FanFic.nl

Losing memorie

8

Remus kon zich niet meer herinneren wanneer hij in slaap gevallen was maar de volgende ochtend werd hij toch wakker in de woonkamer van het nest en kwam mevrouw Wemel net binnen met een dienblad vol ontbijt.
‘Goedemorgen, slaapkop. Ik hoop dat je goed geslapen hebt want je was gisteren zo moe dat we je niet eens tot aan je bed geraakt bent.’ Lachte ze terwijl ze het dienblad op het tafeltje zette.
‘Geloof me, ik was zo moe dat ik zelf op die harde grond nog in slaap gevallen zou zijn.’ Stelde hij haar gerust terwijl hij een stuk toast nam en die besmeerde met jam.
‘Heb ik hier trouwens nog iets speciaal gemist?’ Vroeg hij met volle mond.
‘Wel, aangezien ook Tops haar ogen amper kon open houden is die meteen naar huis gegaan en verder zijn Sirius en Wolkenveld de hele avond bezig geweest om de tas die je had meegenomen te onderzoeken maar hebben er niets bruikbaars in gevonden. Ik vrees dat die hele avond ons geen stap verder heeft gebracht.’
‘Fantastisch.’ Mompelde hij sarcastisch. ‘En hoe is het trouwens met onze gaste? Is ze al wat rustiger?’
‘Bang dat ze je weer in je kruis trapt? Nee, grapje, ze is trouwens niet meer wakker geworden, en mevrouw Plijster heeft er bij gevoegd dat ze het incident gisteren verwacht had, blijkbaar was dat het gevolg van de koorts die zich blijkbaar even naar haar hersenen begeven geeft.’
‘Wat aardig dat ze ons dat zo enthousiast verteld heeft. En heeft ze iets verteld over het geheugenverlies?’
‘Blijkbaar is dat een lastiger geval. Volgens mevrouw Plijster is dit niet het gevolg van een spreuk maar komt dit door Romy zelf, geheugenverlies komt wel vaker voor bij zulke traumatische ervaringen en het enige wat je kan doen is afwachten, je kan haar eventueel wel helpen door naar dingen te zoeken die herinneringen oproepen maar verder kan je alleen maar afwachten.’
Remus zuchtte verveelt, iets wat herinneringen opriep, hoe konden ze nu herinneringen bij haar oproepen als ze niet eens wisten waar ze naar moesten zoeken.
‘Ik denk dat ik even naar haar ga kijken.’ Mompelde hij uiteindelijk.



Buiten een klein nachtlampje was de kamer volledig in duisternis gehuld, een klein straaltje van het licht gleed over Romy ’s gezicht en voor het eerst zag hij een rustige glimlach op haar gezicht. Hij sloop meteen terug naar de deur oor hij haar dreigde wakker te maken, maar nog voor hij zijn hand op de klink had gelegd weerklonk toch haar stem.
‘Doet het nog steeds pijn?’
Verbaast draaide hij zich om en zag hoe ze zich voorzichtig recht duwde in het bed.
‘Pijn?’
‘Je weet wel, je….Kruis.’ Mompelde ze verlegen.
‘Mijn kruis? O, nee, dat was ik al lang weer vergeten.’ Stelde hij haar meteen gerust.
‘Ik…IK wist even niet wat me bezielde, meneer… Remus was het?’
‘Inderdaad, Remus Lupos en die meneer mag je achterwege laten hoor. En de jouwe was Romy zeker?’ Vroeg hij zo vriendelijk mogelijk omdat hij wist dat hij hier een gevoelig onderwerp mee aansneed.
En hij zag inderdaad de glimlach op haar gezicht wegsmelten.
‘Ik heb er geen flauw idee van, hoe komen jullie daar eigenlijk bij?’
Hij vertelde hoe hij die naam gisteren gehoord had, zonder natuurlijk al te veel details te geven, het leek al zwaar genoeg te zijn voor het meisje.
‘Dan zal het Romy zijn. Romy en verder niets.’ Zei ze somber.
‘De moed nu niet opgeven. Je geheugenverlies is niet voor eeuwig. Met een beetje geluk kunnen we zo een herinnering bij je oproepen.’
‘Geluk? Hoe kan ik ooit een herinnering krijgen? Je bedoelt vast en zeker dat ik dingen moet zoeken die ik leuk vind? Geef me maar een gerecht dat graag eet, of laat me eens ruiken aan een geur waar ik vroeger dol op was. Nee wacht, dat zal moeilijk gaan, ik heb namelijk niet het minste idee van waar ik vroeger van hield. Ik weet helemaal niets.’
Snikkend begroef ze haar hoofd in haar handen, Remus probeerde iets te verzinnen om haar op te beuren maar besefte dat woorden hier niets uit zouden halen dus nam hij plaats naast haar en legde een troostende hand op haar schouder tot ze weer wat gekalmeerd was.
‘Ik kan je niets beloven, maar een ding kan ik je wel met zekerheid zeggen. Ik zal er alles aan doen om je te helpen.’
‘Waarom? Je kent me niet eens?’
‘Maar dat zou ik wel willen. Je lijkt me een fantastisch persoon.’ Antwoorde hij naar waarheid.
Opgelucht zag hij dat ze tenminste weer begon te lachen.
‘Dank je.’ Lachte ze vrolijk. ‘Maar ik denk dat ik nu maar even ga rusten, ik ben best moe.’
‘Natuurlijk. Als je…Wacht eens.’
Remus herinnerde zich plots iets, haastig zocht hij zijn zakken af en vond hij de foto ’s die hij de vorige dag gevonden had.
‘We hebben jouw kamer gisteren onderzocht en toen vond ik deze.’
Niet begrijpend nam het meisje ze aan en begon ze meteen te doorbladeren.
‘Ik hield er precies van om me zelf te fotograferen, ik was blijkbaar ijdel.’
‘Ik denk eerder dat de fotograaf jou een interessant onderwerp vond.’
‘Wie weet als we nu eens wisten…’
Ze werd op slag stil toen haar blik bleef rusten op de foto van haar en de jongen. Remus dacht even een glimp van herkenning te zien.
‘Ken jij hem?’
‘Ik…IK weet niet, hij is…Reese?’
Remus kon zijn verbazing amper de baas, die naam had hij nog niet verteld.
‘Dat is inderdaad zijn naam. Jullie zijn blijkbaar erg goed…bevriend.’
‘Dat zijn we…Waarschijnlijk wel. Ik ben moe, wil je me alleen laten?’
Remus knikte enkel en liep terug de gang op, toen hij de deur achter zich dicht trok wierp hij nog even een glimp naar binnen waar Romy nog steeds naar de foto zat te staren.
Ze herinnerde zich zijn naam nog eerder dan haar eigen naam, hij moest wel erg belangrijk voor haar zijn.

Reacties: