FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[009]

Na een klein half uur kwam de vreemde figuur van deze voormiddag naar boven met een bord dampende spaghetti en bestek. Ik was, hoe dom het ook mocht zijn, mijn deur vergeten op slot te draaien dus kon hij gewoon binnenlopen, al deed hij dit niet. Met het bord en bestek onhandig in zijn ene hand klopte hij op de deur.
"Mag ik even binnen komen?" Zijn stem klonk rauw, hard als die van een volwassen man. Ik kon gemakkelijk zien waar mijn moeder voor gevallen was; hij had een kort zwart stoppelbaardje en kort haar dat warrig door elkaar lag. Zijn ogen waren een diep chocoladebruin met zwarte spikkeltjes in zijn ogen en had fijne lippen. Er lag een vriendelijke en tegelijkertijd schuldige gezichtsuitdrukking in zijn ogen, alsof hij zich schuldig voelde.
"Kom maar binnen," mompelde ik. Mijn stem klonk zwakker dan hij ooit gedaan had, al zag ik daar geen reden toe.
"Het spijt me dat je door mij niet naar beneden bent gekomen om te eten. Ik dacht dat dit dan maar een goede oplossing was," zei hij met een vriendelijke glimlach op zijn lippen. "Het spijt me ook dat je dat hebt moeten zien en zo moeten ontdekken. Je zou er met je moeder over moeten praten, al doet je moeder nu enorm koppig. Niet tegen haar zeggen dat ik dat gezegd heb, oké? Anders word ik straks nog dood gebliksemd." Bij de laatste woorden lachte hij een beetje.
"Het is niet erg," mompelde ik zacht,"ik wilde alleen dat mam het er met me over gehad had. Mag ik je iets vragen?"
"Natuurlijk, ik ben je wel een paar antwoorden verontschuldigd denk ik." Hij zette het bord naast me neer en bleef een beetje ongemakkelijk recht staan. "Mag ik even gaan zitten?" vroeg hij, naar mijn bed gebarend.
"Natuurlijk, ga je gang. Hoe lang is het al gaande? Hoe lang zijn jullie al samen?" vroeg ik en nam nadat ik mij, vraag gesteld had een hap van de pasta. Hij was nog warm, de kaas die erop lag was bijna volledig weggesmolten. Ergens kon ik de smaak van heropgewarmd eten ontdekken; zou hij het speciaal voor me in de microgolfoven gezet hebben? Hij moest zich echt wel schuldig gevoeld hebben over het feit dat ik niet naar beneden kwam.
"Al een half jaar," gaf hij iet wat beschaamd toe,"Al van voor je vader gestorven is. Je moeder mistte hem, mistte een man in haar leven. Ze hield niet meer van hem, tenminste niet meer als voorheen. "
"Bedroog ze pap terwijl hij voor zijn leven vocht?"
"Ja, ze voelde zich er schuldig over Charlie, en eigenlijk wilde ze het jullie niet vertellen, maar nu kan het niet meer anders. Het is niet eerlijk tegenover de baby om haar geheim te houden tegenover haar zussen en broer."
"Wacht eens even, is ze zwanger? Oh, geweldig! Spreken we hier wel over dezelfde persoon?" Ik riep bijna.
"Oh, je wist het nog niet? Je broer wist het al wel, dus ik verwachtte dat jij het al wel wist. Verdomme." Hij beende de kamer uit en liet me alleen met mijn eten. Opeens had ik absoluut geen trek meer en leek mijn maag tegen te werken. Ik voelde hoe maagzuur zich een weg naar boven zocht en rende naar de dichtstbijzijnde toilet en ging vooroverhangen. Het voelde vreselijk, maar tegelijkertijd was de pijn die mijn keel in beslag nam ook fijn. Het zorgde ervoor dat ik aan iets anders kon denken dan aan mijn vader, mijn moeder, de aardige man die beneden zat en de baby die zich in mams baarmoeder aan het ontwikkelen was. Nadat de overgeefgolf voorbij was spoelde ik door, spoelde mijn mond veelvuldig uit met water en poetste daarna mijn tanden tot ze weer hun normale bijna wit waren. Mijn gezicht zag rood door de tranen die over mijn wangen hadden gedruppeld tijdens het overgeven; een domme reflex van mijn lichaam om zich te beschermen tegen de pijn. Snel kleedde ik me om en trok een pyjama aan, waarna ik vervolgens in mijn bed kroop om heerlijk weg te snoezen naar een andere wereld.

Zelfs in mijn dromen bleef ik niet gespaard van nachtmerries. Tegen de ochtend kon ik me niet meer herinneren wat ik gedroomd had, maar ik wist wel dat ik nat van het zweet wakker werd en ik niet meer kon slapen ondanks het vroege uur. Het was nog maar vier uur 's morgens, een hels uur om op te staan of wakker te zijn, maar mijn lichaam leek voorlopig genoeg rust te hebben gehad. De spaghetti van gisterenavond leek weggehaald te zijn door mijn moeder, broer of hem. Het kon me niet schelen wie het was. Ik voelde me nog steeds hetzelfde als gisterenavond na de misselijkheid. Zwak en koortsig. Het kon wel zijn dat ik een griepje te pakken had of gewoon ziek was van verdriet zoals die vrouwen uit oude romannetjes. Om eerlijk te zijn kon mij eigen gezondheid me wel gestolen worden. Vragen spookten rond in mijn hoofd en ik leek op geen enkele vraag een antwoord te vinden, hoewel mijn lichaam er wel naar snakte. Het snakte naar vragen die beantwoord werden.
Om mijn gedachten te verzetten probeerde ik even te lezen en nam de tiende cirkel van Jodi Picoult erbij, maar zelfs haar boek kon me geen troost meer bieden nadat ik merkte dat Laura, Daniels vrouw vreemd ging met de twintigjarige Seth. Kon ik mezelf dan ook al niet meer in boeken verliezen?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.