FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[007]

Met frisse tegenzin opende ik de deur naar het secretariaat. De aangename geur van parfum hing in de lucht, vermengt met de geur van inkt en papier – boeken.
"Kan ik iets voor je doen?" vroeg een vrouw van achter de balie. Haar lange blonde haren hing zachtjes krullend naar beneden, blauwe ogen keken me nieuwsgierig aan; alsof ik gek was.
"Ik ben nieuw," mompelde ik binnensmonds. "Ze hebben me verteld dat ik hier een papier moest komen teken of zoiets."
"Dan moet jij Charlie Johnson zijn?" vroeg ze terwijl ze druk tussen papieren aan het grabbelen was. Ik knikte bijna onzichtbaar, maar toch leek ze me begrepen te hebben. Plots lagen er enkele papieren voor mijn neus.
"Lees deze documenten even door, ook even tekenen en daarna overlopen we samen even je schoolrooster."
Ze legde me alles uit, hoe ik het beste bij elk lokaal kon komen, hoe mijn leerkrachten noemden en wanneer ik mijn boeken in ontvangst zou nemen.
"Snap je alles?" vroeg ze met een kleine glimlach op haar gezicht. Ik knikte en stopte mijn papieren in mijn lege tas. De boeken die ik vandaag nodig had stopte ik in mijn tas en de andere verdwenen in mijn auto. Hoewel het binnen enkele minuten zou bellen was het nog vrij rustig op de parkeerplaats. Rond de eetplaatsen met een afdakje stonden enkele mensen gegroepeerd, anderen zaten nog in de wagen, wachtend tot de regen stopte. Ik was niet op regen gekleed; mijn jas lag nog thuis net zoals mijn schoenen die tegen de regen konden. Tot overmaat van ramp lag dan ook mijn paraplu nog thuis, waardoor ik geen andere keus had dan doorweekt te raken.

In de saaie tijd die ik doorbracht in mijn auto stopte het met gieten en veranderde het in een zacht ritmisch neervallen van regeldruppels, heel langzaam en stil, tot het uiteindelijk stopte met regenen. De heerlijke geur die bleef hangen na een regenbui vulde mijn neus en gaf me toch een beetje moed. De geur had me vroeger altijd gekalmeerd en dat deed het nu blijkbaar nog altijd. In Coldwater was het in tegenstelling tot wat de naam misschien doet vermoeden vrij warm en meestal droog. De temperaturen stegen niet tot dertig graden, maar hingen meestal rond een comfortabele zeventien à negentien graden. De zon scheen niet altijd, maar meestal bleef het gevaar op regen beperkt tot regenwolken. Een keer per maand regende het eens, en als het dan regende, regende het goed door, waardoor de regenlucht lang bleef hangen. De lucht was hier anders, alsof er een deeltje van het zout in het water meegekomen was met de geur. Het rook goed, maar duidde ook meteen op verandering; niets zou zijn zoals in Coldwater.
De muffe geur die in de gangen hing zou ik gewoon moeten worden, net zoals de boeken die bijna uit elkaar vielen omdat er niet genoeg geld was om nieuwe exemplaren te kopen voor de leerlingen. De gangen waren gevuld met drukke leerlingen, op elkaar roepend. Het was duidelijk dat iedereen elkaar al kende, niemand liep alleen, op mij en misschien enkele mensen na die te laat waren of hun vrienden kwijt waren geraakt. Enkele mensen keken me aan alsof er net een alien geland was, maar dat maakte me niet veel uit, die blikken konden geen kwaad. Des te dichter ik bij mijn lokaal voor geschiedenis kwam, des te nerveuzer ik werd. Zouden ze me wel accepteren? Net voor ik door de deur liep nam ik nog een flinke teug adem en liep naar de leerkracht toe. Ze leek nog vrij jong, dertig, hoogstens veertig jaar oud, lang bruin haar en een vriendelijke uitdrukking in haar ogen. Toen ze mij zag verscheen er verwarring in haar ogen, maar zodra ik meldde dat ik de nieuwe leerling was en haar mijn naam zei verdween die blik uit haar ogen.
"Welkom op Forks High, Charlie. Neem maar plaats op een lege plek en dan beginnen we de les. Ben je je boeken al gaan ophalen?" Haar stem klonk warm, als de stem van een moeder.
"Ja, die ben ik deze morgen al gaan ophalen," antwoordde ik. Mijn stem klonk vrij beheerst en afgemeten, maar dat kwam door de zenuwen. Ik gaf haar het briefje dat degene van het secretariaat me gegeven had. 'Laten tekenen door al je leerkrachten!' had ze me op het hart gedrukt, alsof ik ging spijbelen op mijn eerste dag school. Welke idioot zou dat nu doen? Nadat ze het briefje getekend had nam ik het weer aan en liet me op een bankje vanachter in de klas zakken. Zo zou het harder zijn voor de mensen rondom me om naar me te staren, of contact met me te maken, maar het zou ze uiteindelijk wel lukken. Een jongen die vanachter in de klas zat draaide zich naar me om en stelde zich voor. "Hallo! Ik ben Mike, en jij?"
"Charlie," antwoordde ik kort en probeerde op te letten, wat niet altijd zo gemakkelijk ging met Mike voor mijn neus die zich om de tien minuten omdraaide om vragen te stellen. Die jongen zou mijn dood nog worden.

Zodra de bel ging haastte ik me het lokaal uit, hopend dat Mike niet bij me zou zitten bij Engels. Een lesuur overleven met hem erbij was een hel. Oké, ik mocht dan graag praten, niet met Mike. Hij vroeg de vervelendste dingen, wierp me de raarste blikken toe en vroeg zelfs of hij me naar mijn volgende les mocht brengen. Waarom kon hij me niet gewoon met rust laten? Merkte hij mijn geïrriteerde stem dan niet op? Mijn korte, blaffende antwoorden op zijn nieuwsgierige vragen? Pas toen de bel al enkele minuten gegaan was en hij nog niet verschenen was kon ik opgelucht ademhalen. Hoewel het eerste lesuur al een regelrechte ramp was geweest was het tweede lesuur nog erger. De leerkracht liet me opstaan en mezelf voor twintig nieuwsgierige ogen voorstellen. Op zich redde ik dat zonder al te veel problemen; ik versprak me niet, viel niet in het van mijn plek gaan en werd niet tomaatrood, maar toch voelde het alsof ik mezelf voorschut zette. Tijdens de les bestookte de leerkracht me met vragen, het leek wel alsof ze me wilde testen. Ik was blij dat de meeste vragen gemakkelijk waren, al leek de leerkracht vrij kwaad telkens ik iets fout zei. De resterende lessen verging het me exact hetzelfde en ik begon langzaamaan mijn vertrouwen in de mensheid kwijt te raken. De middagpauze was tergend traag voorbij gekropen. Er was helemaal niets gebeurd, toch niets speciaals. Er was een meisje dat alleen zat, maar ze zag er zo depressief uit dat ik niet durfde bij haar gaan zitten. Wie weet zou ze helemaal geen gezelschap willen. Ik had mijn eten in de wagen opgegeten en had daar nog een uurtje naar muziek geluisterd tot de bel weer ging. Mijn moeder zou me vermoorden voor de kruimels die de zetels nu bedekten maar het maakte me niet zo heel veel uit. Het maakte me niet zo heel veel uit wat ze zou doen; ik zou misschien zelfs blij zijn als ze het deed. Neen, ik was niet suïcidaal, helemaal niet, maar mijn het verlangen om bij mijn vader te zijn, hem weer in mijn armen te sluiten en al mijn woede die ik voelde te vergeten was af en toe groot, te groot. Ook de namiddag vloog voorbij, waar ik niets dan dankbaar voor was. Onderweg naar huis waren de tranen in mijn ogen gesprongen, maar ik had ze verdrongen. Geen tijd voor tranen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.