FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[019]

Ik werd pas wakker toen mijn wekker me meldde dat het zeven uur 's morgens was. Ik voelde me nog steeds moe, maar de misselijkheid en de hoofdpijn waren weg, gelukkig. Mijn ogen waren nog steeds een beetje gevoelig voor fel licht en er stonden blauwe kringen onder mijn ogen, maar dat maakt me niet uit. Het was mijn verantwoordelijkheid. Nadat ik mezelf gedoucht had en mijn donkere kringen met een laagje make-up verborgen had ging ik naar beneden. Mijn enkel deed nog steeds pijn van mijn val, maar dat kon me eigenlijk niet veel schelen. Wie zou het ook iets schelen. Het was deels mijn eigen fout en dat moest ik in zien. Nadat ik snel ontbeten had startte ik de wagen en reed weg, op naar school. Zodra ik de auto parkeerde en uitstapte draaiden de gezichten zich naar me, kritische ogen namen mijn nieuwe look op, knikten goedkeurend of schudden hun hoofd in teleurstelling. Het groepje waar ik altijd bij zat keek me met een brede glimlach op hun lippen aan.
"Oh mijn God, Charlie!" Callie omhelsde me en nam toen een stapje achteruit om me op te nemen. "Je ziet er geweldig uit! Ben je afgevallen?"
"Een beetje, niet zo veel, maar bedankt, laten we maar naar de les gaan, anders komen we hopeloos te laat."

Zo gezegd, zo gedaan. We liepen ieder naar onze klas, ontmoetten elkaar weer tijdens de pauzes en daarna weer na school. Nadat het school uit was liep ik met Callie naar mijn auto, aangezien de hare ernaast stond. Paul leunde tegen mijn portier, een brede glimlach sierde zijn lippen.
"Ken je die jongen?" vroeg Callie met een brede glimlach op haar lippen. "Wat een stuk."
"Oh, ja, die ken ik." Ook ik glimlachte.
"Hallo, ik dacht dat je het wel leuk zou vinden om nog eens langs te gaan bij Emily en de jongens, je leek vrij blij toen je er vorige keer was en de laatste tijd ben je zo ongelukkig, dus dacht ik dat je het wel leuk zou vinden. Wees gerust, ik heb het eerst aan je moeder gevraagd en die vond het goed."
"Oké, dan kom ik graag mee, Cassie, ik spreek je morgen."

In de auto is het een tijdje stil op de achtergrondmuziek na. In andere normale situaties kon ik me gemakkelijk aan de stilte ergeren, maar met Paul erbij was de stilte fijn. Hij had me laten rijden, maar gaf me van tijd tot tijd wel aanwijzingen. Na enkele minuutjes begon hij toch te spreken, tenminste, echt te spreken. Daar was ik vrij blij om, aangezien ik dacht dat hij kwaad was op me.
"Dus, voel je jezelf weer wat beter? Ik was gisteren ook langs geweest, maar je sliep, je broer zei dat je een kater had. Hoe oud ben je eigenlijk? Want je mag toch pas drinken van je eenentwintigste?"
"Ja, het is weer volledig over, gelukkig. Ik ben achttien, maar ik heb zo mijn connecties. Het is trouwens lief dat je erachter vraagt."
"Ach, dat is ook weer waar. Het lijkt zo lang geleden dat ik je nog gezien heb. Weetje, als baby heb ik je nog gezien," begon hij met een wijde glimlach op zijn lippen,"zelfs toen je nog niet kon praten. Ik moet toegeven, zo oud was ik toen ook nog niet."
"Oh, nee. Ik heb me toch niet te belachelijk gemaakt toen hé? Ik weet hoe baby"s kunnen zijn."
"Neen, je hebt je goed gedragen," zei hij lachend,"maar het zijn vooral de foto's zijn grappig. Ik kan je ze ooit wel eens laten zien als je wilt. Er zijn er niet zo veel waar jij bij opstaat, maar het zijn er meestal wel grappige."
"Oké, daar houd ik je aan." Een glimlach trok over mijn gezicht. Het was raar hoe hij me tegelijkertijd kon opvrolijken en toch weer slecht kon laten voelen; hij kon me oprapen, maar ook weer laten vallen.
"Ga je die liever nu bekijken? De jongens vinden het vast niet erg!"
"Dat zou fijn zijn."
"Oké, draai dan," zei hij, een glimlach op zijn gezicht,"nu naar rechts." Ik deed wat hij vroeg en al snel opende hij de deur naar zijn huisje. Hij vertelde dat ik mezelf al aan de keukentafel mocht zetten en hij de foto's zo ging halen. Al snel was hij terug met een dik foto album in zijn handen.
"Dit zijn alle foto's die op familiefeesten genomen zijn. Sommige mensen zijn nogal verslaafd aan foto's, niet op letten." Hij lachte zachtjes. De eerste foto's waren niet al te beschamend, gewoon ik als baby in mijn vaders armen. De foto's brachten zo veel herinneringen terug, gelukkige, maar ook slechte.
"Drie dagen nadat deze foto genomen werd, is mijn vader voor het eerst op missie gestuurd sinds ik er was," fluisterde ik zachtjes, mijn stem klonk dik door de tranen die in mijn ogen prikten,"wat mis ik hem zo." Tranen rolden naar beneden over mijn wangen, en lieten plekjes achter op mijn zwarte rokje.
"Hee, shh," suste Paul en trok me tegen zich aan. Mijn tranen liepen over zijn blote schouders, maar dat leek hij niet erg te vinden, het enige wat hij deed was me troosten. Na een tijdje stopten mijn tranen met stromen. "Gaat het weer, kleintje?"
"Ja. Dank je."
"Geen probleem," hij lachte. "Je bent nog steeds even schattig als vroeger en even lief." Even leek hij te aarzelen, maar daarna boog hij zich voorover en drukte zijn zachte lippen voorzichtig tegen de mijne. Voorzichtig ging ik op mijn tippen staan om de zoen minder vreemd te maken, zelfs met hakken was ik kleiner als hem. Hij lachte zachtjes en tilde me een klein stukje op. Ik verdronk in zijn chocoladebruine ogen. Onze lippen vertelden elkaar vaarwel en met een brede glimlach keek hij me aan. Een gevoel van geluk doorkruiste mijn maag, vlinders vlogen op en neer, botsten tegen de wanden van mijn lichaam en vervolgden hun koers weer. Een scherpe pijn doorkruiste mijn hart; mocht ik wel gelukkig zijn?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.