Untitled ~ Niall Horan » O2.
Untitled ~ Niall Horan
O2.
's Ochtends werd ik wakker door een warme zonnestraal, die op mijn gezicht scheen. Mijn ogen opende ik langzaam en ik kwam overeind. Ik keek zoekend om me heen, maar de jongen van gisteravond was nergens te bekennen. Ik stapte uit bed en begon snel mijn kleding bijeen te rapen, om het vervolgens aan te trekken. Het gordijn deed ik verder open en ik ging op het balkonnetje staan, zodat ik over een deel van het bungalowpark uit kon kijken.
Plotseling voelde ik twee armen om mijn middel en een paar lippen in mijn nek. Ik draaide me om en begroef mijn gezicht in zijn nek, waardoor ik zijn aftershave goed in me op kon nemen.
“Good morning babe.” Zei hij zacht en ik glimlachte.
Mijn hoofd haalde ik van zijn plaats af en ik keek hem aan.
“Goedemorgen.” Zei ik glimlachend en ik drukte een korte kus op zijn lippen.
“Het spijt me, maar ik moet nu wel gaan.” Meldde ik daarna en hij keek me teleurgesteld aan.
“Je hebt nog geen ontbijt op.”
“Klopt. Ik eet straks wel even snel, maar ik moet nu echt weg.”
“Het is oké. Ik zal je naar de deur leiden.”
Hij pakte mijn pols en ik trippelde achter hem aan. Bij de deur draaide hij zich om en ik keek in zijn bruine ogen.
“Kan ik je volgende week weer op dezelfde plaats vinden?”
“Ja.”
“Dan zie ik je daar.” Zei hij en hij schonk me een knipoog.
Ik glimlachte en knikte bevestigend.
“Wat is je naam eigenlijk?” Vroeg ik toen en mijn ogen keken vragend in de zijne.
“Liam. Jouw naam?”
“.. begint met een 'A'.” Zei ik grijnzend en ik drukte nog een vlugge kus op zijn lippen.
“Ik zie je morgen.” Meldde ik snel en ik was weg voor hij iets terug kon zeggen, wetend dat ik hem overdonder achter had gelaten.
Met een tevreden gevoel liep ik tussen de bungalows door. Dit was duidelijk een park speciaal voor jongeren, dat kon je zien. Maar ondanks dat ik hier niet zo ver vandaan woonde, was ik hier nog nooit geweest. En eigenlijk verbaasde me dat.
Mijn gedachten dwaalden af naar Liam. Het was anders met hem. Ik besloot om voor hem een uitzondering te maken en hem morgen inderdaad weer op te zoeken. Nog nooit had ik dat gedaan, maar die Liam had iets waardoor ik hem niet wilde laten gaan.
Toen ik het park uit was en de straat op liep, kwam ik langs een klein cafeetje. Daar kocht ik een broodje, dat ik onderweg opat. Ik was op weg naar mijn huis, om mijn gezicht weer te laten zien na bijna een hele dag weggeweest te zijn. Toen ik mijn straat in liep, zag ik vanaf een afstand dat Carlota en Elvira op een bankje aan de kant van de weg zaten. Ik glimlachte en liep hun kant op. Carlota zag me aankomen en ze keek me grijnzend aan.
“Alécia!” Riep ze luid en Elvira keek ook op.
Ik begon te lachen en versnelde mijn pas om bij hen te komen. Ik ging tegenover hen aan de picknicktafel zitten en plaatste mijn armen op de tafel.
“Wij willen alles weten over gisteravond.” Grijnsde Elvira en Carlota knikte hevig.
“Wat valt er te weten dan?”
“Kom op Al.” Zuchtte Carlota en ik lachte.
“Was ‘ie goed?”
“Waarin?” Vroeg ik onschuldig en ik kreeg een schop tegen mijn been van Carlota.
“Goed, goed. Ik zal jullie het een en ander vertellen.”
Sorry, het duurde even :3
Er kwam gewoon niets goeds op papier..
Uiteindelijk heb ik dit toch maar online gezet.
xx love y’all
Reacties:
Melding!!