FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[008]

Voor ik het huis binnen ging controleerde ik snel of mijn ogen niet meer rood waren. Het huis kon ik mijn thuis niet noemen. Helemaal niet, maar ik zou er aan moeten wennen, zoals mijn moeder me enkele weken geleden verteld had. Al enkele weken maalde de gedachten molen in mijn hoofd druk rond en rond terwijl ik mezelf afvroeg wat de grote verrassing was. De laatste tijd leek mijn moeder gelukkiger, maar tegelijkertijd was e ook ongelukkig op een andere manier, niet zoals voorheen. Alsof ze een nieuw verdriet gevonden had. Deze ochtend hadden haar ogen voor de eerste keer in zo veel tijd terug gestraald, al vroeg ik me af waarom. Op deze vraag zou ik vast wel antwoord krijgen, ooit. Toen ik de deur opendraaide drong de rare geur van aftershave mijn neus binnen. Het was niet eens goede aftershave, het was de soort die stonk, de soort die mijn vader droeg. Mijn hart maakte een sprongetje. Misschien was hij er! Hoewel het onmogelijk leek liep ik, iets sneller dan gewoonlijk de deur door en liep met een klein sprintje de woonkamer in. Het was pap niet, het was een vreemde man, die half bij mijn moeder op schoot zat, zoenend. Dit hoefde ik helemaal niet te zien. Zo snel als ik binnen was gekomen, was ik terug buiten. De houten trap maakte geen enkel krakend geluid, enkel mijn luide voetstappen waren duidelijk hoorbaar. Hoe durfde ze? Oké, het was al enkele maanden geleden dat mijn vader gestorven was, maar dat betekende niet dat ze moest gaan zitten zoenen met een of andere man die we niet eens kenden. Zodra ik kon sloeg ik mijn kamerdeur toe en draaide het slot toe. Ze moest me niet komen storen. Tranen begonnen over mijn wangen te stromen, en tekens ze mijn lippen bereikten veegde ik ze verwoed weg terwijl ik aan mijn huiswerk begon. Wiskunde was niet moeilijk, Engels viel mee en zelfs Frans leek te lukken. Misschien zou ik hier voor het eerst in mijn leven lukken om alle informatie die ik op school kreeg op te slagen en te snappen. Al was die kans klein. De voorbije jaren was het op school altijd moeizaam gegaan, gemiddelde punten, regelmatig onvoldoendes en enkele gesprekjes met de leerlingenbegeleiding over mijn instelling. Het was elk jaar hetzelfde. Misschien kreeg ik hier een kans om erbij te horen eens mee te kunnen.

Twee korte kloppen deden me opschrikken uit mijn gedachten.
"Charlie, mag ik even binnenkomen?" vroeg de stem van mijn broer vanachter de gesloten deur. Opgelucht dat hij het was stond ik op en draaide de deur van het slot.
"Kom erin." Mijn stem klonk nog steeds dik door de tranen die nog een tien minuten geleden nog over mijn wangen gestroomd hadden. Mick keek me met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht aan.
"Ik heb mam net gesproken," begon hij. Ik wilde niet horen wat hij te zeggen had, maar toch luisterde ik. "Ze vertelde me dat je hen gezien had en je haar je kamer niet binnen wilde laten. Ze vindt het vervelend dat je het zo hebt ontdekt. Ze had het je rustig willen vertellen." Ik had niet eens doorgehad dat mam aan de deur was geweest.
"Is hij weg?" bromde ik zacht. Mick schudde zijn hoofd één keer en zuchtte zacht. "Mam wilde dat hij bleef eten. Hij wilde niet, mede door je heftige reactie. Dit kan misschien raar klinken, maar hij is een goede man. Het was mam die bleef aandringen, je zou maar aan hem moeten wennen, dat is tenminste wat ze zei." Bij het horen van zijn woorden sprongen de tranen weer in mijn ogen, de gedachte aan mijn moeder die samen was met een nieuwe vriend koop mijn gedachten weer in, maar ik verdrong ze. Zou ze mijn vader dan al helemaal vergeten zijn? "Mick, is mam pap vergeten?"
"Natuurlijk niet Char," zei hij met een flauwe glimlach op zijn lippen. "Ze is hem niet vergeten, net zoals jij hem nog niet vergeten bent, maar ze is het verdriet al te boven. Ze weet dat ze weer verder moet met haar leven, dat ze niet moet blijven plakken in zijn herinneringen. Ze kan die keuze maken, Charlie." Er klonk medelijden door in zijn stem, medelijden dat ik niet nodig had. "Charlie, luister even naar me. Ik weet dat je het nog moeilijk hebt met pap's dood, maar, probeer hem een kans te geven oké? Het is een goed man voor haar. Doe een beetje normaal tegenover hem. Mam zou het graag hebben. Ze zit ermee in dat je het nog zo moeilijk hebt." Ik knikte één keer kort en boog me daarna weer over mijn boeken.
"Als je het niet erg vindt, ik heb nog huiswerk dat ik moet maken en ik zou het graag vanavond nog af hebben."
"Het eten is klaar, kom je naar beneden? Dan kan je daarna verder werken aan wiskunde," mompelde hij nadat hij zijn blik over mijn boek liet glijden.
"Ik eet straks wel iets. Heb geen honger," mompelde ik zacht en keek hem na terwijl hij met fronsende wenkbrauwen naar beneden liep. Zou hij doorhebben dat ik niet naar beneden hing omwille van hem?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.