FanFic.nl

Kamer 427

32.

‘Harry!’ hoorde hij roepen, maar hij had hoofdpijn dus hij sloot zijn armen om zijn oren. Erg hard afklemmen lukte niet, want zijn spieren weigerden inspanning te leveren. Zachtjes begonnen de tranen over zijn wangen te stromen. Het was niet werkelijk gebeurd. Het kon niet werkelijk gebeurd zijn.
Het lichtje brandde nog steeds in de hoek van de kamer. Hij hoorde ademhalingen, hij hoorde zacht gemompel aan de andere kant van zijn kamer. Alsof het vertrek zo groot was. Nauwelijks: ze pasten net met zijn vijven in de kamer, dat wist Harry zelfs zonder zijn ogen te openen.
‘Harry…’ De stem was die van Dave, onmiskenbaar.
‘Is ‘ie bij?’ vroeg Zayn hoopvol. Zijn stem trilde.
‘Ik denk het. Louis is weg.’ Ook Daves stem klonk onvast, tot Harry’s verbazing. Hij had alles meegekregen, hij wist precies hoe het in elkaar zat en hij wist dus maar al te goed dat hij de strijd gewonnen had. Louis was weg.
Ergens voelde Harry een lichte woede in zich oplaaien: als zijn vrienden hem niet zo lastiggevallen hadden, was hij nog bij Louis geweest.
Maar dat was niet waar. Het ging erom dat hij zei dat het uitmaakte. Dat was het punt, en daar hadden zij niets mee te maken. Daarbij waren ze alleen maar bezorgd geweest. Zij konden het ook niet weten.
‘Harry?’ vroeg Zayn terwijl hij zachtjes dichterbij kwam. Harry hoorde dat hij op zijn tenen liep en een lichte glimlach vormde om zijn lippen. Reageren deed hij echter niet.
Hij voelde zijn matras indeuken en ging ervan uit dat Zayn op de rand was gaan zitten. De jongen omklemde zijn hand, zachtjes, wreef erover. Harry kneep er lichtjes in. ‘Harry?’ vroeg Zayn nogmaals, nauwelijks meer dan een adem.
Als die jongens nog één keer zijn naam zouden noemen, zou hij waarschijnlijk bijna geloven dat ze het over hem hadden. Een stiekeme glimlach vormde opnieuw om zijn lippen en hij wist zeker dat de jongens het zagen. ‘Ha-’
‘Stop,’ grinnikte de jongen in het bed ondanks zijn verdriet. Hij verwachtte één of andere opmerking terug van Niall, maar die bleef uit dus keek hij verrast op. Toen pas drong de ernst van het scenario tot hem door. De waarheid van Louis’ woorden. Zayn zat op de rand van zijn bed, hield zijn hand vast, zijn gezicht lijkbleek en zijn wangen blinkend van de tranen. Hij glimlachte toen hij Harry zag praten, maar het was weinig overtuigend omdat zijn ogen weigerden mee te werken.
Niall zat met zijn rug tegen de muur, armen om zijn knieën. Hij was een hoopje ellende dat met waterige oogjes opkeek naar het tafereel op het bed. Het leek allemaal niet tot hem door te dringen. Hij zat daar maar, wiegde lichtelijk heen en weer. Het was nauwelijks zichtbaar, zo klein was de amplitude van de beweging. En hij staarde. Zijn ogen bewogen niet mee met wat voor bewegingen dan ook. Waarschijnlijk zag hij niet eens iets.
Liam zat op Harry’s voeteneinde en hij huilde niet, noch zat hij ineengedoken tegen de muur. In dat opzicht leek hij totaal niet op Niall, maar zijn gezichtsuitdrukking sprak boekdelen: hij was bezorgd, en niet zo’n beetje ook. Ook bij hem was de kleur een beetje uit het gezicht weggetrokken, hoewel niet zo drastisch als bij Zayn.
En Dave. Dave was het verrassendst van hen allemaal: hij staarde naar Harry met ogen die niets leken te zien, zijn gezichtsuitdrukking zozeer afwijkend van die van de andere jongens, dat Harry haar niet kon plaatsen. De blonde jongen, nog steeds gehuld in Liams overall, leek er met zijn hoofd niet helemaal bij te zijn, staarde alleen maar afwezig voor zich uit. Harry ging in zijn hoofd langs alle emoties die hij kende, maar geen ervan paste bij de bij de uitdrukking op Daves gezicht.
‘Het is eerder gebeurd, weet je?’ sprak de jongen tegen niemand in het bijzonder. ‘Louis en een jongen, een jaar geleden. Die wilde niet meer toen hij achter het hele verhaal kwam, dus toen heeft Louis hem vermoord. Uit wraak. Ik was razend, nog razender dan ik al was na al die voortrekkerei. Ik zou hem zo opnieuw vermoord hebben als dat mogelijk was, maar dat kon natuurlijk niet. Dus toen het opnieuw gebeurde, en ook nog eens met een vriend van Liam, besloot ik er een stokje voor te steken.’
‘Hoe wist je het?’
‘De littekens. Louis heeft z’n eigen manier van genezen. Dat is anders dan het medicijn dat je Zayn hebt gevoerd, en toen ik jouw littekens voelde, kon ik Louis’ energie er als het ware nog doorheen voelen. Ik wilde meteen terugkomen, zodra ik Liam had gehaald, maar hij hield ons tegen zoals alleen hij dat kan.’
‘Uiteindelijk is het je toch gelukt.’
‘Ja, maar het duurde veel te lang. Je had de sleutel gejat en niemand gebruikt die ooit, dus dat was onopgemerkt gebleven. De bewaker moest eerst helemaal naar beneden om een andere sleutelbos te halen. Ze werken normaal altijd met dezelfde, zegmaar. Niet dat het nog uitmaakt – het is gelukt.’
‘Gefeliciteerd.’
‘Het spijt me,’ sprak Dave, met een stem die gebroken klonk. ‘Ik dacht dat hij je tegen je wil mee zou nemen, net als eerst, net als altijd. Ik wist niet dat hij nog steeds dezelfde jongen is als toen. Ik had er geen idee van dat hij werkelijk gevoelens voor je had, en nog minder dat het wederzijds was. Als ik had geweten dat het zo zou lopen, zou ik je met rust gelaten hebben.’
‘Ik ga terug.’
‘Wat?’
‘Zodra ik weer kan lopen, ga ik naar hem toe.’
‘Harry, zo simpel is het niet…’
‘Jullie zijn zo verschrikkelijk egoïstisch!’ riep Harry uit, terwijl hij zijn hand uit die van Zayn lostrok. ‘Als ik bij hem wil zijn, dan heb ik daar het recht toe, daar hebben jullie helemaal niets mee te maken!’
‘Dat is het niet,’ sprak Dave zachtjes. ‘Hij is er oprecht van overtuigd dat jij wilt leven en wat je ook doet of zegt, hij zal je niet geloven. Je komt er niet meer tussen. Als hij niet meer materialiseert, weet jij niet eens zeker of hij wel of niet in dezelfde ruimte is. Als het voor hem te pijnlijk is, zal hij je gewoon ontlopen. Als het niet meer pijnlijk voor hem is – dan ben je sowieso te laat, dan is ‘ie over je heen.’
Harry keek Dave aan, de tranen stroomden alweer over zijn wangen. Ze wilden hem toch niet serieus vertellen dat hij Louis voorgoed kwijt was? Harry probeerde overeind te kruipen, maar het lukte hem niet. Zijn spieren waren nog te slap en hij voelde hoe blinde paniek hem over begon te nemen.
‘Dave,’ sprak hij toen ineens, omdat alles hem op dat moment duidelijk werd.
‘Wat?’
‘Jullie dragen me.’
‘Hij zal je niet toelaten.’
‘Nee, mij niet, maar jou wel. Jij bent zijn meester, en dat zal je altijd zijn. Jij kunt tot hem doordringen.’
‘Harry –’
‘Ik smeek het je.’
‘Ik weet niet of ik dat wel kan doen,’ sputterde Dave tegen.
‘Je maakt me verdomme helemaal niets uit wat jij wel en niet weet!’ schreeuwde Harry. ‘Ik weet dat jij tot hem door kunt dringen en ik weet dat hij uiteindelijk naar je zal luisteren. Wees alsjeblieft niet zo vreselijk kortzichtig en breng me naar hem toe.’
Het hele vertrek was stilgevallen vanwege de plotselinge uitbarsting, maar niemand kwam in beweging dus voegde Harry er klemmend aan toe: ‘Nu.’

Reacties: