FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[023]

Er volgden zachte voetstappen achter me, maar ook die negeerde ik. Stug bleef ik doorlopen, steeds sneller en sneller. De jongen die me volgde kon me gemakkelijk bijhalen en uiteindelijk zelfs inhalen.
"Wat wil je?" vroeg ik sissend en draaide me om. Seths bruine ogen boorden zich in de mijne.
"Gaat het een beetje met je?" vroeg hij zacht, een bezorgde uitdrukking op mijn gezicht.
"Het gaat prima," mompelde ik binnensmonds,"laat me gewoon naar huis gaan." Stug begon ik verder te stappen, Seth achterlatend. Mijn voeten brachten me naar huis, waar ik me op mijn bed liet ploffen, onder de dekens kroop en probeerde te slapen, maar zelfs dat lukte niet. Mam leek niet thuis te zijn, maar de man, degene die hier sinds de geboorte van de baby bijna woonde lag beneden te slapen. Mijn stief zusjes – een vervelende tweeling die ik één keer per week zag – waren er bijna nooit en als ik eerlijk was waren ze ook niet echt een grote hulp in het huishouden. Ze waren vijftien, deden niets en verwachten dat alles voor hen gedaan werd, de verwende nesten. Op de achtergrond hoorde ik het zachte brabbelen van mijn half zusje. Met een glimlachje op mijn lippen – volledig vals – tilde ik haar op en legde haar op mijn schoot. Lachend strekte ze haar handje uit en klemde het rond mijn vingers die haar buikje aan het kriebelen waren. Met haar bezig zijn was bijna evengoed als een therapie, het hielp me om alles even te vergeten. Hoewel het voelde alsof mijn hart in duizenden stukjes geslagen was, kon ik me op de een of andere manier sterk houden. Ja, ik zou breken, maar niet nu. Nog niet. Hij had mijn leven in zo'n korte tijd zo erg veranderd en ik wist niet hoe ik het echt moest vatten. Moest ik kwaad zijn, woedend of was er zoals ze gezegd hadden, een echt goede reden voor zo'n belachelijk gedrag? Wilde ik het eigenlijk wel weten? Ik besloot dat ik het op dit moment niet wilde weten.

Haar kleine handjes lieten mijn vingers los en klagend zet ze haar kleine keeltje met veel kracht open. Ik hoorde hoe mijn stiefvader wakkerschrok, opstond en naar boven liep.
"Oh, ik wist niet dat je thuis was. Ging je niet naar een festival? Je moeder is in het ziekenhuis, ze gaat werken," meldde hij en nam Kristen over. "Heb je honger kleine meid?" Zijn stem werd enorm liefhebbend en hij nam haar mee naar beneden. Ik was blij dat hij me alleen liet. Mijn handen gleden langs de muur met foto's. Paul en ik, lachend op het strand, zwemmend, hand in hand lopend, van een klif duikend. Allemaal leuke, mooie herinneringen met een kantje dat ik niet wilde zien. Een zuur randje. Kwaad trok ik de foto's van de muur. Het was verspilling van plek. Daarna trok ik de dromenvangers die ik van Paul gekregen had van de muur en gooide die het raam uit. De muren waren angstvallig leeg, alles wat me aan Paul kon doen denken was weg. Traag startte mijn computer op en ook daar verwijderde ik alles wat met Paul te maken had. Met een zucht startte ik tumblr op en wachtte tot de site geladen was. Nadat ik enkele foto's gepost had, mijn beschrijving aangepast en mijn linker veranderd naar dreamcatchers-dont-work verliet ik de site. Tranen borrelden op in mijn ogen, pijn schoot door mijn gebroken, in stukjes gekapte hart. Al wat ik deed was huilen en dat deed ik voor uren en uren. Toen mijn stiefvader binnenkwam om te zeggen dat het eten klaar was, zei ik dat ik geen honger had en straks wel zou eten. Door het donker zag hij mijn rode ogen niet, maar toch liet hij me alleen, alsof hij wist dat het zinloos was. Om tien uur 's avonds belde Mia's vriend me om te zeggen dat ik inderdaad gelijk had gehad, dat het inderdaad terug was, maar de dokters nog moesten bespreken wat ze gingen doen, aangezien ze de vorige keer niet zo goed op de chemo gereageerd had en de behandeling waarschijnlijk niet meer zou aanslagen. Neen, hij vertelde me niet alles, maar vroeg me wel om langs te komen, zei dat Mia er nood aan had om er met me over te praten. Ik stemde in om morgen langs te komen, zodat ze tijd had om eventjes na te denken en hij bedankte me.

Mijn ouders lieten me de rest van de avond met rust en de volgende morgen werd ik dan ook pas om twee uu 's middags wakker toen mijn moeder al werken was. Mijn stiefvader was met mijn zusje wandelen en dat betekende dat ik vrij spel had. Ik kleedde me rustig aan, legde een briefje neer met de mededeling dat ik naar een vriendin was en vertrok. Het ziekenhuis was niet zo ver, dus was ik er vrij snel. Tegen drie uur wandelde ik Mia's kamer binnen. Ze zat in bed met haar vrind naast haar.
"Hallo," zei ze met een glimlachje op haar lippen,"bedankt dat je gekomen bent."
"Natuurlijk! Waarom zou ik niet komen?" zei ik lachend en gaf haar een knuffel,"op mij kan je rekenen!"
"Bedankt," zei ze met een glimlach. "De dokters hebben me daarstraks verteld dat ik, aangezien ik niet meer op de therapie reageer, er ook geen meer ga krijgen. Ze geven me nog koortswerende middelen en alles, maar ze gaan me niet meer helpen om me beter te voelen." Haar ogen traanden. "Ze gaan me laten sterven. Ik ben nog maanden, als ik niet te vaak ziek word."
"Nee," fluisterde ik zacht. Er blonken tranen in mijn ogen. Het kon niet. Ik kon haar niet verliezen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.