FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[021]

Toen ik de volgende morgen wakker werd was het nog maar zes uur 's morgens. Ik was trots op mezelf, op een manier die ik al wel eerder gevoeld had; ik had de mesjes weggegooid, zonder ze in mijn arm te drukken. Waarom ik het had gedaan? Vreemd genoeg voor Paul en pap. Als ze dat zouden zien, zouden ze teleurgesteld zijn in me, daar kon je niet om heen en ik wilde niemand pijn doen of teleurgesteld laten worden in me. Ik nam een douche, kleedde me aan en ging naar beneden. Mam zat aan de keukentafel, Mick was naar zijn kot en mijn moeders nieuwe vriend stond aan het fornuis iets te bakken, waarschijnlijk eieren aan de geur te ruiken.
"Goedemorgen," zei mijn moeder, vrij opgewekt. "Wil je ook een ontbijtje?"
"Ja, klinkt lekker. Als jij daar tenminste niet mee inzit," mompelde ik met een glimlach en keek naar de man,"hoe moet ik je eigenlijk noemen?" Als hij dan toch ging blijven, kon ik me evengoed aan de situatie aanpassen.
"Wel, noem me maar gewoon bij mijn voornaam, dat lijkt me voor ons beiden het gemakkelijkst. Ik heet trouwens Jonathan, Jonathan Price."
"Oké." Terwijl ik mijn eitje opat dacht ik na over Paul. Ik had geen idee hoe hij mijn gedachten was in gekomen, maar hij was er geraakt.
"Hoe gaat het in de liefde?" vroeg Jonathan nieuwsgierig. Ik verslikte me bijna in mijn eten. Mam begon te lachen door mijn rood aangelopen gezicht.
"Wel oké," stammelde ik. De appeltjes van mijn wangen kleurden een zacht rood; dit liet mijn moeder nog harder lachen.
"Is er iemand waar we iets over horen te weten?" vroeg ze met een brede glimlach op haar lippen.
"Misschien," antwoordde ik mysterieus. Zij hoefde helemaal niets over Paul te weten. Nog niet nu. Net op het juiste moment kreeg ik de klok in de gaten, en racete ik naar buiten. Genoeg tijd verspilt. Over enkele minuten moest ik op school zijn en als ik nog op tijd wilde zijn, zou ik bijna plankgas moeten geven, wat ik ook deed. Als de politie in dit kleine stadje iets oplettender zou geweest zijn, zou ik vast beboet geworden zijn, maar, gelukkig gebeurde dat niet. Het enige wat mijn hope snelheid me opleverde waren een paar nieuwsgierige ogen die me volgden.
"Oké, Char, nu moet je me iets vertellen! Wie was die ongelofelijk knappe jongen van gisteren?" vroeg Callie, die meteen naar mijn auto rende. Rustig begon ik haar over Paul te vertellen. Bij de woorden 'hij woont, net als mij in La Push' leek ze even in elkaar te krimpen, geen idee waarom. Paul had gisteren ook al zo raar op haar gereageerd. Ik veronderstelde dat het niets was, maar toch leek er iets achter te zitten.
"Ik zou het fijn vinden als je niet meer met die jongen zou omgaan, Char. Er is iets aan hem dat ik niet zo fijn vind."
"Call, ik ga niet wegblijven van mijn vriendje," klaagde ik,"leer er maar gewoon mee te leven."
"Oké, dan, goed, maar ik waarschuw je, hij is niet te vertrouwen."

De dag verliep verder vrij normaal, geen ongewone gebeurtenissen. Paul pikte me na school op en liet me nog wat foto's zien van vroeger, nog wat meer gehuil en meer gezoen. Doorheen maanden werd dit een routine, na school iets met Paul doen, ergens een uurtje ingepland voor huiswerk en dan weer naar huis. Daar kwamen nog enkele feestjes met James en de bende bij. Het voelde alsof mijn leven perfect was. In die maanden werd de baby geboren, een meisje, Kristen en Mia werd een enorm goede vriendin voor me. Vandaag zou ik met haar naar een festival gaan in New York, onze tickets waren al gekocht. Doorheen de vlucht klaagde ze al dat ze zich wat slapjes voelde, maar dat het waarschijnlijk door het vliegen kwam. Ik vertelde haar dat het niet erg was en we wel terug naar huis konden gaan als ze dat beter vond. Lachend had ze haar hoofd geschud en verteld dat alles wel weer beter zou gaan als we eenmaal in onze kamer waren. Nu we op onze kamer waren leek het inderdaad ietsjes beter te gaan.
"Wat zou ik aandoen Char, het rode of groene shortje?" Met een brede glimlach kwam ze de kamer in haar ondergoed binnen.
"Hangt er vanaf, welke topje?"
"Dit," zei ze en toonde me een wit topje met de Amerikaanse vlag op.
"Het rode," mompelde ik en trok zelf een kort shortje met een zwart topje aan. Niet veel later konden we vertrekken. De eerste muzikant was niet zo geweldig ook de tweede niet, maar de derde was geweldig. Mia had in de tijd die voorbijgegaan was terwijl we tegen een hek zaten al een keer een bloedneus gehad - wat niet zo verwonderlijk was, gezien de warmte – maar de blik in haar ogen – de paniek - zorgde toch voor een soort waarschuwing in mijn hoofd. Pas toen ze er opeens wegliep naar de eerste vuilbak en overgaf voelde ik de echte paniek opkomen.
"Mia!" Ik rende naar haar toe en hield haar haren uit haar gezicht.
"Ga weg," snikte ze zacht. "Je wilt me zo niet zien, ga weg."
"Ik ben je vriendin, Mia, ik laat je niet alleen, zeker nu niet." Met een gezicht besmeurd met tranen en bloed keek ze me aan.
"Weet je zeker dat je de waarheid aankan?" vroeg ze zacht.
"Ja, maar nu kunnen we beter naar huis gaan. Het is jammer van het geld, maar als je ziek bent moeten we hier niet blijven."
"Maar ik wil je festival niet verpesten."
"Dat doe je niet," drukte ik haar op het hart,"bovendien krijg ik nog vaak de kans om deze bands te zien. Er komen elk jaar dezelfde bands."
"Oké."

Nadat we haar gezicht hadden schoon gemaakt met en nat doekje namen we de metro naar het hotel, we besloten om nog af te wachten, als het tegen vanavond niet beter was gingen we naar een dokter met haar en anders bleven we hier voor de twee dagen dat we geboekt hadden.
"Je bent zeker dat je het aankunt?" vroeg ze met een flauwe glimlach op haar lippen. Ik knikte en ze begon te vertellen.
"Dit alles is begonnen toen ik drie was," begon ze zacht,"mijn moeder ontdekte vlekjes, bloeduitstortingen op mijn rug. Ze gingen met me naar de dokter. Toen werd mijn ouders voor het eerst verteld at ziek was. De dokters dachten dat het acuut was, dus dat ik, eenmaal genezen er vanaf was. Op mijn tiende kreeg ik het terug en toen ik jou ontmoette was ik net genezen. Nu, maanden later is het terug, denk ik. Al die symptomen heb ik al zo vaak gezien en een bloedneus en bloed overgeven zijn er daar zeker van. Ik heb Leukemie en het is terug."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.