FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[016]

Toen we de kamer weer in liepen, nu beiden met een glas Wiskey-cola in de hand zat Mick al ongeduldig te wachten.
"We gaan zo meteen weer naar huis," meldde hij en stond recht. "Ik bel je nog wel, maar normaal kom ik straks weer naar hier."
"Goed," mompelde ik en dronk mijn glas rustig leeg. Al gauw voelde ik het rustgevende gevoel zich in mijn lichaam verspreiden. Alcohol was heerlijk. Paul vroeg me of ik met hem meereed, wat ik met frisse tegenzin deed. De hele weg probeerde ik hem te negeren, wat me best goed lukte.
"Charlie," begon hij na een tijdje, zijn blik op de weg gekluisterd,"het spijt me van eerder, ik had je niet zo moeten noemen."
"Maakt niet uit," mompelde ik met een zekere tegenzin. "Iedereen wordt wel eens boos."
"Ik had je niet moeten laten lopen, zeker niet op die hakken."
"Ik leef toch nog en zolang ik dat nog doe maakt het me niet meer uit." De woorden waren misschien wel raar, maar het was de waarheid. De roddels, hoe mensen over me dachten, het maakte me niet meer uit. Ik kon mijn leven vergooien en nog steeds maakte het niets meer uit. Ik was een leeg omhulsel, mijn ziel al naar de hemel vertrokken.

De autorit duurde niet lang meer, maar zodra ik thuis kwam stapte ik in mijn eigen auto met de mededeling dat ik ging winkelen. Als ik zou willen feesten – wat ik een van de dagen zeker zou doen – had ik kleren nodig. Nieuwe kleren. Alleen winkelen was niet zo geweldig, maar er was niemand die ik mee zou kunnen vragen. De enige mensen die ik kende waren of te wel jongens, of ze hadden geen tijd. Behalve één iemand; Mia. Mijn vingers toetsten haar nummer in en ongeduldig hield ik de telefoon aan mijn oor. Neem nu toch op.
"Hallo! Met Mia. Ik ben er nu even niet, maar spreek iets in of bel later terug!" sprak haar vrolijke stem. Met een zucht drukte ik op het rode horentje en gooide mijn gsm tegen de passagiersstoel. Best, dan ging ik wel alleen. Met 'Lithium' van Evanscence op het luidste reed ik door de straten van La Push, een stukje van Forks en daarna Port Angeles. De meeste mensen keken me na, maar dat maakte me niet uit. Niets kon me nog schelen. Wat zou me ook moeten schelen? Was er een kant aan mijn leven die niet meer in duigen kon vallen?

In de eerste winkel was er niet veel te zien en in de tweede ook niet, maar in de derde vond ik enkele mooie, goedkope kleedjes. Nadat ik afgerekend had ging ik nog langs in een oud, tweedehands winkeltje waar ik enkele boeken, kettingen en armbandjes kocht en een schoenenwinkel, waar ik een nieuw paar schoenen kocht voor tijdens een of andere fuif. Het was zeven uur tegen dat ik thuis had en ik had nog niet zo lang gegeten, amper een uurtje toen mijn gsm me meldde wat ik een sms'je had. Het was James om te vragen of ik naar een fuif wilde gaan met hem. Er zouden enkele vrienden van hem meekomen, maar ik zou zeker niet het enige meisje zijn. Nadat ik sms'te dat het goed was zei hij dat hij me binnen een uurtje zou oppikken. In sneltempo kleedde ik me om, trok die nieuwe veroveringen van eerder die dag aan en met een beetje make-up en bloed rode lippen was ik klaar om de wereld te veroveren. Met mijn hakken in mijn handen liet ik me het raam zakken.
"Waar denk jij naartoe te gaan?" Een plotselinge stem weerklonk, waardoor ik het raam uit gleed, en recht op de grond terecht kwam. Er schoot pijn door mijn enkel, maar dat waren zorgen voor later. Mick stond in mijn kamer.
"Weg!" siste ik hem toe en liep, nog steeds met hakken in mijn handen, naar de zwarte wagen van James en stapte, nadat James de deur voor me geopend had in. Ik hoorde mijn broer in de verte vloeken. De idioot.
"Je ziet er mooi uit," zei James met een brede glimlach op zijn lippen en drukte een kus op mijn wang. Snel trok ik mijn schoenen aan en bedankte hem. We pikten onderweg nog enkele mensen op. Een meisje, Geertrui – noem me Chloé – en twee jongens, Bret en Stephen. Er stonden nog twee meisjes op ons te wachten aan de zaal zelf, Sunny en Gwendolyn – noem me Gwen. Iedereen leek me zonder problemen op te neen in hun vrienden groep. Zodra we binnengingen kwam een galm muziek en drank me tegemoet. Ik zou hier nog wel van kunnen genieten. Stephen ging voor ons allemaal drank halen. Ik had geen idee wat hij me voorschotelde, maar het was heerlijk! Nadat iedereen zijn drankje had gingen we dansen. Mijn voet deed pijn, maar de drank maakte alles minder erg. Zelfs mijn anders houterige dansbewegingen werden door de alcohol vloeiend. De drankjes bleven maar komen en het lichtte gevoel in mijn hoofd leek niet meer weg te gaan, maar het voelde heerlijk.

Uren verstreken en de drankjes bleven komen en komen. De enige die nuchter was gebleven was James, die zou ons weer naar huis brengen. Tegen de tijd dat het drie uur was en iedereen de zaal uit gegooid werd waren we allemaal dronken. Ik leek het niet eens meer te merken. Iedereen werd afgezet en natuurlijk bleef ik als laatste achter.
"Dag newbie," lachte hij met een glimlach en hielp me uitstappen. "Nog steeds last van die pijnlijke enkel?"
"Nee hoor." Ik was nog verbazend helder. Ik had altijd al goed tegen alcohol tegen gekund. Mensen beschreven me meestal als een aangename dronkaard. Ach, als je vader lang alcohol dronk en je al van je tiende van wiskey mocht drinken kon je overal wel tegen. Hij trok me dichter en gaf me nog een knuffel voor hij wegreed. Voorzichtig sloop ik het huis in, mijn schoenen in mijn handen. Toen ik mijn kamer inliep zonder dat ik iemand was tegengekomen liet ik me op bed ploffen.
"Waar zat jij?" Fuck.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.