FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[012]

De hele dag ging traag aan me voorbij. Thuis was de man er weer, mam stond in de keuken koekjes te bakken en mijn broer zat boven op zijn drumstel te kloppen. Zodra ze me zag riep ze me bij haar. In plaats van boos te zijn was ze blij, wat niet haar gewoonte was.
"Dag Charlie! Goed dat ik je zie, wil je deze even naar Emily brengen? Ik zou het zelf doen hoor, maar ik heb geen tijd."
"Geen tijd," bromde ik en wierp haar mijn kwaadste blik toe,"maar je laat me toch gaan of ik nu wil of niet."
"Precies!" zei ze opgewekt en overhandigde me een zak gevuld met een doos gigantische chocoladekoekjes."Weet je het strand zijn? Het is daar ergens. Je zult het wel vinden."
"Oké." Met een zucht vertrok ik en wandelde langzaam naar het strand. De enige dingen die me accompagneerden waren vogels en daar was ik op dit moment zowel dankbaar als ondankbaar voor. Dankbaar omdat ik geen zin had om met iemand te praten, ondankbaar omdat ik sowieso onherroepelijk zou verdwalen. Ach ja, ik zou niet omkomen van de honger. De doos met koekjes was gigantisch en van de koekjes zelf kon er niet veel anders gezegd worden. Jezus, kon mam nu geen normale koekjes maken in plaats ontplofte versies of halve pizza's?

Oké, ik was officieel verdwaald. Alles wat ik tegenkwam leek vreemd en het leek zelfs alsof ik in cirkels rondliep. Pas toen ik de dertiende keer voorbij dezelfde stomme rots liep, gaf ik het officieel op en liet me op een steen neerzakken. Wachten op een vreemdeling dan maar. Met een zucht stak ik een sigaret op en keek hoe die langzaam opbrandde terwijl ik in de verte staarde, net nadat ik de sigaret platgetrapt had, liep er iemand op me af.
"Ben je verdwaald?" vroeg de bekende stem van Seth en met een glimlach op mijn lippen keek ik op; mijn redende engel!
"Ja, ik moest deze halve pizza's naar Emily brengen, maar ik ben een beetje heel erg verdwaald denk ik."
"Ik moest toch naar Emily gaan! Kom mee." Hij trok me mee en bleef vrolijk praten terwijl ik meer nood had aan een rustig gezelschap. Ach, Seth was beter als niemand. Na tien minuten kwamen we bij het huisje en voelde het alsof mijn oren eraf zouden vallen. Hij praatte vaker als mijn vriendinnen! Enthousiast opende hij de deur en trok me mee naar binnen. De geur van warm gebak vulde mijn neus en gigantische muffins vulden mijn zicht. Rond de tafel zat er een hele bende jongens. Allemaal hetzelfde figuur, op een meisje na dat maar chagrijnig voor haar uit staarde; Leah! Eindelijk iemand die ik echt kende en me niet mateloos ergerde.
"Dag jongens!" riep hij en liet zich aan tafel zakken, een muffin nemend en die in enkele happen binnenwerkend. Jezus, wat had die jongen een mond. Een jonge vrouw keek me nieuwsgierig aan, de helft van haar gezicht was bedekt met lange littekens die doorliepen naar haar schouders.
"Wat vriendelijk dat je degene die je meeneemt even voorstelt, idioot,' bromde Leah en keek me daarna met een vriendelijke blik in haar ogen aan. "Jongens, dit is Charlie, ze is de dochter van Mark en mijn nichtje."
"Dag Charlie," zeiden ze in koor en daarna fixeerde enkele ogen zich op de doos in mijn handen. Het was bijna alsof ik in een kleuterschool terecht was gekomen en ik de nieuwe kleuterleidster was.
"Mijn moeder heeft me gevraagd om deze chocoladekoekjes langs te brengen." Nadat ik uitgesproken was gaf ik de doos aan Emily. Ze keek me dankbaar aan en trok het deksel er toen vanaf. De heerlijke geur van nog half gesmolten chocolade deed me honger krijgen en met een grommelende maag keek ik toe hoe ze de doos op tafel zette en de jongens liet aanvallen.
"Bedankt voor het langsbrengen," zei ze met een halve glimlach,"je moeder is nooit vergeten hoe gek de jongens waren op haar baksels. Vroeger, toen deze kleine apen zes waren konden ze er wel een hele doos van op, al maakte ze die toen wel iets kleiner. Het spijt me trouwens van je vader, toen ik het hoorde was ik er ook eventjes niet goed van. Ik kan niet bedenken hoe het voor jullie moest zijn."
"Het is oké." Mijn stem klonk afgemeten, mijn woorden ietsje bot. Waarom moest ze nu over mijn vader beginnen? Na enkele maanden waren de wonden bijna geheeld en was ik hem bijna vergeten, maar elke keer iemand me condoleerde of zijn naam zei leek ik weer volledig van vooraf aan te moeten beginnen met het verwerken.
"Blijf je even? Je moet Emily's muffins proeven, ze zijn heerlijk."
"Ja, toe maar, ik heb er toch genoeg." Emily keek me met een warme glimlach aan en wees toen naar de lege plek die nog over was aan tafel "Ga maar zitten." Het voelde alsof ik verplicht was, maar toch deed ik het. Voorzichtig ging ik neerzetten en nam een van de gigantische baksels in mijn handen. In de tijd dat ik de muffin verwerkt had waren de meeste jongens al aan hun derde bezig. Hoe konden ze dat toch? Zo veel eten? Ik moest toegeven dat Seth niet gelogen had, ze waren heerlijk, maar na een van die projectielen zat je echt wel vol.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.