FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[020]

Ik sloot mijn ogen en liet mijn hoofd op Pauls schouder rustten. Het voelde zo veilig, alsof hij mijn bodyguard was – mijn bescherm engel. Ik kon hier wel eeuwig blijven staan en genieten; genieten van zijn heerlijke, muskusachtige woudgeur, zijn warme, blote borst en spieren – ijzerharde spieren, duidelijk afgetekend onder zijn getaande huid. Hoewel ik het nooit eerder had opgemerkt, hield ik van hem. Hij was mijn rots in de branding, degene die me altijd overal doorheen zou slepen, degene waar ik voor zou vechten. Voor zijn liefde zou ik alles doen. Voorzichtig drukte hij een kusje op mijn kruin.
"Zullen we dan maar eens naar Emily gaan? Ze wachten op ons." Hij keek me met een brede glimlach aan, ergens in die glimlach zat iets verdwenen dat ik ook in zijn ogen zag, wat het was, wist ik niet. Schrik? Bezorgdheid?
"Is goed, rijd jij of ik?"
"Ik zal rijden," zei hij met een glimlach en trok me zachtjes mee naar buiten. "Ik veronderstel dat je het niet meteen aan de grote klok wilt hangen, dus," zei hij zacht en drukte zijn lippen op de mijne, proefde de zoete smaak van zijn lippen, rook mijn favoriete geur. Mijn handen vonden een weg naar zijn nek en mijn vingers vonden zijn haargrens. Ik kon voelen hoe de appeltjes van mijn wangen rood werden. "haal ik nu mijn schade even in." Hij lachte zachtjes en liet me – tot mijn grote teleurstelling – gaan. In de auto zette hij de radio op een zender waar ik nooit naar luisterde, maar ook niet wist dat het bestond. Er speelde een liedje dat me vaagjes bekend voorkwam. Het soort liedje dat je hoort, goed vindt, maar nooit echt opzoekt omdat je het vergeet. Ach, wat is het leven van een tiener toch hard met momenten. Een beetje dromerig keek ik naar buiten, naar de bomen die voorbij schoten en de donkere wolken die ons een flinke regenbui zouden bezorgen.
"Weten de anderen toevallig iets van wiskunde?" vroeg ik met een glimlach op mijn lippen.
"Misschien, waarom?" Paul keek me met een kleine glimlach op zijn lippen aan, verwarring was in zijn ogen te lezen.
"Ik heb huiswerk en sinds zij me van mijn huiswerk houden, al dan niet indirect, kunnen ze me helpen."
"Ik zou niet op hun wiskunde kennis van meetkunde rekenen, maar simpele dingen zouden ze nog wel moeten kunnen, hopelijk."
"We zullen de proef op de som nemen," mompelde ik lachend.

Zodra we de kamer binnenstapten werden we begroet door de geur van gebakken eieren en muffins. De jongens zaten aan tafel rustig te wachten op de eieren terwijl Emily in de kleine keuken de eieren stond te bakken, de andere lading half klutsend. Paul nam zijn plek in tussen de jongens terwijl ik naar het keukentje liep, nagekeken door de jongens, om haar te helpen. Ze keek me dankbaar, maar verrast aan.
"Dank je," zei ze met een half glimlach op haar gezicht. Nadat alle eieren gebakken waren maakten we samen enkele schotels muffins. Ik zag vanuit mijn ogenhoeken dat Paul Sam even apart nam, maar ik trok me er niets van aan. Het voelde alsof ik hier op mijn plek was. Emily begon met de afwas en ik zette de schotel op de tafel waar de jongens allemaal rondzaten.
"Wat een transformatie," lachte Seth en keek naar mijn kleren,"was de stof toevallig op?"
"Neen, toevallig niet," lachte ik met een glimlach,"maar volgens mij is jouw kleermaker wel door zijn voorraad stof heen." De jongens begonnen te joelen.
"Hee, dat kan ik ook over jullie zeggen hoor, nog meer mensen commentaar op mijn kleding? Dan hoor ik het nu graag."
De uren vlogen voorbij. Sommigen gingen weg, enkel Sam, de Clearwater's, Paul en ik bleven nog over.
"Ik moet maar eens gaan," zei ik half gapend,"morgen moet ik, jammer genoeg naar school – wat jij volgens mij ook moet, Seth – en mijn huiswerk wacht niet eeuwig."
"Kom snel terug," drukte Emily me op het hart,"niet alleen om me te helpen,maar het is fijn om eens met meer vrouwen onder elkaar te zijn."

Paul zette me thuis af en gaf me, voor hij vertrok nog een zachte kus. Het voelde goed, maar nog steeds knabbelde er een beetje schuldgevoel aan de randen van mijn geweten. Wie kon me vertellen dat hij me niet zou alleen laten? Laten vallen? Op dit moment dat ik er wel genoeg van. Ik kon het niet riskeren om opnieuw, voor de zoveelste keer gekwetst te worden. Om mijn vertrouwen te verliezen. Dat kon mijn zwakke hart dat ik duizenden stukjes uit elkaar lag niet aan. Paul had enkele stukken weer aan elkaar weten te plakken, zijn liefde heelde de wonden, de restanten, maar ik kon niet eeuwig op enkel zijn liefde leven. Ik had iets meer nodig, nieuwe levenskracht. Er was maar een zeker hoeveelheid kracht die iemand had voordat alles op was, voordat je instortte. Mijn kracht was op. Bijna volledig op. Mijn verleden was niet mooi even, het was geen pad geplaveid met rozen, maar me doorns. Enorm. Veel. Doorns. In mijn verleden had ik al veel dingen verstopt voor mijn ouders, niet alleen littekens, maar ook andere dingen. Drank, mesjes, zelfmoord plannetjes, alles. Ik ben er op eigen krachten bovenop, maar nu, telkens wanneer ik iets meemaakte dat me erg beïnvloedde voelde ik nog steeds de drang. De drang om een mes in mijn arm te zetten en alle gevoel weer weg te dwingen. Soms was het moeilijk, maar ik weerstond het, meestal. Vandaag voelde het alsof mijn huid in brand stond, de pijn die ik vroeger gevoeld had, kon ik al bijna door mijn huid voelen gaan. Het was als een groot glas suikerrijke cola voor een uitgedroogd iemand die op dieet is zetten, bijna onweerstaanbaar. Alles ging in een waas aan me voorbij, het ene moment zat ik gewoon op mijn bed en het volgende vond ik mezelf in de badkamer, een scheermesje openbrekend en er het mesje uithalend. Er was nog geen schrammetje te zien, nog niet.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.