FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[OO5]

De jongens stopten met voetballen en liepen weg, langs me passerend. Enkele van de jongens deden me aan personen denken, van op foto's genomen op familiefeesten waar ik nooit naar toe ging. Ik wist niet wanneer ik familiefeesten of familie in het algemeen zo gaan haten was en de reden daartoe was een even groot raadsel, maar al sinds mijn tiende hield ik het been stijf; ik weigerde om nog een ding te doen dat met familie te maken had. Ik scande hun gezichten, op zoek naar een spoor van de jonge gastjes die ik vroeger één keer per jaar zag. Aan het einde van de groep herkende ik tenminste één iemand; Seth Clearwater. Hij herkende me en bleef voor me staan. Zijn vrienden hielden ook halt en bleven rondom me staan.
"Dag Charlie! " zei hij opgewekt. Seth was goed in één ding en dat was me ergeren. In de twee keer dat hij me gezien had, was hij er al twee keer in geslaagd om me slecht gehumeurd te krijgen; hij leek er niet eens moeite voor te doen.
"Dag Seth," bromde ik zachtjes en stond recht, mijn benen stijf van het lange stilzitten. Met een zucht plooide ik mijn handdoek op en stopte alles weer in mijn tas. Hij stelde zijn vrienden een voor een aan me voor; Embry, Quil en Jacob. Jacob was de grootste, hij had lang bruin haar dat ongeveer tot zijn schouders hing en net zoals de rest bruine ogen. Embry was kleiner dan Jacob, maar groter dan Quil, hij was vrij gespierd en zijn haar was lang, korter dan Jacobs haar, maar nog steeds ongeveer half lang. Quil was de kleinste, maar ook de normaalste, hij was op Seth na de enige in de groep met een normale haarlengte. De jongens bleven niet lang rondhangen, Jacob had met een of andere Bella afgesproken, Quil en Embry moesten voor het donker thuis zijn. Ook Seth moest op tijd thuis zijn. Voor hij vertrok moest ik hem beloven dat ik de groetjes zou doen aan mijn ouders. Met enige tegenzin had ik het hem beloofd en daarna had hij me eindelijk alleen gelaten. Het enige geluid dat mijn oren vulde was het zachte suizen van de golven. De zoute zeelucht voelde goed in mijn fragiele longen; het voelde als voor de eerste keer ademhalen.

De zee bracht een stortvloed aan herinneringen boven; onze eerste kus, zijn voorzichtige, lippen die mijn tere lippen streelden, zijn hand die zachtjes op mijn gezicht lag, de andere liefelijk op mijn lippen. Het was zo fout, maar tegelijkertijd voelde het zo goed, zo perfect. Hij lachte mijn favoriete brede glimlach en vlinders fladderden rond in mijn buik, botsten tegen de wanden. Mijn hart klopte sneller dan het ooit gedaan had, maar nu waren het allemaal herinneringen, mooie herinneringen aan een periode die ik liever vergat. Onze liefde was mooi, onze ondergang was lelijk. Het voelde alsof het pas gisteren was dat hij me begon te negeren, de pijn knaagde nog steeds aan mijn hart, zorgde ervoor dat mijn lichaam uiteenviel. Hij zorgde ervoor dat ik niet meer wist hoe ik moest ademen. Niemand hoorde me huilen wanneer ik het even niet aankon, het zachte donzige kussen dempte mijn luide snikken en absorbeerde mijn inktzwarte tranen. Soms dacht ik dat hij er nog voor me was, zijn warme armen nog om me lagen, er een mailtje op me te wachten stond in mijn post vak in met zijn lieve woorden vanbinnen. Ik miste zijn woorden, zijn zoete bijklank, de woorden die mijn hart verwarmden. Ik kon ze nog steeds in mijn hoofd horen, Ik hou van je.
"Ik hou ook van jou," fluisterde ik zachtjes, wetend dat hij me niet zou kunnen horen. Mijn woorden werden meegedragen op de wind, overstemd door de golven. Het begon laat te worden, de zon ging langzaamaan onder en donkere wolken pakten samen boven mijn hoofd. De temperatuur was flink gezakt, de aangename twintig graden waren in een koude tien graden veranderd zonder dat ik er veel erg in gehad had.

Terwijl ik naar huis stapte dacht ik na. Over alles dat gebeurd was, hoe mijn leven veranderd was door hem. Thuis kon ik de gedachten stroom niet stoppen, zelfs niet toen ik na het eten een beetje op mijn gitaren tokkelde, bezorgd over mijn eerste schooldag op Forks high. In La Push was er een plaatselijk schooltje, maar daar wilde mijn moeder me niet naartoe sturen. Ze wilde me naar mijn vaders oude school sturen, me toch nog iets tastbaars van mijn vader geven. Het maakte me niet uit. Iedereen was met elkaar opgegroeid, kende elkaar door en door en dan was er ik; de vreemde eend in de bijt. Wat als ze me niet leuk vonden? Wat als dit allemaal een soort zieke fout zou worden waar ik de rest van mijn leven over zou tobben? Zo veel vragen cirkelden rond in mijn hoofd, zonder dat ik er een antwoord op had. Na een warme douche kroop ik in mijn bed, de warmte opzoekend die buiten volledig was verdwenen. Het regende niet en hoewel ik verwacht had dat ik niet zou slapen, viel ik als een blok inslaap zodra mijn hoofd de kussens raakte.

Ik werd veel te vroeg weer wakker. Om zeven uur had ik genoeg gedraaid en gekeerd om het op te geven. Na een snel ontbijt stond ik onzeker voor mijn kleerkast; wat zou warm genoeg en mooi genoeg zijn? Ik wilde geen negatieve indruk nalaten. Na een klein half uur besloot ik voor de klassieke combinatie te gaan; een donkere jeans met een leuk shirt. Snel deed ik mijn haar en vertrok naar school. Mijn moeder liet me haar wagen gebruiken tot ik genoeg geld bij elkaar had gespaard om ergens een tweedehands wagen te sprokkelen. De rit duurde vrij lang, het kalmeerde me een beetje, de zenuwen ebden weg. De donkere wolken van gisterenavond waren nog steeds niet weg; de geur van regen hing in de lucht. Ik bad ervoor dat het droog zou blijven, maar ik vreesde ervoor, hier in Forks leek het nooit droog te blijven. Op de parkeerplaats was het vrij rustig, er waren enkele auto's geparkeerd, maar de meesten leken nog thuis te zitten. Ik parkeerde de wagen op een van de vrije parkeerplaatsen en stapte uit, de autosleutels veilig in mijn tas. Op naar de hel.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.