FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[018]

Mick zat op mijn bed, zijn hoofd rustte tegen de zacht blauwe muur. Hij leek kwaad, maar daar had hij geen reden toe.
"Ergens, waar jij trouwens geen zaken mee hebt broertje. Tot zo ver ik weet ben jij mijn vader niet en moet jij me dus al zeker niet op de vingers tikken." Mijn stem klinkt giftig. 'Dus, als je me nu wilt excuseren, ik heb slaap in the halen. Zodra ik hem van mijn bed wil halen, grijpt hij mijn polsen vast.
"Je moet nu eens voor één keertje goed naar me luisteren. Jij denkt dat je gedrag alleen voor jezelf geldt en je alleen jezelf vernielt, maar dat is niet zo. Er zijn nog anderen die onder jouw gedrag lijden. Denk je dan niet na voor je iets doet? Je bent haar enige dochter en nu, nu denkt ze na over wat ze heeft fout gedaan. Waarom je zo bent geworden." Zijn stem klonk al even giftig als de mijne. "Als ik eerlijk ben, het maakt me allemaal niet meer uit wat jij doet en niet doet. Het maakt me zelfs niet uit als je met James en zijn vriendengroepje gaat fuiven, maar Jezus, vraag nu toch eens of je zoiets mag doen. Het is trouwens, voor het geval dat je dat niet wist, maandag en over drie uur moet je opstaan."
"Dat wist ik,' fluisterde ik geërgerd,"daarom was ik dan ook van plan om in mijn bed te kruipen. Mag ik?
"Best. Ik praat morgen met je. Veel plezier met ontnuchteren." Hij liet me alleen in mijn kamer en let een zucht liet ik me op bed vallen. Waarom moest hij mijn zorgeloze gevoel nu toch verpesten?

Ik had niet doorgehad dat ik in slaap gevallen was, maar een ding wist ik wel, ik had een vreselijke kater. Hoofdpijn bonkte door mijn hoofd en een misselijk gevoel overspoelde mijn lichaam. Nadat ik een pijnstiller genomen had en ik mezelf zo vaak naar de toiletpot had moeten slepen dat het leek alsof mijn keel in brand stond. Ik had mijn moeder verteld dat ik ziek was, wat niet echt volledig een leugen was geweest. Mick leek het niet erg te vinden dat ik tegen haar loog, want hij was degene geweest die me voor de eerste keer uit de badkamer geholpen had. Hij leek ietsjes zachter geworden, minder kwaad. Nadat ik mezelf voor de tiende keer terug naar mijn bed sleepte voelde mijn maag leeg aan. Mick kwam mijn kamer binnen, voorzichtig met de deur omgaand.
"Kan ik even met je praten?" fluisterde hij zacht. Ik knikte al voor ik me realiseerde dat de lichten uit waren.
"Ja."
"Char, waarom doe je zo? Vroeger en de eerste week dat we hier waren deed je vriendelijk, en dan nu. Ik wil niet zeggen dat je niet mag veranderen, helemaal niet, maar wat heeft dit veroorzaakt?"
"Wil je het echt weten?" fluisterde ik zacht.
"Ja." Zachtjes vertelde ik hem wat er gebeurd was. Net voor ik begon te vertellen was hij op mijn bed komen zitten en terwijl ik vertelde voelde ik zijn lichaam verstijven.
"Wat?" Hij riep bijna, wat een golf van stekende hoofdpijn door mijn hoofd joeg. Ik wilde wel klagen, maar ik veronderstelde dat het mijn verdiende loon was. als ik gisteren niet zo veel drankjes had aangenomen, zou ik nu niet zo veel last gehad hebben. "Weet mam het?"
"God, alsjeblieft, neen. Alleen Jeremy, Paul en nu jij, dat wil ik trouwens graag zo houden."
"Je moet het haar wel eens vertellen, Charlie. Het is toch onmogelijk om dit voor eeuwig te verzwijgen?"
"Mick, dan flipt mam. Ze heeft al zo veel te doen rond haar eigen. Kijk, ik moet via via ontdekken dat ze een vriend heeft al van voor pap stierf en dan is ze ook nog eens zwanger? Er is maar een bepaalde hoeveelheid van dingen dat een persoon kan slikken en sorry, maar mijn niveau is bij deze al enorm overstegen." Ik had niet doorgehad dat ik aan het huilen was tot mijn broer me dichter tegen zich aantrok. "Het is niet eerlijk, Mick! Helemaal niet eerlijk." Zachtjes troostte hij me, waar ik hem dankbaar voor was.
"Bedankt," fluisterde ik zacht toen mijn tranen gestopt waren,"voor alles."
"Hee, dat is waar oudere broers voor zijn," lachte hij zacht,"maar mag ik je wel vragen om een beetje op te passen met James? Ik weet dat hij een fijne jongen is om mee om te gaan, maar er iets aan hem dat ik niet zo geweldig vind."
"Ik zal oppassen, oké?"
"Bedankt. Ik zal je even laten slapen, wees maar blij dat ik je niet aan mam verklik."
"Ben ik ook, enorm blij."
"Slaap zacht, Charlie."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.