FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[024] Epiloog

Weken gingen in een altijd hetzelfde blijvende sfeer en sleur voorbij. Opstaan, naar school gaan, thuis komen, drinken – het liefst sterke drank, pillen nemen en in mijn bed kruipen. Eten kwam er niet aan te pas. Af en toe stak ik iets in mijn mond, maar het smaakte me niet meer. Niets smaakte me nog. Het enige wat ik nog wilde was een fles drank – liefst wodka of wiskey – en mijn bed. Ik wilde slapen. Een eeuwige slaap, slapen en niet meer ontwaken. Waarom zou ik hier nog blijven? Waarom zou ik nog? Ik had niemand meer. Niemand; Mia was aan het sterven – zwak, mijn vader had ik al maanden geleden verloren, Paul was er niet meer voor me en van mijn familie kon ik geen steun verwachten. Ik wilde niet eens steun. Het enige waar ik nog hulp in kon vinden was de dood. Een donkere massa, een zwarte tunnel, zonder einde.

Wat zou er gebeuren als ik stierf? Zou de hel me straffen of de hemel me een tweede kans geven? Wie zou me missen en wie zou er naar mijn begrafenis komen? Wie zou er zijn gezicht durven laten zien? Iedereen wist dat er iets mis met me was, dat ik me niet goed voelde, maar niemand greep in. NIEMAND. Het voelde alsof mijn leven een leeg omhulsel was. Niets, gewoon een zwarte tunnel. Weken, zelfs maanden had ik het pad bewandeld, me aan elke doorn geprikt, op zoek naar een lichtpuntje, iets om me aan vast te houden, maar ik vond het niet. Het was alsof alle lampen in mijn hoofd gesprongen waren. Het slechte weer de bovenhand kreeg.

Weken had ik dit gepland, gezorgd dat alles perfect zou zijn. De golven waren extra gevaarlijk en orkaan Katrina zou aan land komen. Tussen de vernieling zouden ze het levenloze lichaam van een meisje vinden en as dan, wanneer alles gedaan is, zouden ze mijn geheimen ontdekken. Als ze me al zouden vinden, zouden ze denken dat ik door de orkaan omgekomen was. Niemand zou mijn echte plan ontdekken. Nu ik mijn plan eindelijk kon uitvoeren, raasden de zenuwen door mijn lijf. Nu mijn moeder in het ziekenhuis was met mijn stiefvader en halfzus zodat Kristen haar vaccinaties kon krijgen en mijn broer op school, kon ik eindelijk wegglippen. Met enkel het hoogstnodige bij me, mijn gsm en portemonnee liep ik naar buiten. Op naar de kliffen. Onderweg riepen mensen me toe dat ik naar binnen moest gaan, dat het buiten niet veilig was. Dat kon goed zijn, maar ik was een gevaar voor mijn eigen gezondheid, zoals mijn dokter me vorige week gezegd had. Volgens hem woog ik te weinig. Eenenvijftig kilogram. Dat was alles. Eenenvijftig kilogram botten en huid. Eenenvijftig kilogram, Charlie. Eenenvijftig duizend gram omhulsel. Ik was niets. Een nietsnut, verspilling van plek. Dat hadden mijn ouders me zelf verteld. Toen mijn vader nog leefde. We hadden ruzie en ze schreeuwden me toe dat ik een nietsnut was, het niet waard was. Niets waard. Mijn ouders zeiden het met zo veel gevoel achter, dat ik niets anders kon dan het als de waarheid aanvaarden en dat was het dan ook. De waarheid. Geen leugens, enkel de waarheid. Stond dat maar in het contract. Dat je jouw hele leven geen leugens mocht vertellen. Geen enkele leugen. Het leven zou zo veel beter zijn.

Ik sprong met kleren en al het water in. De golven beukten me tegen de rotsenmuur, keer op keer. De rotsen haalden mijn huid open en ik genoot ervan. De pijn was mijn enige vriend die ik nooit vervliet. Het was de enige constante in mijn rot leven, dat snel gedaan zou zijn. Er klonk een stem door de lucht. Een boze stem. Pauls stem. Pijn werd zich meester van me en ik voelde hoe mijn lichaam zich steeds meer en meer liet gaan.
Mijn ziel verliet mijn lichaam en dreef weg, op naar de hemel. Wachtend op een lichaam om in te leven. Een nieuw leven; een nieuwe kans.

Reacties: