FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[016]

Onderweg bleef Paul vrij stil voor zijn doen, wat me zorgen baarde. Ik kende hem als de vrolijke jongen die altijd vrij snel en goed praatte. Iets stopte me, ik durfde het hem niet vragen. In plaats daarvan keek ik onzeker naar mijn benen. Mijn vrolijke stemming was bijna verdwenen. Wat zou ik mijn broer gaan missen.
"Zo, wat was dat met je moeder?" vroeg hij, een flauwe glimlach op zijn gezicht. Ik vroeg me af waar hij over nadat.
"Ze gaf commentaar op mijn kleding," mompelde ik binnensmonds, mijn schouders ophalend. Bijna wilde ik zeggen dat hij wel wist hoe ik met commentaar omging, maar ik deed het toch maar niet. Hij kon het niet weten. Tot zover ik wist had ik in zijn bijzijn nog geen commentaar gekregen die ik niet genegeerd had. Eigenlijk kende hij me totaal niet. Wist niet hoe ik me voelde, wat er allemaal was gebeurd. Hij had gezien wat Jeremy met me gedaan had, maar hij wist de achtergrond informatie niet, wist niet wat ertoe geleidt had.
"Wat is dat eigenlijk, met die kleding? Waar zijn die leuke topjes en broeken gebleven? Waarom deze, korte outfit?" Terwijl hij sprak zag ik dat hij bepaalde woorden veranderd had. Ik wist wat hij had willen zeggen. Hoerige outfit.
"Dit past beter bij me," mompelde ik, strak naar de weg starend. Aan de spiegel ging een kleine dromenvanger, gemaakt in donkere kleuren. Ik wilde mijn hand ernaar uitsteken en het ding in mijn hand houden, maar ik bedwong me. Mijn moeder en broer reden voor ons.
"Past dit beter bij je? Je bent helemaal niet zoals de meisjes die in zo'n kleren rondlopen."
"Oh, en ken je mij plots zo goed? Wie weet is dit wel wie ik echt ben!" beet ik hem toe. Zodra ik de woorden gesproken had voelde ik me schuldig. Hij verdiende het niet om zo behandeld te worden en zeker niet na wat hij voor me gedaan had.
"Jij bent beter dan die idioten, Charlie," beet hij me toe. "Ik ken je als een lief meisje, iemand die haar best doet om iedereen ten vriend te houden. Iemand die onzeker is."
"Ik ben helemaal geen greintje beter," siste ik hem toe. "Jij kent me niet." Mijn stem klonk doods, stil.
"Als ik je dan toch niet ken, loop dan maar. Voel je maar eens als hen. Als je niet zoals hen bent blijf je zitten, jouw keuze." Hij stopte de auto, niet verwachtend dat ik zou uitstappen, maar het tegen zijn verwachtingen in slingerde ik mijn handtas over mijn schouder, stak het flesje weg, opende de deur en stapte de koude in.
"Ik zie je nog wel." Met die woorden slingerde ik de deur toe en begon mijn afdaling naar zijn kot. Het zou een tijdje stappen zijn en ik zou mijn voeten nog wel kunnen vermoorden, maar ik had muziek. Dat was het belangrijkste.

Zoals ik al verwachtte begonnen mijn voeten na tien minuten pijn te doen. Op blote voeten en met mijn schoenen in mijn handen liep ik verder. Paul had me nog een tijdje achtervolgt, maar toen hij inzag dat het zinloos was reed hij verder zonder nog om te kijken. Ik had Mia kunnen bellen of iemand anders, maar ik deed het niet. Ze zouden alleen nog meer commentaar hebben als ik hen om zo'n reden belde. Na een kwartier was ik halverwege, maar pas toen zijn kot in zicht kwam kon ik echt gelukkig zijn. Zweet parelde op mijn voorhoofd en liep over mijn rug, maar dat maakte me niet uit, ik was er eindelijk. Zoals ik al verwacht had zat hij buiten op me te wachten, zijn handen nonchalant in zijn zakken. Hij had zijn shirt uitgetrokken, wat een rij spieren te voorschijn toverde. Het was een mooie jongen, dat moest ik toegeven.
"Je bent echt niet zoals die anderen," zei hij zacht en overhandigde me een ijskoud flesje water,"je bent geen oppervlakkig meisje zonder hersenen."
"Dat weet je niet," fluisterde ik nog zachter en liep daarna naar binnen. Misschien hadden ze mijn hulp nodig. Binnen leek alles al klaar te staan. Zijn kamergenoot zat naast Mick op een computerspel te spelen en keek verrast op toen hij me zag. Zijn ogen gleden over mijn lichaam, elk oppervlakje scannend. Ik kon hem zijn lijst zien afvinken in zijn ogen, maar het maakte me niet uit. De oude Charlie zou er ongemakkelijk van geworden zijn, maar de nieuwe? Die kon tegen alles tegen.
"Jezus, Mick, je zei dat je een zusje had, niet dat ze er zo uitzag!" zei hij zacht en porde hem in zijn ribben.
"James, dat is mijn zusje, oké? Handen af."
"Best," zuchtte hij en stond op, zijn computerspelletje achterlatend. "Hoi! Ik ben James." Mick rolde met zijn ogen.
"Charlie."
"Leuk je te ontmoeten." Hij keek me met een brede glimlach op zijn lippen aan. "Iets drinken?"
"Neen, bedankt," mompelde ik vriendelijk en hield het flesje water omhoog.
"Ah, kom op. Meisjes en hun lijn toch, we hebben vast wel iets beters in de keuken staan, kom mee!" Hij nam mijn hand vast en trok me richting een slordig uitziende keuken. De vaat was al een week oud en de vloer was u niet bepaald schoon te noemen, maar er leken nog voldoende schone spullen te staan de koelkast leek goed onderhouden, maar schrikwekkend leeg. Hij gaf me een glas drank dat er een beetje als cola uitzag, maar ook weer raar. Pas toen ik zag dat hij een fles cola en een andere vloeistof weg zette.
"Hier," zei hij en gaf me het glas met enkele ijsblokjes in,"de beste wiskey-cola die je ooit gedronken hebt."
"Correctie, de beste en de eerste wiskey-cola die ik ooit gedronken heb," verbeterde ik hem met een flauw glimlachje op mijn lippen en nam een slokje. Het smaakte best goed. Het was bijna pure wiskey en dat had ik al wel eens gedronken met mijn vader, dus dat zat wel snor.
"Wel, er moet altijd een eerste keer zijn. Als je nog eens zo'n geweldige drank wilt, of je wilt uitgaan bel me," zei hij en overhandigde me het papiertje waar hij net op aan het krabbelen geweest was. "Maakt niet uit wanneer. Liefst niet voor vijf uur 's avonds of op maandag."
"Prima," zei ik met een glimlachje op mijn lippen. "Mag ik die pen even?"
"Natuurlijk," zei hij overhandigde me de pen. Op een papier schreef ik mijn nummer.
"Hier, bel me als je iets wilt gaan doen. Niet voor tien uur 's morgens en absoluut niet met Mick erbij."
"Deal."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.