FanFic.nl

Stand alones

♥|| Verstoppertje

“20! Wie niet weg is, is gezien, ik kom!” riep de jongen met de bruine krullen, waarna hij glimlachend zijn handen voor zijn gezicht weghaalde. Het feit dat ze eigenlijk veel te oud waren voor dit spel, maakte het nog leuker.
Zoekend keek hij om zich heen. Het bos was groot, vrij dicht begroeid en werd helder verlicht door zonnestralen. Even dacht hij na. Als de anderen slim waren, gingen ze op plekken zitten waar de zon niet scheen. Anders kon Harry ze zo vinden. Dus. Waar scheen de zon niet?
Hij begon simpelweg te lopen. Gewoon, vooruit, tussen de bomen door. Links kijkend, rechts kijkend, vooruit kijkend. Zo bewoog hij zich voort, in de hoop iemand te zien zitten. Of liggen. Of staan. Je wist het maar nooit met de andere jongens.
Hij duwde takken opzij, gluurde tussen bladeren door en spitste zijn oren, in de hoop een ademhaling of enigszins gegniffel op te vangen. Even keek hij achterom – maar het geluid dat hij had opgevangen was slechts van een klein konijntje geweest dat zich, zodra hij haar had gezien, snel uit de voeten maakte.
Na nog een klein endje lopen, kwam Harry uit op een open plek. De plek werd vaak bezocht, vermoedde hij, want er lag hier en daar wat vuilnis en helemaal rechts van de plek stond een bankje. Takken hingen er bijna overheen, maar hij was nog begaanbaar. Harry besloot ernaar toe te lopen, gewoon, voor het geval dat. En hoe dichterbij hij kwam, hoe meer hij het vermoeden kreeg dat daar één van de jongens achter verscholen zat.
En ja hoor.
“Zayn! Jammer!” riep hij naar zijn donkere vriend, die met een sip gezicht achter het bankje vandaan kwam. Er zaten enkele bladeren vastgehaakt in zijn zwarte haren, die Harry er lachend uitplukte zodra Zayn hem had bereikt. De donkere jongen keek even om zich heen en grimaste.
“Nee toch zeker! Ben ik de eerste?” Harry lachte.
“Ja. Help je me zoeken?” Nukkig knikte de andere, waarna ze beiden de open plek overstaken en zich in een nieuw deel van het bos begaven. Ze konden niet heel erg ver zijn, want zoals altijd hadden ze afgesproken dat ze binnen een bepaald gebied moesten blijven, namelijk vanaf de plaats waar Harry had geteld tot en met de open plek. De breedte, overigens, maakte niet zoveel uit, want aan beide kanten hield het bos vrij snel op. Links was een weg, rechts een sloot. Simpel.
Dus. Heel ver konden ze niet zijn. Goed verstopt wel.
“Waar denk je dat Liam uithangt?” vroeg Zayn aan Harry, terwijl hij wat takken opzij duwde en de grond inspecteerde op voetstappen. De jongere haalde zijn schouders op en verkende het hogerop, misschien waren ze wel in de bomen geklommen.
“Liam? Geen idee. Louis zal zich wel in één of ander gat hebben verstopt.” Zayn begon te grijnzen en glunderend pakte hij Harry bij zijn schouder, zodat deze gedwongen werd te stoppen. Hij draaide zich om en keek zijn vriend nieuwsgierig aan.
“Louis zit vast bij de kampeerplek, je weet wel, die enorme kuil.” Een lichtje begon te branden bij Harry en heel even werd hij meegesleurd naar een vrijdagavond, ongeveer twee weken geleden. Het was zonnig en warm geweest, een perfecte luierdag. Ze waren met zijn allen gaan zwemmen, hadden wat gegeten bij de plaatselijke pizzeria en gingen vervolgens naar het bos. Niall had zijn gitaar meegenomen en samen zongen ze liedjes die ze toentertijd zelf hadden geschreven. Ze gingen over niets specifieks, ze hadden zelfs één verzonnen over een voetbal. Hij glimlachte in zichzelf bij de gedachte aan die mooie avond en nam zichzelf voor dat vaker te gaan doen.
Zijn gedachtenbubbel werd verbroken door Zayn, die met zijn hand voor de groene ogen stond te zwaaien.
“Aarde aan meneer Styles. Gaan we Louis nog pakken?” Harry knikte en volgde Zayn naar de desbetreffende plek. Ze wisten beiden precies hoe ze er moesten komen, ze waren er immers wel vaker geweest dan die ene vrijdagavond. Na een klein eindje lopen doemde de enorme kuil dan ook op tussen de bomen en struiken en zo stilletjes mogelijk slopen de jongens richting het diepste punt. Voorzichtig keken ze over de rand en –
“Ha! Tomlinson!” Geschrokken draaide de oudste zich om en zuchtte luid bij het zien van zijn twee vrienden. Langzaam kwam hij overeind en klom de kuil uit, waarna hij met zijn vinger op Zayn’s borstkas wees.
“Ha! Ik ben niet de eerste! Het volgende rondje ben jij de lul, Malik!” Zayn bromde wat, maar Harry’s aandacht was alweer getrokken door wat anders. Achter de kuil, halverwege de takken, had hij beweging gezien. Het was weliswaar snel, maar beweging was er. Het feit dat de zonnestralen de takken hier en daar verlichtten, hielp hem overigens erg mee. Daardoor kon hij elke verandering qua schaduw zien en zo ook elke beweging.
“Wedden dat Liam daarboven zit,” fluisterde Harry tegen de andere twee, die inmiddels naast hem waren komen staan en zijn blik naar boven volgden. Verward haalden ze hun schouders op – kon Liam wel zo goed klimmen? Ze wisten het niet, maar hé. Ze konden altijd kijken.
Harry ging voorop. Zachtjes sloop hij naar de desbetreffende boom toe en keek hij naar boven. Veel bijzonders zag hij niet, behalve dan dat er een grote schaduw op de boom weerspiegeld was, midden op een plek waar de zon hoorde te komen.
Dat was té verdacht.
“Liam!” riep Harry, waarna hij zijn oren spitste. Zayn en Louis volgden zijn voorbeeld, maar helaas voor hen bleef een antwoord uit.
“Shit. Wedden dat hij daar zit! Hoe komen we daar?” murmelde Louis, waarna hij met zijn vingers over het scherpe boomschors heen streek. Hij had nog nooit kunnen boomklimmen en durfde het eerlijk gezegd ook helemaal niet.
“We kunnen met bessen gooien,” opperde Zayn, wijzend naar een paar struiken die volhingen met rode bessen. Dat gaf enorme vlekken en was irritant genoeg.
“Het valt te proberen,” gaf Harry toe, waarna ze alle drie naar de struik liepen en een hand vol bessen plukten. Hun blikken richtten ze weer op de grote schaduw, waarna ze gooiden. Eerst op de schaduw, daarna er iets naast. Zayn gooide het hoogste, maar geen van allen raakten iemand. Tenminste, niet dat ze zagen. Zodra de bessen op waren, lieten ze hun schouders verslagen hangen.
“Hmm. Dit werkt niet.” Louis strekte zich even uit en sloot zijn ogen, waarbij hij een stap opzij deed zodat enkele zonnestralen zijn gezicht streelden. Zayn grinnikte en gaf hem een duw, waardoor hij opzij wankelde en struikelde over een boomstronk. Met een hoop kabaal viel Louis in de bosjes.
“Nee toch! Zayn! Nu zitten mijn kleren onder de bessen! Dit krijg ik er toch nooit meer uit. Ga jij het voor me wassen? Want mijn moeder vermoord me en – O. Hoi, Liam.” Compleet overdonderd krabbelde Liam overeind, waarna hij zijn broek en kleding afklopte. Vervolgens hielp hij Louis overeind, die de bessenvlekken door Liam’s aanwezigheid alweer was vergeten.
“Hoezo zat je daar! We – we zagen je net niet!” Liam schudde glunderend zijn hoofd.
“Nee, dat komt omdat ik eerst achter die boom verscholen stond.” Grijnzend wees hij naar een dikke eik achter hen. Harry schudde teleurgesteld zijn hoofd, richtte zijn blik weer naar boven en begon zichzelf af te vragen wat dat dan wél was.
“Wat is dat dan?” sprak Zayn Harry’s gedachten uit. Alle vier de jongens keken omhoog, naar de vreemde schaduw die toch wel aardig dicht in de buurt kwam van een mens.
Niemand wist echter het antwoord op de vraag.
“Niall?” riep Harry dan maar naar boven, hopend op een antwoord. Het enige wat ze echter hoorden, was het geritsel van bladeren en takken. De schaduw bewoog af en toe een beetje, maar echt verplaatsen deed het niet.
“Misschien moeten we met stokken tegen de stam aanslaan. Als het Niall is, wordt ‘ie vanzelf bang,” zei Liam. De rest leek ermee in te stemmen, behalve één iemand.
“Nee! N-niet doen! Ik zit vast...” De wanhopige stem kwam inderdaad van boven, maar de jongens konden niet plaatsen waar precies.
“Niall? Je zit – wat?” Gelach steeg op uit het groepje jongens, maar algauw stak Harry zijn handen in de lucht en liet zo de rest zwijgen. Hij wendde zich weer tot boven.
“Niall! Zit je echt vast? Waar zit je dan?” Na enkele seconden viel er een tak naar beneden, ongeveer twee meter van de boom met de schaduw vandaan. De stand van de zon verklaarde waarschijnlijk het feit dat Niall’s schaduw niet op de goede boom gereflecteerd werd.
Snel liepen de jongens naar de boom waarin Niall vast zat en keken omhoog.
Ja hoor. Daar zat hij, zichzelf wanhopig vastklemmend aan een enorme tak. Hij zag eruit als een verdwaald katje en eigenlijk vond Harry het best wel zielig.
“Hoe gaan we hem daar weg krijgen?” vroeg Louis. Het was nog steeds wel grappig, maar ze konden er pas echt om lachen als Niall weer met beide benen aan de grond stond.
Hoe gingen ze dat doen?
“Help jij hem eens, Zayn.” Liam keek Zayn met een blik aan die alleen Liam kon geven en ervoor zorgde dat de donkere jongen niet meer kon weigeren. Hij was tenslotte de beste boombeklimmer.
“Goed, goed. Niall, ik kom je halen!”
“Oké,” piepte deze, kijkend hoe Zayn naar de stam toeliep en er vloeiend bij omhoog rende. Of, nou ja, de eerste paar meter tot dat hij een tak vastgepakt had. In een mum van tijd was hij bij Niall.
“Sla je armen en benen om me heen,” zei Zayn, terwijl hij zich zo draaide dat Niall als een kind op zijn rug kon gaan zitten. De blonde jongen deed wat van hem gevraagd werd, weliswaar trillend als een rietje.
Zodra de jongens weer veilig op de grond stonden, gaf Harry Zayn een hand.
“Je mag hem dan wel heldhaftig naar beneden hebben gebracht, maar je was wel als eerste gepakt. Je weet wat dat betekend...” Harry begon te trommelen op zijn been en algauw volgde de rest. Zayn keek hen alle vier nukkig aan en moest moeite doen Louis niet opnieuw de bosjes in te duwen toen deze riep:
“Tellen, Malik!”

Reacties: