FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[014]

Na mijn woorden liet Jeremy me met tegenzin los. Ik zag de schuld in zijn ogen liggen, maar hij verdiende dat. Hij verdiende het om zich ook eens te voelen hoe ik me nog steeds voelde, afvragend waarom ik niet goed genoeg was, waarom hij me perse moest achterlaten.
"Het is jou eerlijke mening om je zo te voelen," fluisterde hij zacht. er welden tranen op in zijn ogen.
"Wil je weten waarom ik zo over je denk?" fluisterde ik zacht, zijn ogen ontwijkend. "Wil je weten waarom ik die gevoelens koester?"
"Ja," zijn stem klonk dik.
"Nog geen week nadat je me begon te vermijden is er een officier naar ons huis gekomen. Mijn vader moest weg, op naar de oorlog tegen de LRA. Nog geen maand later kwam diezelfde officier langs. Mijn vader was gestorven. Nog steeds wachten we, wel, ik alleen, bang af wanneer zijn teruggevonden zal worden. Dat was de tijd dat ik je nodig had, de schouder om op uit te huilen en je was er niet. Geen mailtje, geen sms'je, zelfs nog geen belletje. Je wilt niet weten hoe ik me toen voelde; achtergelaten door mijn vriendje en dan ook nog eens alleen gelaten door je vader, gesneuveld in de oorlog."
"Ik, ik, wist het niet," fluisterde hij zacht en keek naar zijn handen. "Als ik…"
"Neen. Zeg maar niets meer, laat me gewoon met rust," zei ik zacht en liep weg, harder dan ik ooit gedaan had. Hoezeer hij ook wilde, hij kon me niet bijhouden. Ik hoorde zijn joggende stap achter me, maar ik spurtte weg. Hij vloekte zachtjes, maar hield niet op met lopen.
"Hoe vaak moet ik het je nog zeggen? Laat me met rust." Tranen vielen nu ook over mijn wangen, dikke zwarte strepen achterlatend. Zijn hand greep de mijne vast en hij drukte zijn lippen dwingend op de mijne. Zijn ene hand gleed over mijn ruggengraat, onder mijn blouse en naar de sluiting van mijn BH. Ik deed mijn best om hem tegen te houden, maar hij was te sterk. Onhandig bleef hij aan de sluiting prutsen, wat mij de kans gaf om hem uit balans te slagen en weg te lopen, maar het hielp niet. Hij drukte me tegen de boomstam. Mijn shirt gleed van mijn lichaam, mijn BH volgde al snel. Ik probeerde hem van me weg te krijgen, maar het lukte niet. Voor hij iets echt ergers kon doen werd hij met geweld van me afgetrokken.
"Wat is jouw probleem man?" riep een bekende stem luid; de jongen van eerder, wiens naam ik nog steeds niet wist.
"Chill Paul!" riep Jeremy al even luid. "Geef me even wat tijd met mijn vriendin ja!" Natuurlijk, vriendin. Leuke leugen jongen. Zou Paul erin trappen?
"Natuurlijk is het je vriendin, daarom is ze ook aan het huilen." Ik zag hoe goed de jongen, Paul zijn best deed om zijn ogen van mijn littekens te houden. Beschaamd trok ik mijn kleren weer aan. De grote littekens op mijn buik waren duidelijk geweest, Paul had ze gezien. Dat zou uitleggen worden. Dat kon me eigenlijk niet zo veel schelen. Het enige waar ik nu aan kon denken was het brandende gevoel aan mijn rug, mijn shirt dat in miljoenen stukjes lag en de tranen die over mijn wangen stroomden. De jongens waren nog steeds aan het discussiëren, maar Jeremy liep kwaad weg nadat Paul iets gezegd had dat leek op ‘Sam komt dit te weten’. De dreiging erachter was hem blijkbaar te veel geworden en hij was weggelopen.
“Gaat het een beetje?” vroeg hij zachtjes en knielde voor me neer. Toen hij het gescheurde stuk stof in mijn handen zag trok hij zijn shirt uit en gaf het aan me. Met een flauwe glimlach nam ik het aan en trok het over mijn hoofd, dat voelde al ietsjes beter. Ik wilde me niet bedenken hoe het had kunnen aflopen als hij niet gekomen was. Tranen rolden ongecontroleerd over mijn wangen en mijn adem kwam enkel in korte teugen. Bijna had ik geen adem meer. Ik wist hoe onvertrouwd ik nu zou moeten zijn tegenover jongens, hoe ik ze zou moeten ontwijken, verafschuwen, maar toen Paul me recht en tegen zijn borstkast trok sloeg ik mijn armen rond hem en gebruikte hem als een steun. Het voelde vertrouwd om bij hem te zijn, o zo vertrouwd. Hij fluisterde zachte woordjes in mijn oor en troostte me, beter als iemand me ooit getroost had.
“Ik weet niet hoe dit je kan helpen,” fluisterde hij,”maar de Jeremy krijgt zijn verdiende straf. Ik vroeg me alleen af waarom hij je nog steeds zijn vriendin noemde? Om zich eruit te redden?”
“Ik ben lang zijn vakantieliefje geweest,” fluisterde ik zacht,”hij begon me opeens te negeren. We hebben het nooit expliciet uitgemaakt, maar ik vond zijn stilte wel goed genoeg om het als ‘uit’ te beschouwen.”
“Het spijt me dat hij zo tegen je deed, maar wat hij net deed gaat toch echt wel te ver, hij heeft toch niets ergs gedaan?” Zijn stem kon de ongemakkelijkheid niet verbergen.
“Neen,” zei ik zacht,”maar morgen sta ik vast vol blauwe plekken.”
“Die trekken hopelijk snel weg. Ik zal je naar huis brengen,” bood hij aan.
“Dank je.”

Zwijgend wandelden we naast elkaar, mijn hoofd tegen zijn schouder. Nog nooit had ik me zo slap gevoeld als nu, alsof het leven aan me onttrokken was, een slappe vod zonder water. Tranen rolden nog steeds geluidloos over mijn wangen. Paul was warm, als een persoonlijke verwarming. Eerst had ik gedacht dat hij een griep had, maar dat had hij afgeweerd, gezegd dat hij gewoon warmbloedig was. Eigenlijk had ik hem niet moeten geloven, maar ik was te moe, om nog tegen iets in te gaan. Ik was letterlijk op; mijn benen en armen sleepte ik met me mee, mijn ziel lag ergens in duizenden stukjes gescheurd in de vuilbak samen met blouse en mijn verdriet was er alleen maar erger op geworden. De dood van mijn vader, verlies van mijn vriendje, een nieuwe broer of zus, mijn moeder die een nieuwe liefde had en nu dit, het was allemaal te veel. Hoe moest ik mijn kop boven water houden? Het voelde alsof ik in een diepe put zat en alle momenten kon in elkaar zakken, wegzakken in het diepe water, verdrinken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.