FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[011]

Het was bij Mia thuis veel te gezellig. Nadat ze me een kop thee had aangeboden gingen we in de sofa zitten en praatten nog een klein uurtje. Toen ik aankondigde dat ik naar huis moest leek ze oprecht teleurgesteld. Het was fijn om bij haar in de buurt te zijn. Ze stelde me op mijn gemak, liet me mijn problemen even vergeten.
“Volgende keer als je langs komt doe dan iets warme kleding aan, oké?” raadde ze me met een glimlachje op haar lippen aan.
“Dat is misschien een goed idee,” zei ik grinnikend. “Een shirt is wel iets gepaster om in te verschijnen als een korte pyjama met tinkerbell op, niet?” Ook zij grinnikte. Ze leek zelfs in haar dikke, warme pull te bibberen.
“Dat is inderdaad misschien beter, maar ik wil je niet ophouden,” zei ze en begeleidde me naar de deur.

Nadat we afscheid genomen hadden liep ik weer naar huis. Buiten was het al opgewarmd, dus het ergste bibberen was over, maar toch leek het te koud voor de tijd van het jaar. In sommige steden was het nu nog zomer, extra warm. Op sommige plekken kon je nu nog een shortje aandoen en bruinen. Toen ik weer binnenkwam leek er nog geen leven te zijn. Boven was het geluid van twee snurkende mensen te horen. met een gerust hart sloop ik mijn kamer in, nam kleren en ging me douchen. Tegen de tijd dat ik uit de douche kwam zou mam vast al weer wakker zijn. Het warme water deed me goed, warmde me volledig op en waste het zand uit mijn haar. Met Mia praten had me, indirect geholpen. Hoewel ze niets van dit alles wist haven haar woorden me een soort van kracht. Ik wist niet wat ze zelf had meegemaakt en waarom het ziekenhuisbed nog in haar woonkamer stond, maar wat het ook geweest was, ze had het overwonnen.

Toen ik beneden kwam was er nog steeds niemand wakker. Nieuwsgierig liep ik naar boven, waar ik mijn broer luid snurkend onder zijn dekbed vond en mijn moeder nog in bed. Bende slaapkoppen dat het waren. Op de keukentafel liet ik een briefje achter met de melding dat ik naar school was en vertrok, gewapend met mijn schooltas naar school.

Het was al laat toen ik aankwam en was dan ook nog maar net uit mijn auto gestapt toen de bel ging. Als een zombie liet ik me met de stroom leerlingen meevoeren naar mijn lokaal voor Engels. Vandaag zouden we een oude opvoering zien van Romeo en Julia, waarna we thuis de moderne versie moesten kijken en in een opstel van vijf pagina's zouden we daarna een heel verslag over de verschillen en gelijkenissen tussen beide versies moeten schrijven, tegen overmorgen. Als mijn leerkracht Engels geen idioot was wist ik het niet meer. Vond hij het soms normaal om leerlingen te kwellen met een opdracht die niemand afkreeg op twee dagen? Zodra de leerkracht binnen kwam met een ouderwetse video keek iedereen verveeld naar voren terwijl hij met de videoband stond te prullen. Zijn handen trilden terwijl hij de video onvergeefs in de videorecorder probeerde te krijgen. Een van de leerlingen – ik wist niet wie – stond op en liep naar hem toe om de band er vervolgens zonder enig probleem in te stoppen. Nadat hij de leerling nog een kwade blik had toegeworpen ging de leerkracht aan zijn bank zitten en viel in slaap, terwijl wij naar een stomme, saaie film moesten kijken. Enkele leerlingen vielen in slaap, sommigen verlieten het lokaal en enkelen letten dan ook werkelijk op. Ik was een van degenen die oplette. Mijn moeder ha me strikte orders gegeven toen we verhuisden; goede punten, goed gedrag en een goede toekomst. Een beetje morrend had ik haar beloofd dat ik me zou gedragen en goede punten zou krijgen, maar ik kon haar niet zeggen dat ik een goede toekomst zou krijgen. Dat hing wel van meer factoren af.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.