FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[015]

Zenuwachtig stond ik voor mijn kleerkast, zou ik? Sinds die nacht was ik veranderd, dat vertelde iedereen me, maar niemand wist waarom. Bij de meeste jongens deinsde ik terug van elk contact, maar de zeldzame momenten die ik bij Paul was voelde ik me oké. Hij stelde me op mijn gemak en gaf me tijd om alles te verwerken, een schouder om op uit te huilen. Daar was ik enorm dankbaar om. Hij had me niet naar de littekens gevraagd, nog zoiets waar ik hem enorm dankbaar voor was. Als hij ernaar gevraagd zou hebben zou ik niet geweten hebben wat ik moest antwoorden. Dat ik het me had aangedaan toen ik mijn vader verloor? Hij zou me als een stomme idioot zien en dat kon ik nu voor het moment niet echt aan. Hij leek de enige constante te zijn in mijn leven. Van Mia kon ik ook heel veel steun verwachten, dat wist ik, maar ik kon het haar niet vertellen, de woorden wilden niet over mijn lippen rollen, dus kropte ik het op vanbinnen. Het open boek klapte toe, de roos verwelkte. Het ergste was dat niemand wist hoe ik me voelde, zelfs Paul kon ik het niet vertellen, maar ik was op. Gebroken. Af en toe leek hij het te merken, maar dat was maar voor enkele seconden en dan was die blik weer uit zijn ogen en mijn hoop verloren. Nu stond ik voor mijn kleerkast mijn nieuwe garderobe te bekijken, twijfelend of ik het wel zou aandoen. Er lag een kort zwart rokje en een paar gescheurde nylons op mijn bed, waar ik een topje bij had liggen met een zacht bloemen motief. Een paar zwarte hakken stond al klaar om mijn voeten in te laten glijden. Hoewel ik van de kleding hield, vroeg ik me af of ik niets veiliger zou aantrekken, gewoon om ze er eerst aan te laten wennen. Als je dit nu niet doet, doe je het nooit galmde door mijn hoofd. Oké, het moest dus wel. De stof van de nylons voelde heerlijk aan mijn benen en het rokje was net niet té kort. Het topje voelde zijdezacht en de schoenen voelde hemels. Toen ik mezelf in de spiegel bekeek schrok ik. Dit was helemaal niet wie ik vroeger was, maar het was anders, mooi, zeker nu ik een paar kilo's kwijt was. De hakken deden me langer lijken dan mijn kleine één meter tweeënzestig en het rokje deed mijn benen lang lijken. Mijn lange, zacht krullende haren hingen asymmetrisch naar een kant gekamd, de weerbarstige plukken naar de juiste kant gestopt met haarspeldjes. Nu de meeste mensen aan mijn haar gewend waren moesten ze ook hier maar aan wennen. Dit was Charlie niet meer, dit was de nieuwe, verbeterde Charlie.

Mijn broer, die vroeger tegen elke verandering tegen was vertrok vandaag naar zijn kot en wij zouden hem helpen uitpakken. Het was nog vroeg op een zaterdagmorgen, maar toch was er in het huis al veel leven, alles stond in de wagen en ze wachtten nog op mij om te kunnen vertrekken. Nadat ik een beetje make-up had opgedaan – vooral foundation, lippenstift, eyeliner, mascara en een beetje grijze oogschaduw in de hoekjes – en mijn tanden gepoetst waren liep ik met een vaste tred naar beneden. De hakken liepen verassend comfortabel, gezien hun hoogte. Het gerinkel van mijn armbandjes gaf een heerlijk geluid.
"Eindelijk," zuchtte mijn broer en keek geërgerd op toen hij het zachte klikken van hakken tegen de houten trap hoorde. "Jezus, hoe lang doe jij erover om je kleren aan te doen?"
"Lang," antwoordde ik simpel, zijn blik ontwijkend,"maar ik ben er nu, dus we kunnen vertrekken."
"Jij gaat zo het huis niet uit dame. Hoe lang is dat rokje? Vijf centimeter? Als je je bukt, kan iedereen je ondergoed zien."
"Neen? Kijk maar." Met een glimlach liep ik naar buiten, op naar de auto's. "Oh, en mam, dat rokje is echt wel langer als vijf centimeters hoor." Ze keek me kwaad aan en ik wist dat ik te ver gegaan was,maar dat kon me op dit moment niet veel schelen, bij een nieuwe look hoorde ook een nieuwe attitude die mijn ouders helemaal niet goed moesten vinden. Paul kwam de oprit op rijden en keek me met verbazing aan, maar zei niet. Hij had vorige week aangeboden om mijn broer met zijn spullen te helpen en een deel in zijn wagen te vervoeren en daar was Mick heel erg dankbaar voor geweest. Nu zag ik de kans schoon om me even van mijn familie weg te scheuren, als was het maar voor een autoritje. Terwijl de jongens enkele spullen overlaadden ging ik een flesje water halen uit de keuken, mijn versie van een ontbijt. Mijn moeder had me de eerste keer dat ik haar ontbijt niet gehoeven had bijna vermoord, maar nu was ze al gewoon dat haar dochter's ontbijt enkel bestond uit een flesje water en een appeltje als ze geluk had, maar aangezien lippenstift en een appel nu niet bepaald goed samengingen en de combinatie munttandpasta – appel niet zo geslaagd was bleef het vandaag bij een flesje water en een grommelende maag. Paul kwam me uit de keuken halen met de mededeling dat we konden vertrekken en ik stapte met hem mee naar zijn wagen. Het kon me niet schelen wat mijn moeder hiervan dacht, waarom ik niet met haar wilde meerijden. Helemaal niets.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.